Hamfarir á Hollywood-skala í Kaliforníu

Það er eins og að horfa á gamla stórslysamynd að horfa á fréttamyndirnar frá Kaliforníu. Þetta eru gríðarlegar hamfarir á Hollywood-kvikmyndaskala í raun og veru. Bush forseti og stjórn hans hafa tekið réttar ákvarðanir í dag, markaðir af hitanum við eftirmála fellibylsins Katrínar, sem gekk yfir Louisiana, Mississippi og Alabama í ágúst 2005, er olli gríðarlegu tjóni og eyðileggingu. Þar var deilt á stjórnvöld og mikilvægt að Bush og fleiri hafi lært sína lexíu af því.

Náttúruhamfarirnar eru með því versta sem yfir Bandaríkin hefur dunið í manna minnum. Ljóst er að uppbyggingarstarf muni taka langan tíma enda eyðileggingin gríðarleg. Ljóst er að eldarnir hafa valdið mun meira eigna- og fjártjóni en aðrar náttúruhamfarir síðustu árin, ef Katrín er undanskilin.

Hugur allra er þessa dagana hjá íbúum Kaliforníu, þeirra sem eru á flótta frá heimilum sínum og þurfa aðstoðar við á komandi árum, hafa orðið fyrir eignatjóni. Fréttamyndirnar eru sláandi en mestu skiptir að rétt sé tekið á málum og fólk viti að allt er gert sem í mannlegu valdi er mögulegt.

Tjón af völdum eldanna í Kaliforníu komið yfir milljarð dollara

Mannleg grimmd dauðarefsinga

Ég hef alla tíð verið harður andstæðingur dauðarefsinga og jafnan fundist í þeim felast mesta mannlega grimmd sem til staðar er í tilverunni. Finnst sérstaklega mikil grimmd vera til staðar í þessu máli í Alabama þar sem fársjúkur dauðadæmdur maður (í tvennum skilningi þess orðs) af krabbameini bíður dauðans. Til þess að réttlæti stjórnvalda í Alabama verði ofan á mun vera ætlað að lífláta manninn með sprautunni áður en krabbinn hefur sigur í baráttu sinni.

Mér finnst þetta mikil grimmd og ég tel að við flest í hinum siðmenntaða heimi getum verið sammála um það. Dómur með dauða er engin lausn í sjálfu sér að mínu mati. Það er umdeildasta refsing sem til staðar er, ef fyrir utan aftökur stjórnvalda á fólki án dóms og laga sem eiga sér því miður stað víða í heiminum án þess að nokkur geri neitt í neinu, endist held ég færslan varla til að telja upp þau ríki. Hef oft hugsað mikið um þetta réttlæti sem nokkur ríki Bandaríkjanna hafa valið sér, réttlæti að þeirra mati, sem felst í að binda enda á líf með þessum hætti. Finnst kuldalegheitin reyndar ná einna helst hámarki í málinu í Alabama.

Dauðarefsingar hafa verið við lýði í mörgum ríkjum Bandaríkjanna og undir stjórn bæði demókrata og repúblikana. Mesta athygli hefur þetta vakið í suðurríkjunum. Þar hafa repúblikanar verið valdamiklir en demókratar ekki síður. Hefur ekki verið hægt að merkja neina breytingu á þessu þegar að demókratar hafa ráðið ferðinni í mörgum þessara ríkja. Oft hefur verið horft til Texas í þessum efnum. Þar voru demókratar á ríkisstjórastóli síst vinsamlegri en repúblikanar. Heilt yfir virðist hitinn í þessum málum ekki fara minnkandi þó komin sé 21. öldin og ákall um nýja tíma þar sem dauðarefsing er enn við lýði ekki svarað.

Mér finnst álitamál dauðarefsinganna sjaldan hafa verið tekin betur fyrir í kvikmynd en í Dead Man Walking, hinni ógleymanlegu mynd leikarans Tim Robbins. Þar segir af nunnunni Helen Prejean sem verður trúnaðarvinur Matthew Poncelet, fanga á dauðadeildinni, rétt áður en hann er líflátinn og baráttu hennar fyrir að honum verði hlíft. Susan Sarandon fékk óskarinn fyrir eftirminnilega túlkun sína á nunnunni, hlutverk ferilsins án vafa, og Sean Penn var rafmagnaður sem Poncelet.

Þetta er heilsteypt mynd með boðskap sem á vel við, sem horfir á grimmdina frá öllum hliðum en svarar spurningunni um hver sé mesta grimmd slíkra örlaga. Þeir sem hafa ekki séð Dead Man Walking hafa misst af miklu og eru hvattir til að líta á hana. Vissulega er hinn dauðadæmdi Daniel Siebert enginn sómamaður en ég held að mál hans ætti að vekja marga til umhugsunar um mannlegu hliðar allra mála, hversu dökk sem þau virðast vera.

Drifið í aftöku áður en fangi deyr úr krabbameini

Veðramót drottnar yfir Edduverðlaununum

Tilnefningar til Edduverðlaunanna, íslensku sjónvarps- og kvikmyndaverðlaunanna, voru kynntar formlega í dag. Það er ekki hægt að sjá annað en að Veðramót muni drottna yfir verðlaununum þetta árið, ekki aðeins er hún með ellefu tilnefningar heldur er hún klárlega besta íslenska kvikmynd ársins, ber höfuð og herðar yfir allt annað. Það hefur blasað við frá því að hún var frumsýnd að hún hlyti verðlaunin og það er varla neitt annað í kortunum. Reyndar vekur mikla athygli að Astrópía er ekki tilnefnd sem besta mynd ársins.

Annað sem vekur athygli er að Astrópía fær engar tilnefningar fyrir leik, en fyrirfram átti ég von á að Pétur Jóhann Sigfússon eða Ragnhildur Steinunn Jónsdóttir yrðu tilnefnd, en Pétur Jóhann er aftur á móti tilnefndur fyrir leik sinn í Næturvaktinni, en þar er hann gjörsamlega að brillera í hlutverki bensíntittsins Ólafs Ragnars. Næturvaktin er að sjálfsögðu tilnefnt sem besta leikna efni ársins. Mjög vel gerðir, fyndnir og vel skrifaðir þættir - hiklaust afgerandi sönnun þess að við getum vel gert góða gamanþætti í sjónvarpi og þjóðin er hrifin af svona efni. Það sést vel á viðtökunum sem þættirnir hafa fengið.

Finnst reyndar verulega hallærislegt hjá þeim sem sjá um verðlaunin að hafa saman frammistöður karla og kvenna í leikaraflokkum í aðal- og aukahlutverki. Það er allverulega dapurt að mínu mati og vert mikillar umhugsunar. Þó að lítið sé framleitt af íslensku efni er alveg út í hött að sameina þessa flokka. Það er þá hreinlega best að sleppa þeim. Það er þó mikið af gæðaleikurum tilnefnt til leikaraverðlauna. Hera Hilmarsdóttir og Jörundur Ragnarsson voru virkilega góð í Veðramótum og koma sannarlega sterklega til greina í sínum flokkum.

Heilt yfir er nokkuð ljóst að Veðramót muni verða stór sigurvegari þann 11. nóvember. Það væri líka mjög verðskuldað. Ég skrifaði kvikmyndagagnrýni um hana á film.is og fór þar yfir mitt mat á myndinni. Var mjög ánægður með hana, en hún skildi líka mikið eftir sig. Það er mjög öruggt veðmál allavega að spá Guðnýju Halldórsdóttur og hennar fólki góðs gengis á Edduverðlaununum þetta árið. Guðný var sigursæl á fyrstu Edduverðlaunahátíðinni fyrir um áratug, en þá hlaut Ungfrúin góða og húsið öll helstu verðlaunin og Guðný var valin besti leikstjórinn. Líklega mun hún ná því aftur nú.

Það kemur ekki að óvörum að lista- og menningarþættirnir Kiljan og 07/08 bíó - leikhús hafi fengið tilnefningu. Báðir þættir eru vel gerðir og með því allra besta sem er í kassanum en aftur á móti vekur talsverða athygli að sjá þátt eins og Útsvar tilnefndan. Held að flestir veðji á Syndir feðranna og Kompás í sínum flokkum. Margt fleira er áhugavert í þessum kapal en nú fær þjóðin að velja fimm bestu sjónvarpsþættina sem símakosning er svo um kvöldið sem verðlaunin eru afhent.

Held þó að lítið verði um spennu á Eddunni þetta árið. Þetta verður hátíð Veðramóta fyrst og fremst. Lítill vafi þar á.

Tilnefningar til Edduverðlaunanna 2007

Veðramót fékk 11 tilefningar til Edduverðlauna

Gullslegnir farsímar vekja mikla lukku

Það virðist ekki vera mikil fátækt í landinu ef marka má mikla sölu á gullslegnum farsímum sem kosta um 170 þúsund krónur. Nema þá að til séu tvær stéttir fólks kannski, allavega getur varla verið að allir hafi efni á að eiga tvö til þrjú svona stykki eins og segir í fréttinni. Kannski er standardinn í samfélaginu orðinn svo háleitur að annaðhvort kaupirðu það flottasta eða sleppir því að hugsa um það.

Það er allavega greinilegt að margir láta sig hafa það að eyða svona fúlgu í símann sinn. Ég hef átt farsíma í rúman áratug, en ég verð að viðurkenna að ég hef aldrei keypt rándýra farsíma, en skipti jafnan um annað hvert ár hið minnsta. Finnst það svolítið of mikið í lagt að borga um 200 þúsund krónur fyrir símann. En þetta virðist vera tískan. Ætli að þetta verði kannski stærsta jólagjöfin í ár, að hjón borgi á fjórða hundrað þúsund í síma handa hvoru öðru. Má vera. Þetta hlýtur allavega að vekja spurningar um velsældina í samfélaginu.

Það getur varla verið að fólk sé á flæðiskeri statt sem leggur í þannig kaup. Standardinn í samfélaginu er að verða svolítið þannig að fólk er grande á hlutunum, hefur einfaldan smekk og velur aðeins það besta, eins og Páll Magnússon sagði forðum.

Íslenskir auðmenn tala í 170 þúsund króna gullsíma

Háskaakstur í Reykjavík - mildi að ekki fór illa

Það er alveg sláandi að heyra af umferðarslysinu á Kringlumýrarbraut. Lýsingarnar eru ekki fagrar. Það er skelfilegt að hraðakstur af þessu tagi sé inni í miðri borg. Hraðakstur af þessu tagi getur varla talist slys, heldur hreinlega manndrápsakstur að mínu mati. Það getur varla öðruvísi endað en með skelfingu þegar ekið er af þessu tagi. Þetta getur orðið að tilræði við gangandi vegfarendur, sem fyrir tilviljun geta orðið fórnarlömb þess sem fylgir hraðakstrinum, enda þarf lítið að gerast til að ökumennirnir missi stjórn á stöðunni.

Það er auðvitað algjört sjálfskaparvíti að stunda hraðakstur inni í miðri borg og getur farið verulega illa. Það er hreinasta mildi að í þessu tilfelli skyldi ekki verða stórslys allavega. Þetta er dapurleg þróun, enda virðist vera sama þó að klifað sé á því að hraðakstur eða hreinn kappakstur geti orðið fólki að bana að staðan virðist lítið sem ekkert breytast til hins betra. Það þarf að stokka málin upp enn frekar og reyna að vinna bug á þessu vandamáli.

Það hefur reyndar oft verið rætt hvort að breyta þurfi ökunámi á Íslandi og eyða meira púðri í djúpa innrætingu. Það er margt til í því. Eitthvað þarf allavega að gera. Það blasir við. Þetta er þróun sem á ekki að sætta sig við. Til þess er hún enda í senn bæði of drungaleg og sorgleg.

Lögreglan: Ótrúlegt að ekki skyldi verða stórslys

Kalifornía brennur - skelfilegar náttúruhamfarir

Það er alveg sláandi að fylgjast með fréttum af skógareldunum í Kaliforníu og sjá stöðu mála þar. Fylkið er lamað vegna þessara mestu náttúruhamfara áratugum saman og það er skelfilegt að fylgjast með húsum brenna, fólki á flótta og eyðileggingu sem blasir við. Ekki er við neitt ráðið og umfang eldanna aukast sífellt. Þetta minnir einna helst á þá skelfingu sem við blasti í skógareldunum í Grikklandi fyrir nokkrum vikum og ljóst að erfitt uppbyggingarstarf tekur við á þessum slóðum.

Horfði lengi á fréttastöðvarnar í kvöld og leit á umfjöllun um málið. Þar var talað við fræga fólkið í Kaliforníu, almenning og þá sem eru að reyna að ná stjórn á þessum skelfilegu eldum. Það er viss upplifun að fylgjast með þessu, enn betra er að heyra umfjöllun um málið frá Íslendingum á svæðinu, t.d. frá Steinunni Ólínu sem hefur komið með góðar lýsingar á stöðu mála.

Það verður áhugavert að fylgjast með fréttum næstu dagana frá Kaliforníu. Fylkið brennur og þetta eru hamfarir af svipaðri stærðargráðu og er fellibylurinn Katrín gekk yfir, en með öðrum formerkjum. Það er vonandi að stjórnvöld nái að halda betur utan um þetta skelfilega mál en það hið fyrra.

Steinunn Ólína: San Diego lömuð vegna skógareldanna

Nicole Kidman bætir á sig aukakílóum

Það er ekki hægt að segja annað en að Nicole Kidman sé ein af bestu leikkonum sinnar kynslóðar. Hún hefur verið þekkt fyrir að setja sig vel inn í karakter þeirra sem hún leikur og undirbúa sig mjög vel. Það kemur því ekki að óvörum að Nicole hafi ákveðið að fita sig fyrir hlutverkið í The Reader, fara alla leið í karaktersköpuninni, mun frekar en t.d. að nota sérstakan fitubúning sem er alltaf óraunverulegri en að fita sig. Þetta er aðferðin sem Renee Zellweger notaði áður en hún lék Bridget Jones.

Það eru að verða tveir áratugir síðan að Nicole Kidman komst á kortið sem leikkona. Það var í kvikmyndinni Dead Calm árið 1989. Hún er án nokkurs vafa ein sterkasta kvikmyndin frá Eyjaálfu í seinni tíma kvikmyndasögu, ef Piano, er undanskilin. Hún var byggð á frægri sögu Charles Williams, sem segir frá hjónum sem verða vör við mannlausa skútu á leið sinni. Ævintýri þeirra verða mikil og að því kemur að þau verða að berjast fyrir lífi sínu í grimmri baráttu. Það voru aðeins þrír leikarar að heita má í myndinni; Kidman, Sam Neill og Billy Zane, og hún var í senn bæði spennandi og dulúðug, flott blanda.

Eftir það náði hún á toppinn og fékk þau tækifæri sem allar leikkonur dreymir um að eignast. Hún lék á móti Tom Cruise árið eftir í Days of Thunder og eitt umtalaðasta ástarsamband seinni tíma kvikmyndasögu hófst. Þau léku saman í tveim öðrum myndum næsta áratuginn; vesturfaramyndinni Far and Away og hinni erótísku Eyes Wide Shut, sem varð síðasta kvikmynd snillingsins Stanley Kubrick. Flestir töldu fjölmiðlavænt samband Tom Cruise og Nicole Kidman skothelt í gegn, enda á yfirborðinu sterkt. Það sprakk þó í loft upp með hvössum fjölmiðlayfirlýsingum árið 2001, ári eftir að þau brostu í gegnum tárin saman þegar að Tom Cruise tapaði óskarnum enn eina ferðina, þá fyrir Sir Michael Caine.

Síðan hefur Nicole Kidman orðið mun sterkari í bransanum en Tom Cruise, sem hefur sigið nokkuð, en Kidman tókst fyrir nokkrum árum að vinna óskarinn, fyrir leik sinn á Virginiu Woolf í The Hours, sem var markmið Cruise með mjög áberandi hætti. Hún var þó ekki þokkadísin mikla í myndinni sem færði henni eftirsóttustu kvikmyndaverðlaun heims. Kidman setti á sig stórt gervinef og hún var nær óþekkjanleg og með hárið litað svart. Rauða hárið hefur verið eitt helsta vörumerki Nicole Kidman. Það varð sennilega eftirminnilegast í kvikmyndinni Moulin Rouge, þar sem hún brilleraði í hlutverki þokkadísarinnar Satine.

Hún hefur náð að túlka sterka kvenkaraktera með bravúr og nægir þar að nefna Suzanne í To Die For, Isabel í Portrait of a Lady, Grace í The Others (sem er reyndar með allra bestu draugamyndum  og fléttu í kvikmyndum seinni ára), Silviu í The Interpreter, Ada í Cold Mountain, Anna í Birth, Grace í Dogville að ógleymdri Nadiu í Birthday Girl. Eflaust verður túlkun hennar á Hönnu í The Reader ekki síðri og verður sérstaklega áhugavert að sjá hversu mikið hún muni bæta á sig til að fylla upp í karakterinn.

Kidman bætir á sig