Fyrir hverja er Steingrímur að vinna?

Heldur er nú raunalegt orðið að fylgjast með framgöngu Steingríms J. Sigfússonar. Hann er orðinn sorgleg fígúra, sem talar máli andstæðinga okkar í Icesave-málinu og hefur selt frá sér allar hugsjónir fyrir völd og stólapólitíkin hans minnir ósjálfrátt á Halldór Ásgrímsson. Ég hélt lengi vel að þessi maður hefði eitthvað bit og það væri meira í hann spunnið. Á mettíma er hann hinsvegar hann orðinn jafn valdagráðugur og meðal framsóknarmaður fyrri tíða.

En um Steingrím J, sem hefur svikið allar hugsjónir sínar í valdagræðginni, vonina um að fá að ráða meira á morgun en í dag og helst gefa ekkert eftir, má nota spakmælið: en það sem helst hann varast vann, varð þó að koma yfir hann. Raunalegt en eilítið kómískt að sjá hvernig þessir vinstrimenn hafa umpólast í valdagræðginni á einni nóttu.

Frammistaða Steingríms J. í Icesave-málinu er einföld og helst til þess fallin að hjálpa þeim sem ráðast að Íslandi. Vörnin hans er fyrir viðsemjendur og þá sem hafa búllíast á Íslandi út í eitt. Raunalegt í meira lagi fyrir fólkið í landinu að sitja uppi með svona stjórnvöld.

Hvað stjórnar þankagangi Steingríms? Má ekki skemma blauta ESB-drauminn fyrir Samfylkingunni eða er hann svo þrjóskur að vilja ekki viðurkenna það sem allir þó vita orðið, að Svavar klúðraði Icesave-málinu í samningaviðræðunum.

Þetta gengur ekki. Heill og hagur íslensku þjóðarinnar vegur meira og skiptir mun meira máli en stolt nokkurra stjórnmálamanna og lærifeðra þeirra sem sömdu herfilega af sér í Icesave-málinu.

„Ekki einhliða innanríkismál“

Hugsum um hagsmuni Íslands fyrst og fremst

Enginn deilir lengur um að synjun forsetans á Icesave markaði þáttaskil Íslandi í hag í deilunni. Yfirlýsingar Alain Lipietz, eins þeirra sem komu að gerð tilskipunar ESB um ábyrgð heimaríkis á bönkum, í Silfri Egils í dag er gott dæmi um algjöra niðurlægingu vinstristjórnarinnar sem hefur algjörlega brugðist í því verkefni að gæta hagsmuna Íslands í einu helsta máli síðustu áratuga fyrir íslensku þjóðina.

Stjórnvöld eiga nú að skammast til að viðurkenna afglöp sín og sofandagang. Ekki þýðir fyrir Jóhönnu og Steingrím að deila við mann á borð við Alan Lipietz, slíkt er frekar vandræðalegt. Ef einvher dugur er í þessu fólki getur það snúið vörn í sókn - fyrst og fremst með því að viðurkenna að samninganefndin með Svavar í broddi fylkingar samdi herfilega af sér og var ekki vandanum vaxin á nokkurn hátt.

Svo þarf stjórnarparið að viðurkenna eigin mistök og axla ábyrgð á því, annað hvort með því að víkja eða leita eftir því að skipa aðra samninganefnd til að taka á þessu máli sem fyrst. Pólitísk afglöp vinstristjórnarinnar í Icesave-málinu eru augljós og þarf að taka á þeim strax, til að vernda íslenska hagsmuni og sækja fram til að taka á mistökunum.

Nú þarf að fara að hugsa um íslenska hagsmuni, hugsa um hag fólksins í landinu, en ekki hagsmuni annarra þjóða eins og vinstristjórnin hefur gert alltof lengi með ömurlegum hætti. Það er komið nóg af vitleysunni.

Lipietz: Veikur málstaður

Slöpp byrjun í Eurovision - gamall smellur

Ekki var mikil reisn yfir fyrsta undanúrslitakvöldi Eurovision. Lögin voru frekar mikið léttmeti og umgjörðin frekar teygð og þreytt. Eilítið sjúskað og óspennandi. Lögin tvö sem komust áfram báru þó af, þó engin meistaraverk séu eða tónlistarleg undraverk. Botninn var þó lokalagið þegar sextán ára söngkona söng lag sem hún réð ekki við og var dressuð upp frekar óviðeigandi, svo ekki sé fastar að orði komið.



Ljósi punkturinn var þó þegar Jóhanna Guðrún, silfurstjarnan okkar frá því í fyrra, og Ingó veðurguð tóku saman gamla góða smellinn It Ain´t Me Babe sem Bob Dylan á heiðurinn af, en er flottastur í túlkun hjónanna Johnny og June Carter Cash. Tær snilld þetta lag og algjört meistaraverk. Rifjum þennan flotta smell í túlkun Cash-hjónanna og þeirra Bob og Joan Baez.



Eitt að lokum, vonandi mun Eyjólfur hressast í þessari söngvakeppni eftir viku.

Lögin tvö sem komust áfram