Veikluleg yfirlýsing hjá Geir um Vilhjálm Þ.

Það er ekki hægt að segja annað en að "stuðningsyfirlýsing" Geirs H. Haarde, formanns Sjálfstæðisflokksins, við Vilhjálm Þ. Vilhjálmsson sé máttlaus og veik. Hún er hol og ósannfærandi. Hann getur ekki einu sinni lýst yfir stuðningi við að leiðtogi flokksins sé afgerandi borgarstjóraefni á þessu kjörtímabili en muldrar ósannfærandi að það bara ráðist. Þetta er eins aumt og það getur orðið og er eiginlega besta dæmið um það hversu dauður pólitískt Vilhjálmur Þ. er eiginlega orðinn.

Mér finnst það ábyrgðarhlutur að formaður Sjálfstæðisflokksins ætli sér að vaka yfir þessu rugli og blessa það með þeim hætti og hann er að gera svo augljóslega. Blaðamannafundurinn í dag með Vilhjálmi var að mínu mati kristalsdæmi þess hversu vond staða hans er orðin. Hann virðist ekki bera skynbragð á það hvernig staðan er og eiginlega með algjörum ólíkindum að forysta flokksins hafi ekki gripið í taumana og tekið á þessu ráðleysi sem upp er komið með leiðtoga í borgarmálunum, leiðtoga í höfuðvígi flokksins, sem hefur enga stjórn orðið lengur á eigin ferli og getur ekki tryggt farsæla forystu lengur.

Þetta lyktar því miður allt af því að það sé verið að halda dauðahaldi í Vilhjálm Þ. Vilhjálmsson meðan að nokkrum aðilum þóknast það, væntanlega til að geta skotið nýjum "forystumanni" inn með sama hætti og Markúsi Erni var skotið inn fyrir sautján árum. Á meðan verði lappað upp í Vilhjálm. Þessi atburðarás er öll Sjálfstæðisflokknum til skammar og mér finnst formaður flokksins ekki traustvekjandi við að blessa þessa vitleysu alla.

Geir: „Tek afstöðu þegar þar að kemur“

Afleit ákvörðun Vilhjálms - klúður í Valhöll

Mér finnst sú ákvörðun Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar að sitja áfram sem leiðtogi Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík vera algjörlega afleit og jaðra við pólitískt klúður af stórum skala, þar sem persónulegir hagsmunir nokkurra einstaklinga eru sett ofar heill og hag Sjálfstæðisflokksins. Það er í sjálfu sér dapurlegt að sjá hvernig komið er fyrir Vilhjálmi, en ákvörðun hans er sérstaklega vond fyrir flokkinn.

Allt yfirbragð blaðamannafundarins í Valhöll bar þess vitni að þar fór stjórnmálamaður sem hefur brennt allar brýr að baki sér og er búinn að vera í stjórnmálum, en getur ekki hugsað sér að hætta. Þessi blaðamannafundur var reyndar á tímabili farinn að minna mig á lestur bókarinnar Beðið eftir Godot eftir Beckett. Svo loksins þegar að hann byrjaði var hann stórt klúður, bæði í uppsetningu þar sem vandræðalegt yfirbragð var áberandi og engin tíðindi voru í sjálfu sér, önnur en þau að Vilhjálmur getur ekki horfst í augu við tapað tafl.

Það má vera að stærstu tíðindi blaðamannafundarins séu þau að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson ætlar ekki að gefa kost á sér í næstu borgarstjórnarkosningum. Með þá ákvörðun í vasanum skil ég ekki hvers vegna að Vilhjálmur ætlar að halda áfram sem leiðtogi. Það vakti líka athygli að borgarfulltrúar fóru allir af fundi löngu áður en niðurstaða var kynnt. Vilhjálmur var einn í orðsins fyllstu merkingu á þessum blaðamannafundi. En spurningarnar grassera. Er verið að geyma leiðtogastöðuna fyrir annan aðila þegar að kemur að vali borgarstjóra? Er verið að reyna að koma í veg fyrir að kjörinn borgarfulltrúi taki við borgarstjórnarflokknum?

Hafi þessi blaðamannafundur átt að styrkja stöðu Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar sem leiðtoga borgarstjórnarflokksins og borgarfulltrúa mistókst það hrapallega. Það sem ég óttast þó mest er að Sjálfstæðisflokkurinn veikist sem heild í lykilvígi sínu allra mest. Það er algjörlega afleitt að heill og hagur nokkurra manna sem geta ekki horfst í augu við endalok stjórnmálaferils Vilhjálms sé sett ofar flokkshag.

Vilhjálmur: Hef axlað ábyrgð

Roy Scheider látinn

Bandaríski leikarinn Roy Scheider er látinn, 75 ára að aldri. Hann var einn besti leikari sinnar kynslóðar og lék í fjöldamörgum vinsælum kvikmyndum á leikferli sínum. Blómaskeið ferils hans var á áttunda áratugnum, en hann náði heimsfrægð og tilnefningu til óskarsverðlaunanna í upphafi hans með túlkun sinni á lögreglumanninum Russo í The French Connection - myndin sló í gegn og hlaut óskarinn sem besta myndin árið 1971 og fyrir leikstjórn William Friedkin og leik Gene Hackman.

Scheider náði hápunkti sínum á ferlinum með túlkun sinni á lögregluforingjanum Martin Brody í hinni óviðjafnanlegu hákarlamynd Steven Spielberg, Jaws, árið 1975, sem byggð var á frægri skáldsögu Peter Benchley. Scheider var traustur og góður í hlutverki mannsins sem berst við mannætuhákarl er herjar á strandabyggð hans í Massachusetts í Bandaríkjunum. Hápunktur myndarinnar hlýtur að teljast árás hákarlsins á Brody og félaga hans sem ætla að drepa skepnuna. Þeir komast bæði að því að báturinn er of lítill og hákarlinn of stór til að hann verði drepinn með sama hætti og aðrir sem hákarlasérfræðingurinn Quint hefur veitt.



Mjög margt gekk á afturfótunum við gerð myndarinnar. Vélstýrði hákarlinn bilaði á viðkvæmasta tíma í kvikmyndatökum og endalausar rigningar riðluðu tökuplaninu, þar sem brakandi sumarblíða átti að leika lykilhlutverk. Svo fór að hákarlinn varð minna sýnilegur í myndinni en stefnt var að. Með því skapaðist þó einn helsti dulúðleiki myndarinnar þar sem ógnin er ósýnileg stærstan hluta hennar og byggir upp spennuna á lokakaflanum, sem er einn sá mest spennandi í kvikmyndasögunni. Það er ekki hægt að sjá á myndinni að veðrið hafi strítt Spielberg en myndin er sólsæt og kuldaleg í senn. Scheider lék Brody aftur síðla áratugarins í Jaws 2.



Annar hápunktur leikferils Scheiders var er hann lék Doc í kvikmynd John Schlesinger, Marathon Man árið 1976. Einn af bestu þrillerum áttunda áratugarins. Segir frá því er ungur háskólanemi (leikinn af Dustin Hoffman) flækist í leynilegar aðgerðir er varða demantaflutninga og gamlan nasistaforingja í S-Ameríku (leikinn af Laurence Olivier), sem kemur úr felum er sending fer úrskeiðis. Námsmaðurinn flækist í málið vegna bróður síns (Doc - leikinn af Scheider), sem er drepinn af illvirkjunum, og þegar hann veit orðið of mikið um starfsemina er hætt við að þeir reyni að þagga niður í hopum líka.



Ein sterkasta leikframmistaða Roy Scheider var í dans- og söngvamynd Bob Fosse, All That Jazz, árið 1979 og fyrir hana hlaut hann seinni tilnefningu sína til óskarsverðlaunanna í hlutverki leikstjórans og danshöfundarins, sem er í einu og öllu byggður á persónu Fosse sjálfs. Myndin er vissulega mjög beisk samantekt á dansleikjaheiminum en raunsæ, einkum vegna þess að Fosse færir okkur egósentríska en heiðarlega úttekt á sjálfum sér og verkum sínum. Ein beittasta en heiðarlega sjálfsrýni sem sést hefur á hvíta tjaldinu. Og lokaatriðið er alltaf yndislegt.



Roy Scheider lék í fjölda litríkra kvikmynda á löngum ferli. Margar þeirra voru ágætar, sumar slæmar en aðrar minntu á þá gullnu takta sem hann sýndi á áttunda áratugnum. En hann toppaði sig aldrei eftir það, þó vissulega hafi hann verið góður t.d. í The Rainmaker, fyrir áratug, auk mynda á borð við Naked Lunch, The Myth of Fingerprints, The Russia House og síðast en ekki síst Night Game. Minningin um góðan leikara lifir.

Roy Scheider látinn

Eric Clapton að koma til Íslands

Það verður ekki um það deilt að Eric Clapton er einn besti tónlistarmaður síðustu áratuga, goðsögn í lifanda lífi. Það er því mjög ánægjulegt að hann sé að koma til Íslands og halda tónleika. Loksins, loksins, segja eflaust helstu aðdáendur hans. Clapton hefur verið goð sinnar kynslóðar og að svo mörgu leyti annarra. Auðvitað ekki vegna margfrægs lífstíls síns, heldur umfram allt tónlistarinnar. 

Aldrei hefur Clapton þó snortið mig og eflaust fleiri meira en þegar að hann samdi og söng hið undurljúfa lag sitt Tears in Heaven - þar braust rokkgoðið harða og ákveðna allt að því fram með tárin í augunum og samdi kveðjuóð til sonar síns, Connors, sem hafði látist með sorglegum hætti í New York. Þar fór lífsreyndi rokkarinn með tilfinningar, eins og við öll, en líka faðirinn með ábyrgðartilfinninguna sem hafði boðskap fram að færa - talaði hreint út, lét tilfinningarnar koma óhikað. Og lagið er einstakt.



Annars er erfitt að nefna bestu lög Claptons, en þau sem koma helst í huga mér eru lög á borð við; Layla, Tears in Heaven, Crossroads, Bellbottom Blues, Have You Ever Loved A Woman, Badge, Cocaine, I Shot the Sheriff, My Father´s Eyes, Change the World, Old Love og Wonderful Tonight. Allt perlur rokksögunnar að sínu leyti, minnisvarði um rokkgoð.

Eric Clapton er einn þeirra sem hefur flutt sterk og eftirminnileg lög, sem þekja allan skalann, eru eftirminnileg, ekkert síður en karakterinn á bakvið lögin. Gott að fá hann hingað á konsert. Verður hann ekki Íslandsvinur með því?

Clapton með tónleika á Íslandi