Manndrápsakstur í umferðinni

Enn og aftur berast fregnir af ökumönnum sem keyra um á manndrápshraða, keyra langt yfir hraðamörk og eru stórhættulegir. Akstur á þessum hraða og við þessar aðstæður flokkast ekki undir neitt annað en hreinan háska, algjöran manndrápsakstur, enda eru í senn bæði ökumaðurinn og þeir sem hann mætir í lífshættu vegna þess. Hvað er fólk að hugsa þegar að það keyrir á slíkum hraða eða hvað fer í gegnum huga þess á meðan? Eða sennilega hugsar það auðvitað ekki neitt, þeysir bara áfram hugsunarlaust í vímuástandi.

Ætla að vona að við séum ekki komin í biðferli eftir banaslysi, þar sem ökumaður á háskahraða drepur jafnvel fjölda fólks með hugsunarleysi sínu. Auðvitað er það mikið áhyggjuefni hversu alvarleg staðan er í umferðarmálum. Búið er að tala vel og reyndar mjög lengi um að úrbóta sé þörf - taka verði á þessum augljósa vanda. Fara þarf að gera eitthvað meira en bara tala. Dapurlegt er þegar fólk tekur þá ákvörðun að geisast áfram á kolólöglegum hraða og jafnvel í vímu.

Þeir sem keyra svona bera ekki einu sinni virðingu fyrir sjálfum sér og hvað þá þeim sem það mætir á leið sinni. Þetta hefur gerst of oft á síðustu mánuðum. Þetta hlýtur að fara að leiða til þess að fólk hugsi sitt ráð og fari í umferðina í annarlegu ástandi. Akstur í vímu, annaðhvort af völdum áfengis eða eiturlyfja, er orðið eitt mesta vandamálið í umferðinni í dag.

Engin trygging er fyrir því þegar fólk sest undir stýri og heldur út í umferðina að það mæti ekki fólki undir áhrifum vímugjafa - út úr heiminum í sínu annarlega ástandi. Mjög alvarlegt mál, vægast sagt.

Glæfraakstur í Hafnarfirði

Mun Björk fá jazzaða tengdadóttur í fjölskylduna?

Björk Guðmundsdóttir á sér aðdáendur um allan heim og er eflaust einn vinsælasti tónlistarmaður Íslendinga á alþjóðavísu til þessa. En aðdáunin getur haft fleira í för með sér en bara kaup á plötum og merkjavöru. Nú er bresk blús-söngkona búin að lýsa yfir svo mikilli aðdáun á Björk að hún vill helst verða tengdadóttir hennar og komast þar með í fjölskyldu söngkonunnar.

Af öllum merkilegum sögum um aðdáun tónlistarunnenda á Björk og verkum hennar held ég að þessi sé bæði fyndnust og áhugaverðust. Veit svosem ekki hvort taka skal þessa yfirlýsingu trúanlega, hvort þetta sé grín. Annaðhvort er þessi yfirlýsing jazzistans Adele ein auglýsing út í eitt og ákall á fjölmiðlaathygli eða upphaf á áberandi baráttu fyrir því að komast í fjölskylduna. Hún segði þetta varla nema henni væri alvara eða þá vantaði athygli.

Ætli einhver fjölmiðillinn spyrji Sindra Eldon núna að því hvort hann sé jafnhrifinn af jazzsöngkonunni og hún af honum?

Með augastað á syni Bjarkar

Gamalkunnar yfirlýsingar á G8-fundinum

Leiðtogafundur átta helstu iðnríkjanna fer nú fram á Hokkaídó-eyju í Japan. Eins og síðustu árin eru umhverfismál og þróunaraðstoð aðalmál fundarins að þessu sinni og greinilegt að vilji er meðal leiðtoganna til að staðfesta ákvarðanir síðustu ára, en þar var náð merkilegum áföngum bæði í Þýskalandi í fyrra og Rússlandi fyrir tveim árum. Mikilvæg mál eru þó að mörgu leyti í biðstöðu. Beðið er þess hver verði kjörinn 44. forseti Bandaríkjanna í nóvember og því líklegt að fundurinn að ári á Ítalíu muni verða mun öflugri þar sem þá mætir nýr forseti með sterkara umboð frá Bandaríkjunum.

Hópur leiðtoga valdamestu iðnríkja heims var stofnaður árið 1975 og er þetta því 34. fundurinn. Fyrst í stað voru sex lönd í samstarfinu: Bandaríkin, Bretland, Frakkland, Ítalía, Japan og V-Þýskaland. Það var í nóvember 1975 sem þáverandi leiðtogar landanna hittust í fyrsta skipti saman í Rambouillet í Frakklandi í boði Valéry Giscard d'Estaing, þáv. forseta Frakklands, og ákveðið var að funda framvegis árlega að sumarlagi. Alla tíð síðan hafa þjóðirnar skipst á að halda fundinn og leiða starfið á fundinum. Gestgjafinn hefur leitt umræður og haldið utan um fundaformið.

Ári eftir fyrsta fundinn, árið 1976, bættist Kanada í hóp þjóðanna sex. Hópurinn var óbreyttur í rúma tvo áratugi eftir það. Allt frá árinu 1991, við lok kalda stríðsins, hefur Rússland þó verið hluti fundarins en varð ekki fullgildur aðili í hópnum fyrr en árið 1998, er Boris Jeltsin, þáverandi forseti Rússlands, varð fyrsti leiðtoginn frá þessu forna fjandveldi vesturríkjanna til að vera tekinn í þeirra hóp. Rússland var gestgjafi G8-fundanna fyrst fyrir tveim árum, en þá var fundað í St. Pétursborg. Orðrómur er um að bæta Kína og Indlandi í hópinn, en ekkert verið ákveðið þar um.

Fundinn sátu Yasuo Fukuda, forsætisráðherra Japans, George W. Bush, forseti Bandaríkjanna, Silvio Berlusconi, forsætisráðherra Ítalíu, Angela Merkel, kanslari Þýskalands, Stephen Harper, forsætisráðherra Kanada, Nicolas Sarkozy, forseti Frakklands, Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands, og Dmitri Medvedev, forseti Rússlands. Þetta er áttundi og síðasti leiðtogafundur Bush en hann lætur af embætti 20. janúar nk. Hann hefur setið lengst allra leiðtoganna við völd, eða allt frá árinu 2001. Mörg lykilmál bíða þess líka að hann hætti.

Eitt helsta umræðuefni leiðtogafundarins fyrir ári var kólnun í samskiptum vesturveldanna og Rússlands, og leiðtogar vesturveldanna ósáttir við Pútín. Nú þegar hann hefur látið af forsetaembætti má merkja vissa breytingu. Mun betur fer á með Medvedev og leiðtogum vesturveldanna. Hinsvegar er Pútín enn maðurinn sem ræður ferðinni í rússneskum stjórnmálum, einn valdamesti forsætisráðherra í sögu Rússlands. Veik staða Medvedev er augljós og flestir búast við að Pútín verði aftur forseti árið 2012.

Að ári verður leiðtogafundur átta helstu iðnríkja heims haldinn á Sardiníu. Gestgjafi verður þá hinn umdeildi Silvio Berlusconi. Hann verður starfsaldursforseti í hópi leiðtoganna að ári, en hann hefur þrisvar gegnt embætti forsætisráðherra, lengst allra frá stríðslokum, samtals í sex ár. Fyrir þá sem vilja kynna sér dagskrá fundarins og meginatriði um hann er eindregið bent á að líta á heimasíðu hans.

G8 lofa Afríku aðstoð

Frelsisbarátta Surtlu enn í minnum höfð

Ég er ekki hissa á því að þeir Strandamenn á Sauðfjársetrinu vilji minnast sauðkindarinnar Surtlu og telji það mikilvægan feng að geta sýnt höfuð hennar. Saga Surtlu er um margt stórmerkileg og eltingarleikurinn við hana á sínum tíma ævintýralegur í meira lagi. Með réttu ætti Surtla auðvitað að vera þar í öndvegi og ætti hvergi betur heima en þar.

Margar skemmtilegar frásagnir og sögur eru til um Surtlu og las ég eitt sinn bók þar sem sagt var frá nokkrum þeirra og þessum stórmerkilega eltingarleik við sauðkindina lýst nokkuð vel. Kindinni tókst að komast undan í að mig minnir eitt ár og gekk ekki þrautalaust að fella hana.

Daginn sem hún var að lokum drepin var hún elt langa leið og hafði klifið klettahamar sem ætti með réttu að vera ófær öllum venjulegum skepnum. Þeir sem felldu hana fóru með hausinn til yfirvalda og hann hefur varðveist. Fyrir verkið fengu þeir 2000 krónur, sem þótti mikið á þeim tíma. Ekki urðu þeir þó miklar þjóðhetjur fyrir vikið og voru allt að því hataðir fyrir.

Fjöldi fólks, einkum til sveita, voru ósáttir við að skepnan væri felld, hún hefði átt skilið að lifa og deilt var reyndar um hvort hún væri haldin mæðuveiki. Frelsisbarátta Surtlu lauk því með að þjóðin var á hálfgerðum bömmer yfir að sauðkindin væri felld og vísur voru ortar og greinar skrifaðar um hana.

Ætli að það sé ekki rétt að fullyrða að Surtla sómi sér vel sem frelsisboðberi íslenskra dýra. Nógu lengi barðist hún allavega fyrir frelsi sínu og sýndi áræðni sem höfð er í minnum.

Tákngervingur frelsis

Jim Webb vill ekki verða varaforsetaefni Obama

Mörgum að óvörum gaf Jim Webb, öldungadeildarþingmaður í Virgíníu, út sérstaka fréttatilkynningu í dag þess efnis að hann vildi ekki verða varaforsetaefni Barack Obama í forsetakosningunum í nóvember eftir þrálátan orðróm og óskir margra demókrata þar um. Ekki aðeins var fréttatilkynningin afgerandi orðuð um að Webb hefði engan áhuga, svo eftir var tekið, heldur var hún greinilega stílfærð og sett fram til að ná mikilli athygli.

Með þessu fækkar vænlegum varaforsetaefnum Obama enn frekar. Mikla athygli hefur vakið hversu margir öflugir demókratar hafa lagt lykkju á leið sína til að slá opinberlega út af borðinu möguleikann á því að fara fram með Obama í kosningunum. Í ljósi þess að hann er frambjóðandi breytinganna að þessu sinni og þykir vænlegur til árangurs er því eðlilega velt fyrir sér hvers vegna svo margir hafa lýst yfir áhuga frekar á því að verða ekki varaforsetaefni frekar en gefið því undir fótinn. Yfirlýsing Webb er sérstaklega áhugaverð í ljósi þess hversu margir töldu nær öruggt um að Obama myndi vilja hann sér við hlið.

Jim Webb hefði um margt verið hið fullkomna varaforsetaefni fyrir Barack Obama. Hann er þingmaður í fylki sem Obama vill leggja allt í sölurnar til að vinna, hann hefur reynslu fram að færa og mikla þekkingu á utanríkis- og varnarmálum sem gömul stríðshetja. Hann hefði t.d. verið öflugt mótvægi við John McCain í þeim efnum í kosningabaráttunni og bætt úr fyrir víðtækt þekkingarleysi Obama í utanríkismálum. Það er einn af allra veikustu hlekkjum kosningabaráttunnar fyrir Obama og honum mjög mikilvægt að varaforsetaefnið fylli upp í þau skörð sem veikust eru í framboðinu.

Demókratar hafa ekki unnið Virginíu-fylki frá því í forsetakosningunum 1964 er Lyndon B. Johnson vann Barry Goldwater með glans í einum glæsilegasta sigri í sögu bandarískra forsetakosninga á landsvísu. Obama gerir sér vonir um að ná að vinna í fylkinu. Með Webb sér við hlið hefði framboðið verið vissulega mjög sterkt og ég held að þeir hefðu getað verið sterkt tvíeyki. Nú þegar bæði Webb og Mark Warner hafa sagt pent nei við varaforsetapælingum er aðeins Tim Kaine, ríkisstjóri, eftir sem sterkur valkostur fyrir Obama úr Virginíu. En hann er enginn Jim Webb.

Mikla athygli vakti reyndar að Webb hefur í raun aldrei lýst yfir stuðningi við Barack Obama. Hann sat á hliðarlínunni í forkosningunum, valdi ekki á milli Obama og Hillary. Sú ákvörðun hans að afþakka pent og í kastljósi fjölmiðla að eigin ósk að fylgja Obama á leiðarenda er merkileg endalok á vangaveltur pólitískra bloggara og spekinga vestanhafs um að Webb myndi verða fyrir valinu.