Óánægja með óstöðugleika í borgarmálunum

Það er greinilegt að mikil óánægja er meðal kjósenda með þann óstöðugleika sem er uppi í borgarmálunum, en þar hefur ríkt ítalskt ástand og þrír meirihlutar og borgarstjórar setið síðustu 120 dagana. Nýr meirihluti Sjálfstæðisflokks og F-lista tók við völdum við mjög erfiðar aðstæður og mikið verkefni blasir við Ólafi F. Magnússyni, borgarstjóra, að sýna að meirihlutinn standi undir verkefninu og geti stýrt af krafti.

Það eru sögulegir umbrotatímar í stjórnmálum í Reykjavíkurborg. Uppi er ástand sem aldrei hefur gerst áður. Þrátt fyrir að jafnmargir borgarstjórar hafi setið á þessu kjörtímabili og hinu síðasta er R-listinn lenti í vandræðum með borgarstjóramál sín; sögulega afsögn borgarstjóra vegna hneykslismáls og eftirminnileg starfslok þaulsetins borgarstjóra vegna innri sundrungar, eru borgarbúar óvanir því að óstöðugleiki sé uppi með þeim hætti að meirihlutar komi og fari. Því er ekki að neita að þetta er erfið staða en í þeirri stöðu reynir á þá sem fara með völdin.

Mér finnst það ekki óeðlilegt að kjósendur telji stjórnmálamenn ekki hafa staðið undir nafni - ekki getað fært stöðugleika í pólitísku starfi. Enn er langt til kosninga, rúmir 27 mánuðir, og fjarri því að afgerandi reynsla hafi komið á nýjan meirihluta og borgarstjórann eftir aðeins viku við völd. Það er eðlilegt að hver meirihluti fái sinn tíma og borgarstjórinn ennfremur. Á þessum ólgutímum er eðlilegt að rót sé á fylgi og fólk sé að átta sig. Um leið þarf reynsla að komast á meirihlutann og rykið að setjast. Þá fyrst kemur marktæk mæling á stöðu mála.

Þessi könnun hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir alla stjórnmálamenn í Reykjavík. Mér finnst þeir allir hafa brugðist með einum eða öðrum hætti. Sá sem hóf þetta margfræga óstöðugleikatímabil var Björn Ingi Hrafnsson, fyrrum borgarfulltrúi Framsóknarflokksins. Hundrað dögum eftir að hann hóf sitt valdatafl sprakk það framan í Björn Inga og hann fór sneyptur af velli, tekinn af lífi pólitískt innan eigin raða hvorki meira né minna. Eftir stendur Framsókn sem það framboð í borginni sem fæstir treysta. Kuldaleg örlög það.

Nú reynir á þá stjórnmálamenn sem eftir eru að tryggja stöðugleika í borgarstjórn Reykjavíkur. Það er það sem vantar - eftir því eru kjósendur að kalla, fyrst og fremst.

Fáir ánægðir með nýjan meirihluta

Söguleg fylgislægð - tilvistarkreppa Framsóknar

Framsóknarflokkurinn mælist með lægsta fylgi sitt í sögu skoðanakannana Gallups í dag - mælist aðeins með sjö prósentustig og það eftir níu mánuði í stjórnarandstöðu. Ekki er hægt að segja annað en að tilvera Framsóknarflokksins sé í raun komin í verulega hættu. Fylgi af þessu tagi og hrun af þessum skala er elsta starfandi stjórnmálaflokki landsins mikið áfall.

Þetta eru mjög váleg tíðindi fyrir Guðna Ágústsson, formann Framsóknarflokksins, sem má ekki við miklum skakkaföllum svo að farið verði brátt að tala hreinlega um endalok stjórnmálaferils hans og hver taki við af honum á næsta flokksþingi. Þrátt fyrir níu mánuði á formannsstóli og að hafa gefið út vinsæla ævisögu fyrir jólin er flokkurinn enn á niðurleið og er að fjara út. Það vekur athygli að sjá þessa tilvistarkreppu Framsóknarflokksins og að hann sé að fá rauða spjaldið frá kjósendum, þó valdalaus sé orðinn að mestu leyti og ætti að vera í kjöraðstöðu til að bæta við sig fylgi. Þetta er stórmerkileg hnignun.

Formenn Framsóknarflokksins áratugum saman hafa verið menn valda, menn sem hafa getað krafist oddastöðu í íslenskum stjórnmálum. Þeir hafa getað krafist mikils í stjórnarsamstarfi, þeir hafa sprengt ríkisstjórnir og myndað nýjar um leið án hiks, og hafi þeir verið í stjórnarandstöðu hafa þeir verið lykilforystumenn og haft byr í seglin í andstöðunni gegn ríkisstjórn án þátttöku flokksins. Það er af sem áður var. Formaður Framsóknarflokksins er að verða sem hornkarl í íslenskum stjórnmálum, flokksleiðtogi sem skiptir í raun engu máli.

Þjóðin er að fella mjög þungan dóm yfir Framsókn þessa nöpru vetrardaga. Flokkurinn hefur misst sérstöðu sína og virðist vera í óvissuferð án veganestis. Enn kennir forysta flokksins öllum öðrum en sjálfum sér um sögulegt fall flokksins - þar á bæ væri hollt að líta í eigin barm um stund, tel ég. Haldi mælingar af þessum skala áfram er freistandi að telja daga Framsóknarflokksins liðna fyrr en síðar.

Barátta Framsóknarflokksins á hinum nöpru tímum valdaleysis er að verða að baráttu fyrir tilveru sinni. Og hver hefði trúað því að þessi yrðu örlög Framsóknar áður en aldarafmælinu yrði náð.


Nýlegir pistlar SFS um hnignun Framsóknar
Björn Ingi segir af sér og hættir í stjórnmálum
Björn Ingi yfirgefur stjórnmálin með sviðna jörð
Hjaðningavíg Framsóknar eru sjálfskaparvíti
Sól Framsóknar hnígur til viðar í höfuðborginni

Sögulegt lágmark Framsóknarflokksins

McCain myndi sigra bæði Hillary og Obama

Samkvæmt nýjustu skoðanakönnunum vestanhafs myndi John McCain sigra bæði Hillary Rodham Clinton og Barack Obama í forsetakjöri. Mælist hann með 48% í baráttu gegn Hillary, sem mælist með 40%, en myndi hljóta 47% í baráttu við Obama, sem mælist með 41%.

Þetta eru stórmerkilegar tölur og sýna vel hversu spennandi kosningarnar munu verða. Það stefnir í hörkubaráttu um miðjuna nú þegar að nokkuð ljóst er orðið að John McCain verði frambjóðandi repúblikana í nóvember og virðist hann eiga langmestu möguleiku frambjóðenda repúblikana á Hvíta húsinu.

Notalegheitin á milli Hillary og Obama verður sífellt skiljanlegra þegar að litið er á þessa könnun. Þau eru væntanlega bæði orðin nokkuð smeyk við McCain og vilja þjappa demókrötum saman en ekki sundra þeim, en svo virðist vera að repúblikanar hafi helst grætt á sundurlyndi þeirra á milli. Sundurlyndið var að skapa miklar vígalínur í flokknum.

Í ljósi stöðunnar sem upp er komin þar sem ljóst er að McCain verður alvöru keppinautur um Hvíta húsið og alls ekki víst að demókratar eigi auðveldan sigur í vændum er ekki óvarlegt að búast við að demókratar vonist eftir að frambjóðandi flokksins verði valinn fljótlega en ferlið ekki dregið fram á vorið.

Bolluvikan langa - syndsamleg sælutíð

Mörgum finnst bolluátið sem fylgir hinum dísæta bolludegi syndsamlegt. Sú var tíðin að bollurnar voru bara borðaðar á bolludegi. Nú er þetta orðin bolluvika mun frekar sem á hápunkt sinn á bolludegi. Bakarar vinna vikuna alla fyrir daginn stóra við að baka og það er hægt að kaupa bolluna löngu áður en stundin mikla rennur upp. Þetta er orðin helsta útgerð bakaranna og eðlilega treina þeir sér hana.

Persónulega finnst mér gamla góða bollan alltaf langbest. Passar alltaf best við. Annars eru orðnar svo margar gerðir til að það er alltaf eitthvað nýtt að smakka. Verður áhugavert að kynna sér þessa nýjustu með ferskum ávöxtum ofan á bollunni. Allt er annars til í þessum bransa. Það er orðin ein snilldin í bransanum hjá bökurum að finna upp nýjar gerðir af bollunum.

Óska öllum gleðilegrar og syndsamlega sætrar sæluhelgar. Annars er bolludagurinn ótrúlega snemma á ferðinni. Enda eru páskarnir í næsta mánuði. Eftir aðeins um fimmtíu daga, þeir geta varla verið fyrr á ferðinni en þetta. Jólin varla búin fyrr en að næsta stórhátíð rennur upp. Tíminn líður hratt á gervihnattaöld eins og Maggi Eiríks sagði forðum.

Að borða bollu eins og maður

Minningu Heath Ledger sýndur sómi

Það er ánægjulegt að umsjónarmenn slúðurþáttanna í Hollywood hafi ákveðið að sýna að þeir hafi ekki hjarta úr steini með því að hætta við að sýna umtalað myndband með Heath Ledger. Í ljósi andláts hans er eðlilegt að bíða niðurstöðu úr krufningu til að fá úr því skorið hvert banamein hans hafi verið. Í þeim efnum dugar engar getgátur eða sögur af því tagi sem hafa grasserað. Það er mikilvægt að sýna fjölskyldu og vinum leikarans þá virðingu að sýna ekki þetta myndband.

Þetta hefði kannski litið öðruvísi út hefðu verið sögusagnir um að Ledger hefði átt við fíkniefnavandamál að stríða og hann þá verið lifandi. Aðeins eru nokkrir dagar liðnir frá því að hann dó og það er ekki langt þangað til að liggi fyrir hvort að eiturlyf eða verkjalyf að einhverju tagi hafi valdið dauða Ledgers. Það hefði verið mjög ómerkilegt að sýna þetta myndband eða kveikja undir ýmsar kjaftasögur áður en niðurstöður krufningar eru opinberar og dánarorsökin er ljós.

Það er greinilegt að Heath Ledger nýtur mikillar virðingar í Hollywood. Vinir hans úr leikarabransanum voru fljótir að standa vörð um minningu hans vegna umræðunnar um þetta myndband og fjöldi þeirra snerust til varnar honum og vildu að myndbandið yrði ekki sýnt. Í ljósi allra aðstæðna er óþarfi að kynda undir kjaftasögur og þess í stað beðið eftir þess að niðurstaðan verði ljós, sem verður á næstu dögum. Það er alveg óþarfi að slúðra meira um það en orðið er.

Hætt við að sýna myndband með Heath Ledger

Gullaldartónlist færð til nútímans af Magna

Alla mína ævi hefur tónlist hljómsveitarinnar Queen skipað mjög stóran sess í tónlistarsafninu mínu. Það líður varla sá dagur að Queen sé ekki í spilaranum, en stundum koma dagar þar sem nýja tónlistin verður meira áberandi. En samt er Queen alltaf til staðar. Þetta er einfaldlega grunnur alls annars. Mér finnst þetta alltaf fersk tónlist, sama hvort spilað er á köldum vetrardegi eða fögrum funheitum sumardegi. Eiginlega á sér alltaf tilgang og passar alltaf, á sér alltaf stað í hjartanu.

Það er heiðarlegt að segja að maður hafi eiginlega alist upp með þessari tónlist, hún var aldrei fjarri. Systur mínar spiluðu Queen í botni æ ofan í æ í denn á bernskuárum mínum, voru heitustu aðdáendur hljómsveitarinnar og Mercury sem ég á sennilega eftir að kynnast og það var ekki hægt annað en að taka eftir snilldinni. Hún síaðist inn í huga mér og eiginlega er aldrei skemmtilegra að upplifa tónlist en með lögum Queen og að horfa á tónleikana þeirra á Wembley sem eru auðvitað ógleymanlegt augnablik í sögu tónlistarinnar.



Freddie Mercury er einn af eftirminnilegustu söngvurum tuttugustu aldarinnar, hafði sterkan karakter og mikla nærveru sem söngvari. Söng af innlifun og frontaði þetta band með þeim hætti að ekki er hægt annað en að minnast persónunnar og bandsins sem eins hins öflugasta á sínum tíma. Tel hann hiklaust einn risanna í rokktónlistar síðustu áratuga. Þetta var hljómsveit sem markaði þáttaskil og svo mikið er víst að mörgum brá verulega þegar að hann dó, langt fyrir aldur fram, fyrir sautján árum. 



Mér finnst eitthvað svo innilega notalegt við það að spila Queen og það í botni, að sjálfsögðu. Þetta er klassi í tónlist síðustu áratuga, passar alltaf vel og hæfir eiginlega hvaða degi sem er. Klassi í gegn. Gott að Magni ætli að færa þessa gullaldartónlist í sinn búning og koma fram sem Mercury. Það verður sjón að sjá. Hlakka til að sjá hvernig að það kemur út.

Magni í hlutverk Freddy Mercury

Hillary og Obama semja frið í baráttunni

Það var greinilegt á kappræðum Barack Obama og Hillary Rodham Clinton í Kodak-höllinni, heimili Óskarsverðlaunanna, í nótt, að þau hafa tónað niður baráttu sína gegn hvoru öðru, eftir harkalegar persónulegar árásir síðustu vikurnar, en reyna þess í stað að horfa fram fyrir flokksslaginn. Þau gengu mjög langt gegn hvoru öðru í kappræðunum í Suður-Karólínu fyrir tíu dögum þar sem þau létu allt flakka og létu eins og John Edwards væri ósýnilegur.

Nú þegar að Edwards er endanlega horfinn á braut, þó flestir geti verið sammála því að hann hafi verið hreinn skuggi í baráttunni eftir töpin í Iowa og Suður-Karólínu, að þá er þetta endanlega orðið hið sögulega einvígi sem allir höfðu spáð í gegnum allt síðasta ár; einvígi fyrstu konunnar og fyrsta blökkumannsins með möguleika á Hvíta húsinu. Sumir telja þetta aðalslaginn í baráttunni um forsetaembættið. Það er óvarlegt að telja það, enda er engu að treysta með John McCain sem keppinaut demókrata. Það stefnir allt í að þetta verði hörð barátta um miðjufylgið allt fram að kjördegi eftir níu mánuði.

Persónulegar árásir Hillary og Obama gengu svo langt fyrir tíu dögum, með kappræðunum og þrumandi árásum á milli Obama og Clintons forseta, að efast var um hvort að þessi slagur gæti haldist á siðsamlegum nótum. Það vakti mikla athygli þegar að Hillary og Obama heilsuðust ekki einu sinni í þingsalnum í Washington fyrr í vikunni er Bush Bandaríkjaforseti flutti síðustu stefnuræðu sína og gaf þeim sögusögnum byr undir báða vængi að barátta þeirra væri orðin svo heiftúðug að hún gæti skemmt fyrir flokknum í forsetakosningunum í nóvember. Það þeirra sem tapaði myndi ekki leggja hinu lið í gegnum aðalslaginn mestallt árið vegna þess að ólgan væri svo mikil.

Það var engu líkara en að öll átök síðustu tveggja vikna og bakstungurnar á milli frambjóðendanna og maka þeirra hefðu ekki átt sér stað enda brostu og hlógu Hillary og Obama í takt í nótt. Stemmningin var kammó á yfirborðinu en undir niðri kraumaði þó. Þessi slagur er fjarri því búinn að mati flestra. Sumir ganga svo langt að tala um talningu upp á hvern þingfulltrúa og því slag fram á vorið. Tel að líkurnar á því séu þó að minnka. Nú þegar að ljóst er orðið að John McCain verður forsetaframbjóðandi repúblikana og enginn keppinauta hans geti í raun stöðvað hann er demókrötum það vel ljóst að þeir verða að klára sín mál fljótlega.

Er sammála mati Bob Schneider eftir kappræðurnar um að staðan er þannig að útkoman úr ofur-þriðjudegi muni skipta sköpum um það hver verði frambjóðandi demókrata. Samkvæmt könnunum er Hillary á sigurbraut og virðist ekki hafa skaðast af stuðningi Ted Kennedy og Caroline Kennedy Schlossberg við Obama. Auk þess virðist sem að Obama hafi ekki tekist í kappræðunum siðsamlegu í gær að segja af hverju ætti að kjósa hann frekar en Hillary, sem hefur þegar á hólminn kemur mun meiri reynslu en hann.

Staðan er heiðarlega séð með þeim hætti að Hillary leiðir slaginn og hefur sterkari stöðu en Obama er að reyna að ná forystunni. Honum tókst það ekki í þessum kappræðum og hefur takmarkaðan tíma til þess. Stemmningin er sú að demókratar verða að finna keppinaut gegn McCain fljótlega. Það er orðið ljóst hvernig fer í forkosningunum þar og því mun pressan verða á það nú að færa keppnina á næsta stig, alvöru baráttu um Hvíta húsið.

Settu upp silkihanskana

Takmörk græðginnar - spilling á björtum degi

Ég verð að vera alveg heiðarlegur og segja það hreint út að mér finnst það jafnast á við spillingu á björtum degi að heyra af þeim peningafúlgum sem greiddar voru til Bjarna Ármannssonar og Lárusar Welding á síðasta ári. Þvílík óendanleg græðgi og siðferðisleg spilling!

Það er gott að maður á ekki viðskipti við Glitni, ekki það að ég telji að þessir bankar séu allir meira og minna eins. Eini stjórnmálamaðurinn sem hefur reyndar haft bein í nefinu til að mótmæla verklagi af þessu tagi var þegar að Davíð Oddsson tók út peninga sína hjá Kaupþingi-Búnaðarbanka í kastljósi fjölmiðlanna fyrir fimm árum eftir að fregnir bárust af veglegum kaupréttarsamningum Hreiðars Más Sigurðarsonar og Sigurðar Einarssonar.

Mér finnst þetta bera vitni siðferðislegri spillingu og ótrúlegri græðgi þeirra sem að koma. Það er svona helst að manni detti í hug græðgisorðræða hins vægðarlausa fjármálabraskara Gordons Gekko á Wall Street í margfrægri og samnefndri kvikmynd Olivers Stone. Myndin fókuserar meistaralega á græðgina í bissness-heiminum og hversu vægðarlaus hann er innst við kjarnann. Michael Douglas var yndislega illkvittinn og nasty í rullunni - eftir því sem ég horfi oftar á myndina dettur mér Bjarni Ármannsson í hug. Endilega sjáið þessa mynd:

The point is, ladies and gentlemen, that: Greed, for lack of a better word, is good. Greed is right; greed works. Greed clarifies, cuts through, and captures the essence of the evolutionary spirit. Greed, in all of its forms, greed for life, for money, for love, knowledge — has marked the upward surge of mankind and greed, you mark my words — will save not only Teldar Paper but that other malfunctioning corporation called the USA.


Held annars að stjórnendur þessa annars ágæta banka ættu að hafa í heiðri það sem sr. Hallgrímur Pétursson yrkir í Passíusálmum sínum um iðrun Júdasar Ískaríot.

Undirrót allra lasta
ágirndin kölluð er.
Frómleika frá sér kasta
fjárplógsmenn ágjarnir
sem freklega elska féð,
auði með okri safna,
andlegri blessun hafna
en setja sál í veð.

Forstjóralaun hjá Glitni 266 milljónir