Orðspor Íslands stórlega skaddað á alþjóðavísu

Auðvitað er orðspor Íslands stórlega skaddað eftir bankahrunið og það mun taka langan tíma að koma því í samt lag og áður. Kannski verður það ferli sársaukafullt og erfitt ekki síður en upplifun okkar allra var af hruninu mikla. Mjög dapurlegt er að finna að Ísland nýtur ekki lengur lánstrausts og hefur ekki burði til að vera í forystusveit á alþjóðavettvangi vegna þess hvernig hefur farið fyrir þjóði með hruni útrásarstefnunnar. Sumt sem tekur hefur langan tíma að byggja upp verður erfitt að endurreisa.

Súrrealískt er að hlusta á fjölmiðlaumfjöllun um bankahrunið á Íslandi og niðursveifluna, sem enn er ekki orðin alvöru, enda botninn ekki orðinn algjör. Við eigum eftir að taka mikinn skell á öllum sviðum og færast mjög langt aftur í tímann í lífsgæðum. Lífsstandardinn á eftir að taka mikinn kipp þegar sverfur virkilega að. Ég óttast að við eigum enn eftir að taka þungan skell áður en alvöru botni verður náð.

Verst af öllu er að Ísland er orðið að skólabókardæmi á alþjóðavísu um þjóð sem fór fram úr sjálfri sér, týndi grunnlífsgildum sínum og gleymdi verðmætamatinu. Ég held að það verði sársaukafullt að upplifa það fall en kannski verður það einhver lexía.

Ekkert land hrunið hraðar

Er eggjakastið og grimmdin rétt mótmælaaðferð?

Ég finn mikla reiði í samfélaginu, þó ég telji að margir séu enn í afneitun yfir því hvernig sé komið fyrir þjóðinni. Óvissan er mikil. Ég efast hinsvegar mjög um að það sé rétt aðferð að henda eggjum í Alþingishúsið og ráðast að lögreglunni. Kannski fer það svo að stjórnleysið verður algjört og mótmælin enda á næstunni í hreinu ofbeldi gegn stjórnvöldum og öllum þeim sem við teljum að hafi sett þjóðina á hausinn eða sofið meðan það gerðist. En við getum um leið velt því fyrir okkur hvort þjóðin hafi öll sofið meðan við flutum að feigðarósi.

Kannski er þetta ofbeldi, grimmdin, hluti af því að mótmæla. En ég held að friðsamleg mótmæli þar sem skoðanir koma fram óhikað og einbeittur baráttuvilji sé besta leiðin til að vekja athygli á málstaðnum. Á þeim boðskap er hægt að komast mjög langt og stundum þarf ekki að grípa til hreins ofbeldis til að málstaðurinn hafi sigur. En það er erfitt fyrir suma að beina baráttueldinum að þeim sem barist er gegn nema ofbeldi eða skemmdarfýsn komi þar við sögu. En það er ekki góð aðferð og stundum getur hún snúist upp í andstæðu sína.

Eggjum kastað í Alþingishúsið

Silkihanskameðferð á Sigurði Einarssyni á Stöð 2

Mér fannst Sigurður Einarsson, fyrrum stjórnarformaður Kaupþings, sleppa frekar billega í Markaðsviðtalinu á Stöð 2 í morgun, rétt eins og Hannes Smárason fyrir viku. Hann kemst upp með að snúa málinu í hreina útúrsnúninga gegn Davíð Oddssyni, seðlabankastjóra, og það virðist vera helsta fréttin eftir viðtalið þegar mikilvægast er að ræða siðlausa og ólöglega verknaði þeirra sem réðu för í Kaupþingi skömmu fyrir bankahrunið.

Mér er slétt sama hvort Davíð Oddsson hefur sagt eitthvað við þá Kaupþingsmenn eða hvort þeir þoli hann ekki. Ekkert af því skiptir máli. Nú þarf hinsvegar að spyrja alvöru spurninga þegar útrásarvíkingarnir eru annars vegar. Verklag þeirra og upphafin forysta hefur verið algjörlega innihaldslaus og útrásin dæmd sem hrein svikamylla. Mörg mál eru mikilvægari en þetta og það sýnir innhaldsleysi viðtalsins að þetta sé aðalfréttin.

Sigurður: Lenti illilega saman við Davíð

Obama styður Ísrael af krafti í baráttu gegn Íran

Vel hefur komið í ljós á síðustu dögum að Barack Obama, verðandi forseti Bandaríkjanna, verður ötull málsvari Ísraels á forsetastóli. Þetta kemur fram í vali hans á Rahm Emanuel (sem gárungarnir nefna Rahm-bo) sem starfsmannastjóra Hvíta hússins og ennfremur af orðum Obama á fyrsta blaðamannafundi hans sem viðtakandi forseti um Íran. Ég get ekki heyrt mikinn mun á orðavali Obama og George W. Bush um Íran. Ríkisstjórn Obama verður á vaktinni vegna Írans og mun ekki hika við að beita valdi muni Íransstjórn halda áfram kjarnorkuframleiðslu sinni.

Í kosningabaráttunni varð vart við þann mikla misskilning að Obama myndi ekki taka upp sömu stefnu og Bush forseti í málefnum Írans og Ísraels. Það reynist markleysa, bæði þarf hann að tala eins og Bush forseti í þessum þýðingarmiklu málum til að ná til lykilhópa sem komu honum í forsetaembættið og auk þess vill hann ekki marka sig sem forseta sem veitir afslátt í utanríkis- og varnarmálum. Með þessu sýnir Obama að hann hefur í raun sömu stefnu í málefnum Ísraels og Írans og þeir sem hann barðist gegn í kosningabaráttunni innan flokks og utan.

Mér finnst samt valið á Emanuel ramma inn tryggð og stuðning Obama við Ísrael. Enginn einn maður gæti orðið meira andlit Ísraels og örlagavaldur í stjórnkerfinu en Rahm Emanuel. Með því að fela honum algjör völd í innra kerfi Hvíta hússins felast sterk skilaboð um utanríkisstefnu Obama-stjórnarinnar þó enn sé ekki vitað hver utanríkisráðherrann verður.

Reyndar er ég nokkuð handviss um að John Kerry verður utanríkisráðherra, enda sögusagnir um að hann sé að væla í Obama um að fá embættið, en hann hefur veikst mjög í sessi pólitískt eftir tapið í forsetakosningunum 2004. Svo er greinilega öruggt að Bob Gates, varnarmálaráðherra Bush-stjórnarinnar, mun halda áfram.

Forystuhæfileikar Obama