Jesse Jackson vill skera undan Barack Obama

Blökkumannaleiðtoginn Jesse Jackson hefur síðustu klukkutímana reynt allt sem hann getur til að biðjast afsökunar á því að hafa sagst vilja skera undan Barack Obama þar sem hann tali niður til blökkumanna, en að mestu án árangurs, skiljanlega. Ummælin náðust á myndband án vitundar Jacksons og voru fyrst ekki spiluð víða vegna orðbragðsins, stóru fréttastöðvarnar þögðu um sjálf ummælin en æ fleiri tala þó opinskátt um það nú.

Jesse Jackson er enginn aukvisi í bandarískum stjórnmálum. Hann hefur verið virkur þátttakandi í réttindabaráttu blökkumanna í áratugi og var við hlið dr. Martins Luthers Kings er hann var myrtur í Tennessee í apríl 1968 og verið lykilmaður í blökkumannahreyfingunni frá dauða hans. Jackson barðist tvisvar fyrir því að hljóta útnefningu demókrataflokksins sem forsetaefni hans, árin 1984 og 1988, en hefur þó af mörgum verið talinn gloppóttur og hefur oft skemmt fyrir sér með ummælum sínum.

Hvað er þetta annars með Obama og predikarana hans? Ekki nema von að það sé spurt hvað Obama gerði í fyrra lífi til að verðskulda þessa trúarleiðtoga sína sem hafa æ ofan í æ skemmt fyrir honum. Jeremiah Wright var næstum búinn að gera út af við forsetadrauma Obama, en honum tókst að bjarga því með að skera á öll tengsl við hann og yfirgefa söfnuðinn og Wright hefur verið hálfpartinn í felum síðustu vikur. Auk þess talaði Michael Pfleger talaði niður til Hillary Clinton og þurfti Obama að biðjast afsökunar á ummælum hans.



Veit eiginlega ekki hvernig Jesse Jackson getur verið trúverðugur hluti kosningabaráttu Barack Obama úr þessu. Hvað sem hann segir eða gerir til að tala Obama upp geta menn grafið upp klippuna þar sem hann segist vilja skera undan frambjóðandanum vegna þess að hann sé montinn og hagi sér eins og hvítur maður. Hver þarf á óvinum að halda þegar menn eiga svona vini og bakhjarla?

Ekki virðist stemmningin beysin í baklandi Obama þegar svona ummæli falla. Blökkumenn greinilega ósáttir með Obama, þó þeir brosi í gegnum tárin. Bakhjarlar Hillary Rodham Clinton neita að styrkja hann nema Hillary verði varaforsetaefnið og æ fleiri stuðningsmenn hennar neita að bakka Obama upp, samkvæmt könnunum. Demókrataflokkurinn er alvarlega klofinn og skaddaður, þó reynt sé að brosa.

Jackson biður Obama afsökunar

Hvað er Guðmundur að gera með trúnaðargögn?

Ekki er nóg með að Guðmundur Þóroddsson fái 30 milljónir fyrir að hætta sem forstjóri Orkuveitu Reykjavíkur og REI heldur tekur hann trúnaðargögn með sér úr vinnunni sem hljóta að teljast eign fyrirtækisins. Það er ekki beint eins og honum hafi verið falið að skrifa sögu Orkuveitunnar svona í kaupbæti þegar hann hætti þar störfum og þurfi að halda utan um vinnupunkta, fundargerðir og tengd skjöl.

Guðmundur hagaði sér í mörg ár hjá Orkuveitu Reykjavíkur eins og kóngur í eigin ríki og lét eins og hann væri forstjóri fyrirtækis sem hann ætti sjálfur ráðandi hlut í. Því ætti þessi frétt varla að koma að óvörum. Stóra spurningin er hvort hann muni skila þessum vinnugögnum og jeppanum eða túri á honum út árstímabilið, sem hann er á launum hjá borgarbúum.

Veit ekki hvort þessi starfslokasaga Guðmundar komi svosem nokkuð á óvart. Þetta er svona eitt absúrdið enn hjá þessu blessaða fyrirtæki.

Guðmundur tók gögn með sér

Hvar eru siðprúðu samfylkingarmennirnir núna?

Við fregnir af falli meirihlutans í Grindavík, þar sem Samfylkingin sleit samstarfi við Sjálfstæðisflokkinn án sýnilegrar ástæðu og nefna eitt mál sérstaklega, verður mér ósjálfrátt hugsað til allra stuðningsmanna Samfylkingarinnar sem töluðu svo hátt þegar meirihlutar í Reykjavík og Bolungarvík féllu fyrr á þessu ári. Þá voru stór orð látin falla og mikil dramatík sett á svið og meira að segja mótmælt vinnulaginu.

Ekki virðist vera jafnmikil hneykslan yfir sambærilegri atburðarás í Grindavík nú. Veit ekki hvort það segir meira um sveitarstjórnarpólitík eða Samfylkingarfólk. Eflaust voru mótmæli þeirra fyrr á árinu bara hrein pólitík en ekki bara umhyggja fyrir sveitarfélagi sínu eða hagsmunum þess. Þar var sett á svið leikþáttur til að gráta valdamissinn sem fylgir falli meirihluta. Erfitt er að finna út hver veldur slíkum slitum, eflaust eiga allir hlutaðeigandi einhvern hlut að máli, og furðulegt að menn reyni að kenna öðrum um slíkt eða ofurdramatíseri hlutina rétt eins og við munum eftir af mótmælum í Ráðhúsinu í janúar.

Meirihlutar koma og fara í sveitarstjórnum. Þannig getur hið pólitíska eðli orðið þar sem engum einum aðila eru falin völd með skýrum hætti. Vissulega er þetta sögulegt kjörtímabil í Reykjavík. Í síðustu kosningum náði enginn einn flokkur eða bandalag flokka meirihluta í borgarstjórn í fyrsta skipti frá borgarstjórnarkosningunum 1978 og semja þurfti. R-listinn hafði geispað golunni og Sjálfstæðisflokkurinn fékk ekki umboð til að leiða borgina einn, eins og kannanir höfðu bent til að gæti orðið lengi vel í kosningabaráttunni. Þá þegar var ljóst að staðan öll væri mun opnari og opið á ítalskt ástand þar sem meirihlutar gætu komið og farið, eins og gerist oft í öðrum sveitarfélögum víða um landið.

Auðvitað er fall meirihluta á miðju tímabili aldrei merki stöðugleika. En lýðræðislega kjörnir fulltrúar hafa umboð til verka. Ekki verður kosið aftur þó einn meirihluti falli og stuðningsmönnum fallins meirihluta líki ekki valdaskiptin. Umboðið er fjögur ár og kjörnum fulltrúum ber sú skylda að mynda nýjan meirihluta falli sá sem fyrir er og ekkert annað er í stöðunni. Fjarstæða er að tala um upplausn þegar að kjörinn fulltrúi með fullt umboð úr kosningum sér hag sínum ekki borgið í meirihlutasamstarfi og heldur í aðrar áttir og myndar nýjan meirihluta.

Ánægja Samfylkingarmanna með svipaða atburðarás nú og þeir kvörtuðu yfir fyrr á árinu vekur allavega athygli, svo ekki sé meira sagt. Get ekki séð hvað er öðruvísi. Er leiðtogi Samfylkingarinnar í Grindavík ekki bara að fiska eftir bæjarstjórastól?

Nýr meirihluti í bæjarstjórn Grindavíkur

Manndrápsakstur í umferðinni

Enn og aftur berast fregnir af ökumönnum sem keyra um á manndrápshraða, keyra langt yfir hraðamörk og eru stórhættulegir. Akstur á þessum hraða og við þessar aðstæður flokkast ekki undir neitt annað en hreinan háska, algjöran manndrápsakstur, enda eru í senn bæði ökumaðurinn og þeir sem hann mætir í lífshættu vegna þess. Hvað er fólk að hugsa þegar að það keyrir á slíkum hraða eða hvað fer í gegnum huga þess á meðan? Eða sennilega hugsar það auðvitað ekki neitt, þeysir bara áfram hugsunarlaust í vímuástandi.

Ætla að vona að við séum ekki komin í biðferli eftir banaslysi, þar sem ökumaður á háskahraða drepur jafnvel fjölda fólks með hugsunarleysi sínu. Auðvitað er það mikið áhyggjuefni hversu alvarleg staðan er í umferðarmálum. Búið er að tala vel og reyndar mjög lengi um að úrbóta sé þörf - taka verði á þessum augljósa vanda. Fara þarf að gera eitthvað meira en bara tala. Dapurlegt er þegar fólk tekur þá ákvörðun að geisast áfram á kolólöglegum hraða og jafnvel í vímu.

Þeir sem keyra svona bera ekki einu sinni virðingu fyrir sjálfum sér og hvað þá þeim sem það mætir á leið sinni. Þetta hefur gerst of oft á síðustu mánuðum. Þetta hlýtur að fara að leiða til þess að fólk hugsi sitt ráð og fari í umferðina í annarlegu ástandi. Akstur í vímu, annaðhvort af völdum áfengis eða eiturlyfja, er orðið eitt mesta vandamálið í umferðinni í dag.

Engin trygging er fyrir því þegar fólk sest undir stýri og heldur út í umferðina að það mæti ekki fólki undir áhrifum vímugjafa - út úr heiminum í sínu annarlega ástandi. Mjög alvarlegt mál, vægast sagt.

Glæfraakstur í Hafnarfirði

Gamalkunnar yfirlýsingar á G8-fundinum

Leiðtogafundur átta helstu iðnríkjanna fer nú fram á Hokkaídó-eyju í Japan. Eins og síðustu árin eru umhverfismál og þróunaraðstoð aðalmál fundarins að þessu sinni og greinilegt að vilji er meðal leiðtoganna til að staðfesta ákvarðanir síðustu ára, en þar var náð merkilegum áföngum bæði í Þýskalandi í fyrra og Rússlandi fyrir tveim árum. Mikilvæg mál eru þó að mörgu leyti í biðstöðu. Beðið er þess hver verði kjörinn 44. forseti Bandaríkjanna í nóvember og því líklegt að fundurinn að ári á Ítalíu muni verða mun öflugri þar sem þá mætir nýr forseti með sterkara umboð frá Bandaríkjunum.

Hópur leiðtoga valdamestu iðnríkja heims var stofnaður árið 1975 og er þetta því 34. fundurinn. Fyrst í stað voru sex lönd í samstarfinu: Bandaríkin, Bretland, Frakkland, Ítalía, Japan og V-Þýskaland. Það var í nóvember 1975 sem þáverandi leiðtogar landanna hittust í fyrsta skipti saman í Rambouillet í Frakklandi í boði Valéry Giscard d'Estaing, þáv. forseta Frakklands, og ákveðið var að funda framvegis árlega að sumarlagi. Alla tíð síðan hafa þjóðirnar skipst á að halda fundinn og leiða starfið á fundinum. Gestgjafinn hefur leitt umræður og haldið utan um fundaformið.

Ári eftir fyrsta fundinn, árið 1976, bættist Kanada í hóp þjóðanna sex. Hópurinn var óbreyttur í rúma tvo áratugi eftir það. Allt frá árinu 1991, við lok kalda stríðsins, hefur Rússland þó verið hluti fundarins en varð ekki fullgildur aðili í hópnum fyrr en árið 1998, er Boris Jeltsin, þáverandi forseti Rússlands, varð fyrsti leiðtoginn frá þessu forna fjandveldi vesturríkjanna til að vera tekinn í þeirra hóp. Rússland var gestgjafi G8-fundanna fyrst fyrir tveim árum, en þá var fundað í St. Pétursborg. Orðrómur er um að bæta Kína og Indlandi í hópinn, en ekkert verið ákveðið þar um.

Fundinn sátu Yasuo Fukuda, forsætisráðherra Japans, George W. Bush, forseti Bandaríkjanna, Silvio Berlusconi, forsætisráðherra Ítalíu, Angela Merkel, kanslari Þýskalands, Stephen Harper, forsætisráðherra Kanada, Nicolas Sarkozy, forseti Frakklands, Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands, og Dmitri Medvedev, forseti Rússlands. Þetta er áttundi og síðasti leiðtogafundur Bush en hann lætur af embætti 20. janúar nk. Hann hefur setið lengst allra leiðtoganna við völd, eða allt frá árinu 2001. Mörg lykilmál bíða þess líka að hann hætti.

Eitt helsta umræðuefni leiðtogafundarins fyrir ári var kólnun í samskiptum vesturveldanna og Rússlands, og leiðtogar vesturveldanna ósáttir við Pútín. Nú þegar hann hefur látið af forsetaembætti má merkja vissa breytingu. Mun betur fer á með Medvedev og leiðtogum vesturveldanna. Hinsvegar er Pútín enn maðurinn sem ræður ferðinni í rússneskum stjórnmálum, einn valdamesti forsætisráðherra í sögu Rússlands. Veik staða Medvedev er augljós og flestir búast við að Pútín verði aftur forseti árið 2012.

Að ári verður leiðtogafundur átta helstu iðnríkja heims haldinn á Sardiníu. Gestgjafi verður þá hinn umdeildi Silvio Berlusconi. Hann verður starfsaldursforseti í hópi leiðtoganna að ári, en hann hefur þrisvar gegnt embætti forsætisráðherra, lengst allra frá stríðslokum, samtals í sex ár. Fyrir þá sem vilja kynna sér dagskrá fundarins og meginatriði um hann er eindregið bent á að líta á heimasíðu hans.

G8 lofa Afríku aðstoð

Jim Webb vill ekki verða varaforsetaefni Obama

Mörgum að óvörum gaf Jim Webb, öldungadeildarþingmaður í Virgíníu, út sérstaka fréttatilkynningu í dag þess efnis að hann vildi ekki verða varaforsetaefni Barack Obama í forsetakosningunum í nóvember eftir þrálátan orðróm og óskir margra demókrata þar um. Ekki aðeins var fréttatilkynningin afgerandi orðuð um að Webb hefði engan áhuga, svo eftir var tekið, heldur var hún greinilega stílfærð og sett fram til að ná mikilli athygli.

Með þessu fækkar vænlegum varaforsetaefnum Obama enn frekar. Mikla athygli hefur vakið hversu margir öflugir demókratar hafa lagt lykkju á leið sína til að slá opinberlega út af borðinu möguleikann á því að fara fram með Obama í kosningunum. Í ljósi þess að hann er frambjóðandi breytinganna að þessu sinni og þykir vænlegur til árangurs er því eðlilega velt fyrir sér hvers vegna svo margir hafa lýst yfir áhuga frekar á því að verða ekki varaforsetaefni frekar en gefið því undir fótinn. Yfirlýsing Webb er sérstaklega áhugaverð í ljósi þess hversu margir töldu nær öruggt um að Obama myndi vilja hann sér við hlið.

Jim Webb hefði um margt verið hið fullkomna varaforsetaefni fyrir Barack Obama. Hann er þingmaður í fylki sem Obama vill leggja allt í sölurnar til að vinna, hann hefur reynslu fram að færa og mikla þekkingu á utanríkis- og varnarmálum sem gömul stríðshetja. Hann hefði t.d. verið öflugt mótvægi við John McCain í þeim efnum í kosningabaráttunni og bætt úr fyrir víðtækt þekkingarleysi Obama í utanríkismálum. Það er einn af allra veikustu hlekkjum kosningabaráttunnar fyrir Obama og honum mjög mikilvægt að varaforsetaefnið fylli upp í þau skörð sem veikust eru í framboðinu.

Demókratar hafa ekki unnið Virginíu-fylki frá því í forsetakosningunum 1964 er Lyndon B. Johnson vann Barry Goldwater með glans í einum glæsilegasta sigri í sögu bandarískra forsetakosninga á landsvísu. Obama gerir sér vonir um að ná að vinna í fylkinu. Með Webb sér við hlið hefði framboðið verið vissulega mjög sterkt og ég held að þeir hefðu getað verið sterkt tvíeyki. Nú þegar bæði Webb og Mark Warner hafa sagt pent nei við varaforsetapælingum er aðeins Tim Kaine, ríkisstjóri, eftir sem sterkur valkostur fyrir Obama úr Virginíu. En hann er enginn Jim Webb.

Mikla athygli vakti reyndar að Webb hefur í raun aldrei lýst yfir stuðningi við Barack Obama. Hann sat á hliðarlínunni í forkosningunum, valdi ekki á milli Obama og Hillary. Sú ákvörðun hans að afþakka pent og í kastljósi fjölmiðla að eigin ósk að fylgja Obama á leiðarenda er merkileg endalok á vangaveltur pólitískra bloggara og spekinga vestanhafs um að Webb myndi verða fyrir valinu.

Mun Ramses hafa sömu áhrif og Gervasoni?

Ekki er hægt að komast hjá því að skynja mikla ólgu í samfélaginu vegna máls Paul Ramses. Sama hvaða lagabókstaf er vitnað í til varnar ákvörðunum í þessu hugsa fjöldi fólks til eiginkonu hans og sex vikna barns. Þetta virkar kuldalegt og ómannúðlegt. Saga konunnar í kvöldfréttum Stöðvar 2 var mjög tilfinningarík og ég held að hún hafi haft mikil áhrif á fjölda fólks.

Hef heyrt í mörgum vegna þessa máls í gær og í dag. og heyrt sterkar skoðanir á málinu úr öllum áttum. Finn mjög vel að samúðin í málinu er með Ramses, konu hans og barni. Mér finnst það heldur ekki skrítið. Hefði þetta verið afbrotamaður og stórhættulegur glæpamaður hefði hann ekki átt sér neinar málsvarnir og ekki haft almenningsálitið með sér en í ljósi þess að svo er ekki og ekki er vitnað til neins nema túlkana á lögum finnst fólki illa farið með manninn.

Get ekki betur séð en þetta sé pólitískur flóttamaður sem hafi gert margt mjög gott. Mér finnst það mjög kuldalegt ef það fer svo að maðurinn verði sendur beint út í dauðann með heimför til Kenýa. Finnst mjög ólíklegt að hann staldri lengi við á Ítalíu og endi á heimaslóðum fyrr en síðar. Eftir því sem ég hef heyrt slapp hann þaðan við ótrúlegar aðstæður og á sér ekki bjarta framtíð ef hann lendir í klóm þeirra sem þar fara með völd. Einkum sá þáttur málsins finnst mér skipta mjög miklu máli og leiðir til þess að ég hef samúð með þessum manni og fjölskyldu hans.

Mannlega taugin í mér allavega fær mig til að skrifa um þetta mál. Finnst þetta ekki eðlileg meðferð. Hef tjáð skoðanir mínar hér og endurtek þær aftur. Finnst þær mun sterkari en allar tilvitnanir í lagabókstafinn. Að mörgu leyti minnir þetta mál mig á mál flóttamannsins Patrick Gervasoni á sínum tíma. Mál hans varð pólitískt bitbein og hann hafði áhrif á stöðu þeirrar ríkisstjórnar sem þá sat við völd. Guðrún Helgadóttir, alþingismaður, beitti sér fyrir málstað Gervasonis og setti ríkisstjórn dr. Gunnars Thoroddsens í mikla hættu vegna þess árið 1980.

Mál Gervasoni vakti líka mikla athygli og hann varð einn umtalaðasti maður ársins 1980. Því máli lauk þó með því að hann fór. Man satt best að segja ekki hver örlög hans urðu, en væntanlega tókst Guðrúnu með sínu afli og baráttunni fyrir málstað hans að ljúka málinu farsællega. Gott ef hann endaði ekki í Danmörku. En hvað með það. Þar sást að stjórnmálamaður getur sett heilt kerfi út af sporinu með því að berjast einlæglega og af sannfæringarkrafti fyrir því sem viðkomandi telur rétt, hvað svo sem kerfið og lagabókstafurinn segir.

Kannski fer það svo að Paul Ramses kemur aldrei hingað aftur og fær ekki að vera hér. En eftir umtalað mál þar sem tengdadóttur þáverandi umhverfisráðherra var hyglað sérstaklega finnst mér fjarstæðukennt að þegja um akkúrat þetta mál. Vonandi finnst á því einhver lausn sem allir geta sætt sig við. Mér finnst ekki eðlilegt að koma svona fram við mann sem ekkert hefur brotið af sér, en er aðeins landflótta maður vegna stjórnmálaskoðana sinna.

Undirskriftarlisti til stuðnings Ramses

Óeðlileg meðferð á Ramses

Mér finnst meðferð stjórnvalda á máli Paul Ramses ekki til fyrirmyndar. Honum er vísað úr landi án þess að Útlendingastofnun taki umsókn hans um pólitískt hæli til umfjöllunar, hvað þá meira. Mér finnst eðlilegt að mál hans fari rétta leið og það hafi átt að fjalla um það áður en til aðgerða var gripið.

Hinsvegar er ekki rétta skrefið hjá vinum Ramses í þessari erfiðu stöðu að hlaupa út á flugbrautina, enda mjög alvarlegt mál og stórhættulegt. Þó skil ég vissulega að vinir mannsins sýni að þeir séu ósáttir við hvernig haldið hafi verið á málinu, en margar leiðir hefðu verið betri til þess þó.

Hef enn ekki séð rök fyrir því af hverju farið er svona með manninn. Ef hann hefði verið stórglæpamaður og hættulegur hefði ég kannski skilið það, en það vantar eitthvað inn í söguna svo að hún sé eiginlega skiljanleg, enda á maðurinn fjölskyldu hér og ekki hægt að sjá annað en hann hafi verið til fyrirmyndar að flestu leyti.

Hlupu út á flugbrautina á Keflavíkurflugvelli

Obama hringir í Clinton og vill stuðning hans

Eftir margra mánaða kalt stríð og samskiptaleysi milli Bill Clinton og Barack Obama hefur sá síðarnefndi brotið ísinn og hringt í forsetann fyrrverandi og óskað eftir stuðningi hans í forsetakosningunum í nóvember. Mikla athygli hefur vakið í bandarísku pressunni að Clinton veitti þann stuðning ekki sjálfur og hafði ekki samband við Obama. Um fátt hefur verið meira rætt síðustu dagana en það að Clinton forseti hafði ekki tjáð sig um málið frá því Obama vann útnefninguna.

Frá því að Hillary tapaði forkosningaslagnum fyrir tæpum mánuði hefur Bill Clinton ekki tjáð sig nema í einnar línu svörum til fréttamanna um Barack Obama og forsetaframboð hans - reyndar aðeins á einum tímapunkti á blaðamannafundi sagst vera sammála stefnu Obama og það í umhverfismálum. Þótti það komment vera frekar fyndið og gefa til kynna að forsetinn væri aðeins sammála Obama í grunnmálum sem demókratar hefðu lagt megináherslu á og hann með því sett fram skilaboð um að Obama yrði sjálfur að eiga frumkvæðið að þátttöku hans í kosningabaráttu næstu mánaða.

Engum blandast hugur um að Bill Clinton vildi ekki eiga frumkvæðið að samskiptum við Barack Obama eftir forkosningar. Þeir tókust á harkalega og létu kuldaleg orð flakka hvor í annars garð. Mun Clinton ekki hafa fyrirgefið Obama orð hans um að Clinton léti stjórnast af kynþáttafordómum í sinn garð og hann hafi talað kuldalega til blökkumanna almennt í forkosningaslagnum. Þau ummæli hans eftir forkosningarnar í Suður-Karólínu gerðu Clinton algjörlega æfan og hafa þeir ekki talast við síðan það gerðist. Margar sögur hafa gengið, flestar þó óstaðfestar, af reiði Clintons forseta í garð Obama síðan þá.

Clinton lét þau ummæli flakka á síðasta kosningafundi sínum fyrir Hillary fyrir mánuði, tveim dögum áður en Obama náði útnefningunni, að það væri sennilega síðasta skiptið sem hann tæki þátt í slíkri baráttu. Nú þegar Obama og Hillary hafa samið frið, allavega á yfirborðinu, vill hann sættast við Bill Clinton. Enginn vafi leikur á því að hann þarf á þeim að halda til að sameina Demókrataflokkinn. Nýjustu kannanir sýna að munurinn milli Obama og McCain er að minnka eftir lok forkosningaslags demókrata og framundan er mjög jöfn kosningabarátta þar sem öll hin minnstu pólitísku smáatriði geta skipt máli.

Fjarvera Clintons forseta frá sáttafundi Obama og Hillary með fjárfestum til að afla peninga, sem er meginafl hverrar kosningabaráttu vestanhafs, og opinberum einingarfundi þeirra í Unity í New Hampshire var hróplega áberandi. Sjálfur valdi hann að fara frekar í Evrópureisu, t.d. til að hylla Nelson Mandela níræðan, en bakka upp Obama við hlið Hillary, sem voru mjög áberandi pólitísk skilaboð um að Clinton hefði ekki áhuga á að stíga fyrsta skrefið til Obama. Enda fór það svo að Obama varð sjálfur að hringja í forsetann fyrrverandi og óska eftir stuðningi hans í baráttu næstu mánaða.

Enginn vafi leikur á því að Bill Clinton skiptir enn miklu máli. Hann er aðeins annar tveggja núlifandi forseta sem demókratar eiga og er sigursælasti leiðtogi flokksins frá valdadögum Kennedys og Johnsons, enda vann hann tvær forsetakosningar og hefur ríkt lengst allra forseta flokksins í Hvíta húsinu frá því Franklin Delano Roosevelt var forseti Bandaríkjanna lengur en nokkur annar. Stuðningur hans skiptir því Obama mjög miklu máli og greinilegt að hann leggur lykkju á leið sína til að hafa Clinton-hjónin með sér og vill tryggja að flokkurinn fari sameinaður í þessar forsetakosningar.

Hann vill eflaust ekki lenda í því sama og Al Gore gerði fyrir átta árum. Samskiptaleysi Gore og Clinton í forsetakosningunum 2000, sem fólst í því að varaforsetinn Gore vildi ekki forsetann Clinton með sér á kosningaferðalagið, hafði mikil áhrif og flestir telja að Gore hefði sigrað kosningarnar ef hann hefði haft Clinton með sér. Gore klúðraði þeim kosningum fyrir sér alveg hjálparlaust, með því að hafa ekki Clinton með sér í suðrinu og tapa heimafylkinu sínu, Tennessee, en Flórída hefði ekki skipt máli ef Gore hefði unnið heima.

Fróðlegt væri að vita hvað Obama og Clinton ræddu um. Eflaust mun taka meira en eitt símtal til að færa þessa tvo menn saman og byggja undistöður þess að þeir ferðist saman um landið og tali heilsteypt saman um lykilmál eftir kuldalegar snerrur þeirra fyrr á þessu örlagaríka pólitíska ári vestanhafs.

Bill Clinton sættist við Obama

Hverja velja McCain og Obama á leiðarenda?

Brátt líður að því að John McCain og Barack Obama velji varaforsetaefni sín í forsetakosningunum í nóvember; þann sem mun standa þeim næst í baráttunni og verða ferðafélagar þeirra á leiðarenda í pólitískri rimmu, sem stefnir í að verða harðvítug og söguleg. Valið á varaforsetaefni getur verið mjög þýðingarmikið í svo jöfnum pólitískum slag.

Síðustu daga hef ég séð marga spekinga velta því fyrir sér hvort varaforsetaefnin skipti máli fyrir forsetaefnin. Tel það hiklaust. Þeir eru hluti framboðsins, veikleikar þeirra verða um leið veikleikar forsetaefnanna rétt eins og styrkleikar þeirra bæta upp forsetaefnið. Út frá þeim forsendum á að velja varaforsetaefni og eflaust munu bæði Obama og McCain finna sér frambjóðendur sem bæta stöðu þeirra, því báðir verða að hafa breiðari skírskotun en þeir hafa nú þegar og taka á þeim augljósu veikleikum sem einkennir þá báða.

Telja má öruggt að nálgun þessara tveggja forsetaframbjóðanda stóru flokkanna á valið á varaforsetefni verði mjög ólík. Þeir hafa mjög ólíka styrkleika og veikleika og því verða þeir báðir að finna frambjóðendur sem fylla upp í veikleikana. Á meðan Obama er ungur og reynslulítill í pólitísku starfi er McCain sjóaður stjórnmálamaður með áratugaferil að baki í stjórnmálum og í hernum. McCain er kominn á áttræðisaldur og hefur verið í pólitískri baráttu mjög lengi og því frekar fulltrúi kerfisins í Washington á meðan Obama er ungur og ferskur frambjóðandi sem boðar miklar breytingar.

Þess vegna má búast við að Obama velji eldri og reyndari frambjóðanda til að vega upp reynsluleysi sitt í pólitískri baráttu og einhvern sem hefur sterkan bakgrunn í utanríkis- og varnarmálum til að taka á McCain sem er stríðshetja og talar af mun meiri öryggi og krafti um þann málaflokk. Enda hefur Obama þegar skipað sérstakan hóp með reyndum fulltrúum flokksins til að byggja upp stöðu sína þar. Hann þarf þó að gera betur og því er nær öruggt að varaforsetaefni hans verður mjög sterkur í þeim málaflokki. Auk þess þarf hann sjóaðan pólitíkus með víðtæk tengsl til að taka lykilfylkin.

McCain þarf að velja yngri frambjóðanda sér við hlið til að yngja framboðið. Enda er þar mesti veikleiki hans. Verði McCain kjörinn forseti Bandaríkjanna verður hann elsti húsbóndinn í Hvíta húsinu frá upphafi, en hann verður 72 ára í sumar, þrem árum eldri en Ronald Reagan er hann var kjörinn forseti Bandaríkjanna árið 1980. Ekki aðeins þarf þó McCain að velja bara yngri og ferskari frambjóðanda sér við hlið. Varaforsetinn á forsetavakt McCain þarf að hafa styrk og stöðu í forsetastólinn á örlagastundu. Aldurinn skiptir því máli en líka að þar sé stjórnmálamaður með reynslu.

Ekki kemur mér að óvörum að Mitt Romney sé talinn líklegastur til að verða við hlið John McCain í baráttunni. Hann er ellefu árum yngri en McCain, er stjórnmálamaður með reynslu og pólitískan prófíl sem enginn deilir um að skiptir miklu máli. Hann er fulltrúi íhaldsarmanna í Repúblikanaflokknum, getur fært McCain fylgi sem hann ætti ella mun erfiðar með að ná, hefur sterk peningatengsl sem eru mjög mikilvæg og síðast en ekki síst getur fært McCain sigur í lykilfylki á borð við Michigan, hið gamla heimafylki hans, og auk þess t.d. Massachusetts þar sem Romney var ríkisstjóri.

Veikleikinn í valinu á honum er þó einn og augljós. Þeir börðust hatrammlega um útnefningu repúblikana í forsetakosningunum og áttu hörð orðaskipti þar sem Romney lét þau ummæli flakka að McCain ætti ekki séns í Obama þar sem hann hefði slegið út sterka stjórnmálamenn innan Demókrataflokksins, t.d. Hillary og Edwards. Hann fór þó úr forkosningaslagnum á hárréttum tímapunkti og studdi McCain á mikilvægri stund fyrir bæði sig og McCain pólitískt. Þó þeir hafi átt harðvítuga rimmu lauk því farsællega og snemma, svo þeir ættu að geta fylkt liði ef McCain vill hann með.

Vissulega er eðlilegt að McCain velti fyrir sér hvort að hann ætti að velja ungan og traustan starfandi ríkisstjóra með sér í baráttuna; frambjóðanda sem geti fært sér önnur tengsl en Romney hefur. Þar eru líklegastir þeir Charlie Crist, ríkisstjóri í Flórída, Bobby Jindal, ríkisstjóri í Louisiana, og Tim Pawlenty, ríkisstjóri í Minnesota. Allir eru þeir mun yngri en McCain og getur hann virkað ferskari en ella með þá við hlið sér. En John McCain vill ekki lenda í sömu ógöngum og George H. W. Bush er hann valdi Dan Quayle sér við hlið fyrir tveim áratugum. Hann var yngri en að sama skapi pólitískur klaufi.

Hjá demókrötum er mikið velt fyrir sér hvað Obama muni gera. Hillary Rodham Clinton hefur fylkt liði með honum og þau áttu flotta stund saman í einingarbæ demókrata, Unity í New Hampshire. Þau virkuðu bæði einlæg í stuðningi sínum við hvort annað og samstaðan virkaði heilsteypt á myndum. En samt var eitthvað við þetta augnablik sem virkaði falskt þrátt fyrir fögur bros og kammó-stemmningu. En enginn deilir um að sameinuð yrðu þau allt að því ósigrandi. En það er mikil vinna eftir til að þau nái saman umfram það að eiga dagpart saman á kosningafundi. Sárindin eru augljós.

Jim Webb, öldungadeildarþingmaður í Virginíu, virkar mjög vænlegur við hlið Barack Obama. Hann hefur víðtæka reynslu í öryggis- og varnarmálum, tengingar í herinn og talar trúverðugt um utanríkismál auk þess að vera frá lykilfylki sem Obama vill vinna. Bill Richardson kemur líka til greina af augljósum ástæðum, auk þess konur sem studdu Obama; ríkisstjórarnir Kathleen Sebelius og Janet Napolitano (frá heimafylki McCain) og þingmaðurinn Claire McCaskill. En getur Obama valið aðra konu en Hillary? Svo má auðvitað ekki gleyma John Edwards (þó hann hafi sagt nei) og Sam Nunn. 

Spennandi pólitískir tímar eru því framundan í sumar þó forkosningunum sé lokið og styttist í flokksþingin. Varaforsetavalið skiptir miklu máli fyrir báða frambjóðendur og það er mikilvægt fyrir þá að fara ekki með varaforsetaefni í gegnum mikilvægasta hjalla baráttunnar sem getur veikt þá á örlagastundu. Svo er bara spurningin hvor muni verða á undan að velja varaforsetaefnið.

Líklegasta varaforsetaefnið