Ólafur F. verður forseti borgarstjórnar fyrir áramót

Ólafur F. Magnússon, leiðtogi F-listans, mun taka aftur sæti í borgarstjórn fyrir áramót og verða þá forseti borgarstjórnar í stað Margrétar Sverrisdóttur, sem hefur leyst Ólaf af í leyfi hans. Þetta eru vissulega merkileg tíðindi, enda hefur Ólafur F. verið lítið sem ekkert áberandi í borgarmálunum í rúmt ár, eða í kjölfar þess að upp úr meirihlutaviðræðum Sjálfstæðisflokks og F-lista slitnaði í kjölfar kosninganna 2006.

Háværar kjaftasögur voru um veikindi Ólafs F, enda fannst mörgum mjög sérstakt að hann skyldi ekki vera áberandi sem forystumaður framboðs síns í meirihlutaviðræðum við Framsóknarflokk, Samfylkingu og VG, eftir að upp úr meirihlutasamstarfi Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks slitnaði. Þess í stað varð Margrét Sverrisdóttir í forsvari F-listans og varð forseti borgarstjórnar, fyrst allra, án þess að vera kjörinn aðalmaður í borgarstjórn Reykjavíkur. Deilt var um umboð hennar, en það er ekki hægt í tilfelli Ólafs F. sem hefur afgerandi umboð kjósenda sem kjörinn borgarfulltrúi.

Endurkoma Ólafs á næstu vikum hefur þau áhrif að Margrét hættir sem forseti borgarstjórnar. F-listinn á jú aðeins eitt sæti í borgarstjórn og þau munu ekki bæði sitja fundi. Ólafur F. hefur verið lengi í borgarmálunum, var lengi varaborgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins en náði kjöri fyrir hann í borgarstjórn árið 1998 en sagði sig úr flokknum eftir hörð átök á landsfundi árið 2001 um umhverfismál. Hann ákvað að bjóða fram með Frjálslynda flokknum við kosningarnar 2002, enda var Margrét Sverrisdóttir þá framkvæmdastjóri flokksins og er dóttir stofnanda hans. Mörgum að óvörum, og gegn öllum könnunum, tókst honum að ná kjöri.

Ólafur F. var að mörgu leyti sigurvegari borgarstjórnarkosninganna 2006; hann fékk mun meira fylgi en Framsóknarflokkurinn og styrkti stöðu sína mjög. Ólafur F. hafði meira að segja gengið formlega til liðs við Frjálslynda flokkinn á árinu 2005, eftir að hafa verið óháður í þrjú ár í störfum í nafni framboðs með tengingar í flokkinn. Hann yfirgaf flokkinn í kjölfar þess að Margrét Sverrisdóttir ákvað að yfirgefa hann. Það voru eflaust gríðarleg vonbrigði fyrir Ólaf að geta ekki nýtt sigur sinn og myndað meirihluta. Sjálfstæðisflokkurinn ákvað að mynda ekki meirihluta með honum og vonbrigði hans voru skiljanleg.

Nú er Ólafur F. að verða einn lykiláhrifamanna Reykjavíkurborgar eftir setu í borgarstjórn í áratug, verður forseti borgarstjórnar með einkabílstjóra og bifreið til umráða. Man samt ekki eftir viðtali við hann í sjónvarpi í háa herrans tíð. Ólafur einhvern veginn hvarf eftir að honum mistókst að mynda meirihluta sumarið 2006. En nú snýr hann aftur sem einn lykilspilara borgarmálanna. Það verður áhugavert að sjá hvernig hann notar það sviðsljós.

Samræmdu prófin heyra sögunni til

Eflaust hefði mér þótt það gleðileg tíðindi þegar að ég var að lesa fyrir samræmdu prófin fyrir rúmum fjórtán árum að leggja ætti þau niður. Þetta skiptir sannarlega talsvert minna máli núna. En samt eru þetta mikil tíðindi. Líst vel á það hjá Þorgerði Katrínu að stokka þetta upp og breyta til í því verkefni að kanna stöðu nemenda.

Það virðist annars vera nóg framundan í menntamálaráðuneytinu, nokkur frumvörp sem væntanlega munu vekja athygli. Það hefur mikið verið talað um það hvað fá frumvörp hafa farið í gegn í menntamálaráðherratíð Þorgerðar Katrínar. Það eru þó stór frumvörp, nægir þar að nefna uppstokkun á Ríkisútvarpinu.

Þorgerður Katrín ætlar greinilega að stokka málin upp. Hún hefur þó sem betur fer saltað umdeildustu mál skólanna síðustu árin; samræmdu stúdentsprófin og styttingu námstímans. Hið fyrra var leiðindamál og fannst mér alltaf stórundarlegt að Tómas Ingi Olrich skyldi ekki salta það á réttum tímapunkti, enda frá upphafi gjörsamlega glatað mál.

Ég og við ungliðar í Sjálfstæðisflokknum í Norðausturkjördæmi vorum annars í því ömurlega hlutverki í kosningunum 2003 að standa vörð um menntamálaráðherrann sem ætlaði að setja á samræmd stúdentspróf. Umdeildari mál í skólakerfinu undanfarin ár er vandfundið og þetta varð hitamál skiljanlega hér.

Þetta var glatað mál þá og átti að slá af á þeim tímapunkti. Það er gleðiefni að hætta eigi líka með samræmd próf í grunnskólunum.

Samræmd próf aflögð og kennaranám lengt

Yndisleg kvöldstund með meistara spennunnar

Það var alveg yndislegt að horfa á kvikmynd meistara spennunnar, Sir Alfred Hitchcock, The Man Who Knew Too Much, í Sjónvarpinu í gærkvöldi - notaleg og góð kvöldstund fyrir okkur kvikmyndafíklana. Hún er ein af hinum litríku og eftirminnilegu kvikmyndum Hitchcocks á ferlinum, þar sem allir þættir skipta máli, allt hið sjónræna verður listaverk út af fyrir sig. Hitchcock var leikstjóri smáatriðanna, nostrað var við alla þætti. Þessi mynd ber öll merki þess.

Ferill Hitchcocks er auðvitað einstakur í kvikmyndasögunni. Hann er að mínu mati fremsti kvikmyndagerðarmaður 20. aldarinnar. Hitch gerði myndir með atriðum sem enn eru stæld í dag, hann var myndrænn meistari, hugsaði um hvern myndramma og lék sér að áhorfendum með snilldarlegum hætti, eins og köttur að mús. Hann beitti tónlist til að ná fram spennu (eftirminnilegast varð það í Psycho þar sem lítið blóð en þess þá öflugri tónlist kallaði fram óhugnað) og fágaður húmor og framkoma er eitt helsta höfundarmerki hans.

Hitch var sannkallaður meistari spennumyndanna, snillingur í að ná fram því besta frá leikurum sínum og skapa ógleymanlegar stórmyndir þar sem hver myndrammi verður í sjálfu sér snilld. Nokkur eftirminnileg atriði einkenna þessa mynd. Nægir þar að nefna atriðið frábæra, klímaxinn sjálfan, í Royal Albert Hall þar sem lokaspennan á sér stað. Í tólf mínútur er ekki sagt eitt einasta orð á meðan að reynt er að koma í veg fyrir morðið. Það er ekki fyrr en Doris Day öskrar að þögninni lýkur. Þögnin verður nöguð spennu allan tímann, enda er lokasenan byggð upp af skynsemi og til að halda áhorfendum vel spenntum.

Þögnin einkennist þó af hinni frábæru kantötu Arthur Benjamin, Storm Clouds, sem hljómaði í fyrri myndinni á sínum tíma. Tónlistarstjórinn er enginn annar en sjálfur Bernard Herrmann. Herrmann samdi að mínu mati eftirminnilegustu tónlistarverk í kvikmyndum Hitchcocks. Þar stendur auðvitað upp úr tónlistin í Psycho, sem er stingandi yndisleg, kemur í stað alls blóðs og byggir upp ógn sem er eiginlega einstök í kvikmyndasögunni. Svo má ekki gleyma tónlist Herrmanns í North By Northwest, sem fyllir upp í yndislega heildarmyndina, þar sem allt smellur saman, en hún er hiklaust ein besta kvikmynd sögunnar.

Hitchcock byggði oft upp yndislegar sögur þar sem sakleysingi lendir í aðstæðum sem hann ræður ekkert við en dregst inn í og verður að spila leik af leik, af fimni en mæta hættum allan tímann. Þetta kom best fram í myndunum Strangers on a Train (ein besta spennumynd sögunnar - meistaralega leikin, sérstaklega af Robert Walker sem var aldrei betri en í þessari síðustu rullu sinni) og í North by Northwest. En McKenna-hjónin eru samferða á leið sem þau geta ekki stólað á en reyna sitt besta til að ná yfirhöndinni. Þau verða táknmynd sakleysingjans fræga hjá Hitchcock enn eina ferðina og standa sig vel í því.

James Stewart og Doris Day glansa auðvitað í þessari mynd. Ekki þarf að fjölyrða um snilli Stewarts. Hann var einn besti leikari 20. aldarinnar og fáir voru betri en hann að leika sakleysingjann, að týpu Hitchcocks og um leið hafa samúð áhorfandans, enda mjög notalegur leikari með mikla nærveru og gat túlkað bæði skapbrigði og persónuleikabresti af brilljans. Stewart var einna bestur á ferlinum í annarri mynd Hitch, Rear Window, þar sem hann er myndina út í gegn í hjólastól, í gifsi og fylgist með nánasta umhverfi sínu í sjónkíki og sér of mikið. Það er ein af þessum myndum sem eru tær snilld frá upphaf til enda.

Doris Day var notaleg leik- og söngkona. Einhvernveginn táknmynd alls hins notalega, hafði bæða ljúfa nærveru og yndislega söngrödd. Hún var aldrei betri á ferlinum en á móti Rock Hudson í hinni sykursætu Pillow Talk árið 1960, en sú mynd er hættulega notaleg og er mannbætandi fyrir alla að horfa á. Doris var þó ekki mikið síðri í þessari mynd, þar sem hún nær að tóna Stewart vel. Stráknum þeirra er rænt og örvæntingin verður túlkuð af næmni og notalegheitum í senn, í bland við angistina sem fylgir. Doris er kannski of sykursæt fyrir rulluna, en á móti kemur að hún er fullkomin í hið sígilda ljóskuhlutverk hjá Hitch.

 

Rúsínan í pylsuendanum í myndinni er svo auðvitað hið undurljúfa lag Whatever Will Be, Will Be (Que Sera Sera), eitt eftirminnilega kvikmyndalag 20. aldarinnar. Þetta er án nokkurs vafa besta lag tónlistarferils Doris Day og það er mikil tilfinning í þessu lagi. Það passar vel inn í lokakafla myndarinnar, þar sem spennan er orðin allt að því óbærileg. Lagið hlaut óskarinn sem besta kvikmyndalagið á sínum tíma og hefur markað sér skref í tónlistarsögunni. Ávallt undurljúft og fagurt.

En þetta var notalegt kvöld með meistara spennunnar. Ætla að vona að Sjónvarpið haldi áfram að færa okkur sannar kvikmyndaperlur gamla tímans í Hollywood á næstunni. Meistaraverk kvikmyndasögunnar eiga nefnilega ávallt við, sérstaklega kvikmyndaverk Hitchcocks.

Þar sem ég veit að Þórhallur Gunnarsson, dagskrárstjóri Sjónvarpsins, er daglegur lesandi vefsins, vona ég að hann verði við þessari ósk minni, og eflaust fleiri sjónvarpsáhorfenda.


-----------

Fyrir þá sem vilja fræðast meira um leikstjóraferil meistarans Sir Alfreds Hitchcocks bendi ég á leikstjórapistill minn um hann frá árinu 2003.

Síma- og myndavélafóbía Bjarkar

Það er óhætt að segja að Björk Guðmundsdóttir hafi ekki farið troðnar slóðir í tónlist sinni. Hún hefur sennilega orðið heimsfræg á því að vera ekki eins og aðrir - fann upp sinn eigin stíl og eigin karakter. Enda hefur það ekki gefið sig vel fyrir íslenskar söngkonur að vera eftirmynd Britney Spears og annarra blondína í tónlistarbransanum, þær hafa bara fallið í skuggann. Björk var ferskur vindblær í íslenska tónlist á sínum tíma og ennfremur á alheimsvettvangi er hún gaf út Debut.

Þó að Björk hafi aldrei verið feimin við að stuða og segja hluti sem falla ekki í kramið hjá öllum fannst mér skemmtilega áhugavert að lesa umfjöllunina um síma- og myndavélafóbíu Bjarkar. Skil svosem alveg að hún sé ekkert sátt við að fólk hugsi frekar um að taka upp tónleikana hennar með síma eða kvikmyndatökuvél en hlusta á tónlistina en hinsvegar finnst mér skýring hennar fyrir fóbíuna þess þá áhugaverðari. Þar virðist hún tala gegn símum og myndavélum beint á þeim forsendum að henni finnist tónlistin sín falla í skuggann vegna þess.

Hélt að flestir tónlistarmenn væru ósáttir við notkun þessara græja vegna þess að þá myndi tónlist þeirra leka út á myndavefi eins og YouTube og aðra slíka. Þess vegna er skoðun Bjarkar, eins og svo oft áður, skemmtilega spes og þess þá áhugaverðari en hin standard-pælingin. Þetta er skemmtilegur tónn hjá Björk - kannski ekta Björk, hver veit.

Björk vill fólk en ekki farsíma

Styttist í forkosningarnar - er Hillary ósigrandi?

Rúmum mánuði fyrir forkosningar demókrata í Iowa virkar Hillary Rodham Clinton ósigrandi í flokki sínum - sú sem hefur afgerandi stöðu í könnunum og sú sem hefur allt í höndum sér. Hún er meira að segja farin að tala sem kona valdsins. Ný skoðanakönnun Zogby sýnir þó vel að kosningabarátta hennar er brothætt og að lokamánuðurinn í aðdraganda forkosninganna gæti orðið spennandi. Kannski gæti svo farið að forkosningarnar yrðu jafnari og meira spennandi en spáð var.

Það er nefnilega það versta sem fyrir Hillary getur komið á lokasprettinum fyrir forkosningarnar að mælingar sýni að hún sé vissulega vonarstjarna innan flokksins en sé hinsvegar talin geta tapað í forsetakosningunum sjálfum og það fyrir hvaða frambjóðanda repúblikana sem er. Þessi nýjasta könnun verður án nokkurs vafa eitt sterkasta vopn bæði Barack Obama og John Edwards gegn Hillary í aðdraganda forkosninganna - þeir munu keyra á því dag og nótt allt til enda forkosninganna að Hillary muni ekki geta sigrað t.d. Rudy Giuliani eða John McCain. Hún sé of umdeild meðal hinna ýmsu hópa samfélagsins til að ná lýðhylli.

Hitinn í kosningaslag demókrata hefur verið að aukast stig af stigi. Hann var settlegur lengst af, en er orðinn persónulegur og kuldalegur. Athygli vöktu nýlegar persónulegar árásir Edwards á Hillary. Hún svaraði fyrir sig mjög hvasst og stingandi í garð Edwards í kappræðum forsetaefna demókrata fyrir nokkrum dögum. Þar var Hillary reyndar langöflugust og náði aftur afgerandi forskoti, eftir að hún hafði sýnt merki þess að vera farin að hökta. Það hefur vissulega ekki verið vafi nokkuð lengi hvert stefni í slag demókrata - Hillary hefur um eða yfir 20 prósentustiga forskot og stefnir að því að vinna stórt.

Howard Dean hafði líka vænt forskot á þessum tímapunkti fyrir fjórum árum en missti það niður eftir vont upphaf í forkosningum og eftir fræga ræðu þar sem hann öskraði eins og galinn maður. Eftir það var hann talinn lame duck og fólk flúði hann unnvörpum. Hillary veit að hún er í þeirri stöðu að allir ráðast á hana, jafnt samherjar í flokknum sem og frambjóðendur repúblikana. Hún er í miklum hita verandi sú sem virðist ein örugg um að vera í slagnum til enda, vera raunverulegur keppinautur um Hvíta húsið eftir tæpt ár. Það gerir það að verkum að sótt er að henni ekki síst innan flokksins.

Hillary Rodham Clinton veit að hún fær aðeins þetta eina tækifæri til að verða forseti Bandaríkjanna. Mistakist henni nú er aðeins tímaspursmál hvenær hún hætti í stjórnmálum. Hún mun því verða miskunnarlaus í baráttunni, leggja allt undir og vera áberandi og beitt - við hlið eiginmannsins, sem sjálfur var á forsetavakt í átta ár. Þau hafa verið draumateymi Demókrataflokksins í fimmtán ár. Hann er eini forseti demókrata frá því að Reagan vann Hvíta húsið af Carter og þau hafa sögu að verja. Tap núna myndi veikja sögulega stöðu þeirra beggja til lengri tíma litið.

Það eru spennandi átök framundan. Þessi könnun veitir sóknarfæri gegn Hillary innan eigin flokks. Það verður áhugavert að sjá hvernig henni gangi í gegnum viðkvæmasta hluta baráttunnar. Persónulega tel ég að forkosningar demókrata gætu orðið spennandi. Annaðhvort vinnur Hillary stórt í upphafi eða þetta verður harkaleg barátta þar sem allt getur gerst. Hillary þarf að vinna stórt og það fljótt til að verða sigurstjarna.

Repúblikanar vinsælli en Clinton

Skjálftahrina við Hveravelli

Hann var heldur betur öflugur skjálftinn sem reið yfir vestur af Hveravöllum í dag, fyrir rúmum klukkutíma - fannst enda mjög vel hér á Akureyri, varð vel var við hann sjálfur, og um meginhluta Norðurlands. Það er alltaf ónotalegt að finna jarðhræringar af þessu tagi og finna hvað landið er lifandi.

Þetta er fyrsti alvöru jarðskjálftakippurinn sem við finnum fyrir hér á Norðurlandi frá skjálftanum 1. nóvember 2006, en hann var líka um fimm á Richter-skala. Nú verður áhugavert að sjá hvað tekur við. Eflaust taka eftirskjálftar við núna - væntanlega misöflugir eins og gengur.

Fróðlegt er að vita hvort að þessi skjálfahrina tengist því sem gerðist á Suðurlandi fyrir viku, er jörð skalf í Árnessýslu og víða um Suðurland.

Jörð skelfur við Hveravelli

Opinská uppljóstrun

Á tímum kynlífsbyltingarinnar í nútímanum, þar sem næstum því allt er orðið selt með einhvers konar vísan í kynlíf, tanaða bera kroppa og krassandi lýsingar á unaðssemdum þess vekur sannarlega athygli að sjá hógværar lýsingar, þó allt að því opinskáa uppljóstrun Söruh Harding á gæðum ástalífsins.

Í dag heyrum við svo mikið af krassandi lýsingum að þessi tjáning hennar kemur sem ferskur vindblær, þar sem allt háfleyga blaðrið er tónað niður. Það vekur athygli að sjá konu á borð við Harding tala svo opinskátt einmitt um það að vera sátt við sitt og að hún geri sig ánægða með lífið sem hún á, er ekki að toppa alla aðra með svæsnari lýsingum.

Það er vonandi kominn tími til að stjörnurnar átti sig á því að það þarf ekki að nota svæsnustu lýsingarnar til að ná athygli, enda eru lýsingar á opinskáum álitaefnum orðnar svo krassandi að margir eru hættir að hlusta nema að draga þá smá frá öllu orðagjálfrinu. Þarna kemur kona sem er stolt með sitt og hikar ekki við að segja það. Ekki hægt annað en að bera virðingu fyrir svona þrusukonu.

Sarah segir stærðina engu skipta

Mun Magnús Geir fara í Borgarleikhúsið?

Það eru vondar fregnir fyrir okkur leikhúsunnendur hér nyrðra að Magnús Geir Þórðarson, leikhússtjóri LA, hafi sótt um leikhússtjórastöðu Borgarleikhússins, enda er ég nærri því viss um að hann fái þá stöðu. Magnús Geir hefur byggt upp leikfélagið hér á Akureyri til vegs og virðingar að nýju, svo vel að eftir hefur verið tekið á landsvísu. Staða LA var skelfileg er Magnús Geir tók við stjórnartaumunum og hann færði því ný tækifæri og farsæla forystu.

Leiksýningar á leikhússtjóraferli Magnúsar Geirs hafa verið með þeim bestu í íslensku leikhúsi. Nægir þar að nefna Fullkomið brúðkaup, Óvita, Ökutíma, Svartan kött, Óliver og Litlu hryllingsbúðina. Öll hafa þessi verk verið metstykki og er svo komið reyndar hér að það stefnir í að leikfélagið muni leika á þrem stöðum í vetur, enda hafa Óvitar slegið öll met og þar hefur verið fullt á allar sýningar og bætt við aukasýningum í hverri viku. Hann hefur líka komið með spennandi vinkla á leikhúsmenninguna hér og hefur eflt menningarlífið mjög með verkum sínum.

Stefnir í að Fló á skinni, næsta sýning, verði sýnd í flugsafninu, þar sem auðvitað verði ekki hætt að sýna Óvita fyrir fullu húsi. Ég tel að við hér fyrir norðan þökkum öll Magnúsi Geir fyrir að hafa leitt þetta starf og staðið sig svo vel sem raun ber vitni. Það verður því sannarlega mikið áfall fyrir okkur ef við missum hann suður yfir heiðar. Ég held að það fari ekki framhjá neinum að Magnús Geir er spútnikk maður í íslensku leikhúsi og það mun enginn hafna kröftum hans. Tel því mjög líklegt að hann fái stöðuna í Borgarleikhúsinu.

Fyrir nokkrum árum var trendið með þeim hætti að bæjaryfirvöld hér spurðu forsvarsmenn leikfélagsins hvað það vantaði mikinn pening til að ná endum saman, væntanlega með ólundarsvip. Nú hefur dæmið snúist heldur betur við og Leikfélagið er spurt hvað það geti grætt mikið á hverju ári, hvað það geti fært okkur mikil tækifæri í menningarlífinu. Þetta starf hefur Magnús Geir leitt. Þannig að það eru engin undur að þeir í Borgarleikhúsinu sjái tækifæri í að fá hann til verka. Það þarf því varla nokkur maður að vera hissa á því að við viljum ekki að hann fari héðan.

Magnús sækir um

Vondar fregnir

Það er óhætt að segja að það séu vondar fregir séu erlendir fjárfestar búnir að missa trúna á efnahagskerfinu okkar. Við höfum átt við afgerandi erfiðleika að etja sem við þurfum að vinna úr. Veit ekki hvort rétt sé að gefa íslensku krónuna upp á bátinn, hef ekki verið harður talsmaður þess, enda vil ég trúa því að við getum leyst okkar vandamál.

Þar veltur mikið á Seðlabankanum. Veit þó ekki hvort hann er að gefa gagn eða ógagn með ákvörðunum. Varð fyrir vonbrigðum með hann í síðustu ákvörðun sinni. Ég tel að upptaka Evru sé engin heilög lausn á vanda þjóðarinnar. En það þarf að ræða þessi mál þó fordómalaust. Það er fjarstæða að halda úti gjaldmiðli bara stoltsins vegna. Ef við getum ekki varið krónuna og stöðu okkar hér verður íslenska krónan sem myllusteinn um hálsinn á okkur.

Veit ekki á hvaða leið við erum, en það er þó ljóst að það er okkur til vansa missi fólk trúna á okkur, bæði getu okkar og styrkleika. Í þeim efnum er ekki hægt að una. Held þó að örlög krónunnar ráðist brátt. Ef okkur tekst ekki að verja hana bráðlega verður álitamál hversu sterk hún sé, til framtíðar.

Hafa misst trúna á Íslandi

Skelfilegt slys

Það er sorglegt að heyra af slysinu við Vík í Mýrdal, en það er mildi hversu vel gekk að bjarga manninum sem var í bílnum miðað við allar aðstæður. Þarna sannast hvað við eigum góðar björgunarsveitir, vel æft fólk sem leggur á sig mikla vinnu við að bjarga fólki í háska. Aðstæður voru erfiðar í þessu tilfelli og sláandi alveg að sjá aðstæður á myndum í fréttum í kvöld.

Fyrir það fyrsta er erfitt að koma að svona slysi, enda geta mínútur ráðið úrslitum um hvort vel eða illa fari. Það er líka ekki hægt að leggja í svona björgun illa búinn og langbest að bíða eftir fagfólki. Vonandi mun manninum heilsast vel og ná góðri heilsu sem fyrst.

Haldið sofandi í öndunarvél

Það á ekki af aumingja Paul að ganga....

Held að einn óheppnasti maður ársins hljóti að teljast Sir Paul McCartney, hinn fyrrum lánssami eðalBítill. Ekki aðeins er hann fastur í feni hjónabands með sannkölluðum kvendjöfli sem heimtar morðfjár af honum til að fá skilnaðinn í gegn heldur er hann í harðri forræðisdeilu við konuna. Nú eru skoðanir hans á refaveiðum heldur betur að elta hann uppi á viðkvæmum tíma.

Það eru eitthvað um 40 ár síðan að bítillinn Paul samdi og söng lagið When I´m 64. Lagið var um lífið er aldrinum væri náð og hugleiðingar um tilveruna. Fyrir skömmu náði hann sjálfur þessum merka áfanga að verða 64 ára. Það verður seint sagt að afmælisárið og misserin eftir það hafi verið markað af gleði og ánægju. Hans er helst minnst núna af harðvítugum skilnaðarátökum, forræðisdeilu, yfirráðum yfir peningum sínum og mannorðinu, sem konan ætlar að leggja í rúst.

Sérstaklega var sláandi að heyra að Heather kvendjöfull hefði tekið upp samtöl sín og bítilsins. Hún hefur hinsvegar verið að gera út af við sig með fáránlega absúrd fjölmiðlaframkomum. Hún kann varla að skammast sín einu sinni og líkir sér við dýrlinga og kvenhetjur og talar gegn þeim sem lifa fyrir peninga - á meðan berst hún fyrir allt að sex milljörðum úr búi bítilsins.

Jamm, aumingja Palli.

Paul McCartney fékk ekki að lenda

Gleymd hljómsveit og skjannahvít hörmung

Ég hélt satt best að segja að Take That væri búin að geispa golunni, hún er ein þeirra hljómsveita sem ég hef lítinn áhuga á. Þessir strákasöngflokkar eru orðnir ansi þreyttir, hverjir muna annars ekki eftir böndum á borð við Westlife (horror!) eða Boyzone og hvað þetta heitir annars allt. Skelfileg tónlist, segi ég og skrifa.

Er annars ekki sammála Howard Donald um kannabis-efni. Þau á ekki að lögleiða. Það eru fyndnustu rök Donalds annars að með því væri heimurinn betri, allir í vímu og hátt uppi. Rökin verða allavega ekki háfleygari.

Take That í eiturlyfjum

Viljum við að löggan hér taki upp taser-byssur?

Þrír hafa látist á undanförnum vikum í Kanada eftir að þeir voru stuðaðir með taser-byssu. Þetta er sama vopn og íslenska lögreglan vill taka upp hérlendis. Mér finnst þessar fréttir af láti fólks sem hefur verið stuðað mjög sláandi, enda er þetta einum of mikið af dauðsföllum í einu vegna sömu aðstæðna til að útilokað verði að rafstuðbyssan leiki ekki lykilþátt í dauða þeirra.

Taser er að mínu mati mjög kuldalegt vopn, sem mér finnst æ oftar vera talað um að sé notað á fólk. Það er vopn sem mér finnst mjög ómannúðlegt. Tilhugsunin um að íslenska lögreglan fari að beita því á fólk sama hversu stór tilefnið sé á vettvangi finnst mér ekki góð og fær mig til að hugsa um á hvaða leið við erum eiginlega. Mér finnst það mannleg grimmd að beita þessu vopni og við hljótum að hugsa okkar við að sjá fréttir erlendis frá af dauða fólks sem hefur verið stuðað.

Það þarf að hugleiða mjög alvarlega hvort að íslenska lögreglan eigi að fá þetta vopn í hendur. Finnst það ekki gleðileg tilhugsun, fjarri því. Hvað segið þið - viljið þið að íslenska löggan sé vopnuð taser?

Íslendingar heppnir í riðladrættinum

Það er ekki hægt að segja annað en að Íslendingar hafi dottið í lukkupottinn í riðladrættinum vegna heimsmeistaramótsins í knattspyrnu í Suður-Afríku eftir tæp þrjú ár. Getum verið vel sátt með okkar tel ég. Við erum í riðli með Noregi, Skotlandi, Makedóníu og Hollandi. Misjafnlega sterk lið en sannarlega áhugaverð keppni framundan.

Mikið hefur verið rætt um landsliðið síðustu dagana, eftir fyrsta landsleik Ólafs Jóhannessonar sem landsliðsþjálfara. Sitt sýndist hverjum með niðurstöðu mála eftir þann leik. Deilt er harkalega á KSÍ, með réttu, enda virðist forysta KSÍ vera úti á túni að mörgu leyti. Finnst gagnrýni formanns KSÍ t.d. gegn fjölmiðlum fáránleg - auðvitað taka fjölmiðlar slaginn með lélega stjórnun á liðinu, bæði hjá fyrrum þjálfara og knattspyrnusambandinu. Annað væri óeðlilegt. Þeir horfa í aðrar áttir en þeir þurfa. Framtíðarþróun fótboltans, lykilmarkmið þess sem gera þarf, er mjög á reiki. Það er vandamálið.

Allir eru sammála um að Ólafur Jóhannesson verður að fá sinn séns við að byggja liðið upp. Enginn bjóst við því að kraftaverk yrði unnið í liðinu á þrem fyrstu vikum Ólafs sem þjálfara. En nú hefst vinnuferli og vonandi mætir landsliðið sterkara til leiks að því loknu. Það verður áhugavert að fylgjast með HM-riðlinum sem dregið hefur verið í. Við getum verið vel sátt við riðilinn og fylgjumst með af áhuga. Lykilmál verkanna framundan er auðvitað að byggja landsliðið upp sem sigurvænlega sveit, ekki hóp manna sem virkar fyrirfram glataður, sem hefur æ oftar verið síðustu ár.

Það eru spennandi tímar framundan í boltanum og áhugavert að fylgjast með þeim leikjum sem framundan eru. Vonandi nær Óli Jó að byggja upp landslið sem við getum verið stolt af, lið sem getur gert vel - getur spilað til sigurs að mati landsmanna.

Ísland með Hollandi og Noregi

Nauðaómerkilegur spuni Össurar

Það er langt síðan að ómerkilegri pistill og ódýrari spunamennska um stjórnmál frá málsmetandi manni með áhrif hefur verið saminn en sá sem Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, ritaði í skjóli nætur fyrir tæpum sólarhring, laust fyrir klukkan tvö aðfararnótt laugardags. Það er mjög mikið undrunarefni að iðnaðarráðherra Samfylkingarinnar beini kastljósinu að Sjálfstæðisflokknum í REI-málinu nú. Flokkurinn fer ekki með völd í borgarmálum nú og heldur ekki á stjórnartaumunum í þeirri atburðarás sem nú fer fram.

Það eru öll teikn á lofti um það að félagshyggjumeirihlutinn í Reykjavík nái sér ekki saman um niðurstöðu mála. Hefur það annars komið fram að VG ætli sér að staðfesta orkuútrásina í óbreyttri mynd og færa stærstu mál REI til einkaaðila í GGE? Hefur ekki verið ágreiningur um áherslur málsins milli meirihlutaframboðanna fjögurra? Ég held það nú. Það er nauðaómerkileg pólitík hjá Össuri að ætla að beina svartapétri þessa máls til borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins. Það eina sem þau gerðu var að kalla eftir upplýsingum um málið, fá að vita meira en á kvöldfundi daginn fyrir milljarðasamruna, sem enginn stuðningur var á bakvið.

Ég fæ ekki betur séð en að skrif Össurar séu dapurleg tilraun til að beina kastljósinu annað. Þetta minnir á leikritið þar sem glæpur er framinn á sviðinu - til að enginn sé að horfa á glæpinn framinn á sviðinu hefur önnur leiktjáning verið sett fram á hinum enda sviðsins, svo að athyglin sé ekki á glæpnum. Þetta er allavega mitt álit á skrifum Össurar. Þau bera öll merki þess að reyna eigi að kenna öðrum um glötuð tækifæri og lélega stjórnun REI-málsins í nýjum meirihluta, en þeim sem hafa völd til að stjórna málinu.

Iðnaðarráðherrann er varla með réttu ráði ef hann ætlar að reyna að selja okkur þann spuna að valdalaust fólk ráði því hvernig málið endar að lokum. Þetta varð örlagamál, borgarfulltrúi Framsóknarflokksins sleit meirihlutanum á því. Væntanlega var það gert til að geta fært málið í sinn farveg. Samt er sami borgarfulltrúi enn bloggandi og vælandi með þeim hætti að allt sé enn á vonarvöl og ekkert hafi farið eftir hans handriti. Hvað er að gerast í þessum meirihluta fyrst báðir valdsins menn flokkanna á bakvið hann skrifa með þessum hætti?

Það fer að koma að því að maður hugleiði hvort iðnaðarráðherrann sé að flippa út, bæði á blogginu og ekki síður á sviði stjórnmálanna. Þeir sem stýra för í Reykjavík ættu hinsvegar að hafa full völd á atburðarásinni og þurfa ekkert að beina svartapétri annað nema þá vegna þess að málið er þeim ofviða.

Össur: Valdarán sexmenninganna skaðaði OR gríðarlega

Rússíbanalíf Erics Claptons

Það verður ekki um það deilt að Eric Clapton er einn besti tónlistarmaður síðustu áratuga, goðsögn í lifanda lífi. Hann var hinsvegar ekki beint dýrlingur á æskuárum sínum. Sögusagnir af líferni hans hafa jafnan verið skrautlegar og almenningur haft á því mikinn áhuga. Hann hefur hinsvegar þroskast mikið í gegnum lífið og eiginlega varla hægt að trúa því að sami maður hafi sungið bæði Cocaine og Tears in Heaven. Andstæðurnar í tónlist hans verða varla meiri að mörgu leyti.

Clapton hefur verið goð sinnar kynslóðar og að svo mörgu leyti annarra. Auðvitað ekki vegna lífstílsins, heldur umfram allt tónlistarinnar. Annars held ég að saga allra rokkgoða á hans skeiði sé mörkuð óreglu og háleitu líferni, þar var lifað hátt og lifað lifandi. Öll munum við eftir Hendrix, Morrison, Joplin, Jagger og svona mætti lengi telja. Sögurnar af líferni Presleys og Bítlanna hafa líka þótt áhugaverðar. Þetta var bara standardinn á þessum tíma.

Aldrei hefur Clapton þó snortið mig og eflaust fleiri meira en þegar að hann samdi og söng hið undurljúfa lag sitt Tears in Heaven - þar braust rokkgoðið harða og ákveðna allt að því fram með tárin í augunum og samdi kveðjuóð til sonar síns, Connors, sem hafði látist með sorglegum hætti í New York. Þar fór lífsreyndi rokkarinn með tilfinningar, eins og við öll, en líka faðirinn með ábyrgðartilfinninguna sem hafði boðskap fram að færa - talaði hreint út, lét tilfinningarnar koma óhikað. Og lagið er einstakt.

Annars er erfitt að nefna bestu lög Claptons, en þau sem koma helst í huga mér eru lög á borð við; Layla, Tears in Heaven, Crossroads, Bellbottom Blues, Have You Ever Loved A Woman, Badge, Cocaine, I Shot the Sheriff, My Father´s Eyes, Change the World, Old Love og Wonderful Tonight. Allt perlur rokksögunnar að sínu leyti, minnisvarði um rokkgoð.

Clapton lifði í rússíbana árum saman, öll vitum við það. Það er ekkert nýtt að koma fram í þessari frétt. En hann er einn þeirra sem hefur samið hrátt og sterkt eftirminnileg lög, sem þekja allan skalann, eru eftirminnileg, ekkert síður en karakterinn á bakvið lögin.

Áhrifaríkt kynlíf Claptons

Var Geirfinnur Einarsson grafinn í Garðabæ?

33 ár voru í vikunni liðin frá hvarfi Geirfinns Einarssonar í Keflavík. Geirfinnsmálið varð eitt umdeildasta sakamál og dularfyllsta mannshvarf Íslandssögunnar. Það hefur hvílt sem mara yfir þjóðinni og enn eru að koma fram vangaveltur um atburðarásina - hvort Geirfinni hafi verið ráðinn bani. Þar hefur sprútt jafnan spilað stóra rullu. Margir hafa hinsvegar dregið í efa hvort að hin opinbera frásögn dauða Geirfinns sé rétt og hvað hafi orðið um lík hans.

Samsæriskenningarnar um hvað varð um lík Geirfinns og hvernig hann dó hafa alla tíð verið margar. Ein þeirra umdeildasta á síðustu árum er lýsing Guðrúnar Magneu Helgadóttur, sem hefur skrifað hér á moggabloggið og er bloggvinkona mín, á því að Geirfinnur hafi verið jarðaður við íbúðarhús við Markarflöt í Garðabæ. Á bakvið þá sögu hennar er lygileg saga, sem eiginlega er erfitt að trúa. Hefur hún komið þeirri sögu á framfæri t.d. við lögreglu og kjörna fulltrúa.

Væntanlega verður ráðgátan um örlög Geirfinns Einarssonar og það hvað gerðist nóvemberkvöldið 1974 sem hann hvarf aldrei leyst. En kjaftasögurnar deyja ekki.

Well, I used to vote for John Howard, but.....

Það er ekki hægt að segja annað en að stjórnmálaferli John Howard, forsætisráðherra Ástralíu, ljúki með háðuglegum hætti. Hann ætlaði að storka örlögunum og halda í fimmtu kosningarnar sem leiðtogi frjálslyndra en tapar völdum til kratanna og þingsætinu sínu í Bennelong, sem hann hefur haldið með glans í yfir þrjá áratugi, til landsþekktrar sjónvarpskonu. Það er oft erfitt að þekkja vitjunartíma sinn í stjórnmálum og það verða pólitísk eftirmæli Howards, sem oft hefur haldið velli með ótrúlegum hætti.

Ég heyrði oft hjá áströlskum vinum mínum og stjórnmálaskýrendum í Eyjaálfu í þessari kosningabaráttu eina smellna setningu sem verður eflaust litríkasta setning þessa kjördags þar sem John Howard er hafnað - vísað á dyr; Well, I used to vote for John Howard, but.... Að því kom að landsmenn fengu einfaldlega nóg af Howard og þeir hafa nú sent honum reisupassann, vissulega kuldalega og miskunnarlaust. En þetta þarf ekki að koma neinum að óvörum. Howard hafði verið lengi í stjórnmálum og mátti vita að það væri að tefla á tæpasta vað að reyna við þessar kosningar.

Það er oft gallinn með þaulsetna leiðtoga að þeir kunna ekki þá list að fara af hinu pólitíska sviði með sæmd. Geta ekki hætt leik þá er hann hæst stendur og fara hnarreistir og öflugir frá völdum. Howard hafði mörg gullin tækifæri á síðasta kjörtímabili að fela Peter Costello völdin. Í þeim efnum hefði hann getað tryggt hægrimönnum annað kjörtímabil í Ástralíu. Hann gerði það ekki, taldi sig ómissandi. Howard fer nú í flokk með stjórnmálamönnum á borð við Margaret Thatcher og Helmut Kohl, sigursæla stjórnmálamenn sem skynjuðu ekki endalokin sem voru öllum öðrum orðin ljós.

Segja má að flokksfélagar Howards hafi verið of kurteisir við hann í aðdraganda þessara kosninga. Margir vöruðu hann við áhættunni, sem hann lét sem vind um eyrun þjóta. Eflaust taldi Howard það geta gengið að feta í fótspor Tony Blair og veifa mögulegum eftirmanni sem gulrót fyrir kjósendur: Ef þið kjósið mig fáið þið þennan í þokkabót. Blair tókst að selja sig með Gordon Brown með nákvæmlega þessum hætti árið 2005. En pólitískt kapítal Howards var búið. Þetta er persónulegur ósigur hans, áfellisdómur með að hafa ekki getað hætt standandi.

Enda hefði ekkert þurft að kalla á stjórnarskipti í Ástralíu beint. Ástralir standa vel að mjög mörgu leyti. Þrátt fyrir að Howard auglýsti sig með góðum efnahag og farsælum verkum að mörgu leyti fékk hann reisupassann, rétt eins og John Major í Bretlandi fyrir áratug. Vindarnir höfðu einfaldlega blásið í aðrar áttir. Kevin Rudd varð sameiningartákn breytinganna eins og Blair forðum í Bretlandi.

Dómgreindarbrestur Howards verður hægriblokkinni í Ástralíu dýrkeyptur. Það verður fróðlegt að sjá hver tekur við af Howard sem leiðtogi þessa hóps. Peter Costello hefði verið ídeal eftirmaður hans en það hefur margt breyst í dag. Forsætisráðherraembættið er runnið Costello úr greipum að sinni og ekki undrunarefni ef hann færi í aðrar áttir.

Howard viðurkenndi ósigur sinn

Verðskuldaður sigur - andleysi Newcastle

Ekki þurfti Liverpool að hafa mikið fyrir sigrinum á Newcastle í dag. Andleysið sem einkenndi Newcastle var algjört og þeir voru stórheppnir að tapa með aðeins þrem mörkum en ekki sex til átta jafnvel. Slíkir voru yfirburðir Liverpool-liðsins á þessum degi. Það var líka fátt sem einkenndi eymd Gerrards í landsliðinu í þessum leik, þar sem hann var algjör sigurstjarna.

Liverpool hefur beðið í sautján ár eftir meistaratitli. Sú bið er orðin þeim erfið og miskunnarlaus eiginlega. Það verður áhugavert að sjá hversu löng enn sú bið verði.

Liverpool lagði Newcastle, 3:0

Eru tölvuleikir stórhættulegir?

Það var áhugavert að lesa frásögn Njáls Harðarsonar af tölvuleikjum og heiminum bakvið þá, í 24 stundum, sem geta leitt til erfiðrar fíknar. Það má deila um hvort sé verra í raun að ánetjast dópheiminum eða innilokuðum heimi tölvuleikjanna. Bæði er vont á sinn hátt. Finnst það gott hjá Njáli að koma fram og segja þessa sögu. Hún á sannarlega erindi við nútímann, enda held ég að það séu mjög margir sem eru háðir tölvuleikjunum.

Eflaust fylgir þessu engin aldursmörk, ef marka má Njál og son hans t.d. Heyrst hefur að krakkar sem eru háðir tölvuleikjum mæti illa í skóla og nái ekki að skila því af sér sem ætlast er til þeirra. Þetta er hættuspil enda getur þetta haft samverkandi þætti sem fara illa með fólk. Allavega er ljóst að Njáll er ekki að segja þessa sögu því honum finnst það skemmtilegt. Þetta er eitthvað sem hefur farið illa með marga og lokað þá hreinlega af frá samfélaginu.

Þegar að ég var unglingur voru tölvuleikirnir að koma, samt ekki af þeim þunga sem nú er. Missti því að mörgu leyti af þessu skeiði. Hef aldrei verið hrifinn af svona leikjum og sleppt því alveg að stúdera þá. En ég hef heyrt af mörgum sem hafa farið illa á þessum heimi. En flestir rata þeir til baka, enda fá þeir hreinlega leið á þessum heimi eftir vissan tíma. Eins gott kannski.

Sonurinn flúði úr heimi fíkniefna í heim tölvuleikja