Loksins fáum við gömlu leikverkin á skjáinn

Það er löngu orðið tímabært að gerður sé samningur sem felur í sér endursýningu á leiknu íslensku efni frá fyrstu árum Ríkissjónvarpsins. Það er mikið af eðalefni í safni Sjónvarpsins sem hefur í mesta lagi verið sýnt einu sinni eða tvisvar áratugum saman og kominn tími til að við fáum að njóta þessa efnis og yngri kynslóðir sjái góð og vönduð leikverk.

Þegar að Sjónvarpið varð 30 ára, árið 1996, voru gerðir þættir um sögu þess og sýnt brot úr myndasafninu, kaflaskiptir þættir eftir efni. Þorfinnur Ómarsson tók saman góðan og vandaðan þátt með broti af leiknu efni. Þar var margt mjög áhugavert klippt saman og hrein veisla að sjá viss brot og eiginlega viss eftirsjá að hafa aldrei séð þessi verk í Sjónvarpinu. Sum leikverkin voru vissulega ekkert spes en það eru miklar perlur þarna inn á milli sem væri gaman að sjá.

Leikna efnið í Sjónvarpinu hefur verið að minnka á síðustu tíu til fimmtán árum. Mér fannst meiri metnaður í þessum efnum í dagskrárstjóratíð Hrafns Gunnlaugssonar og Sveins Einarssonar, en síðan hefur verið þó að Sigurður G. Valgeirsson hafi staðið sig ágætlega með Sunnudagsleikhúsið einhvern veturinn fyrir rúmum áratug. Þá voru nokkur verk endursýnd og leikverkið Þrek og tár var í beinni útsendingu úr Þjóðleikhúsinu. Ríkisrisinn hefur gjörsamlega sofið á verðinum síðasta áratuginn og ekki staðið sig að einu eða neinu leyti og hrein hræsni að tala um að það standi vörð um menningarlegt hlutverk.

Þórhallur og hans fólk í Sjónvarpinu er greinilega að laga til þarna og ætlar að taka sig á. Um páskana sjáum við leikið verk, Mannaveiðar, byggt á sögu Sveinbjörns Baldvinssonar, og eflaust er það aðeins fyrsta verkefnið. Ekki er langt síðan að Björgólfur Guðmundsson ákvað að leggja fé til innlendrar dagskrárgerðar í formi leikins efnis.

Og nú opnast safn gamalla verka og vonandi fáum við vænan skerf af því á dagskrá. Enda er full þörf á að við kynnumst aftur hinu gamla og góða sem gert var á árdögum íslensks sjónvarps.


PS: Fyrst og fremst vildi ég fá að sjá þáttaröðina Undir sama þaki. Hef heyrt margar sögur um þessa þætti og hversu góðir þeir voru. Væri gaman að fá að sjá þá!

RÚV semur við félög leikara og tónlistarmanna

Beckham-hjónin óánægð með Bandaríkjadvölina

Það er greinilegt að Beckham-hjónin telja sig ekki fá nógu mikla athygli í Bandaríkjunum og finna sig ekki í borg englanna. Aðeins eru átta mánuðir síðan að mikið fjölmiðlafár var í LA vegna komu Beckham-hjónanna. Þar upplifði hann sömu stjörnustælana og voru til staðar þau fjögur ár sem hann spilaði með Real Madrid og í stjörnuliði Manchester United í rúman áratug. Svo mikill var fjölmiðlahasarinn að sýnt var beint frá kynningu á Beckham í liðinu.

Það verður aldrei af þeim skafið þeim David og Victoriu að þau eru sannkallaðir snillingar að ná fjölmiðlaathygli og beina henni rétt að sér. Þau hafa ótrúlega góð sambönd við að ná réttum blaðaviðtölum og hljóta góð ljósvakaviðtöl sem kemur þeim í kjarna allrar umfjöllunar. Þetta tókst þeim áður og ekki brást þeim bogalistin við komuna til Bandaríkjanna. Reyndar ef frá er skilin athyglin tengd Rebeccu Loos fyrstu dagana, en skuggi hennar fylgdi þeim yfir atlantshafið.

Beckham var hylltur eins og kóngur á rauðum dregli í Los Angeles. Sá glansi er slokknaður að mestu. Í upphafi töldu þau að flutningur til Bandaríkjanna væri sá fjölmiðlavænasti. Jafnan hefur manni fundist þau hjónin helst meta tækifærin í fjölmiðlamínútum, hversu lengi glampinn haldist. Það er allavega freistandi að halda það, hafandi fylgst með þeim fyrr og nú, einkum í borg englanna. En það er greinilegt að þau eru ekki að fíla að falla í skuggann, sem þau hafa gert er liðið hefur á vistina.

Beckham hjónin vilja burt

Kynlíf í skjóli nætur í almenningsgarðinum

Netmogginn er ansi naskur á að finna hina ótrúlegustu smálegu atburði af erlendum vettvangi og gera úr þeim skondna fréttamola til að gera netumræðuna hér enn litríkari. Held að þessi frétt af hollenska almenningsgarðinum sé ein sú skondnasta lengi. Þar getur fólk stundað kynlíf í skjóli nætur en á meðan er bannað að fara með hundinn sinn í garðinn nema í ól og þeir mega ekki ganga lausir þar.

Það hefur svosem aldrei vantað frelsisandann í borgaryfirvöld í Amsterdam en þetta er með því skondnara og von að fólk spyrji sig að því hvað sé næst á dagskrá borgaryfirvalda.

Kynlíf leyft, ekki hundar

Sviðshræddu stjörnurnar með grímuna

Það er svolítið skondin staðreynd að söngkonan Madonna taki kvíðaköst í hvert skipti áður en hún fer á svið og óttist jafnvel að deyja við að skemmta aðdáendum sínum, svo mikil sé paníkin innst inni. Madonna hefur verið þekkt fyrir að vera með ákveðnari stjörnum í sínum bransa og óhikað sýnt allt og verið áberandi við allt að því að glenna sig til að ná athygli fólks um allan heim. Þeir sem muna eftir Madonnu í gegnum tíðina sjá ekki sviðshræddu stjörnuna, heldur þá sem hefur gaman af að stuða.

Þegar að Madonna lék í Dick Tracy árið 1990 og átti í stuttu ástarsambandi við leikarann Warren Beatty, sem lék Tracy eins og flestir vita auðvitað, þótti hún vera á vissum hápunkti. Átti marga smelli undir lok níunda áratugarins og í byrjun þess tíunda - var líka djörf á því skeiði og ófeimin við að syngja fáklædd á sviði og opinbera allt hið heilagasta í einkalífi sínu og karakter. Það er því svolítið sérstakt að Madonna skuli viðurkenna, nú þegar að hún er orðin fimmtug, að hún sé paníkeruð fyrir hverja framkomu og óttist um að geta jafnvel ekki klárað prógrammið.

Það er margþekkt að stjörnur setji á sig vissa grímu, fari í annan karakter, til að klára prógrammið sitt og nái vissum hæðum í túlkun sinni í leik og söng með því að vera allt annar en innsti kjarninn ætti að sýna í sjálfu sér. Flestir muna eftir leikaranum Peter Sellers, sem aldrei var í eigin karakter en gat leikið óteljandi karaktera með miklum glans en faldi sig á bakvið allan þann fjölda alla tíð. Margir tala líka um leikarana Bill Murray, Steve Martin og Chevy Chase með sama stíl. Laddi er þekkt dæmi hér heima og í söngbransanum eru til fjöldi söngvara sem hafa viðurkennt að setja á sig grímu til að fela innsta óttann í eigin karakter fyrir aðdáendum.

Madonna bætist nú í þann flokk. Það eru viss tíðindi. Þeir sem hafa fylgst með henni í þessa tvo áratugi sem hún hefur verið á toppi sinnar frægðar hafa jafnan talið hana eina sviðsöruggustu manneskju bransans, sem þorir að gera allt og sýna allt til að halda í frægðina. En kannski er það eitt stórt skuespil til að fela innsta kjarnann og þann viðkvæmasta.

Óttast að deyja á sviðinu

Spitzer segir af sér

Það kemur engum að óvörum að Eliot Spitzer, ríkisstjóri í New York, ætli að segja af sér. Hann er rúinn trausti og stuðningi eftir vændismálið þar sem hann braut lög og ímynd hans sem siðariddarans mikla í New York er algjörlega í rúst. David Paterson sem tekur við ríkisstjóraembættinu verður fyrsti blindi ríkisstjórinn í sögu Bandaríkjanna og sá fyrsti þeldökki í sögu New York-ríkis.

Það hefur sést vel í umræðunni frá því á mánudag að enginn vildi verja Spitzer, nema þá mögulega Alan Dershowitz, lærifaðir hans í lögfræði, sem reyndi með ósannfærandi hætti að líkja þessu hneykslismáli við Clinton-málið. Þetta er tvennt ólíkt, þessi maður stundaði viðskipti við vændishring og eyddi miklum peningum í þá. Hann hefur markaðssett sig sem siðariddara, réðist gegn vændi og glæpum í New York sem saksóknari og fellur í sama pyttinn.

Enda hefur verið hálf vandræðalegt að sjá fréttastöðvarnar rifja upp ummæli Spitzers um vændishringana og tengda aðila frá saksóknaraferlinum og sýna flokksfélögum hans. Hann er auðvitað í óverjandi stöðu og getur ekki annað en farið frá. Það er gott að stjórnmálamaður í svona krísu segi af sér og send séu út þau skilaboð að siðferði eigi að vera í stjórnmálum, altént þarf þess þegar að sjálfskipaðir siðariddarar standa ekki við eigin prinsipp.

Búist við að Spitzer segi af sér í dag

Átakanlegur þáttur - ákall eftir upplýsingum

Það var átakanlegt að horfa á fréttaskýringarþáttinn Kompás á Stöð 2 í kvöld, en þar var fjallað um lát Kristins Veigars Sigurðssonar, fjögurra ára drengs í Reykjanesbæ, sem keyrt var á í nóvemberlok. Þetta er mjög dapurlegt mál og það tók á að hlusta á frásögn foreldra drengsins, sem hafa gengið í gegnum svo margt og þurfa að horfast í augu við að málið er ekki upplýst enn.

Eðlilega kalla þau eftir upplýsingum og aðstoð við að upplýsa málið. Það eru tímamót að íslenskur þáttur sé sýndur með pólskum texta. En það er eðlilegt í ljósi þess að sá sem grunaður er í málinu er pólskur og nánasta samfélag hans í Reykjanesbæ er pólskt. Það þarf að ná til þessa fólks og vonandi mun takast að leiða fram óyggjandi sönnunargögn sem svara spurningunni um það hver hafi keyrt á drenginn og verið svo kaldrifjaður að stinga af frá vettvangi.

Þetta mál verður sem mara yfir samfélaginu í Reykjanesbæ, einkum fjölskyldu drengsins, meðan að ekki hefur verið svarað lykilspurningum málsins. Þetta er mikill fjölskylduharmleikur og þessi saga er sorgleg. Það var ágætt að fá þessa upprifjun á málinu og heyra í foreldrunum, sem sjálf kölluðu eftir þessar umfjöllun og að umræðan um málið yrði opinberuð með þeirra hætti. Það er eðlilegt og rétt, þó frásögnin taki á.

Ég vil enn og aftur votta fjölskyldu Kristins Veigars innilega samúð mína. Ég vona að þetta mál verði upplýst og klárað með þeim eina hætti sem fær er svo nánustu ættingjar geti horft til framtíðar. Það er skelfilegt ef það gerist ekki.