Owen Wilson óskar eftir tilfinningalegu svigrúmi

Það er dapurlegt að heyra af því að leikarinn Owen Wilson hafi reynt að fremja sjálfsvíg. Það er oft stutt á milli hláturs og gráturs í sviðsljósi fjölmiðlanna og þeir eru ábyggilega ekki færri svörtu dagarnir en þeir björtu í þeim fjölmiðlaþunga sem fylgir frægðinni. Samband Owens og leikkonunnar Kate Hudson, dóttur Goldie Hawn og Bill Hudson, hefur verið mikið í kastljósi fjölmiðla undanfarna mánuði, en því lauk nú í sumar, en þau kynntust við gerð myndarinnar You, Me and Dupree.

Það er eðlilegt að maður á þessum krossgötum óski eftir tilfinningalegu svigrúmi til að vinna sig úr sínum málum. Það er mannlegt að misstíga sig en það er alveg ljóst að það þarf mikið að ganga á til að fólk taki þá ákvörðun að binda enda á það sem það á og getur verið langvinn ólga undir niðri. Úr slíkri krísu þarf að vinna og vonandi tekst Wilson það. Það er jafnan erfitt að vera gamanleikari í sálrænum erfiðleikum en margir leikarar gátu aldrei yfirstigið slíkt og lifðu í gegnum annan karakter árum saman til að yfirvinna vandamálin. Gott dæmi um það er Peter Sellers.

Owen Wilson hefur verið mjög áberandi í kvikmyndabransanum undanfarin ár og átt nokkrar góðar kvikmyndir á undanförnum árum. Fyrst man ég eftir honum úr kvikmyndinni Cable Guy og ýmsum öðrum á tíunda áratugnum, t.d. Armageddon, Anaconda og Breakfast of Champions. Fyrsta virkilega stórmyndin sem ég einhvernveginn kveiki á að muna eftir með honum í alvöru aðalhlutverki var sem Roy í Shanghai Noon. Svo var hann auðvitað í Meet the Parents, þar sem hann lék Kevin, fyrrum kærasta Pam, sem var augnaljómi tengdapabbans úrilla sem Robert De Niro túlkaði af miklum bravúr og gerði held ég ofverndaða pabba stelpna sem eru að fara að gifta sig góð skil.

Persónulega finnst mér besta hlutverk Owens vera rulla Hansel í Zoolander, en á þeirri mynd fæ ég gjörsamlega aldrei leið á. Klikkar ekki. Alveg sjúklega fyndin. Var líka fínn í hinni steiktu en skemmtilegu The Royal Tenenbaums, sem hann skrifaði handritið að, Starsky & Hutch, The Life Aquatic with Steve Zissou, Wedding Crashers og síðast en ekki síst You, Me and Dupree, þar sem hann var skemmtilega pirrandi í frábærri rullu. Þetta eru nákvæmlega þær myndir sem ég get hlegið af, allavega húmor af mínu tagi.

Það er oft sagt að það taki á að vera gamanleikari, sérstaklega ef persónuleg krísa ríður yfir. Það er vonandi að Owen Wilson snúi aftur í kvikmyndabransann og fái frið til að vinna úr sínum einkamálum á þessum erfiðu tímum í hans lífi.

Owen Wilson óskar eftir að fá tíma til þess að ná bata í friði

Athugasemdir

[Sigurjón Sigurðsson, 28.8.2007 kl. 12:04]

Sæll Stefán.
Þetta er texti að mínu skapi um mál sem er mér hugleikið EN alls ekki að mínu skapi (að hvers skapi skyldi það vera ef út það er farið).
Það vantar nú tvo mjög fræga menn í upptalningu þína á grínleikurum sem hafa barist við þessi þunglyndis / sjálfsvígs mál, Jim Carrey og Mr. Bean.

Brosum og látum gott af okkur leiða, þú gerir það sannarlega Stefán.

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 28.8.2007 kl. 12:53]

Flottur pistill eins og venjulega.

[Stefán Friðrik Stefánsson, 28.8.2007 kl. 13:15]

Takk fyrir kommentin.

Árni: Ég er bæði hrifinn af spennu- og gamanmyndum. Hef mjög breiðan kvikmyndasmekk, lengi haft áhuga á kvikmyndum. Góð spennumynd toppar flest annað á góðum degi en góð gamanmynd er nauðsynleg inn á milli.

Sigurjón: Ákvað að skrifa smá um vandræði hans en þess þá frekar um þann feril sem hann á að baki. Sellers er þekktasta dæmið um klofinn persónuleikara túlkara gamanseminnar á hvíta tjaldinu. Hann lifði alla tíð í öðrum karakterum útávið en sínum sjálfum. Einkalíf hans var mjög sorglegt í flesta staði og honum erfitt. Ákvað að nefna hann einan sem dæmi, en vissulega hafa Carrey og Atkinson gengið í gegnum dimma dali. Gott dæmi um slíkt héðan að heiman er hinn lífsglaði Árni Tryggvason sem hefur í áratugi þjáðst af þunglyndi.

mbk.