Kynferðisbrotamál og úrræði innan þjóðkirkjunnar

Um fátt er rætt meira nú en kynferðisafbrotamál Gunnars Björnssonar, sóknarprests á Selfossi. Mjög áhugavert var að sjá viðtal við Gunnar Rúnar Matthíasson, formann fagráðs um meðferð kynferðisbrota, en það hefur mikið verið fjallað einmitt um það að kirkjan sé sérstaklega með slíkt fagráð og starfsreglur um meðferð slíkra mála. Þeirri spurningu um hversu mörg slík mál hefðu komið á borð fagráðsins frá stofnun var þó ekki svarað og hlýtur því að vekja spurningar um fjöldann, enda er ekki óeðlilegt að því sé svarað, finnst það eiginlega mjög mikilvægt.

Fyrr en nú hefur þó mál ekki farið þaðan til lögreglu. Vona sannarlega að ekki hafi neitt komið þar á borð en eðlilegt er að spyrja sig að þessu. Eina sem formaður fagráðsins vildi þó nefna var að málin væru færri en tíu. Man ekki eftir mörgum svona málum, með svo alvarlegri kæru, allavega árum saman hjá þjóðkirkjunni. Man þó auðvitað, eins og flestir, eftir því þegar að Ólafur Skúlason, biskup, var sakaður um kynferðisbrot um miðjan tíunda áratuginn. Nokkrar konur komu þá fram með gamlar sögur af slíkum málum, elsta var orðið allavega 20 ára gamalt.

Þessi mál sköðuðu biskupinn og kirkjuna, eins og nærri má geta, og Ólafur sat ekki lengi á biskupstóli eftir þetta og hætti tveim árum áður en hann þurfti vegna ásakana í þessum efnum. Veit ekki hvort fagráðið er eldra en þetta mál en það væri fróðlegt að vita hvað það hafi lengi starfað.

Svona dapurleg mál vekja athygli og skaða það starf sem unnið er hjá kirkjunni að mínu mati. En mikilvægt að úrræði séu til staðar til að taka á málum innan kirkjunnar sem stofnunar.

Athugasemdir

[Tiger, 6.5.2008 kl. 02:34]

Ég er sammála því að svona mál eru ætíð dapurleg, sérstaklega þegar þau gerast innan kirkjunnar, en slík mál hafa ætíð verið að poppa upp hjá þessari stétt - og mun örugglega halda því áfram um ókomna tíð. Því er ég alveg sammála þér með að það er mjög mikilvægt að til séu einhverjar leiðir eða úrræði innan kirkjunnar til að taka á svona málum föstum tökum til að ekki halli á mjög gott starf sem kirkjan sannarlega vinnur í þágu mannkyns.

Auðvitað megum við ekki gleyma því að þetta gerist í öllum stéttum og í öllum þjóðfélögum, þó auðvitað sé umburðarlyndi okkar kannski ekki eins göfugt og sterkt þegar um þjóna Guðs er að ræða. Auðvitað er það alveg skelfilegt þegar maður heyrir af svona og maður pælir í því hvort hægt sé að treysta prestum almennt. Þannig megum við auðvitað alls ekki pæla því yfirhöfuð eru prestar miklir sómamenn sem sannarlega er hægt að treysta fyrir lífi og sálu barna okkar, sem og lífi og sálu okkar sjálfra.

[Guðrún Sæmundsdóttir, 6.5.2008 kl. 20:40]

Ég horfði á kastljósþáttinn þar sem fulltrúi kirkjunar vildi ekki gefa upp nákvæma tölu þeirra mála sem hefðu komið fyrir fagráð kirkjunnar en þau væru allavega færri en 10 síðan að nefndin var stofnuð. Ég tel þetta svar mjög gott hjá honum þar sem hann hafði ekki leyfi til að svara af meiri nákvæmni. Kirkjan hefur einmitt staðið rétt að þessu máli sem að núna er í höndum lögreglunar og barnaverndarnefndar.