Gjafmildur bítill hugsar til kvendjöfuls

Það er ekki hægt að segja annað en að hinn fyrrum lánssami eðalBítill Paul McCartney sé ótrúlega gjafmildur við Heather Mills, fyrrum eiginkonu sína, í tilefni af afmæli hennar. Gefur henni úr og gjafakort. Á sama tíma hefur hún ráðið einkaspæjara til að reyna að ná myndum af honum drukknum. Held að sagan muni meta Heather sem kvendjöful sem lagðist á bítilinn til þess eins að ná peningum út úr honum og blóðmjólka hann.

Ekki er langt síðan að fregnir bárust af því að Heather hefði tekið upp samtöl sín og bítilsins í hjónabandinu til að reyna að eiga sannanir gegn honum síðar meir. Hún hefur verið að gera út af við sig síðustu mánuðina með fáránlegum absúrd-fjölmiðlaframkomum. Hún kann varla að skammast sín einu sinni og líkir sér við dýrlinga og kvenhetjur og talar gegn þeim sem lifa fyrir peninga - á meðan berst hún fyrir því að fá allt að sex milljarða úr búi bítilsins.

Það eru rúmir fjórir áratugir liðnir frá því að bítillinn Paul samdi og söng lagið When I´m 64. Lagið var um lífið er aldrinum væri náð og hugleiðingar um tilveruna. Fyrir skömmu náði hann sjálfur þessum merka áfanga að verða 64 ára. Það verður seint sagt að afmælisárið og misserin eftir það hafi verið markað af gleði og ánægju. Hans er helst minnst núna af harðvítugum skilnaðarátökum, forræðisdeilu, yfirráðum yfir peningum sínum og mannorðinu, sem konan ætlar að leggja í rúst.

Það að hann gefi henni gjafir fyrir milljón íslenskra króna vekur því athygli og eiginlega fær mann til að hugsa um hversu gjafmildur maðurinn sé þrátt fyrir allt sem gerst hefur. Dómurinn yfir Heather í huga bresku pressunnar og almennings virðist þó ljós. Þar eru henni gefin öll hin verstu nöfn og seint hægt að segja að hún hafi öðlast gullinn sess með hjónabandinu og framgöngu sinni síðan. Hún ætlaði sér að verða þekkt fyrir líknarstarf og fötlun sína en sú ímynd er farin í vaskinn.

Og nú berst hún eins og ljónynja fyrir peningum kappans og hefur afhjúpað sig og rifið niður ímynd hinnar líknandi stjörnu, sem hún var talin áður, og reynt var að kynna enn frekar framan af í sambandinu við bítilinn. Það er ekki óvarlegt að segja að ímynd hennar sem hins miskunnsama samverja hafi farið á bólakaf og eftir aðeins gráðugur kvendjöfull í huga fólks.

Eyddi milljón í afmælisgjöf handa Mills

Váleg tíðindi frá Kabúl - tilræði við Gahr Støre

Það eru váleg tíðindi að reynt hafi verið að drepa jafnaðarmanninn Jonas Gahr Støre, utanríkisráðherra Noregs, í Kabúl í dag. Þetta sýnir þó vel hvernig staðan er á þessu svæði og líka það að við hér á Norðurlöndum lifum ekki í vernduðu umhverfi. Á þessum tímum eru allir í skotlínunni. Þegar að norrænir stjórnmálamenn eru í skotlínunni, og reynt að drepa þá með svo kuldalegum hætti, er það um leið orðið mál sem við verðum að velta fyrir okkur hér.

Norski blaðamaðurinn sem særðist í árás hryðjuverkaaflanna er nú látinn; Carsten Thomassen, vel þekktur fyrir góð verk í bransanum. Auk hans féllu sex manns í valinn í árásinni á norska utanríkisráðherrann. Það eru vissulega merkileg tíðindi að reynt sé að vega norrænan stjórnmálamann. Man ekki eftir að það hafi verið reynt að drepa þá í beinni árás, nema ef undan er þá skilinn Olof Palme, fyrrum forsætisráðherra Svíþjóðar, sem var veginn af byssumanni á götuhorni í Stokkhólmi fyrir rúmum tveimur áratugum er hann var að koma úr kvikmyndahúsi. Anna Lindh, fyrrum utanríkisráðherra Svíþjóðar, var svo auðvitað stungin til bana í verslunarmiðstöð í Stokkhólmi fyrir fimm árum.

Veit ekki hvort önnur dæmi eru um þetta. En það er ný sýn á veruleika stjórnmálanna hér að reynt sé að drepa norrænan stjórnmálamann á erlendri grundu á umbrotasvæði í hryðjuverkaárás. Einhver myndi kannski tala um að þarna væri verið að láta finna fyrir sér gagnvart stjórnmálamanni sem hefði farið í gegnum umbrotatíma Íraksstríðs og innrásarinnar í Afganistan. En á móti kemur að Jonas Gahr Støre hefur aðeins verið utanríkisráðherra í rúm tvö ár og situr í rauðgrænu stjórninni í Noregi, sem kom til valda löngu eftir að Bandaríkin fór inn í Írak og Afganistan og allt sem gerðist eftir hryðjuverkin í Bandaríkjunum.

Það er því ekki hægt að sjá annað en þetta morðtilræði sé bara til að senda skilaboð. Kannski var ekki verið að reyna að drepa Jonas Gahr Støre til að hefna sín á honum eða norskum stjórnmálum. Það er ekki spurt að neinu nema heift og hún beinist að öllum kjörnum fulltrúum virðist vera. Veit ekki hvernig er hægt að túlka þetta öðruvísi þegar að litið er á sögu stjórnmálamannsins og eins þeirrar stjórnar sem hann er hluti af.

Þeir tímar eru liðnir að við hér á Norðurlöndum séum á hliðarlínunni í hitamálum. Þegar að reynt er að drepa norrænan stjórnmálamann í árás af þessu tagi höfum við séð að veruleikinn er allt annar. Hann er fjarri því einfaldur og saklaus í sjálfu sér.

Norski blaðamaðurinn látinn

Hvað vill meirihlutinn í Reykjavík gera við húsin?

Það er eðlilegt að skyndifriðun sé beitt til að vernda húsin á Laugavegi meðan að beðið er endanlegrar ákvörðunar í málinu. Annað hefði verið óeðlilegt. Það er þó mikilvægt að skipulagsvaldið í Reykjavík, meirihluti borgarstjórnar, taki afstöðu til þess hvort friða eigi húsin. Það er í raun æskilegt, hvaða skoðun svo sem fólk hefur á málinu á skipulagsvaldið að taka afstöðu í sveitarfélaginu.

Það eru reyndar fá teikn á lofti um það að meirihluti borgarstjórnar í Reykjavík sé það sterkur að geta leyst þetta mál eða myndað sér skoðun á því og treysti á að Húsafriðunarnefnd eða menntamálaráðherra leysi það fyrir hann. Það eru enda þrjár eða fjórar skoðanir hjá leiðtogum framboðanna fjögurra sem mynda meirihlutann. Ekki er það traustverðugt eða til þess að gera málið einfaldara. Í raun væri ágætt að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, menntamálaráðherra, myndi óska eftir að fá eina afgerandi skoðun frá þessum veikburða meirihluta sem innlegg í málið.

Þetta mál hefur farið fyrir þrjá meirihluta í borgarstjórn Reykjavíkur og hann hefur verið einhuga í því þar til að vinstrimeirihlutinn veikbyggði tók við völdum í haust. R-listi vinstrimanna ákvað að húsin skyldu víkja og meirihluti Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks tók undir þá afstöðu. Nú er komið að alvöru málsins. Húsin hefðu sennilega verið rifin á morgun eða miðvikudag ef ekkert hefði verið gert. Eðlilegt er að bíða með niðurrifið og fá alvöru niðurstöðu í málið.

Hver er afstaða Dags B. Eggertssonar, borgarstjóra? Ekki hefur hann sagt mikið og í raun finnst manni það áberandi hvað hann er veikur leiðtogi. Gárungarnir segja að þegar að hann komi fram þurfi helst túlk við hliðina á honum til að hægt sé að skilja eina setningu frá honum. Það er margt til í því.

Skyndifriðun beitt á Laugavegi

Björk fær nóg af skugga myndavélablossanna

Björk Guðmundsdóttir hefur ekki verið þekkt fyrir að vera skaplaus kona og einhver lydda. Hefur þvert á móti alltaf farið eigin leiðir í listsköpun og karakter - ekki verið feimin að sýna skapið. Ég skil vel að hún hafi fengið nóg af skugga myndavélablossanna, enda geta þeir verið erfið hliðartilvera frægðarinnar. Það hlýtur að vera algjörlega ömurlegt að hafa ljósmyndara á eftir sér, hvert sem farið er.

Enda eru þeir aðgangsharðir og erfiðir við að eiga. Vilja alltaf meira og þeim er ekkert heilagt. Annars hefur verið sagt að sé þeim réttur litli putti grípi þeir dauðahaldi í alla höndina. Veit ekki hvort Björk hefur verið eitthvað að óska eftir fylgispeki ljósmyndaranna, en efa það þó. Enda hefur hún ekki verið sú týpa að vilja hafa þennan skugga á eftir, sem er fylgihlið frægðarinnar, tilverunnar sem hún hefur lifað síðan að hún var í Sykurmolunum og gaf út Debut fyrir einum og hálfum áratug.

Björk hefur verið þekkt fyrir að sýna hliðar sem enginn annar hefði þorað, nægir þar að nefna svanskjólinn margfræga á Óskarsverðlaunahátíðinni fyrir sjö árum, er hún var tilnefnd á hátíðinni fyrir lag sitt úr Myrkradansaranum. Svei mér þá ef það er ekki enn verið að stæla hann öðru hverju. Það er merkilegt að Björk, sem hefur ekki lifað í hátísku erlendu sérfræðinganna, eigi einn umdeildasta kjólinn á verðlaunahátíð í Hollywood á þessum áratug. En kannski hefur þessi sérstaða hennar aukið umfjöllunina enn frekar og ágengni ljósmyndaranna. Má vera.

Mér finnst það gott hjá Björk að sýna sjálfstæði og eigin huga, en ekki falla í hið augljósa form þekktu konunnar. En það hlýtur að vera neyðarúrræði að sparka frá sér í svona aðstæðum og vekur alltaf athygli. Það verður áhugavert að sjá hvort að Björk fær samúð fólks í þeim aðstæðum, eða hvort að hún verði fordæmd fyrir að þola ekki ljósmyndarana sem augljósan fylgihlut frægðarinnar.

Björk réðist á ljósmyndara

Glys- og stjörnulaus Gullhnöttur í 32 mínútur

Gullhnötturinn var veittur í Los Angeles í nótt í 65. skiptið. Athöfnin var söguleg í alla staði; glys- og stjörnulaus með öllu, í formi blaðamannafundar, og stóð aðeins yfir í 32 mínútur - stysta verðlaunaathöfn til þessa í kvikmyndaborginni. Vegna verkfalls handritshöfunda var Gullhnötturinn í raun blásinn af sem alvöruhátíð en sigurvegarar voru þó kynntir til leiks. Leikarar höfðu ákveðið að standa með handritshöfundum í baráttu sinni og því voru engar þakkarræður haldnar og prógrammið rann hratt í gegn með kynningum glysþáttastjórnenda í Hollywood.

Það er vissulega sögulegt að prógrammið snúist í raun aðeins um innsta kjarnann sjálfan: það að upplýsa um sigurvegarana, handhafa Gullhnattarins - en í engu um hliðaráhrif keppninnar; stjörnuljómann, fagra kjóla, leikarabros og langar þakkarræður þar sem þakkað er öllum sem hafa stutt sigurvegarann; allt á milli umboðsmannsins, sem heldur um alla þræðina, og pabba og mömmu, sem bjuggu stjörnuna til. Óskarsverðlaunin verða afhent eftir fimm vikur og ekki undrunarefni að margir velti fyrir sér hvort að afmælishátíðin, þar sem áttatíu ára afmæli er fagnað, muni geta farið fram. Ekki glittir í lausn verkfallsdeilunnar, en flestir þættir eru að verða komnir í þrot í sjónvarpi vegna þess.

Breska kvikmyndin Atonement, með Keiru Knightley og James McAvoy (sem var ein stjarnanna í The Last King of Scotland), var hinn stóri sigurvegari kvöldsins; hlaut verðlaunin fyrir bestu dramatísku kvikmynd og ennfremur fyrir kvikmyndatónlist. Henni tókst að skáka við sterkum myndum á borð við American Gangster, Eastern Promises, The Great Debaters, Michael Clayton, No Country for Old Men og There Will Be Blood. Það er þó ekkert öruggt um möguleika hennar á Óskarnum, enda hafa myndirnar sem hafa unnið í þessum flokki á Golden Globe ekki hlotið Óskarinn síðustu þrjú árin. Myndin hefur hlotið góða dóma og verður eflaust áberandi á Óskarnum.

Frábær kvikmyndaútfærsla leikstjórans Tim Burton á verkinu Sweeney Tood hlaut verðlaunin sem gaman/söngvamynd ársins og Johnny Depp hlaut verðlaunin sem leikari í aðalhlutverki í þeim flokki fyrir túlkun sína á aðalpersónunni - þetta voru fyrstu alvöru kvikmyndaverðlaun Depp, eftir langan og litríkan leikferil. Það fór eins og flestir spáðu - hin franska Marion Cotillard hlaut gullhnöttinn fyrir túlkun sína á Edith Piaf. Cotillard verður Edith, ein besta söngkona 20. aldarinnar, með slíkum glans að vart verður leikið eftir. Með sannkölluðum töfrum færði hún Piaf ljóslifandi yfir á hvíta tjaldið; bæði sigra hennar og sorgir. Hún er sterkt óskarsefni.

Breska leikkonan Julie Christie hlaut, eins og flestum grunaði, leikkonuverðlaunin í dramatískri mynd, en hún var auðvitað stórfengleg í hlutverki Alzheimer-sjúklingsins Fionu, sem smám hverfur inn í annan heim, í myndinni Away From Her. Þetta er að mínu mati besta leikframmistaða Christie í áratugi; síðan að hún lék í Darling (sem hún hlaut óskarinn fyrir á sjöunda áratugnum), Doctor Zhivago og McCabe and Mrs. Miller. Þótt ótrúlegt megi virðast er þetta í fyrsta skiptið sem hún vinnur gullhnöttinn. Christie hefur reyndar gefið í skyn að þetta hafi verið síðasta leikframmistaða sín á litríkum leikferli. Vonandi verður svo ekki.

Breski leikarinn Daniel Day-Lewis vann í dramaflokknum, er víst leiftrandi í hlutverki sínu í There Will Be Blood. Það er mynd sem mér hlakkar mjög til að sjá, hef ekkert heyrt nema lofsamlegt við hana. Sumir kvikmyndagagnrýnendur segja að þetta sé besta hlutverk hans síðan í My Left Foot fyrir tveim áratugum, en hann hlaut óskarinn fyrir þá rullu og var algjörlega frábær sem hinn fatlaði Christy Brown, sem gat aðeins hreyft vinstri fótinn og málaði með honum. Það er ein besta túlkun kvikmyndasögunnar að mínu mati, ótrúlega sönn og sterk. Day-Lewis velur jafnan hlutverk af kostgæfni, aðeins leikið í 25 myndum á ferlinum.

Spænski leikarinn Javier Bardem vann loksins alvöru kvikmyndaverðlaun í Hollywood, en hann hlaut aukaleikaraverðlaunin fyrir túlkun sína á Anton í No Country for Old Men, mynd Coen-bræðra. Það er kominn tími til að Hollywood heiðri Bardem, en hann hefur átt margar yndislegar leiktúlkanir; t.d. í Before Night Falls (sem hann hlaut óskarstilnefningu fyrir) og í The Sea Inside (Mar Adentro), en það er mynd sem heillaði mig gjörsamlega og ég varð eiginlega undrandi að hann fékk ekki tilnefningu til óskars fyrir hana, enda algjörlega frábær mynd. Það er góðs viti ef Bardem fær óskarinn, styð það heilshugar. Hefur unnið fyrir honum.

Cate Blanchett hlaut aukaleikkonuverðlaunin fyrir túlkun sína á rokkgoðinu Bob Dylan í I´m Not There. Var alla tíð viss um að hún hlyti verðlaunin og væntanlega á hún góðan séns á að fá sinn annan óskar líka fyrir rulluna, en hún hlaut verðlaunin fyrir þrem árum fyrir túlkun sína á bestu leikkonu kvikmyndasögunnar, Katharine Hepburn, í mynd meistara Scorsese, The Aviator. Hef ekki enn séð þessa mynd, en af klippum úr henni að dæma er hún að brillera sem Dylan. Þetta sýnir bara hvað hún er fjölhæf og góð leikkona - er að mínu mati ein sú besta í dag. Það var skandall að hún fékk ekki óskarinn á sínum tíma fyrir Elizabeth reyndar.

No Country for Old Men hlaut handritsverðlaunin, kemur ekki að óvörum enda eru þeir Coen-bræður algjörir snillingar og það verður gaman að sjá þessa mynd, sem ég hef ekkert heyrt nema jákvætt og gott um. Það kom skemmtilega á óvart að Julian Schnabel hlyti leikstjóraverðlaunin fyrir hina frönsku Le Scaphandre et le papillon (The Diving Bell and the Butterfly), sem hlaut verðlaunin sem besta erlenda mynd ársins. Þarf kannski varla að koma á óvart, þar sem gullhnötturinn er jú verðlaun erlendra blaðamanna í Hollywood. Hún hefur hlotið góða dóma og er ein þeirra fjölmörgu sem eru á leiðinni á klakann og eru áhugaverðar.

Sjónvarpsverðlaunin skiptust bróðurlega niður. Enginn einn afgerandi sigurvegari. Í dramaflokknum var Mad Men (ný þáttaröð sem ekki er enn komin á dagskrá hér á klakanum) valin besta þáttaröðin og í gamanflokknum hlaut Extras, með Ricky Gervais, verðlaunin, en hún hefur verið sýnd undir heitinu Aukaleikarar, í Ríkissjónvarpinu. Í dramahlutanum hlutu Jon Hamm (Mad Men) og Glenn Close (sem hefur farið á kostum og átt flotta endurkomu í Damages) leikverðlaunin en í gamanhlutanum unnu David Duchovny (Californiacation - vann Gervais) og Tina Fey (30 Rock) leikverðlaunin.

Í aukaleikaraflokknum í sjónvarpsþáttum unnu Jeremy Piven fyrir Entourage (skandall að gengið væri framhjá Andy Serkis í Longford að mínu mati) og Samantha Morton fyrir glæsilega túlkun í Longford. Fyrir leik í leikinni framhaldsmynd unnu Jim Broadbent (fyrir Longford) og Queen Latifah (fyrir Life Support) verðlaunin. Það vakti reyndar athygli mína að Sissy Spacek vann ekki fyrir leik sinn í Pictures of Hollis Woods, en margir höfðu spáð henni verðlaununum.

Heilt yfir er þetta allt þó mjög verðskuldað. Þetta gefur góðar vísbendingar fyrir Óskarinn, en fátt er þó öruggt. Tilnefningar til Óskarsverðlaunanna verða kynntar eftir rúma viku, þriðjudaginn 22. janúar og verðlaunin verða afhend 24. febrúar, að öllu óbreyttu. Kynnir óskarsins, Jon Stewart, mun forfallast standi verkfallið þá enn, enda í félagi handritshöfunda, og alls óvíst er að samið verði fyrir þann tíma. Afmælishátíðin er því í nokkurri óvissu, rétt eins og Gullhnötturinn.

En þetta var sérstök verðlaunaathöfn svo sannarlega, eftirminnileg fyrir okkur sem fylgjumst með kvikmyndabransanum og höfum gaman af að spá og spekúlera í þessu. Sérstakt að upplifa athöfn þar sem ekkert var eftir nema grunnurinn í sjálfu sér, tilkynning verðlauna. Mörgum fannst sviplaust að sjá leikverðlaunin fyrst eftir hryðjuverkin í Bandaríkjunum árið 2001 en þetta sló því öllu við. Það vonast flestir sennilega eftir glysinu næst.

Golden Globe verðlaunin veitt

Lágstemmd verðlaunaathöfn í Los Angeles

Það er vægast sagt sérstakt að horfa á afhendingu Golden Globe-verðlaunanna í Los Angeles núna. Athöfnin er engin en verðlaunin eru kynnt á blaðamannafundi þar sem verkfall handritshöfunda lagði keppnina í rúst þetta árið og fer hún því fram án þess glyss og glaums sem einkennir verðlaunahátíðir í Hollywood. Leikarar höfðu hótað að sniðganga hátíðina vegna verkfallsins og því féll hún um sjálfa sig. Það eru umsjónarmenn glys-þáttanna í Bandaríkjunum sem afhenda verðlaunin.

Fyrir okkur sem eru vön því að vaka og fylgjast með stóru verðlaunahátíðum kvikmyndabransans; gullhnettinum og Óskarsverðlaununum, er þetta vægast sagt stórmerkileg upplifun, en alla tíð hefur þetta verið eitt stærsta augnablik ársins og áhugavert að fylgjast með öllum hliðum hátíðarinnar. Þetta er eins lágstemmt og mögulegt má vera. Þetta er auðvitað ekki sama hátíðin og eiginlega jafn fjarstæðukennt og að horfa á Silfur Egils án Egils Helgasonar. Svei mér þá ef maður saknar ekki alls yfirdrifna glyssins þegar að ekki vottar fyrir einu sinni anga af honum.

Þetta verður ekki löng verðlaunaafhending. Meira og minna búið fyrir þrjú, svo að ekki verður vakað eins lengi og venjulega eftir að dæminu ljúki. Það er ekki nema von að hugsað sé til Óskarsverðlaunanna, hvort að þau verði svona lítilvæg stund eins og þessi gullhnattaafhending. Óskarinn á áttatíu ára afmæli og því væri mjög sérstakt ef að afmælishátíðin yrði ekki eitt né neitt. Kynnir hátíðarinnar að þessu sinni, Jon Stewart, er reyndar í félagi handritshöfunda svo að það blasir við að hátíðin verður ekki haldin án hans standi verkfallið enn og reyndar áhugavert að sjá hvort að þeir myndu fá undanþágu fyrst að GG fékk það ekki.

Skrifa um niðurstöðurnar örlítið á eftir þegar að þetta liggur fyrir, sem verður fljótlega.