Krakkar á kvöld- og næturvöktum í verslunum

Mér skilst að tveir táningspiltar hafi verið á vakt í versluninni á Grensásvegi sem var rænd í gærkvöldi. Það hlýtur að vera lífsreynsla fyrir krakka á slíkum aldri að lenda í vopnuðu ráni og eiginlega er varnarleysi þessara krakka sem taka að sér kvöld- og næturvaktir í verslunum algjört ef eitthvað gerist. Það hljóta margir foreldrar að vera hugsi yfir þessari þróun allavega.

Þegar að ránið var framið í sömu verslun voru tvö fimmtán ára ungmenni að vinna. Það sjá allir að krakkar á þessum aldri fara ekkert að diskútera við ræningjann, það er enda ekkert annað í stöðunni en afhenda peningana sem eru í kassanum. Annars geta þetta varla verið rosalegar upphæðir. Flestir nota orðið greiðslukort, enda skilst manni að það sé jafnan ekki nema einhverjir örfáir þúsundkallar í kassanum á kvöldin, enda er þá minni traffík væntanlega en yfir daginn.

Það virðist vera einhver tískubylgja í gangi þar sem verslanir eru rændar á höfuðborgarsvæðinu. Einhver neyð er það sem rekur fólk til að ræna til að eiga einhverja seðla í vasanum; má vel vera að það sé fólk í viðjum vímu og neyslu eða í einhverju allt öðru ástandi. Finnst samt verst að krakkar lendi í þessum aðstæðum, enda geta aðstæður í svona ránum orðið erfiðar og það sjá allir að það er ekki beint þægilegt fyrir óharðnaða unglinga að takast á við.

Það er ekki góð þróun ef að krakkar eða foreldrar kvíða hverri vakt af ótta við að eitthvað gerist. En þetta er víst orðinn íslenskur veruleiki. Eins napur og hann annars hljómar.

„Góðkunningi lögreglunnar“grunaður um ránið í 11-11

Ingibjörg Sólrún skautar lauflétt yfir ráðningarnar

Það vekur athygli hvað Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, utanríkisráðherra, skautar lauflétt yfir nýlegar umdeildar ráðningar ráðherra ríkisstjórnarinnar. Eflaust getur hún ekki sagt mikið um skipan Þorsteins Davíðssonar af ótta við að fá það allt í hausinn aftur þar sem Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, hefur ekki beinlínis verið að standa sig vel í þeim málum á vakt sinni í ráðuneytinu. Með því að ráðast gegn Árna M. Mathiesen væri Ingibjörg Sólrún enda um leið að kveikja undir ráðherrastóli Össurar.

Ég sé að Reynir Traustason, ritstjóri DV, er harðorður í garð Ingibjargar Sólrúnar í skrifum á vef blaðsins í dag. Það er greinilega mikil beiskja í garð þeirra sem helst hafa staðið vörð um Samfylkinguna og þar er talað um að Ingibjörg Sólrún og hennar fólk sé komið á bólakaf í fenið. Vissulega hlægilegt að fylgjast með þessu. Enn fyndnara fannst mér þó að sjá utanríkisráðherrann með flóttamannasvip forðast að svara spurningum og segjast ekki hafa lesið örstuttan rökstuðning fjármálaráðherra. Ætli að þetta sé ekki vandræðalegasta pólitíska augnablik Ingibjargar síðan að henni var sparkað af borgarstjórastóli?

Ég hef síðustu daga heyrt í mörgum sem kusu Samfylkinguna og eru ósáttir með verklag sinna manna í ríkisstjórn. Eflaust áttu þeir von á því að þeir væru að kjósa einhvern siðbótarflokk. Finnst staðan nú minna okkur þó mun frekar á gamla Alþýðuflokkinn sem raðaði á jötuna fram og til baka uns þeir höfðu grafið svo undan sér að þeir fóru fram fyrir ætternisstapann. Vonbrigðin á þeim bænum virðast mikil. Össur Skarphéðinsson virðist svo reyna allt til að blikka sjálfstæðismenn til að fá þá til að verja skipanir sínar í embætti orkumála- og ferðamálastjóra. Enda varla furða, þar sem hann virðist í miklum vandræðum.

Sá að Egill B. Hreinsson hefur óskað eftir sundurliðuðum rökstuðningi. Fróðlegt verður að sjá svarið. Finnst þó að bjartsýnin eigi sér engin takmörk ef að Össur heldur að sjálfstæðismenn fari að rétta honum hjálparhönd í vandræðum sínum. Hann verður að standa og falla með sínum verkum fari aðstoðarorkumálastjóri í jafnréttismál við hann eða þá að hæfir ferðamálamenntaðir menn sætti sig ekki við það að líffræðingur án sérmenntunar hafi orðið ferðamálastjóri. Hvernig verður annars ásýnd Samfylkingarinnar tapi ráðherra flokksins jafnréttismáli? Ætlar sá flokkur að skreyta sig með jafnrétti framvegis?

Ingibjörgu Sólrúnu er vorkunn. Hún er að reyna að segja eitthvað en segir samt ekki neitt með ræðu sinni í dag. Þeir hljóta að vera mjög sorrý í dag þeir sem kusu hana til valda og töldu sig vera að fá siðbótarmanneskju í kaupbæti.

Ef til vill tilefni til að styrkja faglega ferla

Flott hjá Helga og Kötu að berjast við kerfið

Mér finnst það mjög flott hjá Helga frænda og Kötu að berjast við kerfisvaldið sem uppi er í nafnamálum. Það er kominn tími til að kenna því þá lexíu að það sé algjörlega ólíðandi að kerfið ráði því fyrir foreldra hvað barnið þeirra eigi að heita eða hvernig það sé skráð opinberlega í þjóðskrá. Það er algjörlega út í hött að til sé miðstýringarnefnd mannanafna sem getur ákveðið hvort foreldrarnir megi skíra börnin sín því nafni sem þau vilja.

Um leið og ég vissi að litla prinsessan ætti að heita í höfuðið á ömmum sínum vissi ég að þetta yrði voldugt nafn. Velti því reyndar fyrir mér hvort að það yrði eitthvað vandamál að skrá nafnið inn í þjóðskrá. Ég veit að foreldrarnir eru ekki vön að láta sinn hlut og beygja sig undir hvað sem er og vissi því áður en þessi frétt kom að yrði eitthvað vandamál myndu þau berjast allt til enda. Enda eiga þau að gera það og líka að láta í ljósi þá skoðun að kerfið eigi ekki að hugsa fyrir okkur og ákveða fyrir okkur hvernig hlutirnir eigi að vera, sem við viljum ráða.

Í sjálfu sér er mikilvægt að taka þessa baráttu til að reyna að breyta hinu vitlausa, sem þetta kerfisvald mannanafna er. Vonandi munu foreldrarnir taka þá baráttu og sveigja kerfið til. Það er nefnilega mikilvægt að Indíana frænka mín fái að hafa nafnið sitt heilt en ekki með skammstöfunum til að þóknast tölvuvaldinu.

Nennir ekki laga sig að tölvu

Mac is back - fetar McCain í fótspor Reagans?

Fyrir nokkrum mánuðum höfðu flestir afskrifað John McCain sem alvöru forsetaefni; töldu hann of gamlan til að verða valdamesti maður heims - missti starfsfólk og átti erfitt með að safna peningum. Hann hefur nú náð forystunni í kapphlaupinu um útnefningu Repúblikanaflokksins í skoðanakönnunum eftir sigurinn í New Hampshire og virðist líklegur til að fara alla leið. Sigri hann í forkosningum í Michigan og Suður-Karólínu verður erfitt að stöðva hann. Segja má að reynsla McCain af því að vera í slagnum sé að reynast honum besta lexían á mikilvægasta hjallanum.

John McCain mun marka söguna nái hann útnefningu repúblikana og verði frambjóðandi flokksins í forsetakosningunum í nóvember. Hann verður 72 ára í ágúst og yrði elsti forseti Bandaríkjanna ef hann næði kjöri í kosningunum. Ronald Reagan, 40. forseti Bandaríkjanna, var 69 ára er hann náði kjöri á forsetastól í nóvember 1980 og var að verða 78 ára er hann yfirgaf Hvíta húsið í janúar 1989. Svo virðist sem að McCain sé á þessu stigi baráttunnar að marka sig sem manninn með reynsluna og ætli sér að reyna að vinna útnefninguna með því þema. Það var honum mjög mikilvægt að vinna New Hampshire og það hefur gefið honum betra forskot í að halda í næstu fylkin.

Sögusagnir hafa verið um það hvort að McCain myndi aðeins sitja á forsetastóli í eitt kjörtímabil yrði hann kjörinn forseti Bandaríkjanna. Hann yrði áttræður ef hann myndi sitja á forsetastóli í átta ár, til ársins 2017. Það varð umræðuefni fyrir rúmri viku hvort að hann færi ekki fram aftur og athygli vakti að hann útilokaði ekki þann möguleika í viðtali. Síðar var þeim möguleika þó neitað formlega af starfsmanni framboðs hans. Kjaftasagan lifir góðu lífi. Það var reyndar mjög merkilegt að sjá McCain fagna sigri í New Hampshire. Allt yfirbragð hans og frasar minntu mjög á Ronald Reagan. Hann virðist ætla að fara fram á því að vera trausti gamli maðurinn með yfirsýnina, rétt eins og Reagan var í baráttunni um útnefningu repúblikana fyrir þrem áratugum.

Það virkaði fyrir hann, þó gamall væri og McCain virðist á sigurbraut. Og nú verður leikurinn virkilega spennandi. Það hefur ekki fækkað mikið í hópi repúblikana í framboði, en nú fer hringurinn að þrengjast. Flestir búast við að Fred Thompson muni draga sig í hlé eftir forkosningarnar í Suður-Karólínu, en litlar líkur eru á því að hann vinni fylkið og geti markað sig sem alvöru frambjóðanda. Mitt Romney er í raun búinn að vera tapi hann í Michigan, en McCain ætlar sér sigur þar. Ég tel að Romney hafi í raun klárast í New Hampshire. Hann ætlaði sér að fá byr í seglin með sigri þar og í Iowa. Það mistókst og ég tel að það sé aðeins tímaspursmál hvenær að hann dregur sig í hlé.

Að mínu mati eru aðeins þrír eftir sem alvöru keppinautar um útnefningu repúblikana; John McCain, Mike Huckabee og Rudy Giuliani. Huckabee varð alvöru keppinautur með sigrinum í Iowa og það var mikilvægt fyrir hann að vera þriðji í New Hampshire, fá betri útkomu en Giuliani. Hann hefur allavega sterkan grunn til að haldast áfram í slagnum og gæti verið í honum fram að ofur-þriðjudegi 5. febrúar. Giuliani þarf að sigra í Flórída eftir hálfan mánuð til að haldast í slagnum; hann hefur veðjað á stóru fylkin. Það gæti þó farið svo að hann hellist úr lestinni taki McCain næstu fylki og nái þar með meira forskoti en raunin er nú.

Það er vissulega pólitískt kraftaverk að John McCain hafi tekist að eiga endurkomu í þessum forkosningaslag. Hann var talinn dauðadæmdur fyrir nokkrum mánuðum en hefur skyndilega alla möguleika á að ná alla leið í baráttunni um Hvíta húsið. Með sigrinum í New Hampshire hefur hann sýnt að möguleikarnir eru alveg fyrir hendi um að hann verði frambjóðandi flokksins á eftir George W. Bush, sem hann sigraði í fylkinu fyrir átta árum en tapaði fyrir síðar meir í baráttunni. Það væru merkileg tíðindi. Og yrði hann frambjóðandinn yrði afsannað að stjórnmálamenn á áttræðisaldri séu úr leik.

Samkvæmt könnunum nú eru John McCain og Hillary Rodham Clinton líklegust til að berjast um Hvíta húsið í árslok. Bæði eru þrautreyndir stjórnmálamenn sem myndu sækja af kappi inn á miðjuna í forsetakosningum. Það yrði spennandi barátta fyrir áhugamenn um stjórnmál. En þau hafa nýlega unnið forkosningar og hafa bylgjuna með sér um stundarsakir. Það reynir fyrr en síðar á það hvort að þau hafa kraftinn til að halda þeirri bylgju og ná alla leið í baráttunni.

Það yrði vissulega áhugavert að sjá slag þessara reyndu pólitísku bragðarefa, sem bæði hafa mikla reynslu. McCain hefur verið í öldungadeildinni fyrir Arizona í tvo áratugi, frá því að pólitíski klækjarefurinn Barry Goldwater hætti, og Hillary hefur verið í pólitík í yfir þrjá áratugi - lengst af konan við hlið mannsins á valdastóli en síðar sem pólitíkusinn; sem ríkisstjórafrú í Arkansas, forsetafrú og að lokum öldungadeildarþingmaður fyrir New York.

Það verður líflegur slagur muni þessir þrautreyndu vinnufélagar í öldungadeildinni takast á. Það yrði slagur um breytingar, enda bæði úr öðrum áttum en Bush Bandaríkjaforseti. En samt yrði það barátta um aðrar áherslur. En það hefur svosem verið vitað lengi að þetta yrðu kosningar breytinganna, þar sem þetta eru fyrstu kosningarnar frá 1928 þar sem hvorki forseti eða varaforseti eru í forkosningaferlinu.

Skoðanakannanir staðfesta breytta stöðu McCains og Clinton

Hillary laðar að sér karlremburnar

Tvisvar á innan við viku hafa ungir karlmenn sett mark sitt á framboðsfundi Hillary Rodham Clinton og hlotið sömu viðbrögð frá henni. Bónorð unga mannsins í Kaliforníu fékk hana til að taka fljótt af skarið og saka viðkomandi um karlrembu. Sama gerðist á framboðsfundi sl. mánudag í Salem í New Hampshire en þar kölluðu tveir ungir menn að henni að þeir vildu að hún straujaði fyrir þá skyrturnar sínar.

Hillary tæklaði alla þrjá mennina með sömu orðum um karlrembu og talaði um að þarna væru nú síðustu leifar hennar að finna. Margir stjórnmálaskýrendur vilja meina að atvikið í Salem í New Hampshire hafi fengið margar konur í fylkinu til að styðja Hillary og styrkt stöðu hennar á lokasprettinum þar. Það er reyndar ljóst af fréttamyndum að Hillary brá mjög, sérstaklega við ummæli mannsins í Kaliforníu, en hún var þó fljót upp á lagið og svara með þeim hætti að fjölmiðlar vitna í og vakið hefur athygli.

Það er alveg ljóst að það eru mikil þáttaskil í bandarískum stjórnmálum. Aðeins einu sinni fram til þessa hefur kona verið í forystu forsetaframboðs í Bandaríkjunum, en Geraldine Ferraro var varaforsetaefni Walter Mondale í forsetakosningunum 1984. Þau töpuðu stórt fyrir Ronald Reagan og George H. W. Bush, sem unnu sigur í öllum fylkjum í kosningunum nema heimafylki Mondale, Minnesota, en það var einn sterkasti persónulegi sigur frambjóðanda í forsetakosningum í rúmlega 200 ára sögu Bandaríkjanna. Síðan hefur frambjóðandi ekki valið konu sér við hlið og engin kona hefur fyrr komist eins langt og Hillary Rodham Clinton hefur náð.

Það verður áhugavert að sjá hvort að Bandaríkjamenn eru í ljósi þessarar sögu tilbúnir í að fá konu sem alvöru keppinaut um Hvíta húsið, sem eigi raunhæfa möguleika á að vinna Hvíta húsið. Demókratar virðast vera að marka söguna hvernig sem fer, en John Edwards virðist ekki eiga möguleika gegn sögulegum valkostum flokksins; fyrstu konunni sem gæti orðið forseti og fyrsta blökkumanninum sem gæti orðið forseti.

Það verður áhugavert að sjá hvort að baráttan öll fær á sig sömu ummæli og Hillary valdi ungu mönnunum sem ætluðu að slá hana út af laginu. Því ef hún tapar útnefningunni, eftir glæsilegan stjórnmálaferil, mun hún eflaust nefna þennan slag karlrembukosningarnar, þar sem konu var hafnað fyrir karlmenn.

„Viltu giftast mér Hillary?“

Góð skilaboð frá SUS um Laugavegsmálið

Það er gott að Samband ungra sjálfstæðismanna hafi sent frá sér þau skilaboð í ályktun í kvöld að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, menntamálaráðherra, eigi ekki að friða húsin á Laugavegi. Það að gömul hús skuli vera átakamál í borgarstjórn er reyndar alveg með ólíkindum, enda sýnist manni að vinstrimeirihlutinn sé svo skrambi veikburða að þetta standi í honum.

Helst virðist vera deilt um það hver eigi að taka upp veskið og borga brúsann af öllu klúðrinu verði þessir hjallar friðaðir; á að demba þeim kostnaði á skattborgara á landsvísu eða bara í Reykjavík? Það virðist vera stóra spurningin. Ég segi nei takk við því að þessir hjallar verði sameign þjóðarinnar þar sem skattborgarar gera þetta upp. Vilji vinstrimeirihlutinn í Reykjavík standa vörð um það verður hann að taka það á sig.

Mér finnst orðið of seint að snúa málinu við og skil ekki hversvegna Húsafriðunarnefnd kemur með úrskurð sinn þegar að vinna við að rífa húsin er eiginlega farin af stað. Af hverju er þetta ekki unnið almennilega og faglega en ekki svona seint og um síðir? R-listinn samþykkti að rífa hjallana, það var staðfest af meirihluta Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks og vinna við niðurrif var allt að því komin á fullt í valdatíð REI-meirihlutans málefnalausa.

Annars sýnist manni þessi meirihluti vinstrimanna vera aðeins valdapotsbandalag, þar hefur ekki verið tekið á neinum málefnum nema þeim hver eigi að fylla upp í hvaða stól. Aumari meirihluti hefur ekki sést í pólitík lengi - fari svo að hann geispi golunni á þessum hjöllum verður háðung þess fólks mikil.

SUS: Laugavegshúsin verði ekki friðuð