Ronald Reagan 100 ára

Í dag er öld liðin frá fæðingu Ronalds Reagan, 40. forseta Bandaríkjanna. Á langri ævi sinni auðnaðist honum að verða táknmynd Bandaríkjamannsins sem kom sjálfum sér á framfæri á hinn týpíska bandaríska hátt: varð ríkur, kvikmyndastjarna og að lokum valdamesti maður heims á vettvangi stjórnmála. Á þessum degi er vel við hæfi að rifja upp ævi og stjórnmálaferil eins af litríkustu stjórnmálamönnum 20. aldarinnar.

Ronald Wilson Reagan fæddist í smábænum Tampico í Illinois-fylki í Bandaríkjunum, 6. febrúar 1911. Reagan ólst upp á millistéttarheimili, næstelstur af börnum hjónanna John Edward Reagan og Nelle Wilson Reagan. Faðir hans starfaði sem skókaupmaður. Árið 1920 eftir flutninga víða um Illinois, settist fjölskyldan að í bænum Dixon. Hann hóf nám í skólanum í Dixon og lauk þar grunnskólaprófi.

Árið 1926 vann hann við sumarstörf sem strandvörður við Rock River, skammt frá Dixon, á þeim sjö árum sem hann vann þar á sumrum bjargaði hann 77 manns frá drukknun. Árið 1928 hóf hann nám í Eureka háskólanum í Illinois og kláraði þar viðskiptanám árið 1932. Ungur hlotnaðist Reagan sú gæfa að vera prýðisgóður sögumaður og leikari, þótti hann kom vel fyrir sig orði. Hann byrjaði í upphafi fjórða áratugarins að vinna sem íþróttafréttamaður í Illinois og varð t.d. kynnir á leikjum Chicago Cubs. Hlotnaðist honum fyrst frægð á þeim árum og gekk þá almennt undir nafninu Dutch.
 

Árið 1936 hélt hinn ungi Reagan til Los Angeles í Kaliforníu, staðráðinn í að ná að koma sér á framfæri sem leikari. Hann náði í samning hjá Warner Bros. kvikmyndafyrirtækinu í kjölfarið og fluttist alfarinn til Kaliforníu. Á leikferli sínum sem spannaði tæpa þrjá áratugi, lék hann aðallega í b-myndum og fékk ennfremur aukahlutverk í betri myndum. Hann hafði þægilega sviðsframkomu og þótti glæsilegur leikari og öðlaðist heimsfrægð fyrir leikframmistöðu sína í nokkrum þeirra. Lék hann alls í 50 kvikmyndum á ferli sínum, misjöfnum að gæðum, sagði hann síðar að hann hefði verið Errol Flynn B-myndanna.

Ein þekktasta kvikmynd Reagans var Knute Rockne All American, þar sem hann lék hlutverk George “The Gipper” Gipp. Upp frá því hlaut hann gælunafnið Gipper, sem honum féll alla tíð vel við. Að auki er hans helst minnst fyrir leik sinn í Love is on the Air, Bedtime for Bonzo, This is the Army, Kings Row og Hellcats of the Navy. Árið 1940 giftist hann óskarsverðlaunaleikkonunni Jane Wyman. Þau áttu saman tvö börn, Michael (sem var ættleiddur) og Maureen (hún lést í ágúst 2001 úr krabbameini). Jane og Ronald skildu árið 1948.

Reagan var kjörinn forseti leikarasamtakanna Screen Actors Guild of America (SAG) árið 1947 og var hann framarlega í flokki forystumanna leikara á þeim tíma sem ráðist var að þeim leikurum sem sakaðir voru um að vera á mála hjá Kommúnistaflokknum, og í gangi voru yfirheyrslur í þinginu vegna þeirra ásakana. Var Reagan virtur sem forystumaður SAG og þótti vaxa mjög af framgöngu sinni þar.

Til marks um það var hann í miklum metum alla tíð í Hollywood og frægt varð að Óskarsverðlaunahátíðinni 1981 var frestað um sólarhring, 30. mars 1981, er honum var sýnt banatilræði og var þá um tíma vart hugað líf. Eftir skilnað Ronalds og Jane hélt hann áfram leik. Í byrjun sjötta áratugarins kynntist hann leikkonunni Nancy Davis, þau gengu svo í hjónaband, þann 4. mars 1952. Var sambúð þeirra mjög farsæl og fylgdi Nancy honum í blíðu og stríðu þar til yfir lauk. Léku þau saman í einni kvikmynd, Hellcats of the Navy.

Reagan öðlaðist með forystustörfum sínum fyrir leikarasamtökin mikla frægð og varð kraftmikill forystumaður þeirra. Í byrjun sjöunda áratugarins ákvað hann að hætta kvikmyndaleik og hella sér af fullum krafti út í stjórnmál. Hann gekk árið 1962 í Repúblikanaflokkinn og vann af krafti í starfi þeirra í Kaliforníu alla tíð síðan. Hann vakti þjóðarathygli á flokksþingi Repúblikana árið 1964 þegar hann mælti fyrir kjöri Barry Goldwater í sjónvarpsútsendingu.

Þótt Goldwater hafi tapað forsetakosningunum fyrir Lyndon Baines Johnson forseta, sem takið hafði við völdum eftir morðið á John F. Kennedy í nóvember 1963, eignuðust þeir nýtt foringjaefni með því í Ronald Reagan. Hann gaf kost á sér til ríkisstjórakjörs í Kaliforníu árið 1966 fyrir Repúblikanaflokkinn. Hann náði kjöri sem 33. ríkisstjóri fylkisins og tók við embætti í ársbyrjun 1967. Sat hann á stóli ríkisstjóra í tvö kjörtímabil, til ársins 1975, en hann gaf þá ekki kost á sér til endurkjörs.

Stefndi Reagan allt frá ríkisstjórakjörinu að því að ná kjöri sem forseti Bandaríkjanna. Hann gaf kost á sér fyrsta skipti til embættisins árið 1968 en tapaði í forkosningum fyrir Richard Nixon. Hann gaf aftur kost á sér á ný í forsetakosningunum 1976 en beið þá ósigur í forkosningum innan flokksins fyrir Gerald Ford forseta. Þótti engan veginn sjálfgefið þá að Ford yrði forsetaefni flokksins, þó hann sæti á forsetastóli.

Ford hafði tekið við sem varaforseti við afsögn Spiro Agnew árið 1973 og orðið forseti við afsögn Nixons í ágúst 1974 í kjölfar Watergate-hneykslisins. Ford var því aldrei kjörinn, hvorki af flokksþingi repúblikana eða af þjóðinni til setu á varaforseta- og forsetastóli. Ford náði engu að síður kjöri eftir harða rimmu við Reagan - sigurinn var þó naumur og náði Ford aldrei sterkri foringjastöðu. Hann tapaði fyrir Jimmy Carter í forsetakosningunum í nóvember 1976. Það opnaði leiðina fyrir Reagan að sækjast eftir embættinu árið 1980 í kosningaslag við Carter.

Kosningaslagur Reagans og Carter var harður árið 1980 og sóttu þeir harkalega að hvor öðrum. Það lá fljótt fyrir á kosninganótt í nóvember 1980 að Reagan hafði náð kjöri og gjörsigrað Carter, með mun meiri yfirburðum en hafði verið spáð. Carter fór sneyptur af velli stjórnmálanna. Reagan varð sjötugur örfáum vikum eftir að hann tók við embætti, því elstur allra þeirra sem náð hafði kjöri í embættið. Hann hafði ekki setið nema tvo mánuði í embætti er honum var sýnt banatilræði, þann 30. mars 1981.

Fyrst var talið að Reagan hefði sloppið ómeiddur úr skotárásinni en hann var fluttur á George Washington spítalann til öryggis. Kom í ljós við komuna á spítalann að ein byssukúla hafði lent nærri hjarta forsetans og þurfti hann að fara fljótt í aðgerð, til að bjarga mætti lífi hans. Meðan hann lá á skurðarborðinu, í aðgerð upp á líf og dauða, var landið í kreppu. Enginn sýnilegur leiðtogi var við stjórnvölinn. Bush, varaforseti, var staddur í Texas. Tók Alexander Haig utanríkisráðherra, sér umdeilt vald til forystu þar til Bush kom til Washington. Tókst læknum að bjarga lífi Reagans, en hann náði sér þó aldrei að fullu af sárum sínum.

Hann hafði djúpstæð áhrif bæði á heimavelli og á alþjóðavettvangi á átta ára valdaferli sínum. Vegna farsællar forystu hans leið Kalda stríðið undir lok. Tókst honum að semja við Sovétmenn um verulega fækkun langdrægra kjarnorkuvopna. Mikilvægasta skrefið í átt að afvopnun stórveldanna náðu Reagan og Gorbatsjov Sovétleiðtogi, á leiðtogafundi sínum í Reykjavík í október 1986.

Ronald Reagan var fyrsti forseti Bandaríkjanna sem beitti sér ákveðið gagn auknum ríkisútgjöldum og afskiptasemi ríkisins. Ásamt Margaret Thatcher færði hann hægrimönnum um allan heim þá trú að hægt væri að vinda ofan af gríðarlegum ríkisafskiptum. Afskipti ríkisins af viðskiptum og fleiri ráðandi þáttum samfélagsins var alla tíð sem eitur í beinum Reagans forseta. Kraftmikil trú hans á einstaklinginn og mátt einkaframtaksins var grundvallarstef í öllum orðum og gerðum hans sem stjórnmálamanns og æðsta manns heims í 8 ára valdatíð sinni.

Reagan lét af embætti 20. janúar 1989. Þá flutti hann til Los Angeles og helgaði sig fyrirlestrum og talaði á ráðstefnum og í háskólum víðsvegar um heiminn. Hóf hann þá að sinna loks þeim áhugamálum sem hann hafði alla tíð viljað sinna en ekki haft tíma til vegna starfa sinna fyrir leikarasamtökin og á vettvangi stjórnmála. Í nóvember 1994 tilkynnti Reagan í yfirlýsingu að hann þjáðist af hrörnunarsjúkdómnum Alzheimer, sem leggst á heilafrumur og veldur minnisleysi.

Þar sagði orðrétt: In closing let me thank you, the American people, for giving me the great honor of allowing me to serve as your President. When the Lord calls me home, whenever that may be, I will leave with the greatest love for this country of ours and eternal optimism for its future. I now begin the journey that will lead me into the sunset of my life. I know that for America there will always be a bright new dawn ahead.”

Reagan hvarf í þoku Alzheimer-sjúkdómsins en naut umönnunar eiginkonu sinnar og nánustu fjölskyldu, þar til yfir lauk, laugardaginn 5. júní 2004. Við andlát Reagans forseta fyrir tæpum sjö árum kom í ljós hversu áhrifamikill og virtur forystumaður hann var. Samdóma álit flestra er enda að Reagan hafi verið einn af merkustu forsetum Bandaríkjanna. 

Kom vel fram við kveðjuathafnir í Kaliforníu og í Washington, þar sem útför hans fór fram, hversu gríðarlega sterka stöðu hann hafði sem forystumaður landsins og hafði traust þeirra til verka sinna. Þeim sem vilja kynna sér verk hans og forystu fyrir Bandaríkin á átta ára forsetaferli bendi ég á hina góðu bók President Reagan: The Role of a Lifetime eftir Lou Gannon.

Er það gríðarlega vönduð samantekt og sennilega ein sú besta í bókarformi um forsetaferil Reagans. Algjör skyldulesning fyrir þá sem vilja kynnast persónu og pólitískri baráttu Reagans. Barack Obama, núverandi forseti Bandaríkjanna, las bókina eins og frægt er orðið í jólaleyfi sínu í Hawaii í desember 2010.

 

Á D-daginn, 6. júní 1984 í Normandí í Frakklandi flutti Reagan forseti, sína eftirminnilegustu ræðu, að flestra mati. Þar sagði hann: “We will always remember. We will always be proud. We will always be prepared, so we may always be free.” Allan stjórnmálaferil sinn var Ronald Reagan talsmaður frelsis og umbóta. 

Ronald Reagan lék lykilhlutverk í endalokum kalda stríðsins, vann ötullega að endalokum kommúnismans í Austur-Evrópu og tryggði trausta forystu á örlagatímum. Hann setti sem forseti Bandaríkjanna mark sitt á söguna með baráttu sinni fyrir lýðræði og ekki síður með því að fylgja sannfæringu sinni í hvívetna og vera trúr lífshugsjónum sínum.

Minningin um manninn sem sigraði kommúnismann mun ávallt lifa.


Pistill byggður á greinaskrifum mínum frá í júní 2004 þegar Ronald W. Reagan lést

Hver mun bera ábyrgð á stjórnlagaþingsfloppinu?

Stjórnlagaþingið, hið mikla lykilmál vinstristjórnarinnar, hefur nú verið dæmt ógilt. Þar fara 300 milljónir í súginn. Ekki var nóg með að þjóðin sýndi þessu máli ekki áhuga og mætti ekki á kjörstað heldur hefur kosningin flautuð af vegna mistaka. Vandræðagangurinn er algjör.

Vinstristjórnin situr eftir með mikinn skell og með sitt lykilmál á byrjunarreit. Feitt flopp sem gleymist ekki í bráð. Hver mun bera ábyrgð? Vinstrimenn voru svo gjarnir á að tala um pólitíska ábyrgð meðan þeir voru í stjórnarandstöðu.

Nú verður gaman að hlusta á þann fagurgala þeirra þegar þeir sjálfir hafa klúðrað málum svo áberandi. Ég bíð spenntur.

Stjórnlagaþingskosning ógild

Völdin halda lífinu í vinstribræðingnum

Eftir margra klukkustunda fundahöld vinstri grænna í Aðalstræti þurfti að lýsa því sérstaklega yfir að vinstri grænir stæðu enn að ríkisstjórn með Samfylkingunni sem setið hefur í tæp tvö ár. Aðeins völdin ein halda lífinu í þessum lánlausa bræðingi. Steingrímur J. Sigfússon og Árni Þór Sigurðsson reyndu svo að tala stjórnina upp og láta líta svo út sem einhver stór tíðindi hafi átt sér stað á þessum fundi þegar öllum er ljóst að ekkert hefur breyst.

Vinstristjórnin er veikari en nokkru sinni fyrr. Enda gengu Atli Gíslason og Lilja Mósesdóttir á dyr án þess að gefa út yfirlýsingu og Ásmundur Einar Daðason byrjaði strax að vekja athygli á óánægju með ESB-aðildarumsókn. Hann lagði sérstaka lykkju á leið sína til að rífa niður allt sem Steingrímur og Árni höfðu sagt. Ljóst er að VG er sundraður í þessari ríkisstjórn - VG í raun tveir þingflokkar.

Þetta er raunalegt. Undirstöður landstjórnarinnar eru vægast sagt mjög ótraustar, allt púður vinstrimanna fer í að halda völdum og reyna að jafna út innri ágreining þegar þjóðin þarf á traustri og öflugri ríkisstjórn við völd. Innri kergja og hnútuköst lifa góðu lífi á vinstrivængnum eins og svo oft áður.

Íslenska þjóðin á betra skilið en þessa ónýtu ríkisstjórn.

Segir þingflokk VG styðja stjórnina

Áramótakveðja

Í þessari síðustu bloggfærslu minni á árinu 2010 vil ég færa lesendum vefsins og vinum mínum og kunningjum, nær og fjær, mínar innilegustu nýárskveðjur. 

Ég óska ykkur farsældar á nýju ári og þakka samfylgdina á árinu sem er að líða. Kærar þakkir fyrir allt hið góða.

Hafið það gott á nýju ári - vonandi verður það okkur öllum gjöfult og gott!

nýárskveðjur frá Akureyri
Stefán Friðrik Stefánsson



Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka,
nú gengin er sérhver þess gleði og þraut,
það gjörvallt er runnið á eilífðar braut,
en minning þess víst skal þó vaka.

En hvers er að minnast? Og hvað er það þá,
sem helst skal í minningu geyma?
Nú allt er á fljúgandi ferð liðið hjá,
það flestallt er horfið í gleymskunnar sjá.
En miskunnsemd Guðs má ei gleyma.

Hún birtist á vori sem vermandi sól,
sem vöxtur í sumarsins blíðum,
í næðingum haustsins sem skjöldur og skjól,
sem skínandi himinn og gleðirík jól
í vetrarins helkuldahríðum.

Hún birtist og reynist sem blessunarlind
á blíðunnar sólfagra degi,
hún birtist sem lækning við böli og synd,
hún birtist þó skærast sem frelsarans mynd,
er lýsir oss lífsins á vegi.

Nú Guði sé lof fyrir gleðilegt ár
og góðar og frjósamar tíðir,
og Guði sé lof, því að grædd urðu sár,
og Guði sé lof, því að dögg urðu tár.
Allt breyttist í blessun um síðir.

Ó, gef þú oss, Drottinn, enn gleðilegt ár
og góðar og blessaðar tíðir.
Gef himneska dögg gegnum harmanna tár,
gef himneskan frið fyrir lausnarans sár
og eilífan unað um síðir.

Valdimar Briem

Dr. Gunnar Thoroddsen 100 ára

Í dag er öld liðin frá fæðingu dr. Gunnars Thoroddsens, fyrrverandi forsætisráðherra. Gunnar var samofinn valdaátökum og lykilstöðum innan Sjálfstæðisflokksins í áratugi - saga flokksins verður aldrei rituð án þess að nafn Gunnars verði þar ofarlega á blaði. Hann var einn af litríkustu og svipmestu pólitísku höfðingjum íslenskrar stjórnmálasögu. Gunnar starfaði ötullega innan flokksins allt frá unglingsárum til dauðadags, lengst af í forystusveit hans og með mikil völd.

Örlögin höguðu því þó þannig að á gamals aldri klauf hann sig frá vilja æðstu forystu Sjálfstæðisflokksins og hélt ásamt nánustu samherjum innan flokks til stjórnarmyndunar gegn vilja miðstjórnar, flokksráðs, landsfundar og þingflokks Sjálfstæðisflokksins. Gunnar var rómaður fyrir leiftrandi ræðusnilld og var í senn heillandi og óvæginn. Hann var ekki óvanur því að honum væri sótt en svaraði ávallt fyrir sig.

Síðustu dagana hef ég notið þess að lesa listilega skrifaða ævisögu dr. Gunnars, ritaða af Guðna Th. Jóhannessyni, á aldarafmælisári hans. Bókin er auðvitað saga stjórnmála í hálfa öld, svo samofinn var dr. Gunnar öllum helstu lykilatburðum stjórnmálasögu Sjálfstæðisflokksins og þjóðarinnar sem heildar, hvort heldur sem er í hlutverki ráðherra, varaformanns Sjálfstæðisflokksins og um síðir forsætisráðherra. Hann var á sviðinu áratugum saman.

Gunnar var tengdur á alla staði stjórnmálaáhrifa flokkskjarnans og var samofinn sögu hans í 55 ár. Hann ferðaðist með Jóni Þorlákssyni, fyrsta formanni flokksins, á fyrstu árum flokksins við að byggja undirstöður hans sem hins öfluga flokks í stjórnmálalitrófinu. Hann varð þingmaður fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Mýrasýslu þegar árið 1934, þá á 24. aldursári. Enn í dag er Gunnar yngsti þingmaður Íslandssögunnar.

Allt frá byrjun þóttu örlög hans ráðin. Þar væri komin ein helsta vonarstjarna flokksins og framtíð hans yrði mörkuð pólitískum sigrum. Það fór enda svo að honum voru falin mikil verkefni og talsverð ábyrgð í flokkskjarnanum allt frá upphafi á unglingsárum. Aldrei náði hann þó því markmiði að verða formaður Sjálfstæðisflokksins né heldur varð hann forseti Íslands, eins og hann stefndi svo markvisst að. Ósigrar hans mörkuðu hann þó í baráttunni fyrir því að ná á tindinn.

Ævisaga Gunnars er merkilegt og heillandi rit. Hvort heldur við að rifja upp hversu einlægur Gunnar var í metnaði sínum eða sem stjórnmálasaga heillar þjóðar. Gunnar var töframaður í klækjum stjórnmála, baráttunni fyrir því að ná æðstu metorðum. Refskák stjórnmálanna lék enginn betur en dr. Gunnar sem náði æðstu metorðum með sögulegum hætti, með því að snúa á forystumenn eigin flokks með einni kænskustu atburðarás íslenskrar stjórnmálasögu.

Bestu kaflar ævisögunnar, að mínu mati, eru um forsetakjörið 1968, þar sem Gunnar átti sinn stærsta ósigur, stjórnarmyndunin 1980, hans pólitíska sigurstund þar sem sögulegur sess var endanlega tryggður, en ekki síður veikindasaga Gunnars undir lok ævinnar. Gunnar greindist með hvítblæði undir lok ársins 1982. Tókst honum að halda sjúkdómnum leyndum fyrir þjóðinni og mörgum af nánustu stuðningsmönnum sínum í marga mánuði.

Það er auðvitað stórmerkilegt að forsætisráðherra gæti leynt þjóðinni mánuðum saman því að hann væri sjúkur af hvítblæði. Hann hélt sínu striki í gegnum lyfjameðferð og erfitt veikindastríð. Vissulega er það mesti persónulegi sigur Gunnars að halda getað haldið áfram sínum störfum þrátt fyrir erfið veikindi mánuðum saman og sigla fleyinu, stjórn sinni - þó laskað væri og illa farið við leiðarlok, allt til loka kjörtímabils. En sú barátta tók á, eins og lýst er í bókinni. Og hann hélt áfram of lengi í raun.

Þessi saga er rakin vel og traust af Guðna Th. Sagan er skyldulesning fyrir alla sem hafa áhuga á stjórnmálum. Sögulegt mat á Gunnari er traust og pólitísk saga hans í umgjörð þeirri sem Guðni hefur unnið að er engu lík. Þetta er ein besta ævisaga síðustu ára eða áratuga. Bók sem enginn má láta framhjá sér fara.

Eins og fram kom í upphafi eru það orð að sönnu að saga Sjálfstæðisflokksins verður ekki rituð án þess að nafn Gunnars Thoroddsens verði þar áberandi. Gunnar lagði ævistarf sitt í það að efla Sjálfstæðisflokkinn. Endalok ferilsins voru vissulega söguleg og hann endaði í því merkilega hlutskipti að mynda stjórn án stuðnings flokksins, umdeildur og jafnvel hataður af fjölda flokksmanna fyrir verk sitt.

Það voru átakatímar og ferlinum lauk Gunnar með einum mesta hvelli íslenskrar stjórnmálasögu. En verk hans og forysta skiptu flokkinn máli. Hann var einn litríkasti forystumaður Sjálfstæðisflokksins og verðskuldar sögulegan sess í pólitískri sögu flokksins.

Jólakveðja

Ég færi lesendum vefsins, og vinum nær og fjær, innilegar óskir mínar um gleðilega og kærleiksríka jólahátíð. Hafið það öll sem best yfir hátíðirnar.

jólakveðja frá Akureyri
Stefán Friðrik Stefánsson

Vinstristjórn á síðasta snúningi

Ansi er nú skondið að fylgjast með vandlætingu Jóhönnu Sigurðardóttur, forsætisráðherra, og þingmanna Samfylkingarinnar á framgöngu þremenninganna í VG í afgreiðslu fjárlagafrumvarpsins. Sérstaklega er ómerkilegt hvernig sumir á þeim bænum níðast á Lilju Mósesdóttur. Þær árásir eru varla málefnalegar í ljósi þess að formaður Samfylkingarinnar ástundaði sömu vinnubrögð árum saman.

Lilja er ekki meiri villiköttur en Jóhanna Sigurðardóttir var sem ráðherra í fjárlagavinnu allra ríkisstjórna sem hún sat í meðan hún var félagsmálaráðherra fyrra skiptið 1987-1994. Þá skellti hún hurðum og hótaði öllu illu ef hún fékk ekki það sem hún vildi. Á tímum hætti hún að mæta á ríkisstjórnarfundi og hún hótaði því að styðja ekki fjárlagafrumvarp nema að uppfylltum skilyrðum.

Skopmynd Sigmunds Jóhannssonar segir allt sem segja þarf um framgöngu Jóhönnu. Annars er þetta bras með þrjá stjórnarliða fjarri því stórtíðindi að mínu mati. Þessi ríkisstjórn hefur verið minnihlutastjórn varin af órólegu deildinni í VG nær allt þetta kjörtímabil. Skilin urðu með Icesave-samningunum sumarið 2009, þegar ekki var þingmeirihluti til staðar á örlagastundu.

Afsögn Ögmundar og önnur áföll komu í kjölfarið. Í raun hefur þessi stjórn aðeins haldið velli vegna þess að enginn einn þingmaður vill drepa fyrstu tæru vinstristjórn lýðveldissögunnar. En brátt kemur að því að þetta verður ekki starfhæft. Við bíðum áhugasöm eftir því að Katrín Jakobsdóttir fari í fæðingarorlof og Guðfríður Lilja komi úr fæðingarorlofi.

Hvernig ætlar Steingrímur J. að ganga framhjá Guðfríði Lilju, leiðtoga flokksins í kraganum, við val á nýjum menntamálaráðherra? Ekki mun stemmningin batna á þessum bæ ef gengið verður framhjá henni við ráðherraval. Verður þá starfhæfur meirihluti? Þá ræður heiðurslistamaðurinn, sem leikur sinn stærsta leiksigur í hlutverki 32. þingmanns vinstristjórnar.

Skondið. Ætli völvan þurfi nokkuð að hafa fyrir því að spá ófriði á þessu stjórnarheimili þar sem hver höndin er upp á móti annarri á aðventunni. Eitt er þó fyndnara en annað. Óeiningin og hatrið milli manna innan VG beinir kastljósinu frá stóru spurningunni.

Hver verður næsti formaður Samfylkingarinnar? Á þeim bænum er örugglega verið að ráða örlögum þeirrar spurningar, enda Jóhanna komin fram yfir síðasta söludag.

Stöðugir níðpóstar um Lilju

Fræga fólkið kemst á stjórnlagaþing

Niðurstaða stjórnlagaþingskjörs var fyrirsjáanleg og ætti varla að koma ekki á óvart. Landsbyggðin fær aðeins þrjá fulltrúa og fræga fólkið, mínus Jónas Kristjánsson sem betur fer, kemst á þingið. Þarna raðast þeir inn álitsgjafarnir sem hafa verið sýnilegir í Silfri Egils og vinstrimenn eiga marga fulltrúa. Kannski mun í sögubókunum vera talað um stjórnlagaþing Samfylkingarinnar þar sem þjóðin hafði lítinn áhuga á þessu gæluverkefni Jóhönnu Sigurðardóttur.

Þessi niðurstaða er áleitið umhugsunarefni fyrir okkur á landsbyggðinni og vekur spurningar um persónukjör og landið eitt kjördæmi - segir allt um hvernig slík kjördæmabreyting færi með landsbyggðina. Við þurfum að passa upp á það að landsbyggðin hafi hlutverk og stöðu. Mér finnst það lykilatriði að hún haldi sínu en glati ekki endanlega hlutverki sínu. Verði landið eitt kjördæmi færist kosningabaráttan á þá staði þar sem flest atkvæðin verða og hitt gleymist.

En já, þetta var fyrirsjáanleg upptalning á kjörnum fulltrúum. Nú er spurningin hvað kemur út úr þessari vinnu nema peningaaustur. Sjáum til.

25 kjörin á stjórnlagaþing

Þjóðin kýs ekki - feitt flopp vinstristjórnarinnar

Kosning til stjórnlagaþings stefnir í feitt flopp. Þjóðin er ekki að sinna kalli vinstristjórnarinnar og taka þátt í þessari kosningu, telur þetta óþarfa sem skipti ekki máli. Þetta stefnir í sögulega útreið fyrir ríkisstjórn sem ætlaði að vera mjög móðins og dreifa athyglinni frá vanhæfi sínu til að leiða þjóðina á erfiðum tímum en situr eftir með algjört klúður. Hún hefur ekki stuðning þjóðarinnar til að setja endurskoðun stjórnarskrár í forgang.

Kosningaþátttakan verður ekki nema rúmlega fjórðungur að óbreyttu, eins og staðan er nú á níunda tímanum. Ungt fólk mætir einfaldlega ekki á kjörstað, er algjörlega sama. Lítil kosningaþátttaka segir aðeins eitt: þjóðin vill ekki breytingar á stjórnarskrá. Stjórnlagaþing mun hafa mjög veikt umboð og þeir sem berjast fyrir breytingum þar verða fulltrúar mikils minnihluta landsmanna.

Breytingar á stjórnarskrá fá ekki stuðning í dag. Þetta er ekki ástríðumál þjóðarinnar. Fólk er með hugann við annað. Það er stóra niðurstaða dagsins.

Um 30% búin að kjósa

Forkastanleg vinnubrögð á RÚV

Vinnubrögð við uppsögn Þórhalls Jósepssonar á fréttastofu Ríkisútvarpsins eru vægast sagt forkastanleg og stofnuninni til skammar. Þau vekja spurningar um geðþóttaákvarðanir Óðins Jónssonar, fréttastjóra, og yfirstjórnar Ríkisútvarpsins.

Er Þórhallur rekinn vegna þess að hann dirfðist að skrifa pólitíska sögu Árna M. Mathiesen anno 2008 en ekki stjórnmálamanns frá fyrri tíð? Er ekki sama um hvern hefði verið skrifað?

Óðinn Jónsson þarf að útskýra betur vinnubrögðin hjá Ríkisútvarpinu. 

Bókaskrif leiddu til uppsagnar