Rassskelling í Þrándheimi - mikil vonbrigði

Mikil eru vonbrigðin eftir landsleikinn í kvöld. Strákarnir okkar voru rassskelltir svo um munaði af þó ekkert sérstökum Svíum. Það vantaði einhvern veginn algjörlega neistann í liðið í kvöld, það er ekki bjóðandi heilli þjóð að horfa upp á svona algjört and- og máttleysi eins og við blasti í kvöld. Vonbrigðin eru mikil. Framundan eru erfiðir leiðir gegn Slóvökum og Frökkum. Það þarf að sýna öllu betri takta þá eigum við að geta átt alvöru von.

Verð að viðurkenna að ég var allt að því farinn að gapa af undrun og ergju þegar að við náðum ekki að dúndra svo mikið sem einu marki á um eða yfir tíu mínútna kafla. Allir keppnis- og skapmenn þola ekki svona langan down-tíma. Hreint út sagt. Verð að viðurkenna að ég taldi ekki mínúturnar - þær voru þó andskoti lengi að líða og hver sekúnda var svekkjandi og eftir því sem tíminn leið var ekki hægt annað en hreinlega að taka nokkra ergelsistóna yfir andleysinu, sem fór með okkur í þessum leik.

Svona rassskelling eru mikil vonbrigði en enn hafa strákarnir tíma til að hysja upp um sig brækurnar og taka á þessu. En það er með handboltann eins og annað; you win some - lose some. Verðum bara að vona það besta fyrir hönd liðsins. Sigur gegn Slóvökum hlýtur að teljast grunnatriði hérna heima vilji liðið ná að bíta frá sér gegn Frökkum. Það vonandi tekst að landa sigri næst. En nú þurfa menn að horfa í eigin barm og taka sig saman í andlitinu áður en næst er spilað. Grunnkrafa!

Leikurinn í kvöld var skelfingarsaga nær frá upphafi til enda. En það dugar ekki að leggjast niður í eymd og volæði. Vonandi mun landsliðið geta horft fram fyrir þessa rassskellingu og taka hana sem hverja aðra lexíu og bíta frá sér í næstu átökum. Það eitt skiptir nú máli. Við getum ekki látið það til okkur spyrjast að við rennum svona á rassinum út af þessu móti!

Svíar sigruðu

Davíð Oddsson sextugur

Davíð Oddsson, seðlabankastjóri og fyrrum forsætisráðherra, er sextugur í dag. Það verður ekki um það deilt að Davíð er einn áhrifamesti forystumaður í íslenskri stjórnmálasögu síðustu áratugina og var t.d. kjörinn stjórnmálamaður 20. aldarinnar í aldamótakönnun Gallups. Hann hefur lengst allra íslenskra stjórnmálamanna gegnt embætti forsætisráðherra, rúm þrettán ár, og var formaður Sjálfstæðisflokksins í einn og hálfan áratug, lengst allra, fyrir utan Ólaf Thors sem var á formannsstóli í hartnær þrjá áratugi.

Það hefur gustað um Davíð Oddsson á litríkum ferli. Hann var umdeildur borgarstjóri - deilt var um fjölda mála í valdatíð hans í borginni og meira að segja um byggingar á borð við Perluna og Ráðhúsið. Davíð var sigursæll stjórnmálamaður. Í 23 ár samfleytt gegndi hann borgarstjóraembætti í Reykjavík og ráðherraembætti. Í hans borgarstjóratíð vann Sjálfstæðisflokkurinn sinn glæsilegasta sigur, er hann hlaut yfir 60% atkvæða og tíu borgarfulltrúa og undir forystu Davíðs Oddssonar sem flokksformanns varð þingflokkur Sjálfstæðisflokksins stærstur, 26 þingmenn sátu í nafni Sjálfstæðisflokksins á löggjafarþinginu kjörtímabilið 1991-1995.

Davíð Oddsson var allt frá sigri sínum í borgarstjórnarkosningunum 1982 til haustdaga 2005, er hann ákvað sjálfur að hætta þátttöku í eldlínu stjórnmálanna, einn af helstu forystumönnum Sjálfstæðisflokksins og í fararbroddi innan hans. Hann leiddi flokkinn til glæsilegra kosningasigra og forystu í landsmálum í upphafi tíunda áratugarins og var risi í stjórnmálum alla tíð. Tíundi áratugurinn var tími Davíðs og sögubækurnar hafa sannarlega staðfest það, enda var hann við völd allan áratuginn. Hann leiddi miklar breytingar á íslensku samfélagi og markaði stór spor í íslenska stjórnmálasögu. En hann var jafnan umdeildur og oft bæði vinsælasti og óvinsælasti stjórnmálamaður landsins.

Davíð hefur verið þekktur fyrir að vera áberandi. Hann tjáði óhikað skoðanir sínar og var óhræddur við að tala tæpitungulaust um menn og málefni. Það var að mínu mati helsti styrkleiki og mesta gæfumerki Sjálfstæðisflokksins að hafa átt svo glæsilegan og áberandi leiðtoga - sannkallan skipstjóra sem sagði til verka og naut virðingar innan flokks og utan vegna starfa sinna. Það leikur enginn vafi á því að forystuhæfileikar Davíðs og litríkur karakter hans var einn helsti lykilþáttur þess að Sjálfstæðisflokkurinn endurreisti sig sem stórveldi í íslenskum stjórnmálum í upphafi tíunda áratugarins eftir miklar lægðir um nokkra tíð.

Hvaða skoðun sem menn svosem hafa á Davíð Oddssyni og pólitískum verkum hans verður því ekki neitað að hann hefur markað merkileg skref í hinu íslenska samfélagi; er sigursælasti stjórnmálamaður landsins síðustu áratugina og mikill áhrifamaður fyrr og nú. Það staðfestist ávallt sé litið yfir stöðu mála og það hversu mjög hann getur gert alla þjóðfélagsumræðu algjörlega að sinni með því að tjá sig opinskátt um menn og málefni. Það hefur honum tekist meira að segja eftir að stjórnmálin voru kvödd.

Ég vil óska Davíð og fjölskyldu hans innilega til hamingju með þennan góða lífsins áfanga sem sextugsafmælið er.

Fjölmenni í sextugsafmæli

Flugslys á Heathrow

Brá óneitanlega nokkuð síðdegis þegar að fregnir bárust af flugslysinu á Heathrow-flugvelli. Á vorum tímum þegar að ógnin um hryðjuverk er orðin svo nálæg var eðlilegt að fyrsta hugsunin væri hvort að enn hefðu hryðjuverkaöflin ætlað að senda Bretum skilaboð. Það er þungu fargi af flestum létt að heyra að svo hafi ekki verið og breytir auðvitað strax öllum aðstæðum málsins.

Það er kannski til marks um stöðu alþjóðamálanna að fyrsta hugsun fólks er slíkt slys á sér stað er að þar standi ill öfl að baki og sé að senda skilaboð til fólks. Það eru ekki nema nokkrir dagar síðan að reynt var að drepa norrænan stjórnmálamann, sem ekki tók þátt í upphafi Íraksstríðsins eða hitamála fyrri hluta áratugarins, bara til að senda skilaboð og hræða þjóðir heims. Það fær vonandi alla til að hugsa um stöðuna.

Bretar hafa upplifað hryðjuverk hin síðustu misseri; í lestakerfi London fyrir tæpum þrem árum og í fyrra voru árásir í London og Skotlandi. En það er gott að hryðjuverkaógnin vaknar ekki nú og vonandi mun ganga vel að komast að því hvað gerðist í þessu slysi.

Ekki grunur um hryðjuverk

Er komið í tísku að henda út bloggvinum?

Það er eitt hið skemmtilegasta við vefkerfi Moggans að þar er hægt að hafa samskipti við aðra bloggara í kerfinu, eignast bloggvini og skemmtilegan kontakt-hóp í gegnum skrifin. Ég er kominn með fjöldann allan af góðum bloggvinum. Meirihluti bloggvina minna hafa reyndar óskað eftir að tengjast mér, en ég hef bætt inn einum og einum gegnum það eina og hálfa ár sem ég hef skrifað hérna. Finnst þetta skemmtilegt samskiptakerfi og alltaf gott að eiga góða vini, hvort sem að það eru löng kynni eður ei.

Sýnist þó á sumum vefum að dæmi séu um að fólk hendi bloggvinum eftir vissan tíma og mæli vináttuna í hvort það eru skrifuð komment á hverja færslu. Persónulega lít ég á vináttuna í gegnum tengsl en ekki síður með því að líta á síður hvors annars og fylgjast með. Það er hægt að meta vináttu svo mikils, ég hef fundið það vel að það eru ekki allt vinir sem liggja utan í manni, heldur er vináttan mæld þegar að mest á reynir. Þá kalla ég vini sem fylgjast með því sem ég skrifa og vilja líta í heimsókn.

Þó að ég eigi marga bloggvini að þá hef ég ekki grisjað mikið þann hóp. Það hefur þó komið fyrir að ég hafi tekið út bloggvini sem greinilega eru hættir að blogga, en það eru ekki mörg dæmi um að ég slíti vináttu. Það hefur þó gerst að þeir sem hafa tengt mig sem bloggvin hafa skrifað gegn mér persónulega og verið með persónuleg leiðindi. Það lít ég á sem endalok bloggvináttu í sjálfu sér, enda tel ég vináttu að mörgu leyti gegnheila og að það eigi að vera hægt að hafa samskipti án skota á bloggi.

Allir þeir sem ég hef sem bloggvini eru mikils metnir af mér. Ég er þannig gerður að ég vil frekar skrifa en eyða deginum í að kommenta út um allt. Kommenta frekar lítið, en það kemur vissulega fyrir. En ég les ótrúlega margar síður á dag og fer oftast nær góðan bloggrúnt í upphafi dags og svo á kvöldin þegar að róast yfir deginum. Ég hef líka farið þá leið að ég raða bloggvinum eftir stafrófsröð. Ekki nenni ég að raða upp hver eigi að vera ofar öðrum og handvelja röð bloggvina. Finnst það rugl.

Ekki ætla ég að henda út bloggvinum í massavís, allt vegna þess að ég vilji taka til og eða að einhverjir kommenta sjaldan. Sumir hafa samskipti við mig í gegnum tölvupóstinn og það er misjafnt form á vináttu. Þeir sem vilja skrifa gera það og þeir sem vilja koma í heimsókn gera það. En vinátta er vinátta og henni er ekki slitið þó að vinir hringi sjaldan eða komi sjaldan í heimsókn. Enda þurfa böndin ekki að ráðast eftir því, heldur því hvort hugur fylgi máli og fólk vilji hafa tengingu.

Líður að valdaskiptum - Bush hreinsar vel til

Á sunnudag er ár þangað til að George W. Bush lætur af embætti forseta Bandaríkjanna og heldur alfarinn til Texas. Það verða auðvitað þáttaskil með forsetaskiptunum, enda blasir við að nýr forseti, hver sem hann verði, muni stokka mikið upp í áherslum. Þegar má sjá merki þess að Bush ætlar að skilja eftir sig hreint borð í Hvíta húsinu þegar að hann fer og skilur ekki eftir sig áberandi minnismerki um forsetaferilinn í formi gagna og upplýsinga um umdeildustu mál valdaferils síns.

Það hefur jafnan verið hefð í Bandaríkjunum að forsetar Bandaríkjanna hafa jafnan hreinsað vel til þegar að þeir yfirgefa Hvíta húsið og skilja ekki mikið af ummerkjum forsetaferilsins eftir í skjölum og gögnum. Þetta á best við þegar að forsetar úr öðrum flokki en forverinn tekur við völdum. Oftar en ekki fara umdeild gögn í forsetabókasafn viðkomandi forseta, sem byggð eru af stuðningsmannahópi hans. Þegar að George W. Bush kom í Hvíta húsið þegar að Clinton-hjónin fóru fyrir sjö árum höfðu þau tekið vel til og tekið með sér gögn um Lewinsky-málið, Whitewater og fleiri umdeildustu mál átta ára forsetaferils Bill Clinton. Sama gerðist þegar að Clinton tók við af föður Bush forseta, í janúar 1993.

Það er alveg ljóst að muni demókrati taka við Hvíta húsinu eftir ár verði vel farið yfir öll gögn úr umdeildustu málum forsetans. Það þarf því varla að koma að óvörum að grisjunin sé þegar hafin og til merkis um að Bush forseti ætlar ekki að skilja eftir sig minnismerki um þessi ár, ekki frekar en margir forsetar. Það var alþekkt að Richard M. Nixon hreinsaði vel til síðustu misseri Watergate-tímans, í aðdraganda þess að hann varð að segja af sér forsetaembættinu fyrstur bandarískra forseta. Hann hélt t.d. dauðahaldi í hinar frægu spólur með samtölum úr forsetaskrifstofunni og skjölum og enn er mikil leynd yfir mörgum gögnum þess tíma.

Það er alveg ljóst að George W. Bush var forseti á umbrotatímum. Hann var umdeildur og tók umdeildar ákvarðanir sem forseti Bandaríkjanna, deilt var um þær þegar að þær voru teknar og deilt er um þær enn. Hann er forseti sem sagnfræðingar framtíðarinnar munu fjalla um og hann verður vinsælt umfjöllunarefni þegar að líður frá og rykið hefur sest - hann er kominn til Texas í sveitasæluna.

Og þá hentar vel að hafa sópað til þeim upplýsingum sem geta orðið verðmætar og jafnvel fyllt upp í heildarmyndina. Þetta er ekki fyrsti forsetinn sem gerir það og ekki sá síðasti. En það má deila um hversu mikið af sögunni á að eyða.

Tölvugögnum Hvíta hússins líklega eytt