Endatafl í fjölmiðlasögunni um Önnu Nicole

Ár eftir andlát Önnu Nicole Smith er það endanlega ljóst sem flestir vissu fyrir; dóttirin, einkaerfingi hennar, eignast það sem hún átti í lifanda lífi. Með þessu er í raun ljóst að dóttirin erfir ársgömul frægt erfðamál Önnu Nicole á hendur ættingjum J. Howard Marshall, sem hún var gift undir lok ævi hans og barðist alla tíð síðan til dauðadags um vænan bita af eignum hans. Ennfremur er ljóst að dóttirin erfir vænar fúlgur og eðlilega er stofnaður sjóður til að halda utan um peningana.

Fyrir ári var deilt um það hver var faðir litlu stelpunnar, einkaerfingja Önnu Nicole. Enda skiljanlegt, þar sem mun frekar var deilt um peninga og auðæfi en einungis barnið. Enda deildu hið minnsta þrír menn um hver ætti stelpuna og auk þess vildi mamma hennar, sem Anna Nicole hataði eins og pestina í lifanda lífi, fá auðæfin með því að fá dótturina. Seint og um síðir, eftir ótrúleg fjölmiðlaréttarhöld var spurningunni svarað, en annars hefði varla þurft faðernispróf þar sem stelpan verður sífellt meira lík föður sínum, ljósmyndaranum Larry Birkhead.

Þar sem stelpan er aðeins eins og hálfs árs gömul verður hún undir yfirráðum föðurins í yfir sextán ár. Um mikla peninga er að ræða og varla við öðru að búast en að faðerninu fylgi mikil völd í öllum málarekstrinum, sem hefur þegar tekið tæpan einn og hálfan áratug, en Anna Nicole náði eins og fyrr segir aldrei fullnaðarsigri í málinu, sem er þegar orðið eitt hið mest áberandi síðustu áratugina.

Þessi mikla dramatík verður svolítið sérstakt í augum þeirra sem fylgjast með og munu aldrei sjá aðra eins peninga. Ekki er hægt að segja annað en að allt þetta mál líkist nokkuð dauða Christinu Onassis, einkadóttur skipakóngsins Aristotle Onassis, sem lést langt fyrir aldur fram árið 1988, aðeins 38 ára gömul, og eftirmála þess. Christina lét aðeins eftir sig eina dóttur, Athinu. Hún erfði allt eftir móður sína og meginhluta þess sem eftir stóð af Onassis-ættarveldinu, sem afi hennar lét eftir sig er hann lést árið 1975.

Vandinn var hinsvegar sá að Athina var aðeins þriggja ára gömul. Faðir hennar, Thierry Roussel, sem hafði skilið við Christinu, hafði því full yfirráð yfir málefnum erfðaríkis Christinu og málefnum dóttur þeirra. Það stóð í rúm fjórtán ár. Enn í dag hefur Athina, sem vill lítið vita af föður sínum í dag, ekki fengið öll yfirráð yfir Onassis-arfleifðinni og standa meira að segja málaferli um að hún fái full yfirráð þó að hún hafi skv. erfðaskrá átt að erfa móður sína að öllu leyti og endanlega er hún varð 21 árs árið 2006.

Nei, það er ekki tekið út með sældinni að vera frægur...... er það ekki lokalexían af þessu öllu? Held það bara....

Dóttir Önnu Nicole Smith erfir móður sína

Hver trúir á svona peningasvindl?

Það er ótrúlegt að það þurfi að vara fullorðið fólk sérstaklega við vefsíðum sem eru ekkert nema svikamylla í gegn, þar sem reynt er að ná peningum af fólki. Það hefur svo mikið heyrst af svona nígeríusvindli í gegnum tíðina að það var varla við öðru að búast en að fólk hefði lært sína lexíu. Það virðist þó ekki vera.

Það líður varla sá mánuður, stundum enn skemmra jafnvel, að maður fái ekki einhvers konar svona skilaboð um peningasvindl í tölvupósti. Það hvarflar ekki að manni að taka mark á þessu rugli en vonandi eru aðrir orðnir meðvitaðir um að það er bara verið að hafa það að fífli.

Skilaboðin eru giska einföld; föllum ekki flöt fyrir peningasvindlinu.

Varað við vefsíðum

Sundlaugardóni í farbann - rafbönd tekin upp?

Það er gott að Hæstiréttur staðfesti farbannið yfir sundlaugardónanum í Reykjanesbæ, en hann reyndi að flýja land í síðustu viku. Margir spyrja sig að því hvort farbannið sé einhvers virði, hvort það sé ekki auðvelt engu að síður að komast úr landi. Það er ekki langt síðan að pólskur maður í farbanni, sakaður um nauðgun á Selfossi, komst úr landi og ljóst varð að hann yrði ekki framseldur þrátt fyrir farbann hér á Íslandi.

Þessi farbönn eru alls ekki öruggt úrræði til að halda mönnum hérlendis, sem bíða þess að mál þeirra fari áfram í kerfinu. Eðlilegast er að haft verði betra eftirlit með kynferðisafbrotamönnum á reynslulausn með rafrænum ökklaböndum. Það væri langeðlilegast í stöðunni og í raun hið eina sem getur tryggt vel að ekki sé reynt að flýja land.

Rafræn ökklabönd hafa verið í notkun erlendis með góðum árangri og engin ástæða til að bíða með að taka þau upp hér. Það eru fá úrræði betri allavega í stöðunni.

Hæstiréttur staðfestir farbannsúrskurð

Klaufaleg ummæli hjá Marion Cotillard

Það er ekki hægt að segja annað en að ummæli leikkonunnar Marion Cotillard um hryðjuverkin í Bandaríkjunum árið 2001 séu mjög klaufaleg. Enda á hún erfitt með að verja þau, svo skömmu eftir að hún glansaði á Óskarsverðlaunahátíðinni í Los Angeles og hlaut verðlaunin fyrir litríka túlkun sína á Edith Piaf. Það blasir við öllum að hefðu þessi ummæli verið orðin opinber fyrir um mánuði hefði það kostað hana óskarsverðlaunin.

Það verður þó seint sagt svosem að Marion Cotillard sé fyrsti leikarinn í sögu óskarsverðlaunanna sem stuðar og hefur sagt margt miður gáfulegt, enda mörg dæmi um leikara sem hafa stuðað akademíuna. Þeirra eftirminnilegast hlýtur að teljast þegar að Marlon Brando afþakkaði óskarinn fyrir túlkun sína á Don Vito Corleone í The Godfather á áttunda áratugnum og sendi þess í stað leikkonu í indíánabúningi til að taka við verðlaununum og senda út pólitísk skilaboð að hætti hans.

Það hefur löngum loðað við að Frakkar séu ófeimnir við að segja skoðanir sínar og stuða Bandaríkin á marga vegu. Það er reyndar mjög merkilegt að bandaríska kvikmyndaakademían hafi ákveðið að verðlauna franska leikkonu nú, svo skömmu eftir ólguna á milli Bandaríkjanna og Frakklands fyrr á þessum áratug, þar sem meira að segja frönskurnar voru nafngreindar upp á nýtt sem frelsiskartöflur, eða freedom fries í stað french fries. En Cotillard átti verðlaunin skilið, enda glansandi góð sem Piaf.

Það verður þó fróðlegt að sjá hvort að Bandaríkjamenn muni heillast meira af þessari frönsku heilladís eftir þessi pólitísku skilaboð.

Segir ummæli Cotillard slitin úr samhengi

Hið sannkallaða uppáhald kvikmyndanna

Hef oft verið spurður um hver uppáhaldsmyndin mín sé, hvort hún sé bandarísk eða bresk. Mörgum til undrunar segi ég jafnan að hún sé ítölsk. Cinema Paradiso hefur verið uppáhaldsmyndin mín síðan að ég sá hana fyrst fyrir tæpum tveim áratugum. Hún er einn ljúfasti og sannasti óður sem nokkru sinni hefur verið gerður til kvikmyndanna. Þar smellur allt einhvern veginn saman og úr verður kvikmynd sem rís upp úr öllu öðru. Fellini er auðvitað besti kvikmyndaleikstjóri Ítala og átti margar traustar myndir en Paradísarbíóið er einfaldlega einstök.

Vissulega hafa margar bandarískar og breskar kvikmyndir heillað mig en á öðrum nótum en Paradísarbíóið. Annars er evrópsk kvikmyndamenning mjög traust og sem betur fer erum við aðeins farin að líta út fyrir glampa Hollywood þegar að við metum myndir. Spænskar, franskar og ítalskar myndir eru enda mjög traustar, svo hefur mér alltaf þótt gaman af þýskum myndum. 

Hitch, Allen, Capra, Lean, Spielberg og Wilder hafa verið þeir leikstjórar sem ég met mest frá Bandaríkjunum og Bretlandi, en snilld þeirra er annars eðlis en hin evrópska. Þetta er ágætt saman í bland vissulega. Það er vonandi að evrópsk kvikmyndamenning fari að blómstra meira hérna heima en hefur lengi verið og mér finnst viss vakning vera orðin í kvikmyndamenningu með að horfa ekki bara til Bandaríkjanna.

En ég hvet alla sem ekki hafa séð Paradísarbíóið til að sjá hana. Ein traustasta stoð myndarinnar er tónlist meistarans Ennio Morricone, sem er að mínu mati besta kvikmyndatónskáld sögunnar. Ástaróðurinn hans í myndinni, sem hljómar í efri klippunni, er að mínu mati fallegasta kvikmyndatónverk sögunnar, en aðalstef myndarinnar, á neðri klippunni, er þó ekki mikið síðra.

Morricone hefur alltaf kunnað þá list að semja tónlist sem hittir í hjartastað. Eitt fallegasta kvikmyndatónverk hans, Heaven úr Days of Heaven er í tónlistarspilaranum auk hins frábæra lags Cavallina a Cavallo sem hann samdi sérstaklega fyrir Ciccolinu, og hún söng svo eftirminnilega.

Stjarna fædd í Idol - yndisleg útgáfa á Imagine

Lagið Imagine eftir John Lennon er eitt fallegasta lag 20. aldarinnar, tímalaus klassík sem aldrei klikkar. Í gær tókst hinum sautján ára David Archuleta að gera lagið að sínu í American Idol svo að aðdáunarvert telst. Sá þennan tónlistarflutning og hugsaði með mér að ekki þyrftu þau að leita meira að amerísku stjörnunni. Hún væri komin til sögunnar. Held að Archuleta muni fara létt með að vinna keppnina. Þvílíkur söngvari og það aðeins sautján ára.

Hlustið á Imagine með honum í þessari nýju útsetningu. Þvílíkur draumur segi ég bara. Orginalinn með Lennon er í tónlistarspilaranum hér á síðunni.