Átti að brjóta Ólaf F. niður með skrílslátunum?

Ég verð var við að sífellt fleiri spyrja sig þeirrar spurningar hvort að skrílslætin í Ráðhúsinu fyrir tveim dögum hafi ekki verið sett fram til að reyna að brjóta niður Ólaf F. Magnússon, borgarstjóra, og koma í veg fyrir að nýr meirihluti tæki við völdum. Sumir þeirra sem voru á pöllunum fóru þangað með þá von að skrílslætin myndu verða til að koma í veg fyrir meirihlutaskiptin. Var það þá ekki Ólafur sem var verið að ráðast að?

Velti þessu fyrir mér hér í gær. Sumir þeirra sem kommentuðu þar beindu þessu sérstaklega að mér. Er ég þó fjarri því fyrsti bloggarinn sem kem með þessar pælingar. Sú sem fyrst kom með þessa pælingu var Salvör Gissurardóttir. Seint verður hún talin til mestu stuðningsmanna Ólafs F. Magnússonar, DF-meirihlutans né flokksforystu Sjálfstæðisflokksins, þó vissulega sé hún systir Hannesar Hólmsteins Gissurarsonar. Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, vék að þessu í gærkvöldi ennfremur á vef sínum. Ástæðan fyrir því að ég tók það upp er vissulega sú að ég tel að þetta hafi átt að vera sálfræðihernaður, fyrst og fremst gegn Ólafi.

Það vakti mikla athygli mína þegar að ég sá fundinn í beinni og eiginlega mun frekar síðar á vefvarpi Ríkisútvarpsins að mest var kallað og öskrað þegar að Ólafur F. Magnússon stýrði sem forseti borgarstjórnar fundinum og allt datt niður þegar að hann gekk úr sal, greinilega mjög langt niðri vegna þessara skrílsláta sem fóru langt fram úr því að vera mótmæli. Aftur reis þetta upp þegar að kom að kjöri borgarstjóra og tilkynnt var um að Ólafur F. hefði verið kjörinn. Þá reyndar fór þetta út yfir öll mörk. Það átti að hleypa upp fundinum, koma í veg fyrir almennileg skoðanaskipti kjörinna fulltrúa.

Gera átti fundinn að einu allsherjar kaos. Sumir vilja meina að stólað hafi verið á að löggan bæri fólk út. Allt var þetta leitt af stjórnmálaflokkunum sem voru að missa völdin og stuðningsmanni Margrétar Sverrisdóttur. Dagur B. Eggertsson, fyrrverandi borgarstjóri, og læknir nota bene, sat álengdar greinilega glottandi yfir því að Ólafur F. komst úr jafnvægi við öskrin, sem fóru alltof langt, enda var persónulegum svívirðingum og hreinu ógeði dælt á hann. Orðavaðallinn fór langt yfir öll mörk. Það er ekki óvarlegt að telja að þarna hafi átt að brjóta Ólaf F. niður.

Sé tekið tillit til þess að þetta er maður sem nýlega hefur sigrast á geðsjúkdómi er þetta ekki óvarlegt mat og engin furða að þessu sé velt upp.

Ólafur F. tjáir sig opinskátt um veikindi sín

Ólafur F. Magnússon, borgarstjóri, kemur vel fyrir í viðtölum í 24stundum og Fréttablaðinu í dag og tjáir sig opinskátt um atburðarás síðustu daga og árásir gegn honum vegna veikinda sem hann átti við að stríða. Umræðan um veikindin hefur verið mjög lágkúruleg og því miður hefur hún sýnt að það eru enn miklir fordómar í samfélaginu gagnvart geðsjúkdómum - það er dapurlegt að sjá á hversu lágu plani ráðist er að honum.

Það sem skiptir mestu máli nú er að Ólafur starfi af heilindum og fái tækifæri til að vinna að þeim verkum sem hann telur skipta máli. Ólafur F. Magnússon skilaði læknisvottorði þegar að hann sneri aftur í borgarstjórn í byrjun desember 2007, eftir að hafa verið fjarverandi um nokkurra mánaða skeið. Það var sögulegt, enda man ég engin önnur dæmi þess að kjörinn fulltrúi með umboð frá almenningi hérlendis hafi þurft að skýra veikindi sín sérstaklega fyrir stjórnvaldi, sérstaklega því að um er að ræða meirihlutafulltrúa á þeim tíma. Það vottorð ætti þó að duga í þessari umræðu nú.

Mér finnst mjög ómaklega hafa verið ráðist að Ólafi síðustu dagana. Man ekki önnur dæmi þess að veikindi stjórnmálamanna hafi áður leitt til jafn lágkúrulegra og persónulegra árása þar sem allt að því er vegið að mannorði viðkomandi. Það hefur verið langt seilst til að ráðast að heiðri og æru Ólafs F. Magnússonar og satt best að segja finnst mér þetta komið út yfir öll mörk. Ólafur F. hefur skilað vottorði og hefur snúið aftur til starfa og það er eðlilegt að hann vilji forðast að gera einkalíf sitt að skotspóni.

Hann hefur þó nú farið yfir þessi mál og það er heiðarlegt að gera það eins og komið er málum. Það er þó vonandi að sú umræða þagni nú. Það eru því miður dæmi um að nota eigi veikindi Ólafs F. Magnússonar til að veikja hann í sessi og eiginlega hefur verið gengið lengra í þeim efnum en ég man eftir. Eitt er að gagnrýna verk stjórnmálamanns en annað er að draga æru hans í svaðið vegna veikinda sinna. Það er lágkúrulegt og finnst mér engum það til sóma.

Ólafur F. hefur alla tíð verið þekktur fyrir að vera hugsjónamaður í pólitísku starfi og látið verkin tala, haft afgerandi skoðanir og verið maður málefnanna. Það er þegar ljóst á verkum nýs meirihluta að hann ætlar að láta verkin tala í embætti.

Ólafur: Aðalatriði að ég starfi af heilindum

Sól Framsóknar hnígur til viðar í höfuðborginni

Á innan við ári hefur sól Framsóknarflokksins í Reykjavík hnigið til viðar. Höfuðborgaruppbyggingin mikla í flokknum sem skipulögð var í formannstíð Halldórs Ásgrímssonar er hrunin og eftir eru aðeins rústir. Flokkurinn á engan þingmann í höfuðborginni en átti þrjá á síðasta kjörtímabili, þar af tvö ráðherrasæti lengst af þeim tíma og um tíma sjálft embætti forsætisráðherra.

Eftir fjórtán ára meirihlutaþátttöku framsóknarmanna í Reykjavík, lengst af innan R-listans sem flokkurinn var burðarásinn í alla tíð, þar sem leiðtogar flokksins höfðu lykiláhrif við stjórn borgarinnar er Framsókn nú með öllu valdalaus. Eftir að hafa í mörg ár leitt nefndir í borgarkerfinu situr hann aðeins eftir með nefnasetu í borgarráði og stjórn Faxaflóahafna, auk áheyrnarfulltrúa í nefndum, sem hafa ekki atkvæðisrétt. Óskar Bergsson sem borgarfulltrúi er því varla öfundsverður af stöðu sinni og mjög einangraður á vaktinni.

Brotthvarf Björns Inga er mikið áfall fyrir flokkinn, en það er skiljanlegt að hann hafi ekki viljað verða áhrifalaus í minnihluta. Hann var orðinn einangraður með öllu í stöðu sinni, hafði málað sig út í horn í valdatafli sínu og hneykslismálin fóru illa með hann. Honum var þó slátrað innan frá með herferð síðustu daga, þar sem Guðjón Ólafur reyndist bæði vígfimari og klókari andstæðingur en Binga órðai fyrir.

Brotthvarf hans er enn eitt áfallið fyrir Framsókn í Reykjavík og eitt skýrasta dæmið um að höfuðborgaruppbygging Halldórs, sem var eitt lykilmála formannsferils hans, er með öllu hrunin til grunna.

Upptalning Egils Helgasonar á vef sínum yfir kjörna fulltrúa er athyglisverð:

"Björn Ingi er farinn. Anna Kristinsdóttir er farin. Guðjón Ólafur Jónsson er persona non grata í flokknum. Ásrún Kristjánsdóttir er líka hætt. Jónína Bjartmarz er í Kína. Jón Sigurðsson staldraði stutt við í pólitík. Finnur er horfinn, Árni Magnússon líka. Halldór Ásgrímsson er í Köben.

Af fjórum efstu frambjóðendum í síðustu borgarstjórnarkosningum eru tveir farnir. Af fjórum efstu frambjóðendum í Reykjavík norður og suður í alþingiskosningunum er aðeins einn sem má telja fúnkerandi flokksmann: Sæunni Stefándsóttur, ritari Framsóknar.

Flokkurinn á engan alþingismann í borginni, en í borgarstjórninni sendur Óskar Bergsson einmana vaktina."

Við þessa upptalningu mætti bæta við Ólafi Erni Haraldssyni, fyrrum þingmanni Framsóknar, sem hrökklaðist frá metorðum í flokknum vegna þess að hann komst upp á kant við forystu flokksins, en var síðar komið fyrir í forstjórastöðu hjá Ratsjárstofnun, en var hent þar út í fyrra af utanríkisráðherra Samfylkingar.

Eftir stendur að þetta er eiginlega kaldhæðnislegt hrun Framsóknarflokksins í Reykjavík, í raun aðeins á tveim árum, frá því að Halldór og Árni hrökkluðust út. Jón Sigurðsson náði aldrei að skipta máli þarna en fall hans var samt ansi hátt. Það er fjarstæða að kenna fjölmiðlum um þetta hrun eins og Guðni Ágústsson, formaður Framsóknarflokksins, hefur gert, að ég tel með hálfum huga, því honum getur varla verið alvara.

Það eru innanmein sem eru að drepa þennan flokk í höfuðborginni. Hann er valdalaus og í molum. Það er eins og enginn vilji byggja hann upp og þegar að hann kemst á hnén taka flokksmenn sjálfir upp sveðjuna og höggva til flokkskjarnans. Það eru fá dæmi um aðra eins eyðileggingarherferð innan frá í stjórnmálaflokki árum saman.

Halldór Ásgrímsson ætlaði sér að byggja flokkinn upp í höfuðborginni. Þrír pólitískir krónprinsar hans; Björn Ingi, Finnur og Árni Magg, voru í forystusessi flokksins í borginni en allir fóru þeir úr pólitík við lítinn orðstír. Halldór sjálfur færði sig í borgina en veslaðist upp þar, allt þar til að hann gafst upp og fór af velli mæddur og bugaður.

Það er ekki hægt að segja annað en að þetta séu kuldaleg örlög fyrir einn flokk - vandséð er að hann geti risið upp úr þessari sjálfstortímingarherferð sinni.

Mikið áfall fyrir Framsóknarflokkinn