Soprano-fjölskyldan kveður

Það voru viss tímamót í kvöld þegar að Soprano-fjölskyldan kvaddi okkur sjónvarpsáhorfendur er síðasti þátturinn var sýndur í Ríkissjónvarpinu. Þátturinn gekk í átta ár og er einn af þeim vinsælustu á síðustu árum, margverðlaunaður og hafði talsverð áhrif í sjónvarpsbransanum og átti mjög traustan aðdáendahóp um allan heim.

Endalokin komu mér svosem ekki að óvörum. Hafði lesið allt um þau strax daginn eftir að lokaþátturinn var sýndur í Bandaríkjunum. Hafði ætlað mér að bíða eftir að þátturinn kæmi á klakann en náði ekki að standa við það. Þetta eru auðvitað frekar mögnuð endalok. Einkum vegna þess hvað þau geta verið tvíræð í sjálfu sér. Áhorfandinn situr eftir með eintómar spurningar og fléttuna á bakvið kveðjustundina verða þeir að ráða sjálfir, þó að ég tel að við blasi nokkuð vel hver endalokin eru.

Það var auðvitað pjúra snilld að byggja atriðið upp með þessum hætti á veitingastað, þar sem hægt er að fókusera á margar persónur og snöggar klippingar milli karaktera og líka komu Meadow sem svolítið beinir fókusnum frá því sem er greinilega að gerast. Svo þegar að Meadow kemur inn þagnar lagið og við sitjum aðeins eftir með svartan skjá. Þegar að lokaþátturinn var frumsýndur vestanhafs héldu flestir að það hefði orðið einhver bilun og ætluðu eflaust að fara að ýta á fjarstýringuna þegar að skjátextinn kom. Þetta er vissulega svolítið kaldhæðnislegur endir en samt mjög brilljant í sjálfu sér.

Það hefur mikið verið rætt um valið á lokalaginu á veitingastaðnum, sem Tony velur úr glymskrattanum áður en fjölskyldan tekur að mæta á svæðið. Don´t Stop Believin´ með Journey er auðvitað frábært lag og það hefur víða öðlast sess - verður nú endanlega ódauðlegt sem lokalagið í Soprano-þáttunum. Margir hafa velt því fyrir sér merkingunni á bakvið því af hverju nákvæmlega þetta lag markaði endalok þessarar sögu. Það kannski segir líka sitt að öllu lýkur með orðunum Don´t Stop... í laginu.  

Það má kannski deila um það hvort að endirinn er hafður opnari en ella til að reyna að eygja von á einhverju framhaldi. Erfitt um að segja. Finnst samt blasa við að Tony var stútað á veitingastaðnum. Það er langeðlilegasta merking endalokanna. Finnst samt kalt og öflugt hjá þeim að sýna ekki morðið á Tony Soprano, sem hefði getað orðið magnaðasta móment í sögu sjónvarpsþáttaraðanna í Bandaríkjunum. Hefði verið mikil upplifun að sjá kappann drepinn.

Þættirnir voru tær snilld. James Gandolfini varð stórt númer í bransanum með hlutverki Tony Soprano og Edie Falco var yndisleg sem Carmela. Gandolfini hefur átt erfitt með að komast út úr skugga Sopranos. Annars voru flestallir leikarar þáttanna frábærir. Þar stendur Nancy Marchand upp úr sem Livia, mamma Tonys, auk t.d. Michael Imperioli sem Chris, Dominic Chianese sem Junior frændi og auðvitað Joe Pantoliano sem Ralphie.

En hér er lokaatriðið í þáttunum um Soprano-fjölskylduna. Umdeilt og hressandi atriði.

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 14.12.2007 kl. 00:20]

langar bara að segja ykkur að ég hef aldrei séð Sopranos.

[Stefán Friðrik Stefánsson, 14.12.2007 kl. 00:48]

Jæja, það eru sannarlega fregnir mín kæra.  Annars er þetta virkilega skemmtilegt prógramm með litríkum persónum og vel skrifuðum söguþræði. Vissulega ekkert Tónaflóð með Julie Andrews heldur nett blanda af brútal og yndi. Skemmtileg flétta.

mbk.

[Stefán Friðrik Stefánsson, 14.12.2007 kl. 01:14]

Það er búið að sýna þáttinn í sjónvarpinu.

[Jónína Dúadóttir, 14.12.2007 kl. 07:40]

Ég reyndi að horfa fyrst þegar þeir byrjuðu, en þessum þáttum tókst ekki almennilega að halda atygli minni.

[Böddi (IP-tala skráð) 16.12.2007 kl. 13:27]

Ég held hreinlega að Tony sé ódauðlegur, líkt og þegar Junior skaut hann sýndi hann og sannaði það.

Ef gaurarnir sem voru þarna inni á veitingastaðnum hefðu átt að skjóta hann, þá hefðu þeir gert það mun fyrr. Mafíósarnir í þáttunum voru nú aldrei neitt að slugsa með það að drepa menn.

Bestu þættir sem gerðir hafa verið fyrr sjónvarp hingað til.