Valsmenn komnir með aðra höndina á bikarinn

Valsmenn eru með pálmann í höndunum í úrvalsdeildinni eftir glæsilegan sigur á lánlausum FH-ingum í Hafnarfirði í dag. Þeir þurfa nú að stóla á sigur í næsta leik til að hampa bikarnum, rétt eins og FH verður að stóla á að Valur misstígi sig. Valur hefur ekki staðið nær Íslandsmeistaratitlinum í tvo áratugi en liðið vann síðast árið 1987 í úrvalsdeildinni.

Það var greinilegt á öllu að Valur var hungraðra í sigur í dag og eðlilegt eftir að hafa svo lengi beðið eftir Íslandsmeistaratitlinum. FH hefur unnið titilinn þrjú ár í röð og sennilega hafa þeir verið rólegri fyrirfram, pressan var mun meira á þeim en Valsmönnum. Þetta var mjög skemmtilegur leikur, sennilega er þetta stórleikur sumarsins að óbreyttu. Valsmenn náðu þarna loksins að komast á toppinn og leiða nú slaginn. Það verður nýr kafli sem opnast fyrir félagið með sigri um næstu helgi og tryggja sér titilinn eftir langa hríð. FH á hvort sem er enn möguleika á bikarmeistaratitli í leik gegn væntanlegu úrvalsdeildarliði Fjölnis.

En það er líka spennandi að fylgjast með botninum. KR var hársbreidd frá því að sigra Fram og tryggja sér þar með nokkuð örugglega sæti áfram í úrvalsdeildinni. Með því að ná jafntefli á lokamínútum leiksins náðu Framarar að toga í KR og halda þeim áfram á sprengjusvæðinu. Fyrirfram verður þó staða Víkings að teljast afleit, en þeir eiga eftir leik gegn FH og þurfa að sigra Íslandsmeistarana til að halda sér uppi. Varla munu Hafnfirðingar verða áfjáðir í að tapa lokaleiknum og enda mörgum stigum undir Val og reyna að halda sér sem næst þeim.

En þetta var skemmtilegur dagur í boltanum. Valur er með örlög sín í höndunum, hafa aðra höndina á bikarnum og hafa frumkvæðið þegar að haldið er í lokaumferðina. Hvað varðar botninn er spennan þar enn yfir vötnum, þó sennilega telji flestir að Víkingar standi verst að vígi. Enn er spenna með toppinn og botninn og það er mjög gott.

Heilt yfir samfagna ég með Valsmönnum, enda er hungur þeirra í titil öllum ljós og nú er það þeirra sjálfra að láta draumana rætast vilji þeir ná takmarkinu mikla. Myndi sannarlega vel una þeim að vinna titilinn núna eftir langa bið.

Valur sigraði FH, 2:0, og fór á toppinn

Mun Gordon Brown flýta kosningum í Bretlandi?

Um fátt er meira rætt nú, við upphaf fyrsta flokksþings Verkamannaflokksins í leiðtogatíð Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands, en hvort þingkosningar séu í nánd í Bretlandi. Það yrði vissulega mjög klókt í stöðunni en um leið mikil áhætta á fyrstu mánuðum valdaferilsins. Hveitibrauðsdögum Browns er ekki enn lokið, en þess sjást þó engin merki um að sælunni á milli Browns og þjóðarinnar yfir að vera laus við Tony Blair sé að ljúka.

Innan við 100 dagar eru liðnir frá því að Gordon Brown tók við völdum í Bretlandi eftir þrettán ára langa og napra bið. Deilt hafði verið um það lengi innan Verkamannaflokksins áður en að valdaskiptum kom hvernig forsætisráðherra hann myndi verða og hvort hann gæti notið lýðhylli, hvort að hann hefði einfaldlega ekki beðið of lengi eftir húsbóndavaldi í Downingstræti 10. Þegar að hveitibrauðsdagar Skotans eru að renna sitt skeið á enda deilir enginn um hversu sterk staða hans er og allir spyrja sig að því hvort hann ætli að reyna á hana á næstu vikum.

Verkamannaflokkurinn hefur gengið í gegnum endurnýjun lífdaga við völdin eftir erfiða tíma undir lok forsætisráðherraferils Tony Blair, sem var orðinn verulega skaddaður síðustu misserin og allt að því hataður innan flokks sem utan vegna fjölda mála. Nýr forsætisráðherra hefur tryggt flokknum raunhæfa möguleika á að halda völdum í næstu þingkosningum og slá Íhaldsflokkinn fjórða skiptið í röð út af laginu. Það er því engin furða að sú umræða sé áberandi að kosningum verði hreinlega flýtt og Brown muni reyna að fá afgerandi umboð í eigin nafni. Staðan er allavega vænleg fyrir Gordon Brown.

Meira að segja heimsókn Browns til George W. Bush í Camp David í kastljósi heimspressunnar síðsumars breytti nákvæmlega engu um persónulegar vinsældir hans og flokksins heima fyrir. Breskir stjórnmálaskýrendur höfðu dregið í efa að heimsókn af þessu tagi svo snemma á hveitibrauðsdögunum væri skynsamleg og margir töldu ferðina feigðarflan fyrir mann sem væri á gullnu brautinni. Með ferðinni staðfesti Brown sterk bönd við Bandaríkjastjórn og gaf gagnrýnendum langt nef með því að vera kammó og hress við Bush forseta. Ferðin reyndist ekki feigðarflanið sem spáð var. Forsætisráðherrann þýtur enn upp vinsældalistann og mælist vinsælli sem aldrei fyrr í könnunum helgarinnar eftir 100 daga valdasetu.

En hlutirnir geta verið fljótir að breytast. Það hefur David Cameron sannreynt að undanförnu. Margir töldu kosningasigur í sjónmáli fyrir hann og íhaldsmenn eftir tíu ára napra pólitíska eyðimerkurgöngu Íhaldsflokksins. Munurinn á flokkunum fór mest í um tíu prósentustig. Nú hefur þetta snúist við. Verkamannaflokkurinn hefur samkvæmt könnun dagsins yfir fimm prósenta forskot, hefur rokkað á milli fimm til tíu prósent. Örvænting er í innstu herbúðum Camerons og hann hefur höktað allverulega til að undanförnu, er að reyna að finna rétta taktinn. Fyrir hann er upp á allt að spila í næstu kosningum. Tap þýðir að enn verður leitað að nýjum leiðtoga. Það blasir við.

Gordon Brown hefur alla tíð verið úthugsandi pólitískur klækjarefur. Það sást best í valdaátökum hans við Tony Blair bakvið tjöldin árum saman. Hann vann þann slag á sálfræðinni og tók helstu andstæðingana á taugum. Svo fór að hann fékk pólitískt ríkidæmi Tony Blair á silfurfati. Helstu Blair-istarnir lögðu niður skottið og sættu sig við orðinn hlut. Pólitísk velgengni hans frá valdaskiptunum þann 27. júní sl. hefur reynst mun meira afgerandi en jafnvel helstu samherjar Skotans þorðu að vona. Sigur er í nánd ef hann spilar taflið rétt. Það segja kannanir.

En pólitísk gæfa getur verið fallvölt. Það sem snýr upp í dag getur fallið niður á morgun. Það eru því spennandi tímar pólitískt í Bretlandi. Um þrjú ár eru eftir af kjörtímabilinu en við öllum blasir að það styttist mjög í kosningar haldi hveitibrauðsmælingar forsætisráðherrans áfram með þessum hætti. Pólitískur klækjarefur sem hefur tök á stöðunni veit að hann hefur allt í hendi sér í svona andrúmslofti.

En nú reynir á Brown, sem hefur tekist að verða mun öflugri og vinsælli en mörgum óraði fyrir, á flokksþinginu næstu dagana. Sögulegir sigrar gætu verið framundan spili hann rétt. Og á meðan heldur orðrómurinn um þingkosningar á næstu vikum áfram að dafna.

Brown útilokar ekki kosningar í haust

Fimm vikna bið Einars eftir afsökunarbeiðni lýkur

Það er ekki hægt að segja að Kristján L. Möller, samgönguráðherra, hafi verið einlægur og iðrandi í afsökunarbeiðni sinni til Einars Hermannssonar, skipaverkfræðings, í sjónvarpsviðtali á Reykjavíkurflugvelli í gær. Eftir fimm vikna bið; japl, jaml og fuður ráðherrans í slagtogi við aðstoðarmann sinn, komust þeir auðvitað að þeirri niðurstöðu að ekki yrði hjá því komist að biðja Einar afsökunar. Annað var ekki í stöðunni.

Kristján gat ekki annað eins og komið var en óskað eftir fundi með Einari og reynt að ljúka málinu með sómasamlegum hætti. Þetta tók samt ráðherrann ótrúlega langan tíma til að klára málið með þessum hætti. Hann virtist fyrst ætla að taka þá nálgun á stöðuna að segja ekki neitt en senda þess í stað aðstoðarmanninn Róbert Marshall á fjölmiðlana. Það skilaði ekki miklum árangri og eftir stóðu þeir félagar skítugir upp fyrir haus. Þetta var þeim hvorugum til mikils sóma og ég held að það sé enginn sem verji framgöngu þeirra þessa fimm vikurnar, ekki einu sinni flokksfélagar þeirra.

En ég get ekki sagt annað en það sé mjög mikilvægt að Kristján biðjist afsökunar. Þetta var bara klúður af hans hálfu og eðlilegt að hann bindi enda á málið með því að snúa til baka og sýna eftirsjá yfir orðavalinu. En mér fannst þetta ekki einlæg iðrun í þessu fréttaviðtali. Þetta virkaði eins og hann hefði verið kominn upp að vegg og svona sagði þetta bara til að losna undan þrýstingi. Hefði Kristján verið einlægari hefði þetta litið enn betur út en ella. Það er alltaf erfitt fyrir reynda stjórnmálamenn að lenda út undir vegg eins og Kristján kom sjálfum sér í óneitanlega í þessu máli.

Það sem mér finnst vanta nú er að Róbert biðji Bjarna Harðarson afsökunar. Mér fannst Róbert ekki koma vel fram gagnvart Bjarna. Hann sýndi af sér lágkúrulega framkomu og greinin sem hann skrifaði í Moggann um daginn var með þeim orðljótari sem sést hefur í pólitískri umræðu. Ég held að Róbert ætti að fylgja fordæmi húsbónda síns.

Bætir ekki skaðann

Marcel Marceau látinn

Meistari látbragðsleiksins, Frakkinn Marcel Marceau, er látinn. Það er ekki ofsögum sagt að Marceau hafi verið fremstur látbragðsleikara til þessa að Sir Charlie Chaplin, einum undanskildum. Það kemur því varla að óvörum að stærsta fyrirmynd Marceau á löngum ferli var einmitt Chaplin, sem varð heimsþekktur fyrir túlkun sína á flækingnum. Þekktasta túlkun Marceau var án vafa trúðurinn Bip sem fylgdi honum allt frá því að hann skapaði hann á fimmta áratugnum.

Marceau er sérlega minnisstæður þeim sem hafa séð Silent Movie, kvikmynd Mel Brooks frá áttunda áratugnum. Brooks vildi þar fara sína leið til að heiðra þöglu myndirnar og framlag þeirra í kvikmyndasögunni. Þar var ekkert orð sagt nema eitt og það af Marceau sjálfum. Stjörnur myndarinnar; Brooks, Marty Feldman og Dom DeLuise þögðu myndina í gegn og sama má segja um gestaleikarana Anne Bancroft (eiginkonu Brooks), Paul Newman, Lizu Minnelli og James Caan.

Atriðið með Brooks og Marceau er auðvitað óborganlegt. Marceau svaraði símtali og bón Brooks um þátttöku í þöglu myndinni með franska orðinu Non. Þar með varð látbragðsmeistarinn sá eini sem sagði orð í myndinni. Þetta var skemmtileg nálgun hjá Brooks og skemmtilega fyndin að hans hætti, táknræn leið til að skapa hið eftirminnilega atriði. Myndin er ein þeirra bestu frá litríkum ferli Brooks - hef alla tíð haldið mikið upp á hana og það er kominn tími til að rifja hana upp enn og aftur á næstu dögum.

Marcel Marceau öðlaðist frægð um alla heim fyrir snilli sína í látbragðsleik. Hans er minnst sem eins hinna bestu í sínum bransa. Það gleymir enginn trúðnum Bip, sem meta látbragðsleik mikils.

Látbragðsleikarinn Marcel Marceau látinn