Vinstristjórn á síðasta snúningi

Ansi er nú skondið að fylgjast með vandlætingu Jóhönnu Sigurðardóttur, forsætisráðherra, og þingmanna Samfylkingarinnar á framgöngu þremenninganna í VG í afgreiðslu fjárlagafrumvarpsins. Sérstaklega er ómerkilegt hvernig sumir á þeim bænum níðast á Lilju Mósesdóttur. Þær árásir eru varla málefnalegar í ljósi þess að formaður Samfylkingarinnar ástundaði sömu vinnubrögð árum saman.

Lilja er ekki meiri villiköttur en Jóhanna Sigurðardóttir var sem ráðherra í fjárlagavinnu allra ríkisstjórna sem hún sat í meðan hún var félagsmálaráðherra fyrra skiptið 1987-1994. Þá skellti hún hurðum og hótaði öllu illu ef hún fékk ekki það sem hún vildi. Á tímum hætti hún að mæta á ríkisstjórnarfundi og hún hótaði því að styðja ekki fjárlagafrumvarp nema að uppfylltum skilyrðum.

Skopmynd Sigmunds Jóhannssonar segir allt sem segja þarf um framgöngu Jóhönnu. Annars er þetta bras með þrjá stjórnarliða fjarri því stórtíðindi að mínu mati. Þessi ríkisstjórn hefur verið minnihlutastjórn varin af órólegu deildinni í VG nær allt þetta kjörtímabil. Skilin urðu með Icesave-samningunum sumarið 2009, þegar ekki var þingmeirihluti til staðar á örlagastundu.

Afsögn Ögmundar og önnur áföll komu í kjölfarið. Í raun hefur þessi stjórn aðeins haldið velli vegna þess að enginn einn þingmaður vill drepa fyrstu tæru vinstristjórn lýðveldissögunnar. En brátt kemur að því að þetta verður ekki starfhæft. Við bíðum áhugasöm eftir því að Katrín Jakobsdóttir fari í fæðingarorlof og Guðfríður Lilja komi úr fæðingarorlofi.

Hvernig ætlar Steingrímur J. að ganga framhjá Guðfríði Lilju, leiðtoga flokksins í kraganum, við val á nýjum menntamálaráðherra? Ekki mun stemmningin batna á þessum bæ ef gengið verður framhjá henni við ráðherraval. Verður þá starfhæfur meirihluti? Þá ræður heiðurslistamaðurinn, sem leikur sinn stærsta leiksigur í hlutverki 32. þingmanns vinstristjórnar.

Skondið. Ætli völvan þurfi nokkuð að hafa fyrir því að spá ófriði á þessu stjórnarheimili þar sem hver höndin er upp á móti annarri á aðventunni. Eitt er þó fyndnara en annað. Óeiningin og hatrið milli manna innan VG beinir kastljósinu frá stóru spurningunni.

Hver verður næsti formaður Samfylkingarinnar? Á þeim bænum er örugglega verið að ráða örlögum þeirrar spurningar, enda Jóhanna komin fram yfir síðasta söludag.

Stöðugir níðpóstar um Lilju

Fræga fólkið kemst á stjórnlagaþing

Niðurstaða stjórnlagaþingskjörs var fyrirsjáanleg og ætti varla að koma ekki á óvart. Landsbyggðin fær aðeins þrjá fulltrúa og fræga fólkið, mínus Jónas Kristjánsson sem betur fer, kemst á þingið. Þarna raðast þeir inn álitsgjafarnir sem hafa verið sýnilegir í Silfri Egils og vinstrimenn eiga marga fulltrúa. Kannski mun í sögubókunum vera talað um stjórnlagaþing Samfylkingarinnar þar sem þjóðin hafði lítinn áhuga á þessu gæluverkefni Jóhönnu Sigurðardóttur.

Þessi niðurstaða er áleitið umhugsunarefni fyrir okkur á landsbyggðinni og vekur spurningar um persónukjör og landið eitt kjördæmi - segir allt um hvernig slík kjördæmabreyting færi með landsbyggðina. Við þurfum að passa upp á það að landsbyggðin hafi hlutverk og stöðu. Mér finnst það lykilatriði að hún haldi sínu en glati ekki endanlega hlutverki sínu. Verði landið eitt kjördæmi færist kosningabaráttan á þá staði þar sem flest atkvæðin verða og hitt gleymist.

En já, þetta var fyrirsjáanleg upptalning á kjörnum fulltrúum. Nú er spurningin hvað kemur út úr þessari vinnu nema peningaaustur. Sjáum til.

25 kjörin á stjórnlagaþing

Þjóðin kýs ekki - feitt flopp vinstristjórnarinnar

Kosning til stjórnlagaþings stefnir í feitt flopp. Þjóðin er ekki að sinna kalli vinstristjórnarinnar og taka þátt í þessari kosningu, telur þetta óþarfa sem skipti ekki máli. Þetta stefnir í sögulega útreið fyrir ríkisstjórn sem ætlaði að vera mjög móðins og dreifa athyglinni frá vanhæfi sínu til að leiða þjóðina á erfiðum tímum en situr eftir með algjört klúður. Hún hefur ekki stuðning þjóðarinnar til að setja endurskoðun stjórnarskrár í forgang.

Kosningaþátttakan verður ekki nema rúmlega fjórðungur að óbreyttu, eins og staðan er nú á níunda tímanum. Ungt fólk mætir einfaldlega ekki á kjörstað, er algjörlega sama. Lítil kosningaþátttaka segir aðeins eitt: þjóðin vill ekki breytingar á stjórnarskrá. Stjórnlagaþing mun hafa mjög veikt umboð og þeir sem berjast fyrir breytingum þar verða fulltrúar mikils minnihluta landsmanna.

Breytingar á stjórnarskrá fá ekki stuðning í dag. Þetta er ekki ástríðumál þjóðarinnar. Fólk er með hugann við annað. Það er stóra niðurstaða dagsins.

Um 30% búin að kjósa

Forkastanleg vinnubrögð á RÚV

Vinnubrögð við uppsögn Þórhalls Jósepssonar á fréttastofu Ríkisútvarpsins eru vægast sagt forkastanleg og stofnuninni til skammar. Þau vekja spurningar um geðþóttaákvarðanir Óðins Jónssonar, fréttastjóra, og yfirstjórnar Ríkisútvarpsins.

Er Þórhallur rekinn vegna þess að hann dirfðist að skrifa pólitíska sögu Árna M. Mathiesen anno 2008 en ekki stjórnmálamanns frá fyrri tíð? Er ekki sama um hvern hefði verið skrifað?

Óðinn Jónsson þarf að útskýra betur vinnubrögðin hjá Ríkisútvarpinu. 

Bókaskrif leiddu til uppsagnar

Trúðurinn í Ráðhúsinu

Mjög átakanlegt var að fylgjast með Jóni Gnarr, borgarstjóra, í Kastljósinu í kvöld. Brandarinn mikli sem fleytti þessum þekkta grínista til valda, sem táknmynd einhverra óljósra breytinga, er orðinn að drungalegri tragedíu. Þetta er ekki lengur fyndið. Borgarstjórinn hefur afhjúpað sig sem trúð, sem hvorki hefur þekkingu á málum né vit til að tjá sig um lykilmálefni stærsta sveitarfélags landsins á mjög erfiðum tímum.

Hann reynir nú að kreista brandarann eins og tannkremstúpu til að halda sér á floti, ýmist með því að vera nógu furðulegur og galinn til að virka örlítið fyndinn. Hann gerir grín að erfiðum niðurskurði og kastar stríðshanskanum í fólkið í borginni með því að tala enn um ísbjörn í Húsdýragarðinn.

Er þessum manni alvara? Þegar skorið er niður, fólk bíður í röðum eftir mat fyrir utan hjálparstofnanir og margir stefna í gjaldþrot á að fara að eyða fúlgu fjár í eitt stykki ísbjörn? Þetta lið er því miður ekki hæft til að leiða stærsta sveitarfélag landsins.

Samfylkingin með Dag B. Eggertsson ber mikla ábyrgð á því að halda þessari vitleysu áfram mikið lengur. Þeirra er ábyrgðin á þessum trúð sem veit ekkert í sinn haus.

Geimvera í íslenskum stjórnmálum

Niðurlæging Alþingis Íslendinga

Niðurlæging Alþingis er algjör. Ástæðurnar eru margar fyrir því að venjulegt fólk í þessu samfélagi hefur fengið nóg og lætur í sér heyra. Mótmælin við þinghúsið í gær þegar Alþingi var sett gefa til kynna, svo ekki verður um villst, að virðing fyrir Alþingi sem stofnun er hverfandi - óánægjan magnast upp. Við erum hér með máttlausa vinstristjórn sem ræður ekkert við verkefnin og vandamálin í þessu samfélagi.

Við öllum blasir að Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra, hefur misst öll tök og ræður ekki við verkstjórnarhlutverkið, hvort sem er í ríkisstjórn eða á Alþingi. Hún veitir þessari þjóð enga leiðsögn eða forystu, hefur ekki það sem til þarf í verkefnið. Ákæran á hendur Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra, bar öll merki pólitísks hefndarþorsta þar sem VG réði för. Samfylkingin sá svo um sína þegar á kosninguna leið.

Alþingi virðist allt að því vera umboðslaust nú. Norræna velferðarstjórnin sem hefur reynst eins og stjórnlaust skip er að fótum komin. Þjóðin hefur misst alla virðingu fyrir þeim sem ráða för og hafa fengið nóg. Þegar fólk hefur misst heimili sín og lífsviðurværi er því alveg sama um allt og lætur í sér heyra. Þegar ég sá alvarleg andlit vinstri grænna í þinginu í gær var einhver púki sem hvíslaði, What goes around comes around.

Mesti vingullinn í stjórnmálum dagsins í dag er Steingrímur J. Sigfússon, maðurinn sem sveik öll fögru kosningaloforðin kortéri eftir kosningar og er nú orðinn eins og umskiptingur. Hann sveik þjóðarhagsmuni í Icesave og sýnt æ ofan í æ að hann er ekki traustsins verður. Var virkilega einhver sem trúði því að hann og Jóhanna Sigurðardóttir, bæði með áratuga þingreynslu, myndu breyta einhverju?

Ég skynja vonbrigðin í samfélaginu. Fjölmargir kusu vinstriflokkana í þeirri trú að þeir myndu gera eitthvað af viti og breyta einhverju. Allir vita að fullreynt er með það 20 mánuðum eftir að þessi lélega vinstristjórn tók við völdum. Þessi stjórn er komin að fótum fram. Þau hafa niðurlægt Alþingi með vinnubrögðum sínum og farið með íslensk stjórnmál í svaðið með sér. Það eru dapurleg örlög.

Nú verður að stokka spilin upp. Burt með þessa vinstristjórn, burt með Jóhönnu og Steingrím!

„Þar með var niðurlæging Alþingis fullkomnuð“

Geir ákærður - Alþingi fetar inn á hála braut

Alþingi Íslendinga hefur nú samþykkt að stefna aðeins Geir Hilmari Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra, fyrir landsdómi. Mér finnst þetta dapurleg niðurstaða, enda er hún pólitísk aðför að einum manni. Hafi verið tilefni til ákæru átti að ákæra alla ráðherrana sem heild, en ekki velja einn úr. Þetta er því mjög óheppilegt og lítur illa út. Þarna fer Alþingi inn á mjög hála braut.

Hentistefna Samfylkingarinnar er algjör. Nokkrir þingmenn þeirra ákváðu að stefna Geir Haarde en skiptu svo um skoðun þegar kom að því að kjósa um fulltrúa þeirra flokka. Niðurstaða þeirra er pólitísk og full af tækifærismennsku. Þar sé öðrum en fulltrúum þeirra í ríkisstjórn fyrir hrun um að kenna. Þetta er billegt og hlýtur að hafa afleiðingar. Þetta er ekki stórmannlegt.

Mér finnst Alþingi setja niður sem stofnun með svona afgreiðslu mála. Þetta er til skammar.

Mál höfðað gegn Geir

Örlagastund á Alþingi

Þá er komið að atkvæðagreiðslu á Alþingi um hvort ákæra skuli fjóra ráðherra fyrir hrun: Geir Haarde, Ingibjörgu Sólrúnu, Árna Mathiesen og Björgvin G. Sigurðsson. Þetta er auðvitað mikil örlagastund, bæði vegna þess að margir samstarfsmenn þessara ráðherra árum eða áratugum saman sitja á Alþingi og átakalínur miklar um hvort þeim skuli stefnt fyrir landsdóm og hann virkjaður þar með í fyrsta skipti frá árinu 1905.

Ég spái því að þessar ákærur verði felldar og landsdómur ekki virkjaður. Það er mikið undir í þessu máli og ekki eðlilegt að ákæra nema algjör vissa sé um sakfellingu í alvarlegum málum. Nú reynir á vilja þingmanna og mikilvægt að þeir kjósi eftir hjartanu, sannfæringin fái að ráða um sekt eða sakleysi þeirra sem lagt er til að verði ákærðir.

Atkvæðagreiðsla hafin

Ingibjörg Sólrún tekur Jóhönnu með sér í fallinu

Ingibjörg Sólrún sendir Jóhönnu Sigurðardóttur, forsætisráðherra, skýr skilaboð með greinargerð sinni til þingmanna. Eigi að henda henni fyrir björg mun hún taka Jóhönnu með sér. Afgerandi ummæli Ingibjargar um pólitíska ábyrgð Jóhönnu, þar sem hún leggur lykkju á leið sína til að benda á aðkomu forsætisráðherrans að yfirlýsingu til norrænna seðlabanka í maí 2008 gefur til kynna að nú sé verið að brýna hnífana. Átökin séu rétt að hefjast.

Þetta vekur vissulega athygli eftir að Jóhanna tók talsverða pólitíska áhættu með því að slá í raun af ákærurnar á hendur fyrrum samstarfsmönnum sínum með því að nota völd sín og hjóla í Atlanefndina. Í raun má segja að hún hafi slátrað nefndinni, eins og ég hef áður bent á. Þar urðu viss pólitísk vatnaskil í þessu máli og ný atburðarás hófst. Jóhanna tók Ingibjörgu Sólrúnu þar sérstaklega úr hópnum og varði.

Ingibjörg Sólrún virðist vera að búa sig undir blóðug átök, hvort sem hún verður ákærð eður ei. Væntanlega verði þar farið í hefndir gegn þeim sem snerust gegn henni innan flokksins og stóðu að því að taka hana inn í hóp hinna ákærðu í þingferlinu. Hasarinn er því væntanlega rétt aðeins að hefjast. Jóhanna virðist ekki að sleppa eins billega og sýndist fyrr í vikunni þegar hún tók hringsnúninginn í þingræðunni.

Skrifaði undir fyrir Jóhönnu

Borgarstjórafarsinn í Reykjavík

Ansi er nú raunalegt að fylgjast með borgarstjórafarsanum í Reykjavík. Jón Gnarr er greinilega búinn að missa algjörlega tökin á því að gegna embætti borgarstjóra, getur engar ákvarðanir tekið og ræður ekki við þær skyldur sem fylgja embættinu. Hann getur ekki svarað spurningum um fjárhagsáætlun og vinnuferli hennar, þann verklagsramma sem fylgir þeirri vinnu og situr vandræðalega úti í horni eins og illa gerður hlutur. Þetta getur varla endað gáfulega.

Ekki er þetta nú burðugt og gott á þessum erfiðu tímum þegar stefnir í blóðugan niðurskurð. Auk þess tekur borgarstjórnarmeirihlutinn þá undarlegu ákvörðun að hækka laun varaborgarfulltrúa, væntanlega til að friða suma innan meirihlutans sem náðu ekki kjöri í borgarstjórn, en höfðu lagt ýmislegt undir til að komast þar inn.

Samfylkingin, sem tapaði kosningunum í vor, virðist stýra þeirri vinnu sem þó er í gangi og í raun má telja að Dagur B. Eggertsson sé yfirborgarstjóri, svipað og Alfreð Þorsteinsson innan R-listans eftir að Ingibjörg Sólrún missti þar öll völd á síðasta kjörtímabili þess bræðingsframboðs.

Jón Gnarr er vorkunn. Hann kann ekkert á prótókol og verklag þess sem stýrir einu stærsta fyrirtæki landsins, enda er Reykjavíkurborg gríðarlega stórt batterí. Þegar sá sem gegnir embættinu ræður ekki við það kemur það fljótt í ljós.

Nú þegar hveitibrauðsdögunum er lokið er gamanið tekið að kárna. Þetta gengur varla svona mikið lengur. Í raun er ótrúlegt hvað Jón hefur sloppið þó vel fram að þessu. Ef hann væri stjórnmálamaður væri pressan orðin galin.

En það hlýtur að gerast fljótlega. Svona stórt skip getur ekki verið stjórnlaus endalaust. Þegar skipstjórinn ræður ekki við verkefnið er varla pláss lengur fyrir hann í stýrishúsinu. Sama hversu absúrd brandarinn er.

Svarar ekki fyrir fjárhaginn