...að missa allt sitt

Það er alltaf dapurlegt að heyra fréttir af því að fólk missi aleigu sína í eldsvoða, þurfi að byrja upp á nýtt svo til með tvær hendur tómar. Það hlýtur að vera áfall að missa innbúið sitt, hluti sem hafa persónulegt gildi. Þó að það megi bæta húsgögn og þess konar hluti er gríðarlegt áfall að missa allt hið persónulega; ljósmyndir og þess háttar hluti. Heilt yfir er það þó svo að mannslífið eitt skiptir máli. Þegar að heyrist um eldsvoða er eðlilega fyrst spurt um hvort fólk hafi komist út heilt á húfi. Það hlýtur þó að taka á að þurfa að byggja upp heimilið sitt allt að því frá grunni.

Bróðir minn lenti í alvarlegum eldsvoða fyrir um áratug. Það mátti varla tæpara standa þá og hann mátti teljast stórheppinn að komast út. Hefði ekki verið reykskynjari í húsinu hefði þetta farið enn verr og hann bjargaði því að húsið fuðraði ekki upp. Þau misstu allt sitt. Það fór ansi nærri því að hver einasti hlutur í húsinu væri ónýtur, nær ekkert var eftir. Þá skipti hið eina máli að hann lifði af. Þó að áfallið við að missa innbúið hafi verið mikið er mannslífið ómetanlegt og það að fólk bjargist úr slíkum eldsvoða er mest um vert.

Hef oft hugleitt hversu erfitt það er að vera í þessum sporum. Eflaust er það eitt af því sem enginn skilur fyrr en hann kemst í. Vonandi gengur fjölskyldunni á Neshaga vel að byggja upp heimilið sitt aftur.

Húsbruni á Neshaga