Styrkleiki á raunastundu

Að undanförnu hefur sífellt aukist að þeir sem haldnir eru erfiðum sjúkdómi, t.d. krabbameini, opni bloggsíðu og tjái sig opinskátt um þá lífsreynslu og daglegt líf í skugga slíkra veikinda. Það hafa líka aðstandendur þeirra sem veikjast, t.d. foreldrar krabbameinssjúkra barna, gert. Þetta er mjög vel til fundið og rétt að fólk sem stendur á slíkum krossgötum miðli reynslu sinni til annarra. Lengi vel voru slík veikindi feimnismál og slíkt var ekki rætt utan vissra hópa. Tímarnir eru breyttir, bloggmenningin hefur opnað þessu fólki tækifæri til að láta í sér heyra.

Allir könnuðust við bloggsíðu Ástu Lovísu. Hún skrifaði um lífsreynslu sína nær alveg fram í andlátið. Fyrir það öðlaðist hún virðingu margra, sem fylgdust fullir aðdáunar með styrkleik hennar. Ég held að þessi bloggskrif hafi gefið henni mikið. Það er verulega oft mjög sárt að finna illa til en það er líka styrkleiki að geta tjáð sig um sárindin þegar að við á. Það er reyndar ekki öllum gefið að opna sig svo mjög sem þarf vissulega ef á að tala um svona veikindi opinskátt. Þegar að því er náð verður viðkomandi einstaklingur eins og besti vinur þeirra sem lesa.

Það sást með Ástu Lovísu. Hún sýndi okkur hversu sterk hún var og hún var táknmynd þess að sjúkdómur af þessu tagi á aldrei að vera feimnismál. Það hafa aðrir gert líka með glæsilegum hætti. Þetta er kannski einn nútíminn sem fylgir bloggmenningunni. Það er að mínu mati eðlilegt að reynslusögur af því tagi sem fólk með erfiðan sjúkdóm hafa fram að færa heyrist og við kynnumst betur hvernig það er að lenda í þessum örlögum.