Áhugavert uppgjör Geirs Haarde við pólitíkina og lífsins áskoranir

Í góðra vina hópi sjálfstæðismanna á Akureyri hitti ég Geir H. Haarde, fyrrum forsætisráðherra og formann Sjálfstæðisflokksins, á aðventunni þar sem hann kynnti nýútkomna ævisögu sína og áritaði hana. Það var ánægjulegt að ná að hitta Geir og eiga samtal við hann um farinn veg og þau álitaefni sem fylgja uppgjöri við merka ævi hans og starf á ólíkum vettvangi. Sjálfan bókarlesturinn geymdi ég til jóla og naut þess að lesa mig í gegnum skrifin þar sem Geir hélt sjálfur um pennann og fór afar skilmerkilega gegnum æviskeið sitt.

Í gegnum lesturinn skín afar skært hversu mikill sómamaður Geir er. Það er mikill styrkleiki fyrir bókina að Geir skrifar hana sjálfur og hleypir lesandanum að innstu kviku sinni. Bókin einkennist af mikilli næmni, hlýju og einlægni í uppgjöri jafnt við sjálfan sig í blíðu og stríðu og samferðarmenn sína í ólíkum verkefnum á löngu æviskeiði. Í bókarbyrjun lýsir Geir æsku sinni og uppvexti, jafnt hlýjum minningum þar sem hann lýsir hverfinu sínu í vesturbænum og Reykjavík á miklu breytingaskeiði eftir stríð og um leið þeim ljúfsáru á fyrri hluta sjöunda áratugarins sem fylgja miklum ástvinamissi á viðkvæmum tíma þegar faðir hans og bróðir, og einnig afi hans og amma kveðja, þar sem barn fullorðnast og þarf að horfast í augu við breytta lífsumgjörð.

Bókin hefst á andláti afa Geirs, Steindórs bílakóngs, árið 1966 sem markaði mestu þáttaskilin þegar æskuheimilið í Sólvallagötu, þar sem fjölskyldan átti sinn mikla miðpunkt í lífi og starfi, líður undir lok og hann herðist sem einstaklingur áleiðis inn í unglingsárin og finnur sjálfan sig þroskast áleiðis í pólitískri þátttöku þar sem hann blómstrar í félagsstarfi þar sem allir kostir hans sem persónu skína svo ljúflega í gegn og gerði hann að forystumanni áleiðis til krefjandi verkefna í stjórnmálum. Þessum breytingum lýsir Geir af hlýju og einlægni og hlífir sér ekki. Það er áhugavert að sjá úr hversu heilsteyptum og mannlegum rótum Geir rís upp til afreka í verkum sínum innan Sjálfstæðisflokksins sem vel menntaður maður í sínu fagi yfir í formennsku í SUS, þingmennsku og ráðherrasetu.

Geir kemur inn á þing 1987 í miðjum átökum og uppgjöri Sjálfstæðisflokksins undir forystu Þorsteins Pálssonar við Albert Guðmundsson þegar hann hrökklast af ráðherrastóli og stofnar ný stjórnmálasamtök, Borgaraflokkinn, þar sem Albert fer inn á þing við sjöunda mann í eftirminnilegum pólitískum vendingum. Geir lýsir Albert afar vel enda áttu þeir náið samstarf þar sem hann var aðstoðarmaður bæði Alberts og Þorsteins í fjármálaráðuneytinu allt kjörtímabilið fyrir uppgjörið. Litlu munaði að Geir næði ekki inn á þing í þeim kosningum vegna fylgistapsins í Reykjavík en hann fór inn sem jöfnunarmaður. Það er áhugavert að lesa hvernig Geir gerir upp við tíma sinn sem aðstoðarmaður hjá þessum tveimur mönnum ólíkra kynslóða og starfshátta í pólitísku starfi.

Geir varð í kjölfarið einn af lykilmönnum í uppbyggingu Sjálfstæðisflokksins innan og utan ríkisstjórnar áleiðis í stórsigurinn mikla 1991 þegar 26 þingmenn náðu kjöri af hálfu flokksins - upphafið á átján ára stjórnarsetu flokksins þar sem Geir var fyrst þingflokksformaður í sjö ár og síðan ráðherra í rúman áratug; fyrst fjármálaráðherra í önnur sjö ár undir pólitískri forystu Davíðs Oddssonar og síðan formaður Sjálfstæðisflokksins og fyrst sem utanríkisráðherra um stund og síðan forsætisráðherra eftir að Halldór Ásgrímsson hrökklaðist úr pólitík við illan leik þegar Framsóknarflokkurinn réði ekki við hita og þunga forsætisráðuneytisins. Það skín í gegnum fyrri hluta forsætisráðherrafrásagnar Geirs hversu þreytt samstarfið við Framsókn var orðið.

Þessum vendingum lýsir Geir afar vel og færir lesandann beint inn í miðpunkt erfiðra ákvarðana og þeirra pólitísku áskorana sem fylgdu þessu blómlega skeiði í sögu flokksins sem kórónast í miklum kosningasigri Sjálfstæðisflokksins undir forystu Geirs 2007. En sigrum fylgja oft brátt sorgir og þungir straumar. Það mátti Geir svo sannarlega reyna þegar íslenska bankakerfið óx um einum of djarflega og sogaðist loks inn í alþjóðlegu fjármálakrísuna haustið 2008. Það var svo sannarlega lán þjóðarinnar að grandvar og heiðarlegur maður á borð við Geir sat við stýrið þegar pólitíska lognið umbreyttist í örlagaríkan öldudal. Geir átti sín fleygustu orð þegar ríkið tók innlendan hluta bankanna í fangið en lét erlend umsvif fyrir róða í sjónvarpsávarpi til þjóðarinnar sem lauk með eftirminnilegri kveðju - Guð blessi Ísland.

Líklega er þetta eftirminnilegasta ávarp íslensks þjóðarleiðtoga fyrr og síðar - augnablik sem greypt er í minni allra sem horfðu á Geir flytja þjóðinni váleg tíðindi í mildri umgjörð sem fylgdi einlægni og hlýju mannsins við stýrið á þjóðarskútunni. Það er enginn vafi á því að það var lán þjóðarinnar að Geir og samstarfsmenn hans innan og utan Stjórnarráðsins tóku fumlaust í stýrið og færðu þjóðinni neyðarlögin sem reyndust sterk haldreipi íslensku þjóðarinnar til uppbyggingar við breyttar aðstæður þar sem bankarnir störfuðu áfram, kortin virkuðu áfram og landið fór ekki í algjört frost. Það er afrek sem vert er að halda til haga og skiptu sköpum í Icesave-málinu síðar meir þegar þjóðin hafði sigur í frægu dómsmáli.

Þegar gert var upp við þennan tíma reyndust fjandmenn Geirs það eitt hafa á hann að hafa ekki haldið nógu marga ríkisstjórnarfundi. Geir fer afar vel yfir þessa miklu örlagatíma og það er í raun mikil upplifun að lesa af hversu mikilli einlægni hann fer yfir þessa örlagatíma þegar þjóðin lenti í öldudalnum og pólitískur óstöðugleiki bættist brátt í önnur krefjandi verkefni þegar stjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar brast eftir plottvendingar forystumanna á vinstrivængnum til að koma í raun bæði Geir og Ingibjörgu Sólrúnu frá. Þau veiktust bæði illa á þessum tímum þegar vinnuálagið varð bæði ómanneskjulegt og harðneskjulegt. Þeim svikráðum lýsir Geir með virðingarverðum hætti þar sem hann talar af miklum drengskap um umskiptin sem fylgdu heilsubrest og því að missa forsætið í ríkisstjórn, þegar hann gaf eftir formennskuna í Sjálfstæðisflokknum og hætti þátttöku í stjórnmálum.

Fjandmenn Geirs létu ekki þar við sitja heldur drógu hann einan úr hópi ráðherra á þessum örlagatímum og settu hann á sakamannabekk í frægu landsdómsmáli þar sem pólitisk undirmál og skítleg vinnubrögð höfðu betur gegn sanngjörnu mati í uppgjöri við bankahrunið. Pólitísk réttarhöld sem einkenndust af hefnd lítilla kalla við einn mann sem gerður var að blóraböggli, látinn standa reikningsskil af meintum brotum þegar alþjóðleg efnahagsleg krísa gekk yfir allan heiminn. Á meðan sluppu formaður hins stjórnarflokksins á tíma hrunsins og viðskiptaráðherrann við þetta uppgjör - þeim var komið í skjól af flokksfélögum sínum og vildarvinum í nýju stjórnarsamstarfi á þingi. Vægast sagt undarlegt "réttlæti" og skakkt uppgjör sem þarna var í spilunum og lítur æ verr út í sögubókum framtíðar. Allir veikleikar landsdóms opinberuðust í þessu ferli.

Eftir stóð í yfirferð málsins að rétt var haldið á málum á örlagastundu. Mun verr hefði getað farið. Undir forystu þeirra sem réðu málum var tekið skynsamlega á málum. Neyðarlögin og gjaldþrot bankanna var rétta leiðin úr þessum ógöngum. Auðvitað var skaði Íslands nokkur, en bæði tímasetning hrunsins reyndist heilladrjúg og aðferðin til lausnar krísunnar var sú rétta. Undarlegast við þennan skrípaleik allan, eins skrautlegur og hann reyndist, var skortur á miðlun upplýsinga til fjölmiðla, og svo þaðan til landsmanna allra. Aðeins var boðið upp á twitter-skrif úr réttarsal. Engu líkara var en réttarhöldin væru haldin um miðja 20. öld eða jafnvel nítjándu öld og aðeins hægt að skrifa fréttir í dagblöð morgundagsins.

Fornaldarbragurinn á landsdómi reyndist algjör. Skortur á miðlun upplýsinga, staðsetning pólitísku réttarhaldanna og yfirbragðið frá a-ö var til skammar. Geir gerir hressilega upp við þá sem hrærðu í þennan vonda kokteil; guðföður görugu vinstristjórnarinnar, Össur og Steingrím J. og fylgisveina þeirra á vondri leið. Hann fer fimlega yfir allt málið og hvernig það var lagt og sendir beittar pillur til þeirra sem hlóðu upp þennan misráðna pólitíska bálköst. Steingrímur J. fær mikla útreið og greinilegt að hefndarþorsti hans eftir að Geir vildi ekki starfa með honum að afloknum kosningum 2007 og í þjóðstjórn 2008 var ráðandi í hversu harkalega hann sótti að Geir þegar á reyndi.

Þarna átti að taka æruna af Geir Haarde en þegar málið var gert upp stóð ekkert eftir nema sýknudómur en klínt á hann vægum sökum um of fáa ríkisstjórnarfundi en honum ekki gerðar sakir fyrir það. Þetta voru pólitískar nornaveiðar af ógeðfelldri sort. Geir hefur eðlilega engu gleymt eftir þennan darraðardans og gerir upp við þá sem héldu um valdatauma í þessu vonda ferli. Geir varð í kjölfarið sendiherra Íslands í Washington og fulltrúi hjá Alþjóðabankanum.

Það var mikilvægt að Geir fengi uppreist æru eftir landsdómsmálið og fengi góð ár til annarra verka eftir að hann náði heilsu að nýju og hafði unnið úr landsdómsmálinu. Sá bókarkafli snart mig sennilega minnst en það er greinilegt að ný og krefjandi verkefni eftir sáran tíma þar sem hann var dreginn að ósekju á sakamannabekk var mikilvægt skeið fyrir Geir til að sýna styrkleika sína í orði og verki. Inn í söguna blandast góðar sögur sem krydda bókina, t.d. bankarán á fjarlægri slóð sem Geir lenti í fyrir tilviljun.

Ævisaga Geirs er heilsteypt og mikilvæg úttekt á merki æviskeiði forystumanns í félagsstörfum og pólitískri starfi á sinni tíð, manns sem hefur alltaf látið gott af sér leiða og skipt sköpum í því að taka farsælar ákvarðanir á krefjandi tímum jafnt í logni sem og stormi. Á þeim tímum þegar vandaðar ævisögur hafa verið að hopa í jólabókaflóðinu er afar dýrmætt að fá eina svo vandaða og heilsteypta rétt eins og viðfangsefnið hefur reynst í gegnum árin.

Þetta er algjör skyldulesning fyrir þá sem unna stjórnmálum og vilja heiðarlegt uppgjör við menn og málefni sem skipt hafa sköpum í íslenskri stjórnmálasögu. Geir sýnir með skrifum sínum hversu traustur hann reyndist í sinni pólitík og um leið einlægur í styrkleikum sínum sem persónu og landsföður á örlagatímum. Það hefur sýnt sig á ritdómum um bókina að hér er haldið fimlega á penna og í engu ýkt eða skreytt til góðs eða ills.

Þegar ég hitti Geir hér á Akureyri og hann áritaði bókina fyrir mig fann ég vel hversu sárt það var að við nytum ekki lengur forystu hans eftir hrun og hann fengi tækifæri til að stýra flokknum og þjóðinni áfram, fengi að fara frá við betri aðstæður hið minnsta. En ég tel að Guð hafi fylgt honum í gegnum allar áskoranir hans rétt eins og hann blessaði þjóðina í frægum orðum og mér fannst rétt að Geir áritaði bókina með þessum fleygu orðum hans sem hafa reynst svo heilladrjúg til lengri tíma litið.

Þetta er uppgjör sem bæði kveður að og reynist sanngjarnt í stóru sem smáu - stærsti styrkleiki bókarinnar og þeirri umgjörð sem fylgir viðfangsefninu.

Pólitískar vendingar með hækkandi sól

Sjálfstæðisflokkurinn er á leið í stjórnarandstöðu eftir ellefu og hálft ár samfleytt við stýrið á þjóðarskútunni - jafnlangur tími og Margaret Thatcher sat sem forsætisráðherra Bretlands. Rétt eins og hjá Thatcher hefur þessi tími einkennst af miklum áskorunum og erfiðum ákvörðunum á örlagatímum en um leið traustum myndugleik. Það var töff tími að stýra málum í því árferði sem verið hefur í gegnum veiruna, náttúruhamfarir og fjölda annarra áfalla á slíkum örlagatímum. Þetta hefur verið afar viðburðaríkur áratugur í stóru sem smáu.

Bjarni Benediktsson og aðrir ráðherrar Sjálfstæðisflokksins geta farið keikir frá borði eftir að hafa staðið vaktina með miklum sóma. Sjálfstæðisflokkurinn verður öflugt forystuafl í stjórnarandstöðu og bæði endurnýjar þar erindi sitt sem pólitískt hugsjónaafl og þéttir raðirnar í flokksstarfinu við breyttar aðstæður; fara í ræturnar og finna nýjan byr til forystu síðar meir. Það er verkefni sem verður gaman að taka þátt í með öflugum þingflokki og forystu flokksins sem verður kjörin á næsta landsfundi.

Það er öllum flokkum hollt að starfa í stjórnarandstöðu og fara í þá innri vinnu sem fylgir því að veita ríkisstjórn verðugt aðhald. Nýrri ríkisstjórn fylgja tímamót. Kristrún Frostadóttir verður yngsti forsætisráðherrann í íslenskri stjórnmálasögu, í fyrsta skiptið eru einungis konur formenn stjórnarflokka og mikill fjöldi nýrra ráðherra sitja við borðið. Um hrein stjórnarskipti er að ræða rétt eins og 2013 þegar aðeins nýjir ráðherrar tóku sæti í ríkisstjórn. Það var í fyrsta skiptið frá 1971 sem hrein stjórnarskipti urðu.

Stjórnarsáttmálinn og áherslur í honum vöktu eðlilega athygli mína og fleiri. Útgjöld allan hringinn - það á að gera margt og mikið fyrir fjölda fólks, kynningin virkaði eins og óskalisti fyrir jólasveinninn sem á allur að rætast í heild frekar en fullmótað og niðurnjörvað plan. Svolítið rýrt eftir þrjár vikur í stjórnarmyndunarviðræðum. Það vantaði í mörgu nákvæmar útfærslur og fjármögnun á óskalistanum. Það verður gaman að sjá hvernig staðið verður að því en líklega verður um týpískar skattahækkanir að ræða, skattlagningu á atvinnuvegi og þær stoðir sem standa undir hagvexti og samfélaginu í heild. Um ESB hefur aðeins náðst sú samstaða að vera ósammála, það gildir um fleiri mál ef að er gáð. Þrátt fyrir fögur fyrirheit valkyrjanna glittir í sprungur á skelinni.

Engu er líkara en hrært hafi verið í þessa jólaköku til þess að hún yrði til um jólin frekar en vanda meira til verka. Það hvarflar að manni að það hafi legið á að koma þessu á koppinn fyrir áramót svo Bjarni Benediktsson flytti ekki áramótaávarp. Að öllu gamni slepptu verður framhaldið mun áhugaverðara en þetta start. Hvernig gangi að koma þessum óskalista í framkvæmd. Í öllu falli er ljóst að Sjálfstæðisflokkurinn og aðrir flokkar í stjórnarandstöðunni munu veita verðugt aðhald og passa upp á þessa vetrarsólstöðustjórn.

Sjálfstæðisflokkurinn stendur á tímamótum í stjórnarandstöðu. Engu að síður stendur flokkurinn vel. Hann náði mun betri kosningu en kannanir gáfu lengst af til kynna, missti aðeins tvö þingsæti og er öflugt forystuafl í stjórnarandstöðu. Forysta flokksins er vel mönnuð. Að baki Bjarna eru einnig öflugar konur sem munu njóta sín í stjórnarandstöðu og finna kraft í komandi verkefni rétt eins og aðrir þingmenn flokksins munu eflast við að losna úr fjötrum í erfiðu samstarfi um langt skeið.

Með hækkandi sól mun Sjálfstæðisflokkurinn styrkjast enn meir til framtíðar - aldargamall flokkur sem hefur staðið vaktina með sóma bæði í forystu stjórnar og stjórnarandstöðu mun ekki eiga erfitt með að finna hugsjónum sínum farveg í baráttunni gegn valkyrjustjórninni.

Beint: Ný ríkisstjórn tekin við völdum

Að loknum alþingiskosningum

Það er ekki ofsögum sagt að miklar sviptingar hafi orðið í alþingiskosningunum um helgina - pólitískur jarðskjálfti þegar tveir vinstriflokkar, annar þeirra einn af gömlu rótgrónu fjórflokkunum á pólitíska ásnum, hrökkva upp af með tilþrifum og elsti flokkur landsins verður um leið aðeins svipur hjá sjón. Sjálfstæðisflokkurinn náði miklum varnarsigri miðað við allar kannanir lengst af baráttunnar og var í lokin aðeins rúmu prósentustigi frá því að halda stöðu sinni sem stærsti flokkur landsins og missti aðeins tvo þingmenn þegar margar kannanir höfðu gefið til kynna að hann gæti misst um eða yfir helming fylgisins. Gríðarleg endurnýjun verður í þinginu, helmingur þingsins eru nýliðar með afar ólíkan bakgrunn í pólitík og þjóðmálum.

Bjarni Benediktsson gerði rétt með því að rjúfa þingið og stokka upp spilin þegar erindi fráfarandi ríkisstjórnar hafði þrotið með svo áberandi hætti fyrir langa löngu. Sjálfstæðisflokkurinn tekur högg í úrslitunum en átti í fullum færum að bæta sinn hlut á góðum lokasprett baráttunnar og hefði mögulega náð enn betri árangri hefði baráttan verið örlítið lengri. Það var gott að finna kraftinn í grasrótinni þegar á reyndi og vondar kannanir hrúguðust upp að það væri svo fimlega hægt að snúa vörn í sókn. Það ræðst svo hvort Sjálfstæðisflokkurinn nær í stjórn eður ei, en hvernig sem það fer er uppbygging hafin með öflugum þingflokk sem lætur til sín taka í þinginu hvoru megin stjórnarþátttöku hann lendir, þó ég hefði viljað Jón og Brynjar inn, að ógleymdri Ingveldi sem hefði verið fersk viðbót í þingið.

Samfylkingin mældist í könnunum með allt að 32% fylgi þegar mest var en í lokin hafði það dregist verulega saman - tvöfaldast frá kosningum 2021. Vinstrivængurinn er þó brotinn. VG náði ekki að spyrna sér frá feigðarósi, átti ekki innistæðu til að endurnýja sig með nýjum andlitum í bland við ráðherrana sem vildu ekki sitja áfram í starfsstjórn. Það voru afdrifarík pólitísk mistök þegar VG hafnaði þeirri stjórnarsetu - Svandís fór í fýlu yfir því að ná ekki að slíta á undan Bjarna. Þá fór vatnið úr baðkarinu og ekki aftur snúið. Píratar höfðu hátt í stjórnarandstöðu og spiluðu djarft í orðum og pólitískri aðgerðarsemi en uppskáru ekki. Þeir höfðu misst pönkið og djúsinn. Feigð allra þriggja flokka, bæði rótgróins grundvallarflokks úr ranni harðra sósíalista, og nýju sossanna og pírataáhafnarinnar er þungt högg á vinstriarminn.

Viðreisn tókst að poppa sig upp í kjördæmiskjör um allt land. Þar bjó flokkurinn klárlega að víðtækri pólitískri reynslu Þorgerðar Katrínar sem þrátt fyrir að vera starfsaldursforseti þingsins er enn á besta pólitíska aldri og spriklandi hress. Henni tókst að finna nýjan þráð nú þrátt fyrir sín fyrri pólitísku áföll í hruninu og vonbrigðum í tveimur síðustu þingkosningum. Ný andlit hjálpuðu til við það en einnig um leið lánleysi annarra. Flokkur fólksins styrkir sig verulega með nýjum þingmönnum, bæði yngri og eldri undir röggsamri forystu Ingu. Það er hressandi að sjá Jónínu Óskarsdóttur, gamalreynda pólitíska kempu frá Ólafsfirði á fyrri tíð, koma aftur í miðpunkt stjórnmála sem andlit eldri borgara, hóps sem flokkurinn höfðaði til með miklum sóma. Inga var einbeitt, djörf og hress í baráttunni. Alþýðutaug hennar styrkleiki í stóru sem smáu. En nú þurfa verkin að tala - vandi fylgir jú vegsemd hverri fyrir Ingu.

Framsóknarflokkurinn fær sögulegt afhroð, sitt lægsta fylgi og um leið fámennan þingflokk sem er brotinn í ólgusjó í lokaspili fallinnar ríkisstjórnar. Flokkurinn þurrkast út á höfuðborgarsvæðinu og missir alla ráðherrana sem þar sitja á þingi fyrir borð og rýrnar verulega á landsbyggðinni. Þrátt fyrir þungt bylmingshögg flokksins lifir formaðurinn Sigurður Ingi annan dag og stendur þrátt fyrir allt eftir með pálmann í höndunum, hann varð eins og gamalt ljós með nýtt batterí í miðjum umræðuþætti þegar hann náði kjöri að nýju og mun stýra enduruppbyggingu flokksins fyrsta spölinn hið minnsta og fær fullan frið við það. Bíbí Ísaksen sú eina sem ógnar honum í þeirri uppbyggingu og er allt í einu orðin vonarstjarna flokksins. Halla Hrund er veikari en ella fyrst SIngi fór inn og skaddaðist í baráttunni, það er einfalt mál. En um leið var það varnarsigur fyrir flokkinn að halda bændakempunni Tóta inn á þingi.

Miðflokkurinn nær aftur svipuðum þingstyrk og slagkraft og hann fékk í þingkosningunum 2017. Sigmundur Davíð safnaði til sín fólki úr ólíkum áttum en einbeitt í því að láta til sín taka í pólitíkinni. Af nýju þingmönnunum finnst mér mest áhugavert að fylgjast með pólitískri endurkomu Siggu Andersen, vinkonu minnar, sem missti bæði ráðherrastól og þingsæti í kjölfarið í kröppum dansi innan Sjálfstæðisflokksins í veirutíðinni og dómarahasarnum, og Nönnu systur Sigmundar Davíðs sem hefur verið ein af sterkustu stoðum Simma í sinni pólitík. Snorri verður líka spriklandi hress í þinginu. Svo auðvitað vekur athygli í feigðarför VG að Lilja Rafney á endurkomu í þingið undir merkjum Flokks fólksins. Hún verður eina rótgróna rödd VG sem lifir blóðtökuna af með nýjan gulan fána í hendi.

Við sjálfstæðismenn í Norðaustur getum glaðst yfir því að Njáll Trausti náði góðu endurkjöri þrátt fyrir að sögulega höfum við alltaf verið veikari hér og gátum búist við þungum róðri í þessu árferði. Það var mikils virði að Njalli naut sinna góðu verka í þinginu þó óneitanlega væri það þungt högg að missa oddvitastólinn í kjördæminu. Jens Garðar kemur sterkur til leiks. Hann er hress og einbeittur í sinni pólitík. Við Jenni höfum átt samleið síðan í ungliðapólitíkinni og eigum sömu góðu ræturnar frá Eskifirði einnig sameiginlegar. Það er góður bakgrunnur fyrir landsbyggðarþingmann að eiga rætur við sjóinn. Jenni og Njalli eiga eftir að vera góð blanda saman í flokksstarfinu í kjördæminu, bæta hvorn annan upp með styrkleikum sínum.

Að lokinni snarpri og líflegri baráttu er komið að stóra örlagadansinum. Mynda þarf ríkisstjórn til að taka á fjölda brýnna verkefna, það gæti orðið líflegur tangó að fá þrjá til að dansa saman í gegnum dramað sem bíður - vinna úr pólitískum óskalista ólíkra flokka. Það er eitt að mynda stjórn og annað að hún lifi í pólitískum ólgusjó með færri flokka inn á þingi og mismunandi skoðanir þar sem þrjá þarf að borðinu svo þjóðarskútan fúnkeri í gegnum sjóferðina sem bíður.

Það verður áfram líf og fjör í pólitíkinni þó þjóðin hafi fellt sinn dóm og kosið nýtt þing - hvort sem við fáum kvennastjórn, stjórn með borgaralegum gildum eða þriðja kost, djarfari bræðing.

Útiloka ekki Samfylkingu: Meiri samleið með Viðreisn