Silfurdrengirnir okkar - þjóðarævintýrið mikla

Ekki var hægt annað en vera stoltur af því að vera Íslendingur þegar "strákarnir okkar" tóku við silfrinu á Ólympíuleikunum í morgun. Flott augnablik, bæði í íslenskri íþróttasögu og Íslandssögunni sjálfri. Enda hefur það bara gerst þrisvar áður að Íslendingar komist á pall.

Þetta er auðvitað bara súrrealískt augnablik fyrir okkur öll og ekki við öðru að búast en að þjóðin sé stolt og hrærð. Eiginlega er það besta af öllu þegar heil þjóð vaknar fyrir allar aldir á sunnudegi. Þá er samstaðan algjör. Sumir eru ósáttir með að þetta var silfur. Auðvitað hefði verið gaman að vinna og fara alla leið, en við gátum ekki farið fram á meira.

Strákarnir voru búnir að toppa allt sitt og gefa okkur heilt ævintýri og við eigum að sætta okkur við að ná þó þessu. Einu sinni var sagt að enginn vildi vinna silfur, aldrei væri viðunandi að tapa. Við með okkar sögu í handboltanum, þar sem oft hefur mistekist að hampa nokkru á örlagastundu en við alltaf komist nærri sælunni sjálfri hljótum að gleðjast með þetta.

Ég er svo rosalega stoltur af strákunum og þeirra stórkostlegu frammistöðu. Held að við séum það öll. Við eigum ekki að síta að gulldraumurinn rættist ekki. Vonandi fær liðið aftur sama séns síðar og tekst að ná þessu. En við með okkar sögu eigum að gleðjast með sögulegan árangur og ég held að við gerum það öll innst inni.

Íslendingar taka við silfrinu

Athugasemdir

[Guðrún Magnea Helgadóttir, 24.8.2008 kl. 20:28]

Strákarnir okkar alveg frá...bær...ir...Húrra! ég er að missa mig vegna sigurgleðinnar