Strákarnir okkar vinna bronsið í Vín

Sannkölluð þjóðhátíð er á Íslandi... og ástæða til, eftir að strákarnir okkar unnu bronsið á EM í handbolta. Liðið getur verið stolt af sinni frammistöðu og hefur staðið sig frábærlega vel. Mikil vonbrigði að tapa fyrir Frökkum í gær, en það er karakter og styrkur í þessu liði og bronsið er sannkallaður happdrættisvinningur fyrir þjóðina í þeim erfiðleikum sem blasa við henni. Þetta er þvílíkt búst fyrir þjóðarstoltið.

Landsliðið átti glæsilega frammistöðu á þessu móti. Voru þar bestir með Frökkum og Króötum - geta verið stoltir af því sem þeir hafa verið að gera. Þó alltaf sé súrt að missa af gullverðlaunum er þetta enginn heimsendir, heldur aðeins stórsigur miðað við það sem búast mátti við fyrirfram. Í bronsverðlaununum felast tækifæri í framtíðaruppbyggingu sem vonandi verða nýtt. Nú þarf að styrkja landsliðið enn frekar í uppbyggingu komandi ára. Efniviðurinn er frambærilegur og traustur.

Og við hin sláum upp heilli þjóðhátíð næstu dagana, rétt eins og sumarið 2008 þegar við náðum silfrinu í Peking. Við eigum að fagna ótæpilega þessum árangri, slá upp veislu og traustri gleði. Og það verður fjör þegar strákarnir koma heim. Þeim verður fagnað sem þjóðhetjunum einu og sönnu, enn og aftur. Við erum stolt af þeim.

Ísland landaði bronsinu í Vín

Íslendingar eiga ekki að láta tudda níðast á sér

Breski fréttaskýrandinn Max Keiser átti stjörnuframmistöðu í Silfri Egils. Auðvitað hefur hann rétt fyrir sér: við Íslendingar eigum ekki að láta breska tudda í Downingstræti níðast á okkur. Við eigum að taka slaginn og svara fyrir okkur, hefðum betur gert það haustið 2008 þegar durturinn Gordon Brown hjólaði í íslensku þjóðina, fyrst og fremst til að hefna fyrir þorskastríðin og bæta stöðu sína í skoðanakönnunum.

Sú spurning er áleitin hvers vegna íslensk stjórnvöld tóku ekki slaginn við Bretland í upphafi málsins, þegar einhver vörn var í boði. Auðvitað áttu stjórnmálamenn hér heima að fara með mál sitt fyrir NATÓ - ekki átti að sætta sig við að eitt NATÓ-ríki beitti hryðjuverkalögum gegn bandalagsþjóð. Í staðinn var hummað og hóstað máttleysislega. Ekkert af viti var gert.

Íslenskir ráðamenn horfðu þegjandi á Gordon Brown vega að Íslandi og veita því mikið og þungt högg með orðum sínum á SKY 9. október 2008. Kippt var í einhverja diplómatíska spotta með því að kalla sendiherrann til forsætis- og utanríkisráðherra en ekkert meira var gert. Íslenskir ráðamenn höfðu ekki það í sér að taka til sinna ráða, ekki einu sinni tala við bresku pressuna.

Sumum fannst ég djarfur þegar ég sagði í bloggfærslu 9. október 2008, eftir viðtalið við durtinn Brown á Sky þar sem hann jós skít og skömmum yfir Ísland, að Ísland ætti að slíta stjórnmálasambandi við Bretland. Æ betur sést að það hefðum við átt að gera. Íslensk stjórnvöld áttu að svara fullum hálsi og taka málið föstum tökum frá fyrsta degi í stað þess að lympast niður.

Við höfum með þögn og aðgerðarleysi okkar í alþjóðasamfélaginu, t.d. með því að mótmæla ekki harðlega á leiðtogafundi NATÓ fyrr á þessu ári, vanið Bretana á að sparka í okkur án þess að svara í sömu mynt. Ég held að síðar meir verði þetta hik og aðgerðarleysi metið sem mikil og taktísk mistök. Slíkt blasir reyndar við öllum sem sjá þessa sögu nú ári síðar.

Þegar ein þjóð í NATÓ-samstarfinu beitir annarri hryðjuverkalögum og reynir að sparka henni til helvítis með því að eyðileggja orðspor hennar með vísvitandi hætti á slíkt heima innan NATÓ til umræðu.

Íslendingar hafa nú fengið nóg af yfirgangi Breta og ég tel að þeir eigi að tjá það hreint út í þjóðaratkvæðagreiðslunni 6. mars og hafna Icesave með afgerandi hætti. Fyrst íslensk stjórnvöld sofa á verðinum verður þjóðin að taka málin í sínar hendur.

Segir Darling og Brown vera hryðjuverkamenn