Súrt ástarlíf í gervi glamúr

Ansi er nú þessi fréttamennska um svokallaða glamúrgellu Völu Grand þreytt og klén. Þessi séðogheyrt - blaðamennska er að verða æ meira áberandi hérna á Íslandi, því miður. Ég var eiginlega að vonast til að þessi rósrauða pressa væri bara á öðrum fréttavefum og hægt að passa upp á hana þar, en svo er nú víst alls ekki.

Kannski getum við verið sæl með þetta þangað til að ástarsögur ríka og fræga fólksins hérna heima fara að dúkka upp á mbl.is. Og þó ég gleymdi því við eigum ekkert ríkt fólk lengur sem vill láta sjá sig hérna heima nema þá örfáa lánlausa menn í felum, en dveljast að mestu leyti erlendis.

Mér fannst tilraunir sumra hérna heima til að gera Ásdísi Rán að einhverri táknmynd ríka og fræga fólksins í fréttaumfjöllun mistakast frekar hrapallega. Þetta er engu skárra. En ég afþakka samt svona blaðamennsku, hún á helst heima annarsstaðar.

Vala Grand: Hann var myndarlegur en nautheimskur

Reynt að berja í brestina - flókinn ráðherrakapall

Eftir flókinn og erfiðan ráðherrakapal, sem gekk erfiðlega fyrir Samfylkinguna, hefur verið stokkað upp í vinstristjórninni. Þetta er úrslitatilraun til að berja í brestina, reyna að halda samstarfinu saman og koma málum á hreyfingu. Stjórnin hefur verið lömuð síðan Ögmundur Jónasson sagði af sér fyrir tæpu ári. Samfylkingin hefur seint og um síðir áttað sig á því að semja þurfti við órólegu deildina í VG til að stjórnin myndi lifa. Uppstokkunin ber þess merki að órólega deildin fær sinn sess.

Jóhanna Sigurðardóttir kemur sem mjög veikur leiðtogi út úr þessari ráðherrahrókeringu. Illa gekk fyrir hana að koma tillögu í gegnum þingflokkinn og augljóst að þar eru margir ósáttir. Konur eru ósáttar með sinn hlut í tillögunni og landsbyggðarmenn, einkum í Norðausturkjördæmi, eru mjög óánægðir með að Jóhanna hafi allt að því slátrað pólitískum ferli Kristjáns L. Möller, sem fékk ekki að vígja sín kæru Héðinsfjarðargöngin í heimabyggð sem átti að vera stærsta pólitíska stund hans.

Innan vinstri grænna hefur ráðherrakapallinn afhjúpað hversu veikburða og máttlaus Steingrímur J. Sigfússon er orðinn. Hann hefur enga stjórn á málum innan VG og hefur gefist upp fyrir órólegu deildinni. Jón Bjarnason er stóri sigurvegarinn. Hann heldur velli þvert á það sem margir töldu fyrir skömmu og hefur haft nokkurn sigur í erfiðri rimmu. Ögmundur kemur aftur inn og getur styrkt stöðu sína sem fyrsti innanríkisráðherrann. Þeir sem vanmátu Ögmund fengu heldur betur á baukinn.

Auk þess var undarleg sú atburðarás þegar formaður Samfylkingarinnar var farin að skipta sér af ráðherrakapli vinstri grænna og kallaði ráðherra VG á sinn fund til að lægja öldur. Síðast þegar ég vissi var ráðherrakapall hvers flokks á ábyrgð flokksformanns en ekki formanna annarra flokka. Steingrímur J. virðist eiga erfitt með að halda sínum hóp saman og horfir ráðalaus á forsætisráðherrann taka stjórnina og lútir valdi hennar í einu og öllu.

Erfiður vetur er framundan í pólitíkinni. Nú er allt lagt undir til að bjarga tæru vinstristjórninni. Henni hefur fátt tekist og afrekaskráin er ekki löng. Síðasta árið hefur nær allt púður hennar farið í að halda sér á floti, koma í veg fyrir að hún hrökklist frá völdum ósátt og sundruð eins og allar aðrar íslenskrar vinstristjórnir. Nú reynir á hvort tekist hafi að berja í brestina.

Guðbjartur verði ráðherra