Ævintýraleg svikamylla Darwin-hjónanna

Hún er allsvakaleg svikamyllan sem Darwin-hjónin hafa spunnið, til þess eins að bæta fjárhaginn sinn. Það er ekki undarlegt að synir þeirra hafi afneitað þeim, enda ljóst að pabbinn hafi búið heima eftir "dauða sinn" án þess að þeir hafi vitað af því í þrjú ár. Það má vera heldur betur ósvífið fólk sem spinnur annan eins vef ómerkilegheita, bara fyrir peninga og án þess að hugsa um þá sem næst þeim standa.

Finnst það eiginlega helst standa eftir hvað hjónin seildust langt til að blekkja alla í þessu sjónarspili sínu. Þau misstigu sig þó heldur betur með því að láta mynda sig saman, eftir þrjú ár við að spinna lygavef af þessu tagi hlýtur það að teljast ævintýralegt klúður. Sá á fréttastöð í gærkvöldi yfirlýsingu frá sonunum sem vilja ekkert meira af foreldrum sínum vita eftir þetta mál. Reiði þeirra er heldur betur skiljanleg.

Fyrst þegar að ég heyrði af þessu máli í vikubyrjun fannst mér tilviljanirnar eiginlega ótrúlega miklar. Það var eitthvað í þessu sem gekk ekki saman. Var eiginlega of ótrúleg flétta til að vera sönn. Enda reyndist of ævintýraleg fyrir raunveruleikann. Veit svosem ekki hvað margir hafa reynt að svíkja út tryggingarnar sínar, en ég held að þetta sé svæsnasta atburðarás þess í manna minnum.

Það má telja nokkuð öruggt að bæði hjónin þurfi að dvelja á bak við lás og slá næstu árin vegna þessa sjónarspils. Það sem í upphafi virtist dramatískt mál með mörgum spurningum er nú orðið að hreinum fjölskylduharmleik, þar sem of langt var seilst í svikamyllu, sem að lokum fór algjörlega úr böndunum.

Bjó í fylgsni á heimilinu

...að deyja einn og yfirgefinn

Það hlýtur að verða öllum umhugsunarefni að fólk sem býr í húsnæði á vegum Öryrkjabandalagsins deyi eitt og yfirgefið og finnist ekki fyrr en rúmlega viku síðar. Þetta mál sló mig svolítið í gær og mér fannst mjög mikilvægt að skrifa um það. Held að öllu fólki með mannlega taug blöskri að ekki sé betur hlúð að fólki og það geti svona farið, að það finnist seint og um síðir í húsnæði þar sem að öllum eðlilegum forsendum gefnum sé litið til með því, að allavega einhverju leyti. Það verði ekki eitt marga daga í einu hið minnsta.

Síðustu árin hefur umfjöllun af svona málum aukist að mér finnst. Það er vissulega ekki nýr hlutur heimsins að fólk lifi og deyi eitt og yfirgefið. Sumir hafa vissulega valið sér það hlutskipti að vera einstæðingar, lifa í kyrrþey síðustu ár ævi sinnar og vilja ekki vita af neinum, jafnvel eigi ættingja sem það eigi engin samskipti við. Það hlýtur að vera napurlegasta hlutskipti hvers einstaklings að vera einn og yfirgefinn, vera í skugga mannlífsins. Það eru örlög sem sumir velja, en aðrir lenda í aðstæðna sinna vegna.

Það er ekki eðlilegt að fólk verði svona algjörlega eitt og yfirgefið í húsnæði á borð við öryrkjablokkina. Þar ætti að vera hugsað um fólk að minnsta kosti að því leyti að það fái einhverja félagslega aðstoð og eftirlit. Það hlýtur að vera lágmarkskrafa í húsnæði af þessu tagi. Það gildir kannski öðru búi fólk í eigin húsnæði úti í bæ og ekki á vegum neinna félagasamtaka eða félagslegu húsnæði af öðru tagi.

Þetta er svolítið stingandi sérstaklega á aðventunni. Þetta hefur gerst áður að mig minnir í Öryrkjablokkinni. Það er eðlilegt að farið verði eitthvað yfir þessi mál. Á þessum tímum velsældar og auðs í samfélaginu er þetta svolítið sláandi dæmi um mannlega eymd og einmanaleika þeirra sem minnst mega sín. Þetta er vandi sem þarf að tala um hreint út.

Var ekki vitjað í rúma viku

Kuldaleg vanvirðing fyrir slösuðu fólki

Það er afskaplega ljót sagan af þeirri kuldalegu vanvirðingu sem ökumaðurinn á Reykjanesbraut sýndi með því að keyra í gegnum slysstaðinn síðdegis á fimmtudaginn. Hef heyrt svosem ýmislegt af þessu eftir skrif mín á fimmtudagskvöldið þar sem ég vék að þessu. Það er mjög dapurlegt að fólk sé svo önnum kafið í lífsgæðakapphlaupi sínu að það geti ekki virt tilmæli lögreglu og slysaflutningamanna að loka slysstað af til að hlúa að fólki.

Það nístir mig eiginlega algjörlega inn að beini að heyra svona sögur, enda verður vanvirðingin fyrir öðru fólki og sorglegum aðstæðum þeirra eiginlega varla meiri. Þetta er ljótur vitnisburður á hugsunarhætti fólks. Það er eiginlega ekki hægt að segja annað. Hvað er svo mikilvægt í tilverunni að fólk taki þá ákvörðun að keyra í gegnum slysstað og setji sjálft sig og aðra í stórhættu?

Fólk verður alvarlega að fara að hugsa sinn gang að mínu mati. Það er til marks hnignandi samfélagi að mínu mati að heyra af svona framkomu fólks á slysstað, þar sem fólk hefur slasast alvarlega og þarf á aðhlynningu að halda. Geti fólk ekki sýnt slíkum störfum þá virðingu að bíða og eða að leggja því hjálparhönd er eitthvað mikið orðið að þessu samfélagi sem við lifum í.

Stórhætta á slysavettvangi