Banaslys í Norðurárdal

Það er mjög dapurlegt að heyra fréttir af banaslysinu í Norðurárdal. Það virðist hafa orðið við einbreiðu brúna þar neðst í Öxnadalsheiðinni. Allir sem hafa farið um þessar slóðir vita að þar hefur orðið nokkuð um slys og stendur nú yfir vegavinna á þessu svæði þar sem vegastæðinu er breytt og einbreiða brúin verður ekki lengur hluti hringvegarins. Þarna hafa áður orðið banaslys. Sjálfur lenti ég eitt sinn í slysi á þessum slóðum og þekki því vel hversu erfiður þessi kafli getur orðið.

Það hafa nú þrír látist í umferðinni á árinu. Á sama tíma í fyrra höfðu níu látist. Það varð eitt sorglegasta ár íslenskrar umferðarsögu. Yfir 30 manns létust á árinu. Það er öllum ljóst að erfiðasti kafli ársins er framundan. Vonandi mun fara vel í umferðinni og öllum ganga vel að komast heilir heim.

Banaslys í Norðurárdal

Styrkleiki á raunastundu

Að undanförnu hefur sífellt aukist að þeir sem haldnir eru erfiðum sjúkdómi, t.d. krabbameini, opni bloggsíðu og tjái sig opinskátt um þá lífsreynslu og daglegt líf í skugga slíkra veikinda. Það hafa líka aðstandendur þeirra sem veikjast, t.d. foreldrar krabbameinssjúkra barna, gert. Þetta er mjög vel til fundið og rétt að fólk sem stendur á slíkum krossgötum miðli reynslu sinni til annarra. Lengi vel voru slík veikindi feimnismál og slíkt var ekki rætt utan vissra hópa. Tímarnir eru breyttir, bloggmenningin hefur opnað þessu fólki tækifæri til að láta í sér heyra.

Allir könnuðust við bloggsíðu Ástu Lovísu. Hún skrifaði um lífsreynslu sína nær alveg fram í andlátið. Fyrir það öðlaðist hún virðingu margra, sem fylgdust fullir aðdáunar með styrkleik hennar. Ég held að þessi bloggskrif hafi gefið henni mikið. Það er verulega oft mjög sárt að finna illa til en það er líka styrkleiki að geta tjáð sig um sárindin þegar að við á. Það er reyndar ekki öllum gefið að opna sig svo mjög sem þarf vissulega ef á að tala um svona veikindi opinskátt. Þegar að því er náð verður viðkomandi einstaklingur eins og besti vinur þeirra sem lesa.

Það sást með Ástu Lovísu. Hún sýndi okkur hversu sterk hún var og hún var táknmynd þess að sjúkdómur af þessu tagi á aldrei að vera feimnismál. Það hafa aðrir gert líka með glæsilegum hætti. Þetta er kannski einn nútíminn sem fylgir bloggmenningunni. Það er að mínu mati eðlilegt að reynslusögur af því tagi sem fólk með erfiðan sjúkdóm hafa fram að færa heyrist og við kynnumst betur hvernig það er að lenda í þessum örlögum.