Íslenska landsliðið er sigurvegari þrátt fyrir tapið

Ég er svo innilega sammála Guðmundi Guðmundssyni, handboltaþjálfara, í því að við unnum silfur en töpuðum ekki gulli. Finnst þetta vel orðað hjá honum. Mér finnst það mikið íþróttaafrek að vinna silfrið. Auðvitað hefðum við öll viljað það besta í stöðunni, en þetta er svo stórmerkilegur nýr kafli í íþróttasögu landsins sem er skrifaður þrátt fyrir tapið. Liðið náði langt og við getum öll verið stolt með það sem liðið vann.

Hitt er svo annað mál að mér finnst íslenska landsliðið vera sigurvegari dagsins. Fáir þorðu að spá okkur neinu fyrirfram, ekki einu sinni við sjálf vorum viss um gott gengi. Liðið var í erfiðum riðli með sterkum landsliðum annarra þjóða og það var ekkert öruggt. Sigurinn á Þjóðverjum og Rússum í upphafi var þó undirstaðan undir þessu mikla ævintýri. Finnst liðið allt vera stóri sigurvegarinn. Finnst erfitt að velja einhverja fáa. Svona íþróttaafrek vinnst ekki nema allir leggjist á eitt.

Finnst Guðmundur hafa gert frábæra hluti með liðið. Hann tók við því þegar enginn vildi taka verkefnið að sér. Alli Gísla hafði hætt á erfiðum tímapunkti eftir EM, þegar staða liðsins var fjarri því góð. Margir framtíðarmenn í handboltanum höfnuðu því að fóstra liðið næstu skrefin og flestir töldu þrautagöngu framundan. Sú varð raunin með Makedóníuleikana þar sem HM-sætið tapaðist. Þvílíkur bömmer. Liðið reis upp úr þeim vandræðum með afreki sínu núna.

Landsmenn allir virða þetta afrek mikils, sem er skráð gullnu letri í íþróttasögu okkar um ókomin ár þó ekki hafi tekist að koma gullinu heim á klakann. Þetta styrkir íþróttirnar í heild sinni og styrkir alla íþróttamenn í verkum sínum. Allt er hægt ef viljinn er fyrir hendi.

Töpuðum ekki gullinu heldur unnum silfur

Silfurdrengirnir okkar - þjóðarævintýrið mikla

Ekki var hægt annað en vera stoltur af því að vera Íslendingur þegar "strákarnir okkar" tóku við silfrinu á Ólympíuleikunum í morgun. Flott augnablik, bæði í íslenskri íþróttasögu og Íslandssögunni sjálfri. Enda hefur það bara gerst þrisvar áður að Íslendingar komist á pall.

Þetta er auðvitað bara súrrealískt augnablik fyrir okkur öll og ekki við öðru að búast en að þjóðin sé stolt og hrærð. Eiginlega er það besta af öllu þegar heil þjóð vaknar fyrir allar aldir á sunnudegi. Þá er samstaðan algjör. Sumir eru ósáttir með að þetta var silfur. Auðvitað hefði verið gaman að vinna og fara alla leið, en við gátum ekki farið fram á meira.

Strákarnir voru búnir að toppa allt sitt og gefa okkur heilt ævintýri og við eigum að sætta okkur við að ná þó þessu. Einu sinni var sagt að enginn vildi vinna silfur, aldrei væri viðunandi að tapa. Við með okkar sögu í handboltanum, þar sem oft hefur mistekist að hampa nokkru á örlagastundu en við alltaf komist nærri sælunni sjálfri hljótum að gleðjast með þetta.

Ég er svo rosalega stoltur af strákunum og þeirra stórkostlegu frammistöðu. Held að við séum það öll. Við eigum ekki að síta að gulldraumurinn rættist ekki. Vonandi fær liðið aftur sama séns síðar og tekst að ná þessu. En við með okkar sögu eigum að gleðjast með sögulegan árangur og ég held að við gerum það öll innst inni.

Íslendingar taka við silfrinu

Strákarnir vinna silfrið - glæsileg frammistaða

Jæja ekki tókst að ná gullinu í Peking. Frakkarnir reyndust of erfiðir fyrir okkur í úrslitaleiknum og ekki vinnandi vegur að tækla þá, þeir yfirspiluðu strákana á öllum sviðum og eiga gullið vel skilið. Ósigurinn er auðvitað sár eftir allar björtustu stundir mótsins, þar sem hægt var að komast alla leið, en við eigum bara að brosa í gegnum tárin og vera sátt með silfrið.

Fyrir nokkrum vikum hefðu landsmenn allir verið sáttir við það eitt að ná í bronsleikinn. Allt var þetta ótrúlegur plús, himnasæla sem ekki er hægt að lýsa með orðum. Þetta er mikið afrek í íslenskri íþróttasögu og ber að fagna því sem slíku, ekki með því að leggjast í bömmer með að hafa ekki náð gullmedalíunni. Strákarnir jafna hálfrar aldar afrek Vilhjálms Einarssonar á Ólympíuleikunum í Ástralíu árið 1956 og það er frábært afrek.

Landsliðið átti glæsilega frammistöðu á þessu móti. Voru þar bestir með Frökkum og geta verið stoltir af því sem þeir hafa verið að gera. Þó alltaf sé súrt að missa af gullverðlaunum er þetta enginn heimsendir, heldur aðeins stórsigur miðað við það sem búast mátti við fyrirfram. Í silfurverðlaununum felast tækifæri í framtíðaruppbyggingu sem vonandi verða nýtt. Nú þarf að styrkja landsliðið enn frekar í uppbyggingu komandi ára. Efniviðurinn er frambærilegur og traustur.

Og við hin sláum upp heilli þjóðhátíð næstu dagana. Við eigum að fagna ótæpilega þessum árangri, slá um veislu og traustri gleði. Og það verður fjör þegar strákarnir koma heim. Þeim verður fagnað sem þjóðhetjunum einu og sönnu.

Ísland í 2. sæti á ÓL

Gullna stundin - Frakkar að stinga af með gullið?

Þá er komið að úrslitastundinni hjá "strákunum okkar" í Peking. Gull eða silfur undir. Svei mér þá ef Frakkarnir eru ekki að stinga af með Ólympíugullið næsta auðveldlega. Líst ekkert á byrjunina. Frakkarnir eru einfaldlega mun betri og eru að yfirkeyra íslenska liðið.

Kannski var við því að Frakkarnir væru einum of erfiðir fyrir okkur. En það er hægt að taka þá, þrátt fyrir þessa byrjun. Vona að strákarnir komi einbeittir og hressir til leiks í seinni hálfleik og reyni sitt besta að snúa þessu við. En hvað með það, mér finnst íslenska liðið sigurvegari dagsins hvort sem það tapar eða sigrar.

Óneitanlega væri það samt sætt að fá að heyra íslenska þjóðsönginn í leikslok. Vonum það besta, þrátt fyrir að Frakkarnir séu að ná góðu forskoti í fyrri hálfleik. Ef menn eru hungraðir í gullið er hægt að taka það.

Íslendingar lýsa upp handboltann

Demókratateymið kynnt - vandræðaleg mismæli

Barack Obama og Joe Biden lúkkuðu vel saman á fyrsta sameiginlega kosningafundi framboðsteymis demókrata í Springfield síðdegis í gær. Þeir eiga þó mikið verk framundan. Obama hefur veikst í sessi í baráttu síðustu vikna og misst vænlegt forskot niður í hnífjafna baráttu við John McCain. Með því að velja reynsluna treystir hann undirstöður framboðsins en fórnar mörgu fyrir það, einkum breytingamaskínu sinni, enda erfitt að boða breytingar með varaforsetaefni sem hefur verið í miðpunkti valdakerfisins í Washington frá árinu 1972.

Vel fór á með þeim Michelle og Barack Obama og Jill og Joe Biden í Springfield. Þau þurfa þó að finna taktinn saman í baráttunni og koma í veg fyrir mistök. Tók eftir því að ræður þeirra voru nákvæmlega jafnlangar, 16 mínútur, og Biden var sérstaklega mælskur í orðum sínum. Væntanlega verður erfiðasta verkefnið fyrir yfirstjórn kosningabaráttunnar að passa upp á að Biden missi sig ekki í orðaflaumi og verði ekki of lausmáll og kjaftfor í baráttunni. Þó hann eigi að vera varðhundur framboðsins með sína reynslu þarf að passa upp á hann.

Enda má Obama ekki við miklum mistökum. Varaforsetavalið er hans þýðingarmesta ákvörðun á ferlinum fyrir utan sjálfa ákvörðunina að fara í framboðið á sínum tíma. Hann leggur allt undir. Finnst reyndar blasa við að hann vildi ekki velja Biden með sér, hefði mun frekar viljað fjölmarga aðra, en hann telur sig verða að passa upp á að framboðið fái traustara yfirbragð og geti tekið á öllum málum. Þar vantaði reynsluna og trausta undirstöðu í alvöru átökum, sem nóg verður af næstu 70 dagana.

Mikil reiði er í stuðningsmannahópi Hillary Clinton. Ljóst er að aldrei kom til greina af alvöru hjá Obama að velja hana. Hann horfði allan tímann í aðrar áttir. Þegar kom að því að velja reynsluna í varaforsetavalinu horfði hann framhjá öllum styrkleikum Hillary og valdi frekar gráhærðan frambjóðanda í jakkafötum án stjörnusjarma fyrir óháða kjósendur en konuna sem hlaut 18 milljón atkvæða og hefði getað tekið þetta að sér án vandkvæða.

Sumir stuðningsmanna Hillary eru ákveðnir í að sitja frekar heima en kjósa Obama eftir þetta, skv. skrifum á stuðningsmannavefi hennar og almennum spjallvefum, t.d. ireports. Nýjustu kannanir sýna að helmingur stuðningsmanna Hillary hefur ekki enn munstrað sig í lestina hjá Obama. Mikið áhyggjuefni fyrir Obama á þessum tímapunkti og svo gæti farið að valið muni koma í veg fyrir að hægt sé að ná til þessara hópa sem Obama munar um að fá.



Reyndar var rosalegt klúður hjá bæði Obama og Biden einn helsti eftirmáli þessa fyrsta sameiginlega kosningafundar þeirra. Báðir mismæltu þeir sig illa og vandræðalega. Obama kallaði Joe Biden næsta forseta Bandaríkjanna og Biden kallaði forsetaframbjóðandann því kostulega nafni Barack America. Bandaríska pressan hefur ekki talað um annað eftir fundinn og telur þetta vandræðalega byrjun á óvissuferð þeirra félaga.

Varaforsetaefni Obama