Silvio Berlusconi snýr aftur - sætur pólitískur sigur

Sigur hægriblokkarinnar, undir forystu Silvio Berlusconi, í ítölsku þingkosningunum var mun meira afgerandi en ég átti von á. Þetta er mikill persónulegur sigur fyrir Berlusconi, sem verður nú forsætisráðherra í þriðja skiptið á fjórtán árum, en hann var forsætisráðherra í fimm ár samfellt, 2001-2006, sem er lengsta samfellda valdaseta í ítölskum stjórnmálum eftir síðari heimsstyrjöldina. Ítalska ástandið, með mörgum forsætisráðherrum og ríkisstjórnum, er orðið margfrægt.

Held reyndar að þetta hafi aldrei verið í hættu fyrir Berlusconi. Allar kannanir síðustu mánuði sýndu að hann væri með pálmann í höndunum. Eftir að vinstristjórn Romano Prodi sprakk, eftir aðeins 20 mánuði við völd, hafði hann mjög vænlega pólitíska stöðu og missti aldrei forystuna í kosningabaráttunni gegn Walter Veltroni, fyrrum borgarstjóra í Róm. Síðustu dagana benti margt til þess að vinstriblokkin væri að ná Berlusconi og gæti veitt honum alvöru samkeppni. Niðurstaðan hlýtur að vera vinstriblokkinni mikið áfall og uppstokkun framundan þar.

Vissulega var það mjög erfitt fyrir Berlusconi að hætta sem forsætisráðherra eftir þingkosningarnar 2006. Hann fór beiskur og mjög særður frá völdum, vildi í fyrstu ekki viðurkenna tapið. Lærði vissulega sína lexíu og var alltaf staðráðinn í að leita hefnda, sem honum hefur tekist nú með listilegum hætti. Gamall fjandvinur hans, Romano Prodi, hafði snúið aftur í ítölsk stjórnmál, eftir að hafa verið forseti ESB og var með vænlega stöðu, hafði líka verið forsætisráðherra áður. Þótti reyndur og vandaður maður sem gæti leitt vinstrið til valda. Honum tókst það.

Prodi felldi Berlusconi frá völdum í takt við kannanir þá, en það var mjög beiskur sigur, tæpur í alla staði og meirihlutinn í öldungadeildinni var reyndar aldrei starfhæfur. Ólífubandalagið var bandalag alls níu vinstriflokka með mjög ólíka eigin stefnu, Prodi leiddi engan þeirra og var aðeins frontur á kosningabandalagi. Það brotnaði tvisvar upp og var ekki hægt að klastra í það aftur í ársbyrjun, þegar að það sprakk upp í seinna skiptið. Prodi fór mjög beygður út úr ítölskum stjórnmálum við skipbrot stjórnar sinnar.

Berlusconi lærði það eflaust á tapinu fyrir tveim árum að hann vildi ekki gera andstæðingum sínum það til geðs að hætta við svo búið - sór að ná fram hefndum. Það tókst og gott betur en það. Sigurinn er sætur nú fyrir hann. Sá orðrómur er á kreiki að leikfléttan sé hjá Berlusconi að ná ítalska forsetaembættinu og sitja þar á friðarstóli á efri árum og drottna yfir sviðinu. Það yrðu stórmerkileg endalok ef hann næði þeirri endastöð þegar að Napolitano hættir.

Áhugavert verður að sjá hvernig Berlusconi muni nota völd sín, þennan mikla sigur í kosningunum. Þetta er sterkara umboð sem hann fær en marga óraði fyrir áður. Hann hefur mjög gott svigrúm til að gera það sem hann vill og klára stjórnmálaferil sinn með þeim glansa sem flestir töldu útilokað eftir kosningarnar 2006.

Þetta er auðvitað glæsileg endurkoma fyrir þetta sjötuga pólitíska ljón. Berlusconi er reyndar fæddur árið 1936, rétt eins og John McCain. Báðir eru þeir að sýna að pólitíkin er ekki búin fyrir sjötugt. Virðist vera góður árgangur allavega.

„Finn til ábyrgðar"

Hvenær kemur handtökuskipun á Pólverjann?

Ekki þarf að búast við að þessi margumræddi Pólverji gefi sig fram áður en alþjóðleg handtökuskipun er lögð fram, enda ekkert brotið af sér hér á landi. Undarlegt er þó að bíða þurfi eftir slíku. Auðvitað eigum við að reyna að losa okkur við þennan mann sem allra fyrst, senda hann á heimaslóðir þar sem hann á að svara til saka. Gildir einu hvort hann er sekur eða saklaus, við höfum ekkert með svona glæpalýð að gera hér.

Afleitt er að maður sem grunaður er um hrottalegt morð geti um frjálst höfuð strokið hérlendis. Á því þarf að taka sem fyrst. Ástæða er til að hafa áhyggjur af ummælum ræðismanns Pólverja á Íslandi um að hingað sé greið leið fyrir pólskt glæpafólk að koma, vegna flókinna framsalsreglna. Ísland á ekki aðild að framsalssamningum sem Evrópusambandslöndin hafa gert sín á milli.

Þetta er afleitt ástand og það þarf að taka af málum þeirra sem brjóta af sér án hiks. Þennan mann á að senda til síns heima sem allra fyrst. Um leið þurfum við að velta því fyrir okkur hvort við séum að verða að hæli glæpafólks úr austurvegi.

Hefur enn ekki gefið sig fram

Óhugnaður í Svíþjóð - morðið er engin tilviljun

Morðið á sænsku stelpunni Englu vekur óhug. Skýringar morðingjans á því að þetta hafi aðeins verið morð fyrir tilviljun hljóma ósannfærandi og falskar. Það eru engar málsbætur til þegar að fullorðið fólk drepur börn og engin þörf á að sýna þessum manni neina samúð. Hann drap barn með köldu blóðig og á að gjalda fyrir það.

Auk þess á þessi sami maður önnur morð á samviskunni og virðist aðeins með veiklulegum útskýringum sínum reyna að laga stöðu sína vegna almenningsálitsins. Ef marka má sænsku pressuna er grunur uppi um að hann hafi myrt fleiri og greinilegt að hann á sér mjög dökka sögu. Burtséð frá því öllu er ekki hægt að hafa samúð með neinum sem drepur börn.

Finnst þetta minna mig á hið óhugnanlega morð í breska smábænum Soham er húsvörður í skóla drap tvær stelpur með köldu blóði og losaði sig svo við líkin. Þær áttu aldrei að finnast og reynt var að hylja slóðina. Hið sama gerði Eklund. Þetta er mikil sorgarsaga, en það er varla nokkur maður sem tekur mark á þessum skýringum barnamorðingja.

Myrti stúlkuna fyrir tilviljun

Gordon Brown riðar til falls vegna óvinsælda

Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands, riðar nú til falls vegna veikrar forystu sinnar og greinilegt á könnunum að breskir kjósendur treysta honum ekki til að leiða þjóðina í gegnum efnahagsþrengingarnar. Vinsældir Browns hafa hrunið á nokkrum vikum og á sér aðeins fordæmi í snöggu hruni Neville Chamberlain í lok fjórða áratugarins, er hann klúðraði sínum málum í aðdraganda síðari heimsstyrjaldarinnar. Á sama tíma mælist Íhaldsflokkurinn með mesta fylgi sitt í tvo áratugi, frá leiðtogatíð Margaret Thatcher.

Fáir hefðu trúað því fyrir ári þegar að Brown fékk leiðtogastólinn í breska Verkamannaflokknum og húsbóndavaldið í Downingstræti 10 á silfurfati að hann ætti eftir að klúðra sínum málum svo rosalega. Blair-armurinn í flokknum leyfði honum að taka völdin án baráttu, en þeir bíða nú eflaust í hliðarsölum valdsins og plotta atburðarás til að svæla Brown út. Svona mælingar þýða það að Verkamannaflokkurinn mun taka til. Nú þegar að nær vonlaust er fyrir Brown að ná kjöri í næstu kosningum má búast við að mikil barátta hefjist innan flokksins milli fylkinganna.

Mesti áfellisdómur kjósenda yfir Brown fellst í því að þeir hafa algjörlega misst allt traust á forystu hans í efnahagsmálum. Hann var fjármálaráðherra Bretlands í áratug, hið lengsta í stjórnmálasögu Breta síðustu aldir, og þótti þar táknmynd stöðugleikans og valdsins. Var þar hinn trausti sem hægt var að treysta að gæti tekið á málum fumlaust og af ábyrgð. Honum hefur ekki gengið vel í efnahagsmálum í forsætisráðherratíð sinni og hefur misst þetta fræga orðspor sitt. Hann hefur hikað og þykir ekki með á stöðuna og virðist ekki fúnkera vel sem leiðtogi í mótlæti og þegar þarf að taka af skarið snöggt og ákveðið.

Eins og staðan er núna virðist Gordon Brown dæmdur til að tapa forsætisráðherraembættinu fyrr en síðar, annaðhvort í innri uppreisn innan Verkamannaflokksins, sem er í raun þegar komin af stað og á eflaust eftir að verða öflugri haldi mótlætið áfram, eða í næstu kosningum. Tapi Ken Livingstone borgarstjóraembættinu í London þann 1. maí eru það skýrustu merki þess að flokkurinn er að missa fókusinn og þarf á uppstokkun að halda. Þar verður sagt skilið við fulltrúa New Labour frá fyrri tíð og kallað til fulltrúa yngri kynslóðanna til að taka við embættinu.

Upphaf endalokanna fyrir Brown tel ég að hafi verið þegar að hann heyktist á að boða til kosninga í nóvember 2007. Hann daðraði við hugmyndina um kosningar alltof lengi, fór í gegnum flokksþingið án þess að svara hreint út um kosningarnar en gaf þeim möguleika byr undir báða vængi. Enda byrjaði Brown vel og var fyrstu hundrað dagana með gott forskot. Það blasir samt við að það var aðallega vegna ánægju kjósenda með að losna við Tony Blair. Eftir að frá leið jafnaðist staðan út og Brown missti forskotið.

Brown hefur ekki séð til sólar pólitískt síðan að hann missti kosningaplottið út úr höndunum. Hann virkaði eins og ræfill þegar að hann blés kosningarnar af og hefur virkað skelfilega ólánslegur síðan. Fálmurskennd vinnubrögð hafa einkennt forystu hans. Lítill agi hefur verið yfir stjórn Verkamannaflokksins, ráðherrar eru í sóló og þingmenn eru byrjaðir að láta til sín taka. Innan við ári eftir að Brown tók við er hann því kominn í sömu stöðu og Tony Blair var eftir tæpan áratug við völd.

Lífseigasta kjaftasagan í þinghúsinu í Westminster er að Brown verði sparkað með uppreisn innan frá eins og Margaret Thatcher ef borgarstjóraembættið í London tapast og hann taki sig ekki á. En Thatcher hafði þá ríkt í ellefu ár, Blair var vissulega sparkað innanfrá fyrr en hann vildi, en það var eftir tæpan áratug við völd. Gordon Brown hefur klúðrað sínum málum á vel innan við ári. Og brátt stefnir í að Brown lendi í sömu pressu og hann sjálfur lagði á Blair forðum. Kaldhæðnislegt.

Ætli það fari svo að Gordon Brown muni ekki þrauka út árið og verði sparkað til að Verkamannaflokkurinn geti eygt einhverja von á fjórða kjörtímabilinu við völd? Engum hefði órað fyrir þeim möguleika á fyrstu hundrað dögum hans við völd, er allt var í blóma og allt virtist ganga honum í hag.

En þetta er staðan núna og hvernig sem fer virðist Brown dæmdur til pólitískrar glötunar - verði annaðhvort bolað frá af flokksfélögum eða kjósendum í kosningum innan tveggja ára. Þvílík endalok fyrir hinn reynda Skota sem beið í þrettán ár eftir húsbóndavaldi í Downingstræti.

Fáránlegar kröfur - ansi langt gengið hjá Árna

Missti endanlega alla virðingu fyrir Árna M. Mathiesen, fjármálaráðherra, við framgöngu hans nýlega í þjóðlendukröfum á svæðum hér. Þar er lýst kröfu á efri hluta fjallsins Súlur og auk þess ásælist fjármálaráðherra í nafni ríkisins vatnsból Akureyringa. Finnst ansi langt gengið í þessu og velti því fyrir mér hversu lengi enn fjármálaráðherra muni ganga í fáránlegum þjóðlendukröfum sínum.

Í kosningabaráttunni hér í fyrra var mjög deilt á verklag ráðherrans og var það sérstaklega gott að Kristján Þór Júlíusson, fyrsti þingmaður kjördæmisins, tók undir það. Er ánægður með að Sigrún Björk Jakobsdóttir, bæjarstjóri, hefur talað mjög ákveðið í þessum efnum og ætlar að standa vörð um þetta svæði. Það verður ekki gefinn þumlungur eftir.

Það væri gott að heyra sama sjónarmið hjá Kristjáni Þór Júlíussyni, forseta bæjarstjórnar og fyrrverandi bæjarstjóra, í fjölmiðlum. Hann er leiðtogi Sjálfstæðisflokksins í kjördæminu og fyrsti þingmaður okkar og þarf að tjá sig um þetta mál, sem kjörinn fulltrúi í bæjarstjórn og á Alþingi í okkar nafni. Er þó ekki í vafa um að hann er sömu skoðunar og bæjarstjórinn.

Eftir allt sem á undan er gengið finnst mér undarlegt að ríkið reyni enn að seilast þetta langt í þjóðlendukröfum. Þeim þarf að mótmæla af krafti. Hvað varðar ráðherrann finnst mér hann ekki rísa hátt eftir þessa framkomu.