Guðmundur hættir - á að gengisfella dv.is?

Það vekur athygli að Guðmundur Magnússon sé að hætta sem ritstjóri á dv.is. Vonandi þýðir þetta fyrst og fremst að hann sé að fara að blogga á fullu aftur. Guðmundur hefur verið einn besti bloggari landsins að mínu mati og ég hef svolítið saknað þess að hann sé að blogga á fullu, enda skemmtilegur penni og tjáir sig um það sem er að gerast í samfélaginu. Það er alltaf gaman af svoleiðis fólki, því sem tjáir sig um hitamál samfélagsins; hvort sem það er beinhörð pólitík eða mýkri mál.

Brotthvarf Guðmundar vekur spurningar um það hvað verði um dv.is. Hann hefur verið að standa sig vel með vefinn. Margt gott verið þar og ég hef litið þar nokkrum sinnum í gegnum daginn. Oft margir skemmtilegir punktar þar í gangi. En hvað gerist nú með þennan vef. Á að gengisfella hann í kjölfarið? Það hefur mikið verið pískrað um hvaða áhrif innkoma Reynis Traustasonar sem yfirmanns yfir alla fjölmiðla þarna þýði. Kjaftasögurnar segja að þar hafi komið til átaka um stefnumótun.

Miklar mannabreytingar hafa einkennt dv.is upp á síðkastið. Vonandi mun þessi vefur ekki deyja sem séreining og verða aðeins auglýsingavefur fyrir blað; svona eins og dv.is var áður.

Hættur sem ritstjóri dv.is

Sorgardagur í Keflavík - sterk sönnunargögn

Þetta hefur verið sorgardagur í Keflavík. Litli drengurinn sem lést þar í sorglegu slysi í lok síðasta mánaðar var jarðsunginn í dag. Ég vil votta fjölskyldu hans innilega samúð mína.


Nú hefur verið staðfest að trefjar úr fötum drengsins voru á bíl mannsins sem hefur verið í gæsluvarðhaldi grunaður um að keyra á hann. Það eru sannarlega sterk sönnunargögn. Samt neitar viðkomandi maður enn sök. Vonandi mun málið leysast fljótlega. Nú hafa allavega vaknað spurningar sem verður að fá svör við. Hver keyrði bílnum þennan örlagaríka dag?

Þetta mál er allt einn harmleikur. Það hlýtur að vera skelfileg lífsreynsla að ganga í gegnum fyrir svo lítið samfélag. Samt finnst mér eiginlega enn sorglegra að heyra af því að Pólverjar almennt í bænum hafi orðið fyrir aðkasti. Fólk á að vita betur að það á ekki að kenna láta þennan harmleik bitna á öllum innflytjendum frá sama landi og hinn grunaði.

Þræðir á bíl úr fötum drengs

Þrítugsafmæli

Ég verð þrítugur í lok næstu viku. Það er vissulega stóráfangi í lífi hvers einstaklings að eiga afmæli. Hef samt aldrei verið maður stórra afmælisveislna. Ekki nennt að ráði að standa í því í sjálfu sér. Hef tekið þá ákvörðun nú að ég ætla ekki að halda upp á afmælið, nema þá að því marki að nánasta fjölskylda mín ætlar að koma saman hér á Akureyri afmælishelgina, tveim dögum fyrir jólahátíðina. Hafði hugleitt um smáskeið að hafa þetta almennilegt, leigja sal í desember með öllu sem því fylgdi og hafa þetta stórt.

Gerði það reyndar þegar að ég var tvítugur að hafa almennilegt afmæli með miklum tertum og öllum pakkanum. Fann ekki þörf hjá mér til að gera það núna, einhverra hluta vegna. Finnst ekkert gaman af svona veislum sjálfur og ég á reyndar afmæli líka á þeim tíma þegar að flestir hafa um nóg annað að hugsa. En samt finnst mér mikilvægt að hafa veislu fyrir þá sem hafa staðið mér næst og ætla að gera það. Þó að það verði ekki á neinum stórskala.

Afmæli í desember, að ég tali nú ekki um tveim dögum fyrir jól, er ekki sérstaklega skemmtilegt, nég heppilegt í sjálfu sér. Finnst þetta þó þolanlegra nú en þegar að ég var yngri. Þá fannst mér þessi tímasetning hrein pína. Þeir skilja það sem upplifa svona sjálfir. Þekki reyndar nokkra sem eiga afmæli á aðfangadag og jóladag. Ekki skemmtilegt í sjálfu sér að lenda á þessum dögum.

Sumir vinir minna hafa mikinn pirring yfir því að fara á fertugsaldurinn. Finnst það ekkert leiðinlegt. Það er samt svolítið sérstök tilhugsun. Þetta er enn þolanlegra eftir að ég hætti í svokölluðu pólitísku starfi og ungliðahreyfingunni, sem er reyndar furðulegasti monkey business sem ég hef staðið í.

American Gangster

Mafíusögur hafa verið eitt áhugaverðasta kvikmyndaformið síðustu áratugina í Bandaríkjunum. Francis Ford Coppola og Martin Scorsese hafa leikið sér með þetta myndform betur en flestir aðrir og gert ógleymanlegar og svipmiklar myndir þar sem þessi heimur verður ljóslifandi. Nostrað hefur verið við eftirminnilegar persónur.

Trílógían um Corleone-fjölskylduna hlýtur að teljast eftirminnilegasta mafíusaga kvikmyndasögunnar, þar sem varla er stigið feilspor og hver myndrammi verður tær snilld. Meistaraleg útfærsla Scorsese á þessum heimi í Goodfellas, The Departed og Casino er rómuð og De Palma lék sér að þessu með brilljans í Scarface og The Untouchables.

Það eru vissulega tíðindi að Ridley Scott leiki sér að mafíuforminu með sínum hætti og fylgi í kjölfarið en hafi samt aðra sögu að segja og komi með enn eina nálgunina á viðfangsefnið. Held annars að Ridley Scott sé einn af gloppóttustu leikstjórum kvikmyndasögunnar. Hann hefur gert unaðsleg meistarastykki en svo jafnvel í kjölfarið komið með pínlega lélegar myndir, t.d. G.I. Jane. Síðasta stórvirki Scotts hlýtur að teljast skylmingaþrælsmyndin Gladiator, sem hlaut óskarinn sem besta myndin árið 2000. Scott sjálfum mistókst þó að hljóta leikstjóraóskarinn, enda löngum verið mjög umdeildur - tapaði honum til Steven Soderbergh sem vann þrátt fyrir að eiga tvær tilnefndar myndir þá.

Hafði beðið með tilhlökkun eftir American Gangster um nokkurn tíma. Þetta er hiklaust ein af bestu mafíumyndunum undanfarin ár, enda byggð á sannri sögu og er leiftrandi öflug. Segir frá Frank Lucas sem hefst til valda og áhrifa í mafíuheiminum í New York eftir dauða læriföður síns og vinnuveitenda Bumpy Johnson. Lucas tryggir sig í sessi sem einn helsti innflytjandi heróíns í Harlem-hverfinu á Manhattan, með því að kaupa efnið frá kjörlendum í Suðaustur-Asíu. Hann flytur efnið til Bandaríkjanna með snilldarlegum hætti frá Víetnam í líkkistum hinna föllnu hetja stríðsins sögufræga. Flutningurinn til Bandaríkjanna hefur verið nefndur Cadaver connection.

Með þessu verður Lucas einn þeirra stærstu á strætunum í New York. Ekki aðeins eru gæðin góð heldur er verðið enn lægra til kaupenda á strætunum en áður hefur verið. Inn í sögu Lucas fléttist óneitanlega baráttan gegn fíkniefnum leidd af hinum strangheiðarlega Richie Roberts, sem ætlar sér að koma upp um dóphringina á strætum New York. Barátta Roberts við dóphring Frank Lucas tekur á sig ýmsar myndir, enda á hann í höggi við menn valda og áhrifa í skuggaheimunum, mann sem nuddað hefur sér utan í stjórnmálamenn og hina auðugu í öðrum geirum. Baráttan tekur á sig margar myndir. En Lucas kemst þó að því að vandi fylgir vegsemd hverri.

Denzel Washington er í fantagóðu formi sem mafíuhöfðinginn Frank Lucas og skilar bestu leikframmistöðu sinni frá því í Training Day, er hann varð annar blökkumaðurinn til að vinna óskarinn fyrir leik í aðalhlutverki. Hann tjáir allan tilfinningaskalann í hlutverki hins skapheita og skarpgáfaða dópgoðs stræta New York-borgar. Lucas er enda í senn gáfaður eldhugi og vægðarlaus valdaguð mafíuheima með öllum þeim kaldrifjuðu töktum sem þarf til að haldast á toppnum. Washington sannar í eitt skipti fyrir öll að hann er besti þeldökki leikarinn á hvíta tjaldinu frá því að Sidney Poitier var og hét með sína manngæsku. Washington er snillingur í að túlka allar tegundir persóna.

Russell Crowe fór á kostum fyrr á árinu í hlutverki sínu í 3:10 to Yuma, þar sem hann sýndi á sér hlið hins vægðarlausa og siðlausa vestrahöfðingja. Nú snýr hann við blaðinu og túlkar af tærri snilld hlutverk hins heiðarlega rannsóknarlögreglumanns sem berst við hið illa og ætlar að velta við stórveldi mafíuheimanna, konungsríki hins þeldökka dópbaróns almúgans. Crowe hefur sýnt og sannað allt frá því að hann stimplaði sig inn í bransann sem einn þeirra stóru í L.A. Confidential að hann getur farið í allra kvikinda líki, bæði verið sá saklausi og gáfaði og ennfremur napur og vægðarlaus djöfull. Samleikur þessara tveggja höfðingja hvíta tjaldsins er leiftrandi góður.

Að mínu mati er Josh Brolin senuþjófur myndarinnar sem hin þrælspillta lögga Trupo. Það er hreinn unaður að fylgjast með hversu innilega sleazy kappinn verður í rullunni – verður svo mikill óþverri að annað eins hefur varla sést á síðustu árum. Brolin hefur í mínum bókum ekki verið sérstakur leikari. Það breyttist þó allsnarlega í þessari mynd. Brolin vinnur sinn langstærsta leiksigur til þessa og það verður áhugavert að sjá hvort hann fær óskarsverðlaunatilnefningu fyrir. Í huga margra verður Cuba Gooding Jr. alltaf hinn eldskarpi peningaþyrsti íþróttakappi Rod Tidwell í Jerry Maguire, sem hann hlaut óskarinn fyrir. Cuba stendur sig mjög vel hina stuttu stund í hlutverki Nicky Barnes.

Það er heiðarlegt sjónarmið sem margir hafa komið fram með að Cuba skipti ekki lykilmáli í heildarmyndinni á sínum fáu andartökum í hlutverki Barnes en ég er ósammála því. Fannst hann standa sig vel, þó hefði vissulega mátt bæta meira kjöt á beinin og gera rulluna viðameiri. Chiwetal Ejifor er mjög trúanlegur í hlutverki Huey, bróður mafíuforingjans, og gerir gott úr því sem hann hefur að moða úr. Stóra rúsínan í pylsuendanum er svo auðvitað gamla brýnið Ruby Dee í hlutverki ættmóðurinnar Mama Lucas. Hún er alveg unaðsleg í þessu hlutverki og mikið innilega væri það nú sætt ef þessi aldna kjarnakona fengi óskarstilnefningu fyrir rulluna.

Ridley Scott hefur jafnan passað vel upp á að hið sjónræna komist til skila. Það bregst ekki í þessari miklu fjölskyldusögu frá New York; klippingin, hljóðið, myndatakan og tónlistin er upp á hið allra besta sem til er. Það má kannski velta því fyrir sér hvort hefði mátt fara lengra með söguefnið, hvort það séu lausir endar sem hefði mátt nostra betur við að klára til fulls. Þrátt fyrir það er þetta ein besta kvikmynd ársins. Mér finnst Scott sýna þarna allt hið besta sem hann hefur staðið fyrir í kvikmyndagerð. Kannski er tími hans kominn í Hollywood - stund viðurkenningar. Mun tilraun hans til að hrífa akademíuna takast núna?

Sem mikill unnandi mafíumynda var ég mjög sáttur. Scott er með verki sínu ekki að stæla allt hið gamla góða sem við þekkjum svo vel úr þessum geira kvikmyndagerðar; hvort sem það eru tragísk örlög hinnar magnþrungnu Corleone-ættar ala Coppola eða litríku mafíuverkin þeirra Scorsese og DePalma. Hann setur sitt mark á svipmikla sögu og gerir allt sitt besta til að nostra við hana – spinnur það áfram með sínum töktum. Kannski vantar myndina vott af lykilspennu en það ræður þó ekki úrslitum.

Í heildina er þetta mynd sem sannir mafíuunnendur verða hrifnir af, enda prýdd öllum lykilkostum slíkra mynda.