Samgönguyfirvöld vakna til lífsins

Mikið er nú gott að heyra að samgönguyfirvöld hafi vaknað til lífsins og gert eitthvað til að bæta stöðu mála á hinum umdeilda kafla Reykjanesbrautar þar sem fjöldi slysa hefur orðið að undanförnu. Var löngu kominn tími til. En það þurfti enn eitt slysið til og samgönguyfirvöld urðu að finna fyrir reiði almennings til að eitthvað yrði gert.

Svona sleifarlag má ekki gerast aftur. Við eigum að eiga betra skilið en svo að horfa upp á svona aðgerðarleysi langtímum saman án þess að nokkur valdsins maður hafi frumkvæði til að gera eitthvað. Það á að vera skylda Vegagerðar og samgönguráðuneytisins að tekið sé á málum í stöðu sem þessari og ekki þurfi að bíða eftir slysum til að mál séu leyst.

Held að þetta mál með Reykjanesbrautina sé skólabókardæmi um hvernig eigi alls ekki að gera hlutina. Vona að þeir sem ráða för hafi lært eitthvað á þessu. Það er alveg ólíðandi að ekki sé gripið til heimilda í lögum til að hefja framkvæmdir að nýju. Það er stóri skandall þessa máls og mesti áfellisdómurinn yfir þeim sem ráða för. Þrátt fyrir öllu fögru fyrirheitin eftir slysið í gær stendur það stórklúður algjörlega eftir og verður að sjálfsögðu að gera upp.

Þetta er auðvitað embættisafglöp hjá þeim sem ráða för. Viðkomandi aðilar eiga sér ekki málsbætur. Þeir læra þó vonandi sína lexíu á þessu.

Úrbætur á Reykjanesbraut

Ingibjörg Sólrún lítur í heimsókn til Condi Rice

Það er ánægjulegt að Ingibjörg Sólrún sé á leiðinni til Bandaríkjanna til að hitta dr. Condoleezzu Rice, utanríkisráðherra Bandaríkjanna, gagngert til að bæta samskipti landanna. Einkum eru þetta góð tíðindi í því ljósi að svo margir samflokksmenn ráðherrans hafa verið svo ósáttir við Condi og stefnu hennar og Bush forseta í utanríkismálum - voru hundfúlir yfir því þegar að Davíð Oddsson fór sérstaklega út til að heimsækja Powell og Bush.

Það er ekkert nema gott um það að segja að Ingibjörg Sólrún vilji heimsækja kollega sinn í utanríkisráðuneytið í Washington. Enda þarf hún ekkert að skammast sín fyrir það. Condi er ekki aðeins valdamesta blökkukonan í bandarískri stjórnmálasögu, heldur aðeins önnur konan á stóli utanríkisráðherra í Bandaríkjunum. Hún er sérfræðingur í málefnum A-Evrópu, M-Austurlanda og Rússlands - talar rússnesku, frönsku, kínversku, spænsku og ítölsku reiprennandi. Var ráðgjafi George H. W. Bush í forsetatíð hans, 1989-1993, í málefnum Sovétríkjanna og Rússlands og var áberandi í þeim málaflokki sérstaklega við lok kalda stríðsins í upphafi tíunda áratugarins.

Samstarf hennar og forsetans hófst þó meðan hann var varaforseti 1981-1989 og Rice starfaði fyrir varnarmálaráðuneytið. Allt frá þeim tíma hefur samstarf Rice við Bush-fjölskylduna verið náið. Samvinna hennar og Bush eldri var reyndar svo náin að sá síðarnefndi kynnti Mikhail Gorbatsjov fyrir Rice á leiðtogafundi árið 1989 með orðunum: "This woman tells me everything I have to know about the Soviet Union". Hún varð aðalráðgjafi Bush yngri í utanríkismálum eftir að hann tilkynnti um forsetaframboð sitt árið 1999 og hefur frá sumrinu 1999 unnið sem lykilráðgjafi hans í málaflokknum.

Eftir að George W. Bush var kjörinn forseti í nóvember 2000 tilkynnti hann að Condi yrði þjóðaröryggisráðgjafi, fyrst kvenna. Hún hefur verið í lykilhlutverki alla tíð síðan í forsetatíð Bush og áberandi í fjölmiðlum og hefur síðustu þrjú árin verið forystumaður í utanríkismálapólitík Bandaríkjanna, topp diplómat landsins. Eins og flestir vita hefur Bush útnefnt tvo valdamestu blökkumenn í bandarískri pólitík; Powell og dr. Rice.

Það virðist á skrifum sumra um þessi tíðindi að þeir séu grautfúlir með að Ingibjörg Sólrún ráðfæri sig við bandarísk stjórnvöld um heimsmálin. Það er samt sem áður skynsamt og gott að hún fari til Bandaríkjanna og ræði við þá sem ráða för þar og svo víðar um heiminn. Því ekki?

Utanríkisráðherra fundar með Condoleezzu Rice

Sleifarlag samgönguyfirvalda á Reykjanesbraut

Nú er ljóst að heimild er í lögum til að grípa inn í framkvæmdir, án útboðs, vegna neyðarástands. Það hefði vel átt við á Reykjanesbraut. Reiði almennings vegna sleifarlags samgönguyfirvalda við að klára framkvæmdir á vegarkaflanum þar sem bílslysið varð í gær er vel skiljanleg og gott betur en það. Fyrir löngu átti að vera búið að gera eitthvað í þeim málum.

Fannst reyndar athyglisverðast í gær að heyra Jón Rögnvaldsson, vegamálastjóra, segja í prime time sjónvarpsviðtali að þetta væri nú svo flókin aðgerð að það hefði ekki verið hægt að gera neitt annað. Heyr á endemi, svona talar bara embættismaður með engan sans fyrir því sem er að gerast. Um er að ræða stórhættulegan vegarkafla og þar hefur fjöldi slysa verið síðustu mánuði á meðan að beðið er eftir því að samgönguyfirvöld vakni til lífsins.

Það eru engar afsakanir í þessu máli fyrir Vegagerðina og samgönguráðuneytið. Ekki þýðir fyrir ráðherrann að beina ábyrgðinni annað. Hann hefði vel getað tekið málið sínar hendur og fengið því hnikað fram hefði hann látið það sig skipta. Sé að meira segja harðir vinstrimenn eru í bloggskrifum farin að fordæma þennan ráðherra, sumir telja hann ekki starfi sínu vaxinn og vilja að hann segi af sér. Skal engan undra. Þessi sofandagangur ætti að vera dýrkeyptur fyrir hvaða stjórnmálamann sem væri. Þarna er um að ræða einu leiðina í millilandaflugið og svona sleifarlag er algjörlega óviðunandi.

Einkum og sér í lagi er við því að búast að fólk sé óánægt með stöðu mála þegar að heimild er í lögum til að taka af skarið og gera eitthvað. Það er enginn öruggur á þessum vegarkafla, allavega ekki eftir svona mörg slys, og þar er neyðarástand uppi, alveg klárlega. Sofandagangur þeirra sem með samgönguvaldið fara í svona máli er algjörlega óviðunandi.

Þrennt er enn á gjörgæslu

Stýrivextir hækka - þjóðarnauðsyn eður ei?

Davíð Oddsson hefur rétt fyrir sér hvað það varðar að það er þjóðarnauðsyn að hemja verðbólguna. Fátt er mikilvægara. En enn frekari hækkun stýrivaxtanna vekur þó aðallega spurningar um hvert við stefnum. Í þeim efnum dugar fátt meira en traust forysta í landinu, þar sem tekið er á þeim vanda sem blasir við með einbeittum aðgerðum.

Það má deila um hvort stjórnvöld hafi verið að standa sig í stykkinu með ákvörðunum sínum. Seðlabankinn viðurkenndi að stefna sín meginpart vetrar hefði beðið skipbrot þegar að þeir methækkuðu stýrivextina fyrir nokkrum vikum. Frekari aðgerðir blasa við en ég held að flestir spyrji sig að því hvað ríkisstjórnin ætli sér að gera í þessari stöðu. Þrátt fyrir að hún sé voldug í þingmannatölu finnst mér hún hafa verið einum of vandræðaleg í aðgerðaleysi sínu.

Við lifum á krísutímum. Fólk af minni kynslóð og yngri hafa blessunarlega ekki þurft að lenda í mikilli peningalegri krísu, en hinsvegar heyrt margar goðsagnakenndar sögur af metverðbólgu og krísutíð frá foreldrum okkar og jafnvel öfum og ömmum. Nú virðumst við á þeirri vegferð að lenda í ólgusjó. Vonandi mun takast að afstýra því. Það er eins gott að Seðlabankinn viti allavega hvert þeir stefni í slíku árferði.

Þjóðarnauðsyn að hemja verðbólgu

Turnbruni í Kópavogi - Towering Inferno

Það fyrsta sem mér datt í hug þegar að ég heyrði af brunanum í turninum í Kópavogi í kvöld var stórslysamyndin mikla The Towering Inferno - þar sem smálogi kviknar í miklum og veglegum turni, Glass Tower, 138 hæða, á vígsludegi, sem endar með því að turninn skíðlogar.

Góð ráð verða dýr fyrir veislugestina á efstu hæðunum - gleði og glaumur breytist í mikla lífsbaráttu. Ein af þessum ógleymanlegu stórslysamyndum áttunda áratugarins sem skörtuðu stórstjörnum í hverju hlutverki og allt varð svo stórt og mikið - auðvitað voru hetjurnar í bruna-aksjóninu goðumlíkar stjörnur; Steve McQueen og Paul Newman.

Sem betur fer varð þetta ekki mikið eldhaf í turninum í Kópavogi og tókst að ráða niðurlögum hans tiltölulega fljótlega þegar að þeirri spurningu hafði verið svarað hvar eldurinn var, en það tók sinn tíma að átta sig á því. Góðar eldvarnir hafa skipt þarna einhverju máli vonandi og því að eldurinn náði ekki að breiðast mjög mikið út. Þetta hefði getað farið mun verr.

Það er reyndar svolítið sérstakt að þetta komi upp svo skömmu eftir að turninn, sem nú gnæfir yfir höfuðborgarsvæðinu, var tekinn í notkun. Það fer kannski svo einhvern tímann að það reyni á hvort að svipuð stemmning myndist hér heima og í þessari gamalkunnu bandarísku stórmynd. Vonandi ekki. Komment við færsluna fær mig allavega til að hugsa um þetta.

En já, það er kannski spurning að líta bráðlega á Towering Inferno? Eða hvað? Eðalmynd reyndar, hiklaust besta stórslysamyndin sem gerð var á áttunda áratugnum - þá var aðalsportið að gera svona myndir.

Sjáum smá klippu úr þessari eðalstórslysaræmu.



Set hér líka inn klippu með hinu löngu gleymda óskarsverðlaunalagi úr myndinni, We May Never Love Like This Again, með stórslysamyndasöngkonunni frægu Maureen McGovern. Hún söng nefnilega líka titillagið í stórslysamyndinni, The Poseidon Adventure, tveim árum áður - hið mun þekktara The Morning After. Það vann líka óskarinn. Það var síðar gert gott grín að því í stórslysaþætti hjá Simpson-fjölskyldunni undir heitinu I Think We´re Heading For a Disaster.



Bendi líka á upphafsklippu myndarinnar - flugferðinni í turninn mikla í San Francisco - þess má reyndar geta að hann var sjónhverfing ein, vel gerður af tæknibrellumeisturum þess tíma.

Ráða niðurlögum eldsins