Sorgleg lífsreynsla í kerfinu

Það er alltaf sorglegt að heyra sögur af þeim sem greinast með lífshættulegan sjúkdóm og eygja sér ekki lífsvonar eða þurfa að heyja ójafna baráttu við máttarvöld sem engu eirir. Sjálfur hef ég séð þannig baráttu í nærmynd í minni fjölskyldu. Það er sannarlega erfitt að heyja þá baráttu án aðstoðar, án þess að geta stólað á sanna hjálparhönd í myrkrinu. Það var lærdómsríkt að lesa um eina af þessum lífsreynslusögum í Blaðinu í dag. Þar tala tvær dætur krabbameinssjúks manns, sem sannarlega er hjálparþurfi, um baráttu hans fyrir því að fá aðstoðina sem flestir vilja getað treyst á.

Það er erfitt að greinast með svona sjúkdóm. Ekki er það til að bæta stöðuna ef hún er með þeim hætti að sá hinn sjúki er á götunni og fær ekki viðeigandi meðferð. Þetta er gott dæmi um sorglegu hliðarnar í kerfinu margflókna. Það er ekki öllum gefið að fá þá hjálp sem máli skiptir og þetta virðist vera eitt þeirra mála þar sem engin lausn er til staðar. Það er óviðunandi. Það á að vera hægt að stóla á það að lendi maður í sönnum erfiðleikum að til sé lausn, til sé aðstoð við því að takast á við vandann, sem er mikill þegar sjúkdómur af þessu tagi er um að ræða.

Það eru ekki allir jafn hamingjusamir í lífinu. Sumir lifa svartnætti meðan að við hin upplifum bjarta tíma. Það eru misjöfn tækifæri í lífinu. Það ber að hjálpa þeim sem veikir eru til að fá þá aðstoð sem máli skiptir í slíkri lífsbaráttu.

Kerfið hefur afskrifað pabba