Sex ára dreng bjargað frá drukknun á Akureyri

Það er víst óhætt að segja að tæpt hafi staðið með sex ára strák í sundlauginni hér á Akureyri sem var nærri drukknaður. Fyrir snarræði viðstaddra tókst að afstýra því að illa færi. Það var mikil mildi að þarna voru sjúkraliði og starfsmenn frá slökkviliðinu, fólk sem kunni til verka og gat tekið á stöðunni fljótt og vel.

Ég fór í sund á fimmta tímanum og hef því verið nýfarinn þegar að þetta hefur gerst. Það var virkilega gott veður á Akureyri í dag, yndislegur sumardagur eins og þeir gerast bestir um hásumar. Það voru því margir sem fóru í sund og nutu þessa góða dags. Það er orðið langt síðan að tilfelli af þessu tagi hefur gerst í sundlauginni hér og er nöturlegt að verða vitni að svona slysi.

Það er mikilvægt að þeir foreldrar sem fara með börnin sín í sund fylgist vel með þeim. Annars getur svona gerst hratt og verður erfitt við að eiga. Þar skipta fyrstu viðbrögð öllu máli og það er gott að vita hversu vel gekk þarna, en þar munaði svo sannarlega litlu að verulega illa færi.

Sex ára dreng bjargað frá drukknun í Sundlaug Akureyrar

Bílslys við húsið hjá mér

Það er orðið mjög langt síðan að mér hefur brugðið eins mikið og þegar að ég kom heim í Þórunnarstrætið á sjötta tímanum. Ég sá í fjarska hér ofar í götunni að fyrir utan húsið mitt voru lögreglubílar og sjúkrabíll. Þegar að nær kom sá ég að árekstur hefði orðið beint fyrir framan húsið og tveir bílar mjög illa klesstir þar. Glerbrot og lakkflísar á götunni auðvitað og fólk um allt, svo að ég gerði mér ekki fyrst grein fyrir hvort meiðsl hefðu orðið á fólki.

Til allrar guðs lukku fór þetta ótrúlega vel, miðað við aðstæður, og engin alvarleg slys á fólki sem voru í bílunum, ökumaður í öðrum bílnum var reyndar í miklu losti og hlaut vont högg en slapp ótrúlega vel. Beltin skiptu máli í þessu, eins og öðrum tilfellum slíkum. Þannig að það róaðist yfir mér. Ég man ekki eftir því að árekstur hafi verið hér á þessum bletti Þórunnarstrætisins síðan að ég flutti hingað fyrir nokkrum árum. Hinsvegar er auðvitað mikil umferð um götuna allan sólarhringinn, enda er þetta ein af lykilgötum bæjarins.

En já, það er allt gott sem endar vel, en það er alltaf óþægilegt að sjá svona bílakost fyrir utan heimilið sitt. Það er alveg á hreinu.

Banaslys á Kárahnjúkum

Það er sorglegt að heyra fréttir af banaslysi við Kárahnjúka. Þetta er sennilega það fimmta á framkvæmdaskeiðinu. Það er auðvitað svo að við tæknilega erfitt og tröllvaxið verkefni geta orðið slys en þetta er samt sem áður orðinn mikill fórnarkostnaður sem hefur orðið. Það er alltaf sorglegt þegar að það verða slys og fólk lætur lífið við vinnu sína, sama hvort það er á Kárahnjúkum eða til sjós og lands.

Það er erfitt um að segja hvað gerir það að verkum að þessi slys verða. Það verður að kanna vel aðbúnað þarna og ennfremur auðvitað hvort að öll öryggisatriði séu í lagi. Mér finnst það vissulega of mikið að fimm einstaklingar láti lífið við verk af þessu tagi. Það finnst öllum. Það er alltaf dapurlegt þegar að einstaklingur deyr við vinnu sína, sama hvert verkið er.

Lést á leið í sjúkraflugið

Björgvin og Raggi syngja loks saman dúett

Björgvin Halldórsson og Ragnar Bjarnason eru með fremstu söngvurum íslenskrar tónlistarsögu og eru fulltrúar tveggja kynslóða í bransanum. Þrátt fyrir samofna sögu árum saman í tónlistinni hafa þeir þó aldrei sungið saman lag opinberlega, hvorki á sviði eða á plötu, sem er með ólíkindum eiginlega. Það breytist nú þegar að þeir syngja saman á nýjustu Íslandslagaplötunni.

Það er viðeigandi að þeir syngi saman undurfagurt lag Ragga sjálfs við glæsilegt ljóð Steins Steinarrs, Barn. Lagið var samið í upphafi áttunda áratugarins og er eitt besta lagið sem Raggi hefur sungið á löngum tónlistarferli. Ég verð að viðurkenna að ég áttaði mig ekki á því fyrr en ég sá þessa frétt að þeirra leiðir hefðu aldrei legið saman í dúett með neinu tagi fyrr en núna, eiginlega seint og um síðir.

Þetta eru svo áberandi fulltrúar íslenskrar tónlistar fyrr og nú að það er með ólíkindum að svo seint komi að því að þeir taki lagið saman. Það er jafnan svo mikið um dúetta og allskyns útgáfur að það er mjög spes að aldrei hafi nokkrum manni dottið í hug að láta þá syngja saman. Það verður áhugavert að heyra lagið Barn í þessari útsetningu.


Viðbót - kl. 19:30
Nýrri útgáfa lagsins Barn í flutningi Ragnars Bjarnasonar, frá árinu 2004, er í spilaranum hér á síðunni minni.

Björgvin Halldórsson og Ragnar Bjarnason syngja saman

Melódramatísk kveðjustund í Westminster

Tony Blair, fráfarandi forsætisráðherra Bretlands, mun síðdegis kveðja formlega þingmenn flokksins á fundi í þinghúsinu í Westminster, en hann lætur af völdum eftir tvo sólarhringa. Það hlýtur að svífa melódramatískt andrúmsloft yfir þeirri kveðjustund. Ég hallast þó að því að flestir þingmennirnir séu dauðfegnir að vera að losna við Blair úr pólitísku myndinni sinni eftir langa bið og eins hann að losna við samskipti við óþægustu þingmennina sem hafa í raun verið óþægur ljár í þúfu hans allt frá leiðtogakjörinu sumarið 1994.

Blair hefur allt kjörtímabilið verið nær í gíslingu sumra óbreyttra þingmanna Verkamannaflokksins, sérstaklega þeirra sem lengst hafa verið til vinstri, og þeir hafa storkað honum mjög í ljósi veikari þingmeirihluta. Það varð þegar ljóst á kosninganótt í maí 2005 að veikur þingmeirihluti þýddi minna svigrúm Blairs við völd. Það myndi aðeins verða spurning um hvenær en ekki hvort mál hans myndu frjósa í meðförum þingsins og hann gæti ekki notað járnviljann einan til að keyra mál í gegn. Veikur meirihluti gerði ægivald hans að engu og hann hefur aldrei verið þekktur fyrir að vera sterkur samningamaður við þennan arm flokksins.

Í ítarlegum pistli eftir þingkosningarnar í Bretlandi í maí 2005 sagði ég orðrétt: "Það blasir því í senn bæði annað pólitískt landslag og nýr pólitískur veruleiki við Tony Blair á afmælisdeginum, eftir að hann hefur tryggt sér þriðja kjörtímabilið við stjórnvölinn. Búast má við því að hann þurfi nú mun frekar að semja við óánægjuöflin í flokknum og það verði því bæði erfiðara fyrir hann að ná í gegn málum sínum gegnum þingið og að stjórnarandstaðan eigi auðveldara með að höggva í hann og veita honum pólitíska áverka í ljósi naumari meirihluta." "Blair hefur því veikst til muna og verður vart úr þessu hinn sterki leiðtogi sem keyrir mál í gegn og þarf ekki að láta óánægjuöfl innan flokksins ráða stefnumótun sinni. Nú þegar meirihlutinn er aðeins um 70 sæti breytist því staðan að þessu leyti." Þetta voru orð að sönnu.

Þetta þriðja og síðasta kjörtímabil Tony Blair varð honum erfitt, ég tel eiginlega rétt að segja erfiðara en ég spáði eiginlega um í pistlinum í maímánuði 2005. Það var reyndar virkilega gaman að grafa upp þennan pistil og lesa það sem ég skrifaði daginn eftir kosningarnar. Það hefur margt komið á daginn eftir það og þetta var skemmtileg samantekt um þennan veruleika sem Blair vaknaði við með úrslitunum og því sem á eftir fylgdi. Sennilega var ósigurinn í þinginu í nóvember 2005 honum erfiðastur og ég skrifaði pistil um þau mál á þeim tíma. Ég var reyndar ekki sannspár þá um hvenær að hann myndi hætta, þó að hann hafi í raun klárast sem sterkur leiðtogi með því tapi.

Tony Blair á sér merkilega pólitíska sögu að baki. Hann hefur alla tíð verið að mínu mati leiðtoginn með hugsunarhátt ljónsins. Hann hefur lagt í vana sinn að gefast ekki upp og berjast meðan hann getur staðið í lappirnar. Hann gerði hlutina eftir sínum hætti en ekki annarra. Það er honum sennilega tilhlökkun að losna úr því hlutskipti að vera þjónn þeirra sem hafa hatað hann, órólegu deildarinnar. Hann kveður þá sennilega með súrsætu gleðibrosi í dag.

Vangaveltur um ástæður lokunar bloggvefs Emils

Það hefur mikið verið rætt og ritað í morgun um lokun moggabloggssíðu Emils Ólafssonar. Það er sagt að hann hafi lokað sjálfur og margt annað bent á svosem. Ég trúi því nú pent að hann hafi tekið það upp hjá sjálfum sér að loka. Skrif hans síðustu dagana voru ekki beint þessleg að hann ætlaði að fara að draga sig í hlé og bloggast undir leyninafni. Hann skrifaði frekar nöturlega til Áslaugar og Ellýjar sem urðu um tíma ofar en hann á vinsældalista og þau skrif gáfu ekki beint til kynna að hann ætlaði sér að draga sig út úr samfélaginu.

Hvað með það. Ætla ekki að velta mér meira upp úr þessu máli. Það er hinsvegar mitt mat að fólk sem á greinilega við vandamál að stríða eigi ekki að auglýsa sig á vinsælasta fréttavef landsins. Það féllu mörg heit orð frá þessum bloggara, orð sem gleymast ekki og voru fyrir neðan allt eðlilegt. Þau voru til skammar fyrir þetta bloggkerfi, ég fer ekki ofan af því. En vonandi geta menn sett sér eðlileg siðleg mörk hérna varðandi bloggskrif, sumt á heima á virtu bloggkerfi og annað ekki.

Ég held að allir séu sammála um það. Það er eðlilegt að hver og einn hafi svigrúm til skrifta með sínu tagi, en öllu frelsi í tjáningu verða að fylgja eðlileg mörk.

Tekið á vandamáli á Moggablogginu

Ég sé að stjórnendur hér á Moggablogginu hafa tekið á því vandamáli sem hér hefur verið síðustu dagana í tilfelli einnar bloggsíðu hér, því sama bloggi og ég vék að vegna ógeðfelldra ummæla um kvenréttindi. Það er ánægjulegt að stjórnendur vilja halda standard á skrifunum hér og taka fyrir þá sem brjóta þann ramma sem á að vera utan um þetta bloggkerfi. Það skiptir máli í krísustandi að stjórnendur þori að taka af skarið og taka út þá sem eru gagngert að skemma bloggsamfélagið hér eða lækka standard þess.

Nýtt upphaf fyrir vinstriflokk á krossgötum

Ný forysta hefur tekið við völdum í breska Verkamannaflokknum. Það verður þó seint sagt um Gordon Brown og Harriet Harman að þau séu ferskustu andlitin í breskum stjórnmálum, en kjör þeirra markar þrátt fyrir það algjöra uppstokkun í forystusveit flokks sem hefur verið við völd í áratug og þarf svo sannarlega að stokka sig rækilega upp til að eygja möguleika á að halda völdum fjórða kjörtímabilið í röð, eftir ýmis vandamál og skandala sem hefur fylgt honum á vegferð síðustu ára.

Þrátt fyrir það leikur auðvitað enginn vafi á því að það eru þáttaskil sem fylgja brotthvarfi Tony Blair og John Prescott úr forystusveit breskra stjórnmála. Þeir hafa báðir helgað sig pólitísku starfi áratugum saman og verið lykilmenn valdaskeiðs flokksins og leiddu hann til valda, vissulega með hjálp annarra. Þeir voru ólíkt teymi í forystu en höfðu sinn hvorn kjarnann sem máli skipti til að halda jafnvægi innan flokksins. Engu að síður má segja með sanni að þeir hafi báðir verið búnir að upplifa sitt besta pólitískt fyrir löngu og verið orðnir mjög þreyttir. Hneykslismál hafa fylgt lengi Prescott og Blair er orðinn mæddur eftir hæðótta gleðiferð valdanna.

Nafn Tony Blair mun verða áberandi í breskri sögu, þó að hann hafi verið umdeildur stóran hluta valdaferilsins. Líkt og Margaret Thatcher afrekaði hann að ríkja í rúman áratug, sigra í þrennum þingkosningum og hafa níu líf kattarins, en missa þó fótanna illa þegar að þeim sleppti. Blair mun ennfremur fá þann sess að hafa verið sigursælasti leiðtogi flokksins. John Prescott var lykilmaður úr verkalýðskjarnanum í Hull og vann sig ötullega áfram í eyðimerkurtíðinni nöpru í leiðtogatíð Neil Kinnock og síðar í undirbúningi gullaldaráranna eftir tapið auðmýkjandi 1992 við hlið John Smith, Tony Blair og Gordon Brown. Þegar að Smith dó komst Prescott til forystu.

Gordon Brown hefur beðið lengi eftir tækifærinu til að leiða flokkinn sinn. Nú þegar að Blair hverfur af sviðinu reynir á hann og hvernig honum gangi. Hann tekur við veiku búi, þrátt fyrir að hann taki við starfhæfum þingmeirihluta og rótgrónum valdaflokki. Hann horfir fram á að Tony Blair hefur skilið eftir sig svo sviðna pólitíska jörð eftir tíu ára valdaferil að varla stendur steinn yfir steini. Hann tekur í arf óvinsælar ákvarðanir, vonsvikna þjóð, skaðleg hneykslismál og klofinn flokk sem hefur mjög lengi horft í fylkingamyndum til framtíðar. Enn eru þeir til sem telja að Brown geti ekki unnið kosningar - hann sé ekki sterkur leiðtogi. Nú reynir á hvað hann getur gert.

Gordon Brown er vissulega vandi á höndum þegar að hann flytur í Downingstræti 10 á miðvikudag og losnar loksins við Tony Blair úr pólitísku lífi sínu, eftir að hafa beðið árum saman eftir að ná að byggja sig upp til valda án hans. Hann mun eflaust velja nýtt fólk til áhrifa og stokka hlutina upp með mjög áberandi hætti. Ég held að það sé óhætt að búa sig undir gjörbreytta ríkisstjórn Verkamannaflokksins síðar í vikunni þar sem mörg traustustu Blair-nöfnin fjúka til hliðar eða hafa hætt og þeir sem helst hafa fylkt Skotanum fá umbun erfiðisins, sæti við skör meistara síns. Það er viðbúið að Verkamannaflokkurinn fari aftur í ræturnar sínar, horfi meira til vinstri og stokki sig upp til að eygja von á að vinna í næstu kosningum. Þar er stærsta verkefni Browns.

Harriet Harman vann varaleiðtogastöðuna mörgum að óvörum. Hún er sjóaður pólitíkus sem hefur bæði upplifað gullna og dimma daga pólitískt. Hún var í fyrsta ráðuneyti Tony Blair vorið 1997 en var látin gossa ári síðar, féll í ónáð og var sparkað út í horn eins og hverju öðru rusli sem ekki þóknaðist forsætisráðherranum. Hún beið þó af sér vondu tímana en hefur síðan verið algjör hliðarkarakter í raun að margra mati. Framboð hennar í varaleiðtogastöðuna vakti athygli í ljósi alls sem á undan er gengið. Það að henni tækist að sigra Alan Johnson vekur mikla athygli og það mátti sjá undrunarsvip á flestum á staðnum. Naumur var þó sigurinn og Johnson átti erfitt með að brosa í gegnum tárin. Pólitísk upprisa kjarnakonunnar Harman eru mikil tíðindi svo sannarlega.

Gordon Brown og Harriet Harman virka sterkt tvíeyki sem vegur hvort annað upp. Hann hefur skosku ræturnar og hefur sterkt umboð úr þeim kjörnum sem eru mikilvægir þar og víðar um lönd. Hún er þingmaður á Londonsvæðinu og er frá suðurhluta landsins. Þau falla því vel saman og virka sterk blanda, þó að bæði hafi verið á pólitísku landakorti um langt skeið og komi varla mjög að óvörum sem stjórnmálamenn í framlínu. En kannski geta þau skilað árangri saman. Það er greinilegt að Brown lagði drögin að því að Harman yrði við hlið hans og öðrum fremur getur Harriet Harman þakkað Skotanum tækifærið. En ætlar Brown henni öflugt ráðuneyti og veigamikinn sess eða bara að vera verkamaður innra starfsins bakvið tjöldin. Það ræðst á miðvikudag.

Það eru spennandi tímar í breskum stjórnmálum. Þrátt fyrir að Gordon Brown hafi brosað breitt og notið sín í botn í Manchester um helgina hlýtur hann samt að vera hugsi yfir því að hann varð leiðtogi flokksins án kosningar. Það hafði enginn afl til að leggja í hann og enginn gat látið reyna á stöðu sína gegn honum. Blokkirnar sömdu einfaldlega frið til að eygja von á að halda völdunum í næstu kosningum. Það er vissulega merkilegt að Gordon Brown verður forsætisráðherra á fundi hennar hátignar drottningar á miðvikudag án þess að hafa hlotið kjör flokksmanna sem flokksleiðtogi né þjóðarinnar sem forsætisráðherra, þó vissulega hafi hann verið lykilspilari í kosningasigrinum 2005.

Gordon Brown hefur loksins fengið það sem hann vildi. Gangan að völdunum varð auðveld er á reyndi. Blair-armurinn lagði niður skottið og sætti sig við ægivald hins snjalla plottmeistara pólitískrar refskákar. Nú sitja helstu andstæðingar hans á valdaferli Tony Blair innan Verkamannaflokksins við fótskör hins nýja húsbónda og bíða eftir því að sjá hver örlög þeirra verða. Brown fékk krýninguna sem hann vildi. Sir John Major varð þrátt fyrir allt þó forsætisráðherra árið 1990 eftir flokkskjör um leiðtogastöðuna, hann varð að leggja tvo keppinauta á vegferð sinni til að taka við af Margaret Thatcher, þótt honum tækist aldrei að leiða bresk stjórnmál án hjálpardekkja.

Brown gengur rauða dregilinn að Downingstræti 10 eins og konungur á leið í krýninguna sína. Engin keppni né átök þurfti til, þó að pústað hafi bakvið tjöldin oftar en tölu verði á komandi á síðustu fjórum árum. En nú reynir á hann, ella verður að honum sótt. Hann veit sem er að tap eftir tvö ár gengur frá ferli hans. Hann mun reyna allt til að halda völdum. Að mörgu leyti minnir hann marga, þar á meðal mig, á Francis Urquhart í frægum sjónvarpsþáttum í túlkun Sir Ian Richardson. Ekki er hann allavega síðri plottari. En mun allt plottið skila árangri er á hólminn kemur?

Það verður fróðlegt að sjá hvað tekur við þegar að Tony Blair keyrir út í hið pólitíska sólarlag frá drottningunni á miðvikudag og Gordon Brown losnar við þann sem hélt honum á hliðarlínunni lengur en hann vildi. En mun skuggi Blair fylgja áfram? Verður hann sem vofa á alþjóðavettvangi í nýju hlutverki prómóteraður af Bush-stjórninni? Það verður fróðlegt að fylgjast með forsætisráðherratíð Gordon Brown og öllu því sem gerist í aðdraganda þingkosninganna þegar að Davíð Cameron reynir að fella hinn skoska golíat.