Uppgjöf Björns Inga - tími Framsóknar liðinn

Stórmerkileg tíðindi felast í því að eini kjörni fulltrúi Framsóknarflokksins í Reykjavík gefi út yfirlýsingu um að hann geti jafnvel ekki lengur starfað innan hans eins og Björn Ingi Hrafnsson, borgarfulltrúi, gerði í kvöldfréttum Sjónvarps. Má vel vera að þetta sé aum smjörklípa til að þagga niður fatamálið margfræga, sem hann hefur ekki getað svarað almennilega fyrir nema með útúrsnúningum, en þessi yfirlýsing er stórtíðindi engu að síður.

Ekki mun þessi yfirlýsing gera neitt annað en að veikja undirstöður þessa elsta starfandi stjórnmálaflokks landsins, enn frekar en orðið er, sem er greinilega kominn að fótum fram eins og hvert annað gamalmenni seint og um síðir. Björn Ingi opnar sjálfur í vörn sinni í fatamálinu uppgjöf lykilforystumanns á baklandi sínu innan eigin flokks og opnar með því umræðuna um endalok flokksins algjörlega upp á gátt. Það er greinilega lítið eftir af forystu fyrir það fólk og uppgjöfin ein eftir. Hún vekur athygli. Í kommentum og póstum til mín í gær og í dag hef ég fundið fyrir því að framsóknarfólk reynir að neita að flokkurinn sé að sligast. Það verður erfitt eftir þessa yfirlýsingu, spái ég.

Það fer ekki framhjá neinum manni að Framsóknarflokkurinn er á krossgötum þessar vikurnar. Innri sundrung og óeining er að sliga hann, flokkurinn hefur misst sérstöðu sína síðustu árin og minnir nú æ frekar á flakandi sár. Uppgjöf Björns Inga Hrafnssonar á eigin baklandi og flokkssveit vekur spurningar um það hvort að hann hafi þegar metið það svo veikt að hann geti ekki farið fram aftur í kosningum í nafni þess og sé farinn að líta í kringum sig eftir öðru plássi fyrir sig. Honum tókst með herkjum að ná kjöri í borgarstjórnarkosningunum fyrir tveim árum og greinilegt er á öllu að liðsheildin er það veik núna að hann myndi ekki geta náð kjöri aftur út á hana.

Svo aumt er þetta orðið. Það er stóra yfirlýsing dagsins. Og þetta mun eflaust hafa áhrif um landið allt. Þegar að Framsókn hnígur til viðar í þéttbýlinu er orðið illa komið fyrir þessum elsta starfandi stjórnmálaflokki landsins. Svona er þá komið fyrir höfuðborgarvæðingu Framsóknarflokksins í formannstíð Halldórs Ásgrímssonar. Aumt er það orðið.

Mun þessi flokkur lifa fram að næstu kosningum - mun hann verða 100 ára - lifir hann til 2016? Stórar spurningar... en það er ekki nema von að spurt sé eftir atburðarás dagsins.

Björn Ingi úr Framsóknarflokki?

Langþráður íslenskur sigur í Þrándheimi

Mikið var það nú yndislegt að sjá strákana taka Slóvaka áðan. Þetta er sannarlega langþráður íslenskur sigur í Þrándheimi, góð sárabót fyrir katastrófuna sem við sáum gegn Svíum á fimmtudag. Nú ætti sætið í milliriðlinum að vera nokkuð tryggt, en við þurfum samt að passa okkur á því að sofna ekki á verðinum gegn Frökkum. En vonandi er sætið á milliriðilinn til reiðu. Þar má eiga von á sannri háspennu.

Leikurinn var sannarlega draumur í fyrri hálfleik. Ótrúlega sterkur kafli hjá strákunum okkar þá og við héldum í hálfleik með ellefu marka forystu. Misstum aðeins flugið í seinni hálfleik og Slóvakar gengu á bragðið og náðu að skora fjögur strax í upphafi og risu upp eftir vægast sagt slæman fyrri hálfleik þar sem þeir náðu bara fimm mörkum. Verð að viðurkenna að ég varð aðeins órólegur þó þegar að munurinn var kominn niður í fimm mörk og við virtumst vera að missa örugga stöðu.

En þetta hafðist og vel það. Þó að Slóvakar hafi lotið í gras í dag er ekki hægt annað en að hrósa þeim fyrir að takast að rísa upp í seinni hálfleik og eiga endurkomu og skora heil 17 mörk á hálftíma. Glæsilegur árangur það. Svosem ekki verra að alvöru hasar væri í seinni hálfleik. En það voru gloppur í sóknarleiknum á þeim kafla hjá okkar mönnum, en ekkert sem sökkti okkur svosem. Sigur er alltaf sigur, ber að fagna því sem vel er gert. Nú er bara að ná hagstæðum úrslitum gegn Frökkum. Við tókum þá á HM í fyrra og eigum alveg að geta það núna!

En til hamingju strákar. Ykkur tókst að vekja aftur áhugann og slökkva á skammdegisþunglyndi landans sem var sannarlega áberandi eftir rassskellinn á fimmtudag. En nú er það gleymt og vonandi erum við komin með þetta á beinu brautina og beint áfram til sigurs í næsta leik og þeim á eftir. Þetta verður sannarlega spennandi mót - gott mál að það hafi birt yfir.

EM: Stórsigur gegn Slóvakíu

Verður Bobby Fischer jarðaður á Þingvöllum?

Nú hefur stuðningsmannahópur Bobby Fischer tjáð þá skoðun sína að jarðsetja eigi skákmeistarann í þjóðargrafreitnum á Þingvöllum, þar sem Einar Benediktsson og Jónas Hallgrímsson hvíla. Eflaust verður lífleg umræða um þá skoðun þeirra. Þó að margir hafi virt framlag Fischers til skáklistarinnar var hann mjög umdeildur og eflaust deildar meiningar um hvort að Fischer eigi að hvíla á Þingvöllum.

Væntanlega mun unnusta skákmeistarans ráða því hvað verður um jarðneskar leifar hans og hvort hann verði jarðsettur hér. Ég vonast til að hann muni hvíla hér. Hér dvaldi hann síðustu þrjú ár ævi sinnar, hér fékk hann að deyja sem frjáls maður, eftir að við björguðum honum frá þeim örlögum að deyja sem fangi í fjarlægu landi. Þó að það hafi verið umdeild ákvörðun tel ég að leiðarlokum að það hafi það verið rétt skref. Það hefði verið vont að láta hann grotna í fangelsi, en það hlutskipti blasti við Fischer er Davíð Oddsson lagði honum lið.

Það hefur verið mikil umfjöllun um andlát skákmeistarans í öllum fjölmiðlum á alþjóðavettvangi í gær og í dag. Það verður ekki um það deilt að Fischer var einn þeirra samferðarmanna okkar sem vakti mesta athygli, hvað svo sem okkur fannst um skoðanir hans. Ég var ekki einn þeirra sem deildi hugsjónum hans og skoðunum, en mér fannst mikið til listagáfu hans í skákinni koma. Það er það sem hans verður minnst fyrir að leiðarlokum og það er framlag sem ber að virða. Margir misskildustu snillingar heimsins voru snartjúllaðir en nutu virðingar þrátt fyrir allt, einkum á kveðjustundu.

Þó að Bobby hafi verið gloppóttur snillingur hafði hann snilligáfu - hann var ein stjarnan í Íslandssögunni. Þó að hann hafi aðeins í þrjú ár verið íslenskur ríkisborgari; verið í raun með sama bakgrunn sem Íslendingur og þriggja ára barn á leikskóla, hafði hann markað söguna hér fyrr og nú. Sigur hans í einvígi aldarinnar í skák árið 1972 færði honum merkan sess og fyrir það verður hans minnst. Vonandi mun hann hvíla í íslenskri mold, hér vann hann sinn glæstasta sigur og hér fékk hann að lifa frjáls maður á ævikvöldi sínu.

Fischer hvíli í íslenskri mold

Vinslit í Framsókn - dauðateygjur í Reykjavík?

Það blasir við öllum að Framsóknarflokkurinn í Reykjavík skelfur nú vegna bréfaskrifa Guðjóns Ólafs Jónssonar og ásakana hans um fatakaup flokksins fyrir Björn Inga Hrafnsson. Í þessum augljósu vinslitum þessara fornu fóstbræðra í hjaðningavígum innan Framsóknarflokksins felast allnokkur tíðindi. Guðjón Ólafur hefur um langt skeið verið maðurinn sem skrifaði til að spinna atburðarásir í flokknum og í þeim hópi sem kom Birni Inga til valda.

Það vantar að fram komi hvernig vinslit þessara manna bar að. Hvenær slitnaði þar upp úr nánu samstarfi og hvað býr undir því að Guðjón Ólafur tekur upp hnífinn og leggur til við þann eina framsóknarmann sem hefur kjörið umboð borgarbúa á þessari stundu? Hvað varð um rannsóknarblaðamennina? Eru þeir í helgarfríi allir sem einn? Af hverju leggjast þeir ekki á Björn Inga og fá hann til að svara þessum ásökunum án þess vælutóns sem einkenndi þá stund er hann féll skælandi í faðminn á guðföður vinstrimeirihlutans í Reykjavík, Don Alfredo sjálfan? Af hverju heimtar ekki Björn Ingi allt upp á borðið en svarar engu og reynir frekar að svæfa málið með hlægilegum útúrsnúningum? Ekki vantar spurningarnar í þessu lokadrama Framsóknar.

Hvað er að gerast innan Framsóknarflokksins í Reykjavík? Þegar að fyrrum alþingismaður með augljósar tengingar á alla staði innstu klíku flokksins á síðustu árum og tengdur rækilega inn í Halldórsarminn margfræga leggur til við vonarstjörnu þessa hóps í síðustu borgarstjórnarkosningum - eina manninn með umboð borgarbúa eftir að flokkurinn missti þrjú þingsæti - er greinilega allt á suðupunkti. Ekki er langt síðan að Anna Kristinsdóttir, borgarfulltrúi innan R-listans forðum daga, yfirgaf flokkinn og það heyrist að hún sé ekki ein á ferð úr flokknum. Enda má lesa út úr bréfi Guðjóns Ólafs að það sé mjög sorrý yfir liðinu.

Það er ekki furða að andstæðingar Framsóknarflokksins líti á þessar deilur sem dauðateygjur hans í Reykjavík. Þarna krauma eldar undir og greinilegt að þar er allt að sjóða upp úr. Það þarf engan pólitískan sérfræðing til að sjá það. Þetta stefnir í að verða átakanlegt drama. Það er alltaf magnað að sjá spennandi þrillermynd með pólitísku ívafi; fylgjast með svo miklu drama.

Enn skemmtilegra er þó að sjá það live og leikararnir séu jafn raunverulegir og handritið jafn þrumandi skemmtilegt eins og er í þessu tilfelli.

Hafnar orðrómi um fatakaup Framsóknarflokksins

Skuggi Monicu fylgir Clinton-hjónunum eftir

Áratug eftir að Bill Clinton barðist fyrir því að halda forsetaembættinu og hjónabandinu vegna framhjáhalds með lærlingi í forsetatíð sinni fylgir skuggi Monicu Lewinsky eftir Clinton-hjónunum á kosningaferðalagi um Bandaríkin. Monica var sem skuggi á eftir Clinton síðustu þrjú ár forsetaferilsins og á árinu 1998 og 1999 er hann barðist í ákæruferlinu fyrir þinginu komst hann varla í opinberar heimsóknir án þess að frekar væri spurt um dökkhærða lærlinginn sem hann svaf hjá en heimsmálin.

Það fer ekki á milli mála að ástarsamband forsetans við Monicu Lewinsky drottnaði yfir seinna kjörtímabili hans og var á eftir honum allt þar til að hann lét af embætti í janúar 2001. Sambandið hófst rétt fyrir forsetakosningarnar 1996 og mun hápunktur þess hafa staðið á þeim tíma sem hann sór embættiseið seinna skipti í þinghúsinu fyrir ellefu árum. Clinton forseti varð aðeins annar forseti Bandaríkjanna í sögunni sem varð að þola þá niðurlægingu að fara fyrir þingið í ákæruferli til embættismissis. Hann hélt þó völdum og náði að þrauka út tímabilið, þrátt fyrir að illa horfði um tíma. Baráttusaga hans á þessum mánuðum hefur verið efni í bókaskrif og ótalmargar pólitískar pælingar, enda sögufrægt mál.

Sú sem mest og best varði Bill Clinton á þessum dimmum dögum fyrir áratug var Hillary Rodham Clinton, eiginkona hans. Þegar að ásakanirnar komu fyrst fram í janúar 1998 fór hún samstundis í margfrægt viðtal í spjallþætti og vísaði ásökunum á bug. Nefndi þær pólitíska aðför að mannorði eiginmanns síns og að sér persónulega. Þetta væri ekkert öðruvísi aðför en margar aðrar, en hálfu grófari þó. Clinton margneitaði sambandinu lengi vel ársins 1998 og Hillary stóð með honum í gegnum erfiðasta hjallann. Það gaus þó allt upp síðsumars 1998 þegar að sambandið var staðfest endanlega og Clinton forseti varð í yfirheyrslum sem fram fóru í Hvíta húsinu að staðfesta ástarsambandið og að hafa logið eiðsvarinn um það.



Það var ekki fyrr en á síðsumarsdögum 1998, í skugga yfirheyrslunnar þar sem hann yrði spurður um málið, að Bill Clinton viðurkenndi endanlega fyrir Hillary að sambandið hefði farið fram samkvæmt öllum kjaftasögum og hann hefði logið að henni í rúmlega hálft ár og auðvitað lengur á meðan að sambandinu sjálfu stóð. Það eru margfrægar sögur af viðbrögðum Hillary við framhjáhaldinu. Mun hún hafa gripið lampa sem var á borði við hliðina á henni á þeirri stund er Clinton forseti viðurkenndi brot sitt og hafa grýtt honum í forsetann og látið ókvæðisorð um hann falla. Í kjölfarið flutti Clinton sjónvarpsávarp þar sem hann viðurkenndi loks sambandið opinberlega.

Í kjölfarið barðist Clinton fyrir forsetaembættinu í ákæruferlinu sem leitt var af William Rehnquist, þáverandi forseta hæstaréttar Bandaríkjanna. Þetta voru sögulegir dagar. Aðeins Andrew Johnson, forseti Bandaríkjanna á sjöunda áratug nítjándu aldar, hafði gengið í gegnum viðlíka meðferð og Richard M. Nixon sagði af sér áður en að því kom í Watergate-málinu. Á þessum dögum stóð hjónaband Clinton-hjónanna tæpast en eftirminnilegar eru fréttamyndir af ferðalagi þeirra til vina á Martha´s Vineyard þar sem Chelsea, dóttir þeirra, gekk á milli þeirra, enda töluðust þau ekki við í nokkrar vikur eftir að forsetinn viðurkenndi framhjáhaldið.

En það rættist úr þessu fyrir Clinton forseta; hann hélt forsetaembættinu og náði að lappa upp á hjónabandið. Hann fór þó að mörgu leyti ærulaus maður úr Hvíta húsinu. Á síðasta sólarhring forsetaferilsins viðurkenndi hann ástarsambandið við aðrar konur í umdeildum hneykslismálum; t.d. Gennifer Flowers og Paulu Jones, sem hann hafði áður margfaldlega neitað. Gegn samningi um staðfestingu þessara mála sem höfðuð voru gegn honum forðaðist hann að fara fyrir dóm að loknum forsetaferlinum. Staðfesting allra þessara mála á síðustu klukkustundum litríks forsetaferils voru aðalfréttaefnið á þeim degi er Bush tók við.

Nú er liðinn áratugur. Nú berst Clinton forseti aftur fyrir því að komast í Hvíta húsið, nú við hlið eiginkonunnar sem fyrirgaf honum seint og um síðir ótryggðina og að hafa logið að sér á viðkvæmustu augnablikum forsetaferilsins. Og í fyrsta skiptið frá því að Clinton viðurkenndi ótryggðina þarf Hillary að brjóta odd af oflæti sínu og svara þessum viðkvæmu spurningum á sömu stund og spurt er um efnahaginn, utanríkismálin og trúmálin í suðurríkjum Bandaríkjanna.

Þetta mál var sögufrægt og það deyr ekki þó árin líði. Enn er skuggi lærlingsins sem mara yfir Clinton-fjölskyldunni.

Hillary tjáir sig um Lewinsky-málið