Jóhanna Vilhjálmsdóttir hættir í Kastljósi

Það er leitt að Jóhanna Vilhjálmsdóttir, dóttir Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar, borgarfulltrúa, hafi ákveðið að hætta í Kastljósi. Eflaust hefur verið erfitt fyrir hana að vinna í þættinum meðan að ólga hefur verið um verk föður hennar og erfitt við að eiga.

Samt sem áður er Jóhanna ein hæfileikaríkasta sjónvarpskona landsins og staðið sig vel á þeim vettvangi, síðast í Kastljósi og þar áður í Íslandi í dag á Stöð 2. Það er vonandi að hún haldi áfram í sjónvarpi, enda tel ég að hún hafi gert góða hluti þar og verið beitt í umfjöllun um mikilvæg málefni.

Það er eflaust erfitt að vera í svona verkefnum og eiga foreldri í forystustöðu í stjórnmálum. Samt sem áður hefur Jóhönnu tekist það vel og það hefur sjaldan sést í umfjöllun hennar að hún hafi eitthvað verið að tala máli Sjálfstæðisflokksins og verið ófeimin við að taka á málum.

Kaldhæðnisleg staða Vilhjálms - leiðtogatafl

Það er kaldhæðnislegt að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson hefur fallið í sama farið og hann gagnrýndi Þórólf Árnason fyrir í vandræðum hans sem borgarstjóra fyrir nokkrum árum. Þá sagði Vilhjálmur það svo alvarlegt að stjórnmálamenn segðu ekki satt og sagðist myndu segja af sér í sömu sporum. Það virðist hann þó ekki ætla að gera, þrátt fyrir að hann hafi misst styrk sinn sem leiðtoga með gjörðum sínum að undanförnu.

Það er illa komið fyrir Vilhjálmi þegar að eini maðurinn sem stígur fram honum til varnar sé Árni Johnsen, alþingismaður, sem sagði af sér þingmennsku fyrir nokkrum árum en endurheimti hana í þingkosningum fyrir tæpu ári. Ekki einu sinni Geir H. Haarde, formaður Sjálfstæðisflokksins, var það heiðarlegur í stuðningi sínum við Vilhjálm að lýsa því yfir að hann ætti að verða borgarstjóri aftur. Stuðningur formannsins var því mjög veikur og man ég satt best að segja ekki dæmi þess að formaður Sjálfstæðisflokksins geti ekki lýst yfir afdráttarlausum stuðningi við leiðtoga flokksins í borginni sem borgarstjóraefni. Segir allt um stöðuna sem uppi er.

Það er furðuleg umræðan um val á nýjum leiðtoga í borgarstjórnarflokki Sjálfstæðisflokksins. Í forsíðuuppslætti í Fréttablaðinu talar Júlíus Vífill Ingvarsson um leiðtogakosningu innan borgarstjórnarflokksins þegar að Vilhjálmur Þ. muni hætta. Finnst það fjarstæðukennt. Það var haldið prófkjör í Reykjavík í nóvember 2005, það var fjölmennasta prófkjör sem haldið hefur verið á Íslandi og þar greiddu tæplega 12.000 manns atkvæði. Að fara gegn því er fjarstæða. Hanna Birna Kristjánsdóttir hlaut flest atkvæði í því prófkjöri; hlaut yfir 10.000 atkvæði í heildina og náði mjög góðri kosningu í annað sætið.

Það er því eðlilegast að þegar að Vilhjálmur hætti muni verða litið til prófkjörs og Hanna Birna verði leiðtogi - listinn færist upp hvað varðar embætti. Annað myndi verða vandræðagangur fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík og með því yrðu send þau skilaboð að prófkjör skipti í raun engu máli.

Vilja endurvinna traust

Skrípaleikur í Valhöll - staða flokksins veikist

Mér fannst blaðamannafundurinn í Valhöll, þar sem Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni mistókst að sýna að hann væri sterkur leiðtogi Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og sökkti sér æ neðar í pólitíska glötun, vera hreinn skrípaleikur. Það var ekkert á þessum blaðamannafundi sem benti til þess að Vilhjálmur myndi geta orðið sterkur leiðtogi að nýju og öll framganga hans og tjáning þar urðu til þess að veikja hann æ meir í sessi.

Það var líka afskaplega dapurlegt að sjá hversu illa starfsmenn Sjálfstæðisflokksins höndluðu þennan fund og ekki beint í takt við þau vinnubrögð sem einkenndu flokkinn á framkvæmdastjóraárum Kjartans Gunnarssonar. Ég ætlaði varla að trúa því þegar að loka átti fundinum af og jafnvel breyta honum í one-on-one settlegt spjall fjölmiðlamanna við leiðtoga í augljósri pólitísku krísu um þá alvarlegu stöðu sem uppi er og vofir enn sem mara yfir honum og Sjálfstæðisflokknum í höfuðvígi sínu. Algjört klúður og sérstök tilfinning að stærsti flokkur þjóðarinnar haldi blaðamannafund með þessum formerkjum.

Enn undarlegra var að Vilhjálmur hóf fundinn með þeim orðum hvort að hann ætti að segja eitthvað. Eflaust áttu þeir von á því þar sem hann boðaði til fundarins og þeir höfðu beðið í vel á annan klukkutíma þegar að hann hófst. Þetta var allt í heild sinni skelfilegt klúður og ekki nema von að sú spurning vakni hvort að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson haldi virkilega að þessi fundur og með þeim formerkjum sem einkenndu hann hafi virkilega styrkt hann og Sjálfstæðisflokkinn. Hann gerði ekkert annað en að veikja flokkinn og allt yfirbragð hans minnti á skrípaleik.

Það má vel vera að ég hafi lengi verið í Sjálfstæðisflokknum, stutt hann og unnið fyrir hann en ég mun aldrei verja vinnubrögð af þessu tagi og finnst þau til skammar þeim sem ráða för í Reykjavík. Þeir sem standa að þessum vinnubrögðum þurfa að hugsa sinn gang. Ég held að þeir tímar séu liðnir að forystumenn eins flokks geti boðið stuðningsmönnum og kjósendum sínum upp á stjórnleysi af þessu tagi og við blasir í höfuðvígi hans. Þetta hefur skaðað flokkinn og væri eðlilegt að forysta hans hugsaði sitt ráð.

Vilhjálmur: Hamrað á því sem mér kemur verst