Mun Obama láta drauma dr. King rætast?

Þegar að blökkumannaleiðtoginn dr. Martin Luther King lést fyrir fjórum áratugum átti hann sér draum um samfélag þar sem litaraft skipti ekki máli og þeldökkir hefðu sömu tækifæri í lífinu og hvítir. Sú barátta kostaði hann lífið. Svo gæti farið að Barack Obama láti drauma baráttumannsins frá Atlanta rætast í dag, á ofur-þriðjudegi í Bandaríkjunum, þegar að kosið er um allt land um meirihluta þeirra þingfulltrúa sem velja frambjóðanda Demókrataflokksins á flokksþingi í Denver í haust.

Það er alveg ljóst að sigri Barack Obama í forkosningunum í Kaliforníu, eins og sumar spár gefa sterklega til kynna, hefur blökkumaður þegar unnið stærsta sigur sinn í bandarískum stjórnmálum. Ekki einu sinni dr. King hefði látið sér detta í hug þegar að hann talaði um draumsýn sína í Washington á sjöunda áratugnum að það gæti gerst í upphafi nýrrar aldar. Flestir áttu eflaust von á að sú barátta tæki lengri tíma að blökkumaður ætti raunhæfa möguleika á Hvíta húsinu, þó að handritshöfundar hafi gert blökkumanninn Palmer að forseta í hasarþáttunum 24 í upphafi áratugarins.

Hann hefur rakað að sér stuðningi síðustu dagana úr öllum áttum. Ethel Kennedy ákvað að styðja Obama með þeim orðum að hann væri eini maðurinn sem hefði komið til sögunnar í bandarískum stjórnmálum í áratugi sem minnti sig á eiginmann sinn, Robert F. Kennedy, og Maria Shriver ákvað að rjúfa hlutleysi sitt sem demókrata við hlið repúblikans, eiginmanns síns, á ríkisstjórastóli í Kaliforníu með því að styðja Obama. Og Caroline Kennedy Schlossberg sagðist styðja hann því að í honum sæi hún hugsjónir og kraft föður síns. Þær tóku sömu afstöðu og Ted frændi, sem ræður ferðinni í Kennedy-fjölskyldunni og hafði markað línur fyrir börn fallinna bræðra sinna, sem hann gekk í föðurstað.

Barack Obama er fersk pólitísk stjarna. Hann kom, sá og sigraði á flokksþingi Demókrataflokksins í Boston í júlí 2004 með glæsilegri ræðu. Gleymi þeirri ræðu aldrei, enda var hún að mínu mati stærstu tíðindi þess þings, þvílík stjörnuframmistaða. Það fundu allir fyrir því að þar fór sannkölluð vonarstjarna. Enda er hann alvöru, það má kannski deila um hvort að hann sé ekta algjörlega í gegn en hann svo sannarlega hljómar og virkar þannig á alla sem hlusta á hann. Hann er ekki bara stjórnmálamaður, hann er einstakur pólitískur predikari sem nær til fólks og hefur áhrif á það. Hann er stjarna þessa forkosningaslags hvort sem hann nær að sigra Hillary eður ei.

Eðlilega finnst mörgum demókrötum Barack Obama vera ferskur valkostur, unglegur og heillandi, og hugsa ósjálfrátt til Kennedys forseta, sem heillaði bandarísku þjóðina fyrir hálfri öld er hann hóf forsetaframboð sitt og naut mikils stuðnings allt þar til að öllu lauk svo snögglega er hann féll fyrir morðingjahendi í Dallas á nöprum föstudegi sem markaði mikil þáttaskil í bandarískum stjórnmálum. Ólíkt er vissulega með Obama og Kennedy að sá síðarnefndi hafði að baki setu í bæði öldungadeildinni og fulltrúadeildinni í 13 ár er hann varð forseti en Obama á aðeins að baki þriggja ára setu í öldungadeildinni.

Hann er því talinn reynsluminni og það er einmitt það sem margir nefna sem helstu veikleika hans. Margir segja það ekki skipta máli, hann hafi ferskleikann sem flokkinn vanti og hafi vantað frá gullaldardögum Bill Clinton fyrir einum og hálfum áratug er hann komst í Hvíta húsið á stjörnuljóma, snúnum frösum og gullnum spinntöktum. Það verða stórpólitísk tíðindi nái hann, eftir allt sem á undan er gengið og hina löngu bið eftir pólitísku tækifæri Hillary, að stela frá henni pólitísku tækifæri ferils hennar; aðgöngumiða flokksins að Hvíta húsinu og að hefja seinni hluta Clinton-tímabilsins.

Sigri Obama í Kaliforníu í dag hefur draumur dr. Martins Luthers Kings í raun þegar ræst. Þá er sannað að litaraft skiptir ekki lengur máli, allir hafa jöfn tækifæri til að láta að sér kveða og það sem meira er að með því er staðfest að blökkumaður getur orðið valdamesti maður heims. Það eitt og sér verður stærsti sigur blökkumanna frá því að King leiddi þá með táknrænni draumsýn sinni í leiftrandi ræðu. En Obama hugsar lengra og getur farið lengra náist sá tímamótasigur í dag.

Obama með forskot í Kaliforníu

Hillary grætur, McCain brosir og Obama leiftrar

Frambjóðendur eru nú á fleygiferð um Bandaríkin að afla sér stuðnings á hinum spennandi ofur-þriðjudegi, þar sem kosið er í yfir tuttugu fylkjum. Hillary Rodham Clinton grét í Connecticut í dag til að sýna tilfinningar og reyna að ná aftur svipaðri bylgju og í New Hampshire til að stöðva velgengni Barack Obama síðustu dagana, en hann hefur verið á miklu flugi, virðist vera að raka fylgi John Edwards að sér og öðlast stjörnuljóma með stuðningi nær allrar Kennedy-fjölskyldunnar.

Það er eðlilegt að tilfinningar séu í þessu. Morgundagurinn er make or break-dagur í bandarískum stjórnmálum. Oftast nær hafa línur þar markað stöðuna í flokkunum hvað varðar útnefninguna. George W. Bush og Al Gore náðu báðir útnefningu flokka sinna á ofur-þriðjudegi 2000 og John Kerry árið 2004. Tvísýnn slagur er meðal demókrata á meðan að flestir búast við að John McCain rúlli þessu endanlega upp hjá repúblikunum. Kannanir sýna hann með helmingsforskot á Mitt Romney. Eftir sigra í Flórída, New Hampshire og Suður-Karólínu er hann nær óstöðvandi.

Það bendir flest til þess, eftir atburðarás síðustu daga, að harður og erfiður slagur sé framundan hjá demókrötum á meðan að repúblikanar klára sín mál og geta horft fram til kosninganna eftir níu mánuði. Það virðist vera að hvorki Hillary né Obama nái afgerandi stöðu t.d. í Kaliforníu og splitti bróðurlega með sér þingfulltrúum fylkisins. Fyrir nokkrum dögum var Hillary með unna stöðu í flestum stóru fylkjunum en allt í einu er hún orðin jöfn Obama í Kaliforníu, Missouri og það sem meira er, sjálfri New Jersey, en það hefði enginn trúað því fyrir skömmu að hún þyrfti að heyja alvöru slag við Obama svo nærri heimavelli í New York. En sú er raunin.

Á meðan að Hillary grætur og Obama leiftrar af krafti og með stjörnuljómann í farteskinu brosir John McCain breitt, er að leika gömlu góðu reyndu týpuna, aka einskonar Ronald Reagan, og er að ná útnefningunni. Af því leiðir að hann getur slappað af á meðan að Hillary og Obama bíta í hvort annað og línur verða harðskeyttar þar. Þvert ofan á öll falsbros Hillary og Obama í Kodak-höllinni um daginn er barist upp á líf og dauða og með öll vopn í farteskinu. Hillary og Bill þekkja ekki orðið tap í orðabók sinni og berjast allt til enda og hún mun aldrei taka varaforsetaútnefningu. Þar verður ekkert slappað af.

Það stefnir því í demókrataslag, þvert ofan á margra spár fyrir nokkrum dögum, þar sem flestir töldu jafnvel ofur-þriðjudag klára mál beggja flokka. Hillary kreistir fram tár til að stöðva hinn leiftrandi Kennedý-íska Obama og sýnir tilfinningar. Það hefur dugað áður og gæti dugað á morgun til að merja fram þýðingarmikinn sigur, enda er ljóst að ljómi þessa dags skiptir máli. Því er öllu beitt til í baráttunni.

Þetta verður spennandi dagur og vonandi munu línur skýrast. Það verður þó kaldhæðnislegt ef McCain getur farið heim og slappað af og unnið sína strategíu meðan að demókratar berjast blóðugri sögulegri baráttu blökkumanns og konu um flokksútnefningu fram á vorið og settlað flokkskjarnann sem enn er að sætta sig við að hann fronti flokkinn.

Spennandi forkosningar

Glansandi gott viðtal við Björn í Silfrinu

Það var mjög áhugavert að horfa á ítarlegt og vandað viðtal Egils Helgasonar við Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, í Silfrinu í dag. Þar var farið ítarlega yfir stöðu mála - eins og Björns er von og vísa var ekki töluð nein tæpitunga og talað hreint út um mál. Merkilegust fannst mér afgerandi yfirlýsing Björns um að hann ætlar sér að sitja á þingi út kjörtímabilið. Það hefur mikið verið skrafað um stöðu hans og mjög gott að hann tali hreint út um pólitíska framtíð sína.

Það hefur alltaf mátt treysta því að hann hafi skoðanir og láti í sér heyra um hitamál samfélagsins, á meðan að sumir aðrir ráðherrar eru mun minna áberandi og halda sér einum of mikið til hlés. Hann hefur verið í stjórnmálum af lífi og sál eins og verk hans og netskrif sýna vel, en hann hefur haldið úti heimasíðu af meiri dugnaði en nokkur íslenskur stjórnmálamaður, en margir þeirra verða hreinir aumingjabloggarar þegar að kosningum og prófkjörum sleppir, sem betur fer er þeim þó að fjölga sem nota netið til að tala milliliðalaust til umbjóðenda sinna og landsmanna allra.

Það sem vakti mesta athygli mína er að Björn talaði fjarri því eins og hann sé að fara að hætta á næstu mánuðum. Þvert á móti var hann í stuði í dag, var ekkert að hika við að gagnrýna eitt og annað í borgarmálum og gerði upp við pólitíska andstæðinga, suma undir rós en aðrir fengu væn skot. Sú yfirlýsing sem mér fannst merkilegust, fyrir utan skýr svör um næstu skref Björns í stjórnmálum, snerist um Evrópumál en ég er sammála honum um að það muni hrikta í stoðum flokkanna ef Evrópumál verða sett á dagskrá af meiri þunga en nú er.

Ekki er útlit fyrir að almenn samstaða myndu vera til staðar í þeim um Evrópuáherslur, t.d. í Sjálfstæðisflokknum. Fannst reyndar vanta að Egill myndi spyrja Björn um skoðun Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur, varaformanns Sjálfstæðisflokksins, hvað varðar Evruuppgjör fyrirtækjanna og tengd mál. Varð ekki var við spurninguna og beið satt að segja eftir henni, en af orðum Björns að dæma er enginn Evrópuhugur í honum og skal engan undra. Það er engin sátt um að Evrópuvæða Sjálfstæðisflokkinn og verður ekki.

Það er orðinn mjög langur tími síðan að Björn hefur verið gestur Egils í Silfrinu. Telst til að hann hafi ekki farið til Egils í vel á þriðja ár, ef mig minnir rétt. Skot hafa verið milli þeirra á netinu og lífleg skoðanaskipti um hin og þessi mál. Það var gott að sjá Björn leiftra af fjöri og orðfimi í Silfrinu. Þetta var gott viðtal. Þeir sem hafa talið að Björn sé búinn að vera í pólitík hafa eflaust orðið fyrir vonbrigðum í dag með þetta góða viðtal.

Björgunarsveitarmenn í varalið lögreglu?

Demókratar vilja draumateymi Hillary og Obama

Það fór ekki á milli mála þegar að Barack Obama og Hillary Rodham Clinton mættust í kappræðum í stjörnum prýddri Kodak-höllinni í englaborg kvikmyndanna í vikunni að flokksmenn vilja að þau fari fram saman í forsetakosningunum í nóvember. Það þeirra sem tapi fylki liði með hinu. Það er greinilegt að þau eru bæði farin að horfa fram fyrir flokksslaginn og hafa tónað sig niður, enda stefnir í spennandi baráttu við John McCain.

Það er eðlileg komin upp pressa meðal demókrata að hinum harða slag þeirra ljúki, en þau hafa hjólað hvort í annað með svæsnum hætti síðustu vikur, og flokkurinn hafi frambjóðandann til mjög fljótlega. Þetta verði ekki harðskeytt barátta um hvern þingfulltrúa fram á vorið. Eftir ofur-þriðjudaginn mun engin barátta af alvöru vera meðal repúblikana - McCain búinn að ná útnefningunni - og því skiljanlegt að demókratar vilji hefja mikilvægasta stig kosningabaráttunnar, að endurheimta Hvíta húsið eftir átta ára forsetatíð repúblikanans George W. Bush. Það er mikilvægara en allt annað í huga þeirra, eins og sést af tali allra í flokknum.

Margir demókratar líta auðvitað á Hillary og Obama sem draumateymi í forsetakosningunum eftir níu mánuði. Hún er jú fyrsta konan og hann fyrsti blökkumaðurinn sem eiga raunhæfa möguleika á Hvíta húsinu. Sameiginlegt framboð þeirra yrði því sögulegt og mjög sterkt. Sjálfur hefur Obama þó fram til þessa neitað alfarið að taka boði um að verða varaforsetaefni Hillary og ég held að enginn hafi lagt í að spyrja Hillary að því hvort hún tæki að sér aukahlutverk með Obama í frontinum. Hún hefur lagt það mikið í framboðið að enginn hefur séð hana fyrir sér í aukahlutverki. Tap myndi þýða endalok ferils hennar, að flestra mati.

En kannski er það að breytast og samhugur flokksmanna að verða meiri. Það þeirra sem taki ofur-þriðjudag hafi það sterkan byr að menn sættist á að það verði frambjóðandinn. Það er greinilegt á nýjustu könnunum sem sýna John McCain með sterkari stöðu en þau bæði að þau verða að fylkja liði. Eftir hörð átök Clinton og Obama-hjónanna yrði það allavega stórmerkilegt framboð og eiginlega áhugaverðara en allt annað að sjá Clinton forseta og Obama slíðra sverðin en einum og hvöss orð hafa fallið til að þau gleymist á næstu mánuðum.

Hvernig svo sem fer virðist Obama hafa veðjað á rétt. Hann hefur engu að tapa með framboðinu og mun aðeins styrkja sig hvernig sem fer, ólíkt Hillary. Obama er ekki í ólíkri stöðu nú og John Edwards við síðustu forsetakosningar, sem sá er tekur áhættuna vitandi að hann tapar engu hvernig sem fer. Hann mun aðeins eflast og það verulega - stimplar sig inn í forystusveit flokksins með einum hætti eða öðrum. Bill og Hillary Rodham Clinton lögðu grunn að þessu framboði með forsetatíðinni 1993-2001 og hafa lagt hjarta og sál í vinnuna. Tap er ekki til í orðabók þeirra.

Það stefnir í spennandi forsetakosningar. Einn óvinsælasti forseti bandarískrar stjórnmálasögu heldur brátt inn í pólitíska sólsetrið heima í Texas og stefnir í miklar breytingar í Washington hvernig sem fer í baráttunni um Hvíta húsið. Repúblikanar gætu vel stokkað sig hressilega upp með brotthvarfi bæði Bush og Cheney af pólitíska sviðinu.

Hverjir svo sem mætast að lokum á örlagadeginum 4. nóvember má fullyrða að næsti forseti verði harla ólíkur George W. Bush. McCain er enginn Bush og Obama og Clinton boða allt annað en óbreytt ástand. Saman yrðu þau hiklaust sterkari en ein síns liðs með öðrum frambjóðanda. En geta þau sætt sig við að vera memm eftir öll stóru orðin ?

Munu Clinton og Obama bjóða fram saman?

Er óánægja með Arnbjörgu í þingflokknum?

Þau eru stórmerkileg Staksteinaskrifin í Mogganum í dag sem beinast að Arnbjörgu Sveinsdóttur, þingflokksformanni Sjálfstæðisflokksins. Þar er greinilega skrifað um víðtæka óánægju þingmanna flokksins með verklag hennar og forystu í þingflokknum. Gefið er í skyn að hún sé afskiptasöm um það hvernig þingmenn flokksins beita sér í umræðum og vilji hafa mikið um það að segja hvenær þingmenn tala og um hvað þeir tala.

Þarna er greinilega talað af þekkingu um mál og með öruggar heimildir, enda þætti mér ólíklegt að þetta væri diktað upp og útlistað með þessum hætti nema að einhver fótur væri fyrir þessu. Staksteinar eru nafnlausir en það er freistandi að telja að Styrmir Gunnarsson, ritstjóri Morgunblaðsins, haldi þar á penna. Sé svo væri áhugavert að vita hversu víðtæk þessi óánægja sé enda finnst mér afar ólíklegt að Styrmir væri að blása upp þessu máli án ástæðu og það væri augljós óánægja til staðar.

Mér finnst þetta harkalegar árásir og velti því fyrir mér hvort að þessi óánægja sé svo víðtæk að þingflokkurinn sé að snúast gegn formanni sínum. Sé svo eru það stórmerkilegar fregnir. Það hlýtur að vera að svo afgerandi árásir frá lykilmönnum í Morgunblaðinu gegn formanni þingflokks Sjálfstæðisflokksins hafi verið ræddar eitthvað á Valhallarfundi með Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur, varaformanni Sjálfstæðisflokksins, í morgun. Þar sem ég var ekki viðstaddur þann fund get ég þó ekki fullyrt það.

Ekki er óeðlilegt að velta því fyrir sér hvort að þessi óánægja sé svo víðtæk að hún geri að engu vonir Arnbjargar um frekari metnað innan flokkskjarnans, en hann hefur augljóslega verið til staðar eftir að hún kom aftur á þing eftir að falla í þingkosningunum 2003. Hún tapaði leiðtogakosningu í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins hér í kjördæminu fyrir rúmu ári og fór ekki leynt með sárindi sín með það tap, enda eini sitjandi þingmaðurinn sem tók þátt í prófkjörinu.

Þar sem hún varð ekki ráðherra í vor er ólíklegt að hún verði það síðar á kjörtímabilinu þegar að Kristján Þór Júlíusson hefur náð þeirri þingreynslu sem honum greinilega vantaði er ráðherraefni voru valin. Þessi óánægja er allavega efni í vænar pælingar. Það getur aldrei talist gott að svona kjaftasögur kraumi þar sem gefið er í skyn að þingflokkur sé að snúast gegn formanni sínum.

Óánægja með óstöðugleika í borgarmálunum

Það er greinilegt að mikil óánægja er meðal kjósenda með þann óstöðugleika sem er uppi í borgarmálunum, en þar hefur ríkt ítalskt ástand og þrír meirihlutar og borgarstjórar setið síðustu 120 dagana. Nýr meirihluti Sjálfstæðisflokks og F-lista tók við völdum við mjög erfiðar aðstæður og mikið verkefni blasir við Ólafi F. Magnússyni, borgarstjóra, að sýna að meirihlutinn standi undir verkefninu og geti stýrt af krafti.

Það eru sögulegir umbrotatímar í stjórnmálum í Reykjavíkurborg. Uppi er ástand sem aldrei hefur gerst áður. Þrátt fyrir að jafnmargir borgarstjórar hafi setið á þessu kjörtímabili og hinu síðasta er R-listinn lenti í vandræðum með borgarstjóramál sín; sögulega afsögn borgarstjóra vegna hneykslismáls og eftirminnileg starfslok þaulsetins borgarstjóra vegna innri sundrungar, eru borgarbúar óvanir því að óstöðugleiki sé uppi með þeim hætti að meirihlutar komi og fari. Því er ekki að neita að þetta er erfið staða en í þeirri stöðu reynir á þá sem fara með völdin.

Mér finnst það ekki óeðlilegt að kjósendur telji stjórnmálamenn ekki hafa staðið undir nafni - ekki getað fært stöðugleika í pólitísku starfi. Enn er langt til kosninga, rúmir 27 mánuðir, og fjarri því að afgerandi reynsla hafi komið á nýjan meirihluta og borgarstjórann eftir aðeins viku við völd. Það er eðlilegt að hver meirihluti fái sinn tíma og borgarstjórinn ennfremur. Á þessum ólgutímum er eðlilegt að rót sé á fylgi og fólk sé að átta sig. Um leið þarf reynsla að komast á meirihlutann og rykið að setjast. Þá fyrst kemur marktæk mæling á stöðu mála.

Þessi könnun hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir alla stjórnmálamenn í Reykjavík. Mér finnst þeir allir hafa brugðist með einum eða öðrum hætti. Sá sem hóf þetta margfræga óstöðugleikatímabil var Björn Ingi Hrafnsson, fyrrum borgarfulltrúi Framsóknarflokksins. Hundrað dögum eftir að hann hóf sitt valdatafl sprakk það framan í Björn Inga og hann fór sneyptur af velli, tekinn af lífi pólitískt innan eigin raða hvorki meira né minna. Eftir stendur Framsókn sem það framboð í borginni sem fæstir treysta. Kuldaleg örlög það.

Nú reynir á þá stjórnmálamenn sem eftir eru að tryggja stöðugleika í borgarstjórn Reykjavíkur. Það er það sem vantar - eftir því eru kjósendur að kalla, fyrst og fremst.

Fáir ánægðir með nýjan meirihluta

Söguleg fylgislægð - tilvistarkreppa Framsóknar

Framsóknarflokkurinn mælist með lægsta fylgi sitt í sögu skoðanakannana Gallups í dag - mælist aðeins með sjö prósentustig og það eftir níu mánuði í stjórnarandstöðu. Ekki er hægt að segja annað en að tilvera Framsóknarflokksins sé í raun komin í verulega hættu. Fylgi af þessu tagi og hrun af þessum skala er elsta starfandi stjórnmálaflokki landsins mikið áfall.

Þetta eru mjög váleg tíðindi fyrir Guðna Ágústsson, formann Framsóknarflokksins, sem má ekki við miklum skakkaföllum svo að farið verði brátt að tala hreinlega um endalok stjórnmálaferils hans og hver taki við af honum á næsta flokksþingi. Þrátt fyrir níu mánuði á formannsstóli og að hafa gefið út vinsæla ævisögu fyrir jólin er flokkurinn enn á niðurleið og er að fjara út. Það vekur athygli að sjá þessa tilvistarkreppu Framsóknarflokksins og að hann sé að fá rauða spjaldið frá kjósendum, þó valdalaus sé orðinn að mestu leyti og ætti að vera í kjöraðstöðu til að bæta við sig fylgi. Þetta er stórmerkileg hnignun.

Formenn Framsóknarflokksins áratugum saman hafa verið menn valda, menn sem hafa getað krafist oddastöðu í íslenskum stjórnmálum. Þeir hafa getað krafist mikils í stjórnarsamstarfi, þeir hafa sprengt ríkisstjórnir og myndað nýjar um leið án hiks, og hafi þeir verið í stjórnarandstöðu hafa þeir verið lykilforystumenn og haft byr í seglin í andstöðunni gegn ríkisstjórn án þátttöku flokksins. Það er af sem áður var. Formaður Framsóknarflokksins er að verða sem hornkarl í íslenskum stjórnmálum, flokksleiðtogi sem skiptir í raun engu máli.

Þjóðin er að fella mjög þungan dóm yfir Framsókn þessa nöpru vetrardaga. Flokkurinn hefur misst sérstöðu sína og virðist vera í óvissuferð án veganestis. Enn kennir forysta flokksins öllum öðrum en sjálfum sér um sögulegt fall flokksins - þar á bæ væri hollt að líta í eigin barm um stund, tel ég. Haldi mælingar af þessum skala áfram er freistandi að telja daga Framsóknarflokksins liðna fyrr en síðar.

Barátta Framsóknarflokksins á hinum nöpru tímum valdaleysis er að verða að baráttu fyrir tilveru sinni. Og hver hefði trúað því að þessi yrðu örlög Framsóknar áður en aldarafmælinu yrði náð.


Nýlegir pistlar SFS um hnignun Framsóknar
Björn Ingi segir af sér og hættir í stjórnmálum
Björn Ingi yfirgefur stjórnmálin með sviðna jörð
Hjaðningavíg Framsóknar eru sjálfskaparvíti
Sól Framsóknar hnígur til viðar í höfuðborginni

Sögulegt lágmark Framsóknarflokksins

McCain myndi sigra bæði Hillary og Obama

Samkvæmt nýjustu skoðanakönnunum vestanhafs myndi John McCain sigra bæði Hillary Rodham Clinton og Barack Obama í forsetakjöri. Mælist hann með 48% í baráttu gegn Hillary, sem mælist með 40%, en myndi hljóta 47% í baráttu við Obama, sem mælist með 41%.

Þetta eru stórmerkilegar tölur og sýna vel hversu spennandi kosningarnar munu verða. Það stefnir í hörkubaráttu um miðjuna nú þegar að nokkuð ljóst er orðið að John McCain verði frambjóðandi repúblikana í nóvember og virðist hann eiga langmestu möguleiku frambjóðenda repúblikana á Hvíta húsinu.

Notalegheitin á milli Hillary og Obama verður sífellt skiljanlegra þegar að litið er á þessa könnun. Þau eru væntanlega bæði orðin nokkuð smeyk við McCain og vilja þjappa demókrötum saman en ekki sundra þeim, en svo virðist vera að repúblikanar hafi helst grætt á sundurlyndi þeirra á milli. Sundurlyndið var að skapa miklar vígalínur í flokknum.

Í ljósi stöðunnar sem upp er komin þar sem ljóst er að McCain verður alvöru keppinautur um Hvíta húsið og alls ekki víst að demókratar eigi auðveldan sigur í vændum er ekki óvarlegt að búast við að demókratar vonist eftir að frambjóðandi flokksins verði valinn fljótlega en ferlið ekki dregið fram á vorið.

Hillary og Obama semja frið í baráttunni

Það var greinilegt á kappræðum Barack Obama og Hillary Rodham Clinton í Kodak-höllinni, heimili Óskarsverðlaunanna, í nótt, að þau hafa tónað niður baráttu sína gegn hvoru öðru, eftir harkalegar persónulegar árásir síðustu vikurnar, en reyna þess í stað að horfa fram fyrir flokksslaginn. Þau gengu mjög langt gegn hvoru öðru í kappræðunum í Suður-Karólínu fyrir tíu dögum þar sem þau létu allt flakka og létu eins og John Edwards væri ósýnilegur.

Nú þegar að Edwards er endanlega horfinn á braut, þó flestir geti verið sammála því að hann hafi verið hreinn skuggi í baráttunni eftir töpin í Iowa og Suður-Karólínu, að þá er þetta endanlega orðið hið sögulega einvígi sem allir höfðu spáð í gegnum allt síðasta ár; einvígi fyrstu konunnar og fyrsta blökkumannsins með möguleika á Hvíta húsinu. Sumir telja þetta aðalslaginn í baráttunni um forsetaembættið. Það er óvarlegt að telja það, enda er engu að treysta með John McCain sem keppinaut demókrata. Það stefnir allt í að þetta verði hörð barátta um miðjufylgið allt fram að kjördegi eftir níu mánuði.

Persónulegar árásir Hillary og Obama gengu svo langt fyrir tíu dögum, með kappræðunum og þrumandi árásum á milli Obama og Clintons forseta, að efast var um hvort að þessi slagur gæti haldist á siðsamlegum nótum. Það vakti mikla athygli þegar að Hillary og Obama heilsuðust ekki einu sinni í þingsalnum í Washington fyrr í vikunni er Bush Bandaríkjaforseti flutti síðustu stefnuræðu sína og gaf þeim sögusögnum byr undir báða vængi að barátta þeirra væri orðin svo heiftúðug að hún gæti skemmt fyrir flokknum í forsetakosningunum í nóvember. Það þeirra sem tapaði myndi ekki leggja hinu lið í gegnum aðalslaginn mestallt árið vegna þess að ólgan væri svo mikil.

Það var engu líkara en að öll átök síðustu tveggja vikna og bakstungurnar á milli frambjóðendanna og maka þeirra hefðu ekki átt sér stað enda brostu og hlógu Hillary og Obama í takt í nótt. Stemmningin var kammó á yfirborðinu en undir niðri kraumaði þó. Þessi slagur er fjarri því búinn að mati flestra. Sumir ganga svo langt að tala um talningu upp á hvern þingfulltrúa og því slag fram á vorið. Tel að líkurnar á því séu þó að minnka. Nú þegar að ljóst er orðið að John McCain verður forsetaframbjóðandi repúblikana og enginn keppinauta hans geti í raun stöðvað hann er demókrötum það vel ljóst að þeir verða að klára sín mál fljótlega.

Er sammála mati Bob Schneider eftir kappræðurnar um að staðan er þannig að útkoman úr ofur-þriðjudegi muni skipta sköpum um það hver verði frambjóðandi demókrata. Samkvæmt könnunum er Hillary á sigurbraut og virðist ekki hafa skaðast af stuðningi Ted Kennedy og Caroline Kennedy Schlossberg við Obama. Auk þess virðist sem að Obama hafi ekki tekist í kappræðunum siðsamlegu í gær að segja af hverju ætti að kjósa hann frekar en Hillary, sem hefur þegar á hólminn kemur mun meiri reynslu en hann.

Staðan er heiðarlega séð með þeim hætti að Hillary leiðir slaginn og hefur sterkari stöðu en Obama er að reyna að ná forystunni. Honum tókst það ekki í þessum kappræðum og hefur takmarkaðan tíma til þess. Stemmningin er sú að demókratar verða að finna keppinaut gegn McCain fljótlega. Það er orðið ljóst hvernig fer í forkosningunum þar og því mun pressan verða á það nú að færa keppnina á næsta stig, alvöru baráttu um Hvíta húsið.

Settu upp silkihanskana

Takmörk græðginnar - spilling á björtum degi

Ég verð að vera alveg heiðarlegur og segja það hreint út að mér finnst það jafnast á við spillingu á björtum degi að heyra af þeim peningafúlgum sem greiddar voru til Bjarna Ármannssonar og Lárusar Welding á síðasta ári. Þvílík óendanleg græðgi og siðferðisleg spilling!

Það er gott að maður á ekki viðskipti við Glitni, ekki það að ég telji að þessir bankar séu allir meira og minna eins. Eini stjórnmálamaðurinn sem hefur reyndar haft bein í nefinu til að mótmæla verklagi af þessu tagi var þegar að Davíð Oddsson tók út peninga sína hjá Kaupþingi-Búnaðarbanka í kastljósi fjölmiðlanna fyrir fimm árum eftir að fregnir bárust af veglegum kaupréttarsamningum Hreiðars Más Sigurðarsonar og Sigurðar Einarssonar.

Mér finnst þetta bera vitni siðferðislegri spillingu og ótrúlegri græðgi þeirra sem að koma. Það er svona helst að manni detti í hug græðgisorðræða hins vægðarlausa fjármálabraskara Gordons Gekko á Wall Street í margfrægri og samnefndri kvikmynd Olivers Stone. Myndin fókuserar meistaralega á græðgina í bissness-heiminum og hversu vægðarlaus hann er innst við kjarnann. Michael Douglas var yndislega illkvittinn og nasty í rullunni - eftir því sem ég horfi oftar á myndina dettur mér Bjarni Ármannsson í hug. Endilega sjáið þessa mynd:

The point is, ladies and gentlemen, that: Greed, for lack of a better word, is good. Greed is right; greed works. Greed clarifies, cuts through, and captures the essence of the evolutionary spirit. Greed, in all of its forms, greed for life, for money, for love, knowledge — has marked the upward surge of mankind and greed, you mark my words — will save not only Teldar Paper but that other malfunctioning corporation called the USA.


Held annars að stjórnendur þessa annars ágæta banka ættu að hafa í heiðri það sem sr. Hallgrímur Pétursson yrkir í Passíusálmum sínum um iðrun Júdasar Ískaríot.

Undirrót allra lasta
ágirndin kölluð er.
Frómleika frá sér kasta
fjárplógsmenn ágjarnir
sem freklega elska féð,
auði með okri safna,
andlegri blessun hafna
en setja sál í veð.

Forstjóralaun hjá Glitni 266 milljónir