Lífið í friðargæslunni

Það er aðdáunarvert að mínu mati þegar að fólk ákveður að slíta sig úr umhverfi sínu og prófa eitthvað nýtt, jafnvel að halda til verka á stríðshrjáðum svæðum og verða hluti af friðargæslu. Fannst því fróðlegt að heyra sögu Bjarneyjar Friðriksdóttur í Morgunblaðinu í dag. Hún hefur verið í tæp þrjú ár á vegum friðargæslunnar í Kósóvó-héraði. Eins og flestir muna komu fjöldi flóttamanna frá Kósóvó meðal annars hingað til Íslands fyrir átta árum og fjöldi þeirra býr enn á Dalvík og hefur aðlagast samfélaginu þar mjög vel.

Friðargæslan er mjög mikilvæg. Þar er unnið farsælt og gott starf að mínu mati. Hún hefur komið nálægt fjölda mála og verið mjög sýnileg víða um heim. Íslenska friðargæslan hefur t.d. komið að verkefnum sem tengjast mjög málefnum kvenna og öðru þróunarsamstarfi. Utanríkisráðherrar síðustu árin hafa verið mjög ötulir talsmenn þessa starfs og lagt grunninn af því, en sennilega var það helst gert í níu ára utanríkisráðherratíð Halldórs Ásgrímssonar, fyrrum forsætisráðherra, en hann var auðvitað utanríkisráðherra á umbrotatímum í utanríkismálum víða um heim.

Mér líst reyndar vel á það að utanríkisráðherrar undanfarinna ára hafi lagt áherslu á að verkefnaval og markmið friðargæslunnar taki mið af kynjasjónarmiðum, ekki síður en öðru. Helmingur friðargæsluliða t.d. á Sri Lanka eru konur. Það var allavega fróðlegt að heyra sögu Bjarneyjar Friðriksdóttur, en það hlýtur þrátt fyrir göfugt starf að vera lýjandi að búa í ferðatösku árum saman, en mikil reynsla kemur af þessu starfi eflaust. Ekki er bilbugur á henni, enda á leið til Sri Lanka.

Heimilið í ferðatösku