Annað ránið á Grensásvegi á hálfum mánuði

Enn er framið rán í verslun í Reykjavík. Það eru reyndar aðeins liðnir þrettán dagar frá því að hið sama gerðist í verslun 11-11 á Grensásveginum. Svei mér þá ef ránin í verslunum á höfuðborgarsvæðinu séu ekki hætt að teljast stórfréttir, enda orðið reglulegt fréttaefni. Það hlýtur að vera mjög aðframkomið fólk sem leggur á sig verknað af þessu tagi - mikið er lagt á sig fyrir einhverja þúsundkalla. Hefur að undanförnu virst frekar vera svo að um sé að ræða unglinga sem vantar smá skotsilfur í vasann sem tekur þá ákvörðun að grípa til vopna og ráðast inn í næstu verslun til að reyna að fá pening.

Þetta er ekki góð þróun sem við sjáum verða að veruleika með hverju verslunarráninu á eftir öðru. Það hlýtur að vera erfitt fyrir ungt fólk að vinna á kvöld- eða næturvakt í svona verslunum og eiga jafnvel von á að rán verði framið í versluninni. Þetta er orðið það algengt að það veit enginn hvar þetta gerist næst. Oftar en ekki eru námsmenn sem taka þessar kvöld- og næturvaktir að sér, stundum er það eitt í búðinni með kannski einum öðrum starfsmanni. Veit reyndar dæmi þess þar sem ég þekki fólk sem tekur svona vaktir að það er jafnvel eitt á staðnum. Og gæti þess vegna upplifað svona aðstæður.

Við erum að verða eins og 300.000 manna úthverfi í bandarískri stórborg. Ráðist er á fólk án tilefnis úti á götu, verslanir rændar og eigur fólks skemmdar. Það er orðið afskaplega fátt heilagt í þessari blessuðu tilveru okkar. Það er ekki annað hægt en að spyrja sig hvar við séum eiginlega að fara út af sporinu.

Rán framið í verslun í Reykjavík

Gullstelpan í Sydney á bak við lás og slá

Það eru fáir íþróttamenn sem hafa átt annað eins fall og Marion Jones, sem var ein skærasta stjarna Ólympíuleikanna í Sydney fyrir átta árum. Þá var hún ein mesta afrekskona íþróttanna, sómi sinnar þjóðar og bjartasta von hennar. Eftir að ljóst varð að hún vann gullverðlaun sín í Sydney með því að nota stera, og frægðarljóminn var algjörlega innistæðulaus, hneig sól hennar til viðar og hún missti æruna og gullin.

Það er alltaf dapurlegt að íþróttamenn séu svo blindaðir af frægð sinni og frama, séu svo þyrstir í árangur, að þeir nota ólögleg efni til að byggja undir sig og geta glansað án innistæðu. Marion Jones er vissulega ekki eina dæmið um íþróttamann sem villist af leið og lætur allt lönd og leið fyrir lyfjanotkun, allt til að geta skinið skærar en aðrir um stundarsakir, en hún verður sennilega eitt eftirminnilegasta dæmið um virta íþróttakonu sem margir töldu ekta en reyndist fölsk í gegn er nánar var litið á hana.

Man mjög vel eftir frægðarljóma hennar í Sydney. Verð að viðurkenna að ég hugleiddi á tímapunkti þá hvort að þessi stjarna væri virkilega sönn, hún virkaði heilsteypt og traust, en það var eitthvað við þennan glampa sem virkaði ótrúverðugt og óraunverulegt. Innan við áratug síðar er hún svo á leið í fangelsi, búin að missa allt sem hún gat státað sér af og horfist í augu við mistök sín. Hún reyndi vissulega að iðrast í haust er allt komst upp, en það er nú bara þannig að það er ekki hægt að biðja heila þjóð og jafnvel heila heimsbyggð frjálsíþróttaaðdáenda afsökunar á svona verknaði. Þar eru engin orð sem duga.

Það segir mér svo hugur að Marion Jones muni eiga erfitt með að horfast í augu við fólk framvegis, slík er skömmin og skandallinn sem þessi falska gullstelpa í Sydney hefur gert íþróttabransanum í heimalandi sínu. Og hún hlýtur að spyrja sig að því hvort að þetta hafi virkilega verið allt þess virði, bara fyrir stundargaman í fjarlægri heimsborg.

Marion Jones dæmd í sex mánaða fangelsi

Átök í ÖBÍ - Sigursteinn segir af sér formennsku

Jæja, þá er Sigursteinn Másson búinn að ganga á dyr hjá Öryrkjabandalaginu og segja af sér formennsku. Þetta eru vissulega mikil tíðindi, enda hefur Sigursteinn verið áberandi í pólitískri umræðu og gustað um hann með sama hætti og um Garðar Sverrisson er hann var formaður áður. Hann hefur verið umdeildur innan ÖBÍ og oftar en ekki stuðað með yfirlýsingum sínum.

Ekki er langt síðan að ÖBÍ skalf vegna þess að Arnþóri Helgasyni var sagt upp sem framkvæmdastjóra, en hann hafði verið í því starfi síðan að móðurbróðir minn, Helgi Seljan, fór á eftirlaun. Flestir muna eftir hitafundi í kjölfar uppsagnar Arnþórs þar sem tekist var á en öldur lægði þó um stundarsakir. Það virðist allavega mikið ganga á ef formanninum er ekki treyst í stjórn hússjóðs á vegum þess og hann í raun rúinn trausti.

Það er eflaust svo að í forystu samtaka af þessu tagi getur verið stormasamt. Verst er þó ef innri sátt er ekki í lagi og hlýtur að skemma fyrir styrk þess og mætti í alvöru hagsmunabaráttu. Það er vonandi að þarna verði öldur lægðar og byggt á góðum verkum, en ekki eytt tíma í innri hnútuköst og leiðindi. Það má kannski segja að það hafi verið að sár í kjölfar uppsagnar Arnþórs hafi aldrei verið lægð af alvöru og hvort að Sigursteinn hafi verið sterkur formaður, fyrst að svo fór svo fór.

Sigursteinn segir af sér

Ráðist á lögreglu - átök í skjóli nætur

Það er fjarri því að verða stórfréttir núorðið að heyra eða sjá umfjöllun um fjöldaátök eða að hinn og þessi hafi annað hvort verið barinn í klessu eða stunginn í skjóli nætur, eða jafnvel hreinlega verið drepinn. Það er þó enn meiri fréttir þegar að lögreglumenn eru barðir í klessu og að baki standa menn sem jafnvel hafa gert slíkt áður. Það er eiginlega varla að maður hafi tölu á því hversu margir hafa verið barðir eða rændir með ofbeldistöktum ribbalda í miðbæ Reykjavíkur. Það er þó illa komið er lögreglan sjálf er barin í klessu og ekkert er við neitt ráðið.

Við erum svosem ekkert sérstök með fréttir af þessum óhugnaði. Eflaust er þetta um allan heim í mismiklu mæli og varla er þetta eitthvað einsdæmi hér. En þetta er samt að aukast sífellt hérna heima. Róleg hverfi geta orðið vígvöllur um helgar og jafnvel er fólk ekki orðið óhult við að fara út að skemmta sér að helgarnóttu, það hafa dæmin sannað. Sumir hafa verið barðir svo illa í miðbæ Reykjavíkur um nótt að þeir hafa annaðhvort dáið eða bera merki þess alla tíð eftir það. Þetta er ömurlegt ástand.

Ég hugsa oft um það hvernig samfélagið okkar sé. Það er auðvitað alltaf best að trúa á hið besta í hverjum og einum en einhvernveginn efast maður um það allt saman þegar að fréttir af þessu tagi hrannast yfir morguninn eftir helgarkvöld eða jafnvel á virkum degi. Þetta er eiginlega orðið ástand sem vekur orðið of mikla athygli til að maður hugsi ekki um það.

Eða er þetta kannski orðið svo algengt ástand að maður er hættur að kippa sér upp við það. Erfitt um að segja. Hvað mig varðar finnst mér þetta ástand sem er ekki hægt að horfa framhjá. Þetta fær mann til að hugsa um hvert við stefnum og hvernig samfélagið sé. Það er mjög einfalt mál.

Ráðist á lögreglumenn

Ólöglegt samráð - fyrirtækin sleppa billega

Það hefur lengi verið pískrað um að VISA og Eurocard á Íslandi hefðu með sér ólöglegt samráð og þau hafa nú seint og um síðir viðurkennt það og gert sáttardíl við Samkeppniseftirlitið. Það sem kom mér mest að óvörum er það hvað sáttin er allt að því auðveld fyrir kortafyrirtækin, bæði sitja forstjórar fyrirtækjanna áfram og greiðsla þeirra vegna samráðsins hefði mátt vera hærri.

Nú er það svo að ólöglegt samráð er alvarlegt mál, sama hversu mikið það sé á annað borð. Enda á að taka á þeim sem brjóta samkeppnislögin, en ekki breiða yfir verk þeirra. Þetta hlýtur að teljast ótrúlega vel sloppið hjá fyrirtækjunum og í sannleika sagt finnst mér það eiginlega stórmerkilegt hvað díllinn er þeim góður miðað við eðli brotsins. Hef varla heyrt annað í morgun eftir að fregnir af sektargreiðslu og niðurstöðu málsins bárust, í kjölfar tilkynningarinnar um samráðið sjálft. Reyndar eru greiðslur fyrir brot á samkeppnislögum merkilega lágar, miðað við eðli brotsins.

Eflaust kemur samráðið fáum að óvörum, enda verið pískrað um það árum saman. Sá að Kortaþjónustan er að undirbúa skaðabótamál gegn þessum þrem fyrirtækjum. Það verður áhugavert að sjá hver dómur þjóðarinnar verður yfir þessu samráði, einkum þeirra sem skipta við þessi fyrirtæki, en þau virðast hafa haldið uppi markaðnum með því að kóa saman. Það er ekki eðlilegt og ber að fordæma án hiks.

Viðurkenna ólöglegt samráð

Afreksmaðurinn á hæsta tindinum fellur frá

Afreksmaðurinn mikli, Sir Edmund Hillary, er látinn, tæplega níræður. Það leikur enginn vafi á því að Hillary var einn helsti afreksmaður tuttugustu aldarinnar. Honum tókst það sem mörgum hafði dreymt um áður og reynt, að sigrast á hæsta tindi veraldar - klífa Everest-tind og standa þar sigursæll. Afrek hans og Tenzing Norgay verður lengi í minnum haft - um það hafa verið skrifaðar margar bækur og sagðar goðsagnakenndar sögur.

Litlu munaði þó að sá heiður yrði ekki þeirra, heldur myndu Tom Bourdillon og Charles Evans taka tindinn. Mögnuð atburðarás leiddi til þess að Hillary, sem þá var aðeins 33 ára að aldri, komst í sögubækurnar sem ofurhuginn mikli er náði takmarkinu eftirsótta. Hef alltaf haft mikinn áhuga á þessu afreki og lesið mikið um það og séð heimildarþætti um söguna á bakvið afrekið. Edmund Hillary var auðvitað frábær sagnamaður og enginn gat auðvitað betur sagt söguna á bakvið afrekið, bæði með ævintýralegum og sönnum blæ.

Það er rúmur áratugur síðan að fyrstu Íslendingarnir klifu Everest-tind. Hallgrímur Magnússon, Einar Stefánsson og Björn Ólafsson sáu heimsmyndina öðrum augum maímorgun einn árið 1997 á þessum hæsta tindi veraldar. Haraldur Örn Ólafsson, ævintýramaður og pólfari, náði tindinum ennfremur í upphafi nýrrar aldar. Held að ekki hafi fleiri Íslendingar reynt við tindinn. Sennilega erum við eina þjóðin, ein af fáum allavega, sem hefur náð þeim árangri að allir sem reyni við hann séu sigursælir.

Sir Edmund Hillary markaði söguleg skref á hæsta tindi veraldar - þau fyrnast ekki þó snærinn hafi fyrir margt löngu þurrkað út ummerki farar hans. Afrek hans er eitt hið mesta í manna minnum.

Edmund Hillary látinn