Ólafur Ragnar og Dorrit sleikja upp Mörthu Stewart

Alltaf er það nú jafn skondið að fylgjast með forseta Íslands smjaðra fyrir viðskiptajöfrum og öðru celeb-inu á erlendri grundu - skemmtilegur lokakafli á litríkan feril framsóknarmannsins sem varð formaður Alþýðubandalagsins. Núna er Martha Stewart á Íslandi í boði forsetahjónanna og eðlilegt að spurningar vakni um hvort það sé viðeigandi að forseti Íslands taki á móti henni, ekki Ólafur Ragnar prívat og persónulega.

En eru þetta einhver tíðindi? Ólafur Ragnar hefur fært forsetaembættið út í glamúr og glys, dekur við auðmenn og peningakalla er í forgrunni. Embættið er komið óravegu frá þeim tíma er Kristján Eldjárn og Vigdís Finnbogadóttir sátu á forsetastóli. Mörgum fannst Vigdís höll undir fræga fólkið, en hún var þó órafjarri þeim botni sem Ólafur Ragnar er á. Ekki er annað að sjá en Ólafur Ragnar hafi gleypt sannfæringu sína og hugsjónir fyrir löngu, hafi hann á annað borð haft nokkrar meðan hann var formaður Alþýðubandalagsins.

Reyndar fannst mér fyndnast af þessu öllu þegar Ólafur Ragnar bauð George H. W. Bush í laxveiði hingað til Íslands fyrir tveim árum og gaf honum flugusett og stöng að gjöf, og fór svo skömmu síðar í kertaljósakvöldverð í Hvíta húsinu í boði Bush-hjónanna. Efast um að margir íslenskir vinstrimenn hafi brosað hringinn yfir vináttu Ólafs Ragnars við Bush-fjölskylduna. Skrifaði grein um þetta á sínum tíma, sem ég bendi á.

Kannski finnst einhverjum eðlilegt að forsetahjónin skáli við Mörthu Stewart og séu gestgjafar hennar á sama sumri og henni er meinað að koma til Englands vegna afbrota sinna. Efast má þó um að það sé heiður fyrir forsetaembættið að fá þessa konu til landsins á vegum forsetahjónanna.

Skemmtilegt grín um bandaríska forsetakjörið

Innan við fjórir mánuðir eru þangað til 44. forseti Bandaríkjanna verður kjörinn og styttist óðum í flokksþing repúblikana og demókrata, auk valsins á varaforsetaefnum John McCain og Barack Obama. Kosningabaráttan er hafin af fullum krafti. Þeir hjá Jib Jab hafa sett saman magnaða klippu þar sem baráttan er sett í kómískt ljós - lagið Time for some campaignin´sem byggt er á lagi Bob Dylan Times they are changin´. Mæli með því að allir sem hafa einhvern minnsta áhuga á bandarísku forsetakosningunum líti á það.



Jib Jab var með nokkrar ansi góðar slíkar myndklippur vegna forsetakosninganna 2004, en þeirra eftirminnilegust var sú sem þeir gerðu eftir að George W. Bush var endurkjörinn forseti Bandaríkjanna. Bendi á hana hérmeð.

Umdeild skopteikning af Obama-hjónunum

Tímaritið New Yorker, sem lýsti yfir stuðningi við John Kerry í forsetakosningunum 2004 á síðustu dögum kosningabaráttunnar, birti í dag umdeilda skopmynd af Michelle og Barack Obama í líki hermanns með alvæpni og múslima. Myndbirtingin hefur verið fordæmd víða í Bandaríkjunum í dag.

John McCain, forsetaefni repúblikana, hefur sent frá sér yfirlýsingu þar sem hann talar harkalega gegn myndbirtingunni og fordæmir mjög á hversu lágu plani hún sé. Auðvitað hefur svo kosningabarátta Obama-hjónanna látið í sér heyra og farið hörðum orðum um þá pólitík sem New Yorker gefur í skyn með myndbirtingunni.

Ekki er hægt að segja að þetta sé fögur pólitísk barátta eða tjáning á pólitískri baráttu sem sést með þessari mynd og að gefið sé í skyn að maður með raunhæfa möguleika á forsetaembættinu sé kaldrifjaður öfgamaður og kona hans til í hernaðarleiki við hlið hans og kyndi undir hryðjuverk.

En kannski er þessi myndbirting lík mörgu sem sést hefur í bandarískum stjórnmálum hvað það varðar að skopmyndateikningar þar hafa oft verið harðskeyttar og óvægnar í meira lagi og ekkert hikað í þeim efnum. Þessi myndbirting er þó með þeim daprari. Margar skopmyndir fá fólk til að hlæja. Held að fáir hlæji að þessari.

Svo má auðvitað velta því fyrir sér hvort New Yorker harmi mjög að Hillary Rodham Clinton varð ekki forsetaefni Demókrataflokksins og sé enn í forkosningagírnum - hafi ekki sætt sig við möguleikann á því að Obama verði forseti Bandaríkjanna. Reyndar er það nokkuð augljóst enda myndu þeir aldrei birta þessa mynd ef þeir gætu sætt sig við hann, rétt eins og John Kerry síðast. En kannski koma þarna fram fordómar fólks á New York-svæðinu á Obama.



Barack Obama hefur verið að vinna mjög ákveðið að því að heilla gyðingaatkvæðin í New York og reyna að tala upp Ísrael og tala harkalega niður til Írans. Gott dæmi um það er ræða hans hjá AIPAC fyrir rúmum mánuði, þar sem hann talaði um stjórnina í Íran sem einræðisstjórn, Irani regime, líkt og Bush gerði um Íraksstjórnina, Iraqi regime. Ekki er að sjá að mikill munur sé á milli McCain og Obama hvað varðar Ísrael og Íran.

En þetta verða óvægnar kosningar. Obama hefur ekki með þessari myndbirtingu séð fyrstu né síðustu atlöguna að mannorði hans og konu sinnar, sem virðist vera mjög umdeild samkvæmt nýjustu könnunum, mun umdeildari en Cindy McCain, og fá yfir sig heift fjölda fólks, mun frekar en eiginmaður hennar. Gæti orðið álíka umdeild og Tereza Heinz Kerry í síðustu forsetakosningum, en á öðrum forsendum.

Væntanlega verður Obama að halla sér betur að gyðingaatkvæðunum á New York-svæðinu ef marka má þessa myndbirtingu. En væntanlega er þetta fyrsta merki þess að alvöru hiti sé kominn í baráttuna fyrir forsetakosningarnar eftir tæpa fjóra mánuði.

Skopteikning veldur uppnámi

Bensínið hækkar - 200 kallinn í sjónmáli

Bensínverðið er orðið ískyggilega hátt - hækkunin ætti svosem varla að koma að óvörum þó hún komi sér illa fyrir landsmenn alla. Ég spáði því hér í marsmánuði að bensínlítrínn yrði kominn í 200 krónur fyrir sumarlok og svo mun verða raunin. Þessi þróun hefur þó hraðvirkari en mörgum óraði fyrir og er sam martröð fyrir þá sem þurfa að keyra mikið.

Verð samt ekki mikið var við að fólk keyri minna og spari bílinn. En kannski mun það fara að breyta einhverju þegar bensínlítrinn fer yfir 200 kallinn. Þessar hækkanir koma illa niður á fólki og væntanlega spyrja margir sig að því hvar eigi að spara þegar harðnar meira á dalnum en þegar er raunin.

Fór í sumarbústaðinn um daginn, austur fyrir Vaðlaheiðina, og mætti þar húsbílum og stórum og miklum bílum með fellihýsi og tjaldvagna í eftirdragi. Varla er slík sumarkeyrsla um landið ódýr en þegar farið er á bílasölurnar blasa þar við jeppalengjurnar. Varla er gósentíð á bílasölunum núna.

Eldsneytisverð snarhækkar

Tryggðin við Ísrael - verða breytingar í janúar?

Nú þegar hálft ár er eftir af forsetaferli George W. Bush, forseta Bandaríkjanna, tjáir hann afgerandi tryggð við Ísrael. Í því felast engin ný og stór tíðindi í utanríkismálapólitík Bandaríkjanna. Ég efast reyndar um að það breytist mikið sama hver verður kjörinn eftirmaður hans í Hvíta húsinu eftir tæpa fjóra mánuði. Báðir hafa þeir John McCain og Barack Obama tjáð sömu tryggð við Ísrael og Bush forseti og Clinton-hjónin gerðu alla tíð, svo varla verður mikil breyting í þeim efnum.

Greinilegt er eftir ræðu Barack Obama, forsetaframbjóðanda demókrata, hjá AIPAC í júníbyrjun að hann verður ötull málsvari Ísraels ef hann nær kjöri sem forseti Bandaríkjanna og mun vinna af krafti gegn Íran, ekkert síður en bæði John McCain og Hillary Rodham Clinton höfðu talað um í forsetabaráttu sinni á síðustu mánuðum. Ræða Obama voru tíðindi í augum einhverra, sennilega þeirra sem trúðu tali hans um miklar breytingar í forkosningunum.

Varla þurfti AIPAC-ræða Obama að koma að óvörum, í sannleika sagt, enda mun Obama þurfa á öllu sínu til að ná kjöri í kosningunum í nóvember. Fyrir nokkru varð vart við þann misskilning hjá íslenskum vinstrimönnum og svosem fleiri slíkum um víða veröld að Obama myndi ekki taka upp sömu stefnu og Bush forseti í málefnum Írans og Ísraels. Það reynist markleysa.

Bæði þarf hann að tala eins og Bush forseti í þessum þýðingarmiklu málum til að ná til lykilhópa í kosningabaráttunni og auk þess vill hann ekki marka sig sem mann sem veitir afslátt í varnarmálum nái hann kjöri sem forseti. Með þessu er Obama að sýna vel að hann hefur í raun sömu stefnu í málefnum Ísraels og báðir keppinautar hans um forsetaembættið og fráfarandi forseti.

Mikið verður hamrað eflaust á næstunni með það að Obama sé reynslulaus og veiti afslátt í mikilvægum málefnum. Þessi ræða skýrði línur og eftir hana vitum við betur hvernig forseti Barack Obama myndi verða í lykilmálefnum. Tryggð hans við Ísrael og andstaða við kjarnorkuuppbyggingu í Íran verður varla dregin í efa af vinstrimönnum um víða veröld eftir þetta.

Bush er búinn að vera pólitískt, situr sína síðustu mánuði á valdastóli. Mun meira máli skiptir hvað mögulegir eftirmenn hans gera. Báðir virðast þeir í grunninn hafa sömu stefnu sem hlýtur að vera áhyggjuefni fyrir einhverja.

Bush gefur gult ljós á árás

Skynsemi í myrkrinu - græðgin og óhófið að baki?

Ólafur Jóhann Ólafsson kemst vel að orði í helgarviðtali Moggans um orkumál og einkum REI-málið margfræga. Græðgin og óhófið drap alla mögulega skynsemi í REI-málinu. Almenningi ofbauð spillingin og vinavæðingin sem var í forgrunni allra ákvarðana, hvernig skammta átti nokkrum vildarvinum úr sjóðum almennings og nota fyrirtæki almennings sem stökkpall fyrir auðmenn og til að maka krókinn fyrir sig sjálfa. Þar var lykilpunktur þess máls.

Enn veit reyndar enginn hvað snýr upp og niður í því máli. Þeir stjórnmálamenn sem réðu för í REI-málinu síðasta haust eru ekki lengur á hinu pólitíska sviði og reyndar flestir þeir yfirmenn sem umdeildastir voru í því ferli. Guðmundur Þóroddsson ekur reyndar enn um á jeppa og talar í síma í eigu borgarbúa og á þeirra kostnað þó hann hafi fengið 30 milljónir fyrir að fara, þar sem hann átti ekki lengur trúnað þeirra sem fara með umboð kjósenda.

Þvílíkur farsi var annars að horfa á þennan mann muldra sig í gegnum sína stöðu í Kastljósi á föstudag. Ætlar maðurinn ekki að skila þessum trúnaðargögnum sem hann á engan rétt á að valsa með út úr húsi með? Nú er helgin að verða liðin og allir bíða eftir að maðurinn skili því sem hann á engan rétt á að vera með í sínum fórum. Varla er við því að búast að fólk hafi samúð með þessum manni og ekki var hann að fiska eftir henni með Kastljósviðtalinu.

Orkuútrásin getur jafnvel verið fjári sniðug og kúl. En þar eiga einkaaðilar að gambla með fé ekki á að leggja undir á spilaborð viðskiptanna með fé almennings, setja undir fyrirtæki sem á að þjóna borgarbúum og tengdum aðilum. Þar er helsta deilan.

Eins og komið var fram í REI-málinu í fyrra er eðlilegt að véfengt sé fyrir hvern er unnið með þessari orkuútrás. Ekki eru það eigendur þessa borgarrekna fyrirtækis, þó menn eins og Guðmundur hafi spilað sig sem forstjóra í einkafyrirtæki.

Ólafur Jóhann talar þó, að því er virðist, af meiri einlægni en margir forsvarsmenn þessara fyrirtækja sem hafa tjáð sig um þessi mál lengi. Kannski vantar einlægnina og heiðarleikann í þennan hráskinnaleik er allt kemur til alls. 

Ólafur Jóhann: Tími gífuryrða liðinn

Morðalda í London - vandamál í bresku samfélagi

Lögreglan í London hefur nóg að gera við að leysa hnífstungumorðmálin í borginni, en þau eru sem faraldur nú og fjöldi ungra manna fallið í valinn. Fimm manns hið minnsta voru stungnir nú um helgina. Held þó að morðið á frönsku námsmönnunum slái út allt annað í þessum ófögnuði sem skekur breskt samfélag, er hiklaust með ógeðfelldari morðmálum síðustu áratugi.

Ánægjulegt er að lögreglan sé komin á spor þeirra sem frömdu verknaðinn. Ekki var nóg með að morðinginn (morðingjarnir) veittu mönnunum tveimur um 250 stungusár heldur var kveikt í líkunum. Lýsingar á þessu voðaverki eru skelfilegar og vonandi munu þeir sem frömdu verknaðinn svara til saka fyrir það og fá sinn dóm. Hef fylgst með fréttum af þessu máli á bresku fréttastöðvunum. Greinilegt er að yfirvöld ráða ekki við stöðuna og fátt er til ráða.

Þeir á Sky hafa fjallað jafnan um þessi mál af ábyrgð og talað um allar hliðar þessara sorglegu morða og reynt að varpa ljósi á þá þætti sem mestu skipta. Sérstaklega áhrifaríkt var að sjá viðtal við blökkumann í einu af gengjunum í borginni þar sem hann talaði um ofbeldið og sagði enga vera neitt nema þeir ættu hníf og gætu varið sig. Villimannseðlið og tilfinningaleysið er algjört. Morð eru líka framin oft af mjög litlu tilefni og fórnarlömbin eru berskjölduð nema þau geti varið sig með hnífum.

Þess eru dæmi að gengi taki vissa einstaklinga fyrir og vilji taka þá úr umferð. Er grimmdin í þessum málum mjög mikil og ekki hægt að sjá betur en að ríkisstjórnin og borgaryfirvöld í London standi ráðalaus andspænis þessum mikla vanda, sem versnar með hverjum deginum. Dökkur blær er yfir nokkrum borgarhverfum og þar horfir fólk upp á hvert morðið á eftir öðru, vill komast úr hverfinu en getur ekki losnað við fasteignina sína.

Blasir við að þetta sé uppsafnaður vandi í bresku samfélagi. Hef heyrt marga sérfræðinga tala um hættulega framkomu ungs fólks í gengjunum; finna megi fyrir einmanaleika og þunglyndi ungmenna almennt sem stafi m.a. af ábyrgðarleysi fullorðinna - mjög skorti á ást og umhyggju í samfélaginu. Er fylgst er með fréttum af hnífstungumorðunum má finna vel fyrir því að ekki er hægt að ráða við stöðuna.

Nú er talað um það sem einhverja lausn að gera hnífa upptæka og gera herferð sérstaklega gegn þeim sem ganga um borgina með hníf á sér. Varla verður það auðvelt verkefni og ekki hægt að ná tökum á stöðunni með því. Vonandi mun takast að stöðva þessa morðöldu í heimsborginni London. Ekki er þó ástæða til bjartsýni miðað við hversu alvarleg staðan er.

Ákærður vegna námsmannamorða

Einars Odds Kristjánssonar minnst

Það er vel til fundið hjá Alþýðusambandi Íslands og Samtökum atvinnulífsins að heiðra minningu Einars Odds Kristjánssonar, alþingismanns, með því að reisa honum bautastein á Flateyri, nú réttu ári eftir að hann varð bráðkvaddur. Einar Oddur var lykilmaður í gerð Þjóðarsáttarinnar árið 1990, sem formaður Vinnuveitendasambands Íslands, og hlaut viðurnefnið bjargvætturinn á Flateyri vegna þeirrar framgöngu.

Mikilvægt er að mótmæla sögufölsunum Ólafs Ragnars Grímssonar, forseta Íslands, í afmælisræðu fyrir Steingrím Hermannsson, fyrrverandi forsætisráðherra, þar sem hann tók greinilega heiðurinn af gerð þjóðarsáttasamninganna með því að ætla að tengja þá nafni Steingríms. Sjálfhól Ólafs Ragnars hefur eðlilega farið illa í þá sem stóðu að gerð þeirra samninga og mikið verið um þá ræðu verið fjallað.

Mikilvægt er að heiðra minningu þeirra heiðursmanna sem léku þar lykilhlutverk; Einars Odds og Guðmundar J. Guðmundssonar, fyrrverandi alþingismanns, formanns Dagsbrúnar og Verkamannasambands Íslands. Ásmundur Stefánsson, ríkissáttasemjari og fyrrverandi forseti ASÍ, var líka einn lykilmanna í þessum samningum, sem voru leiddir af forystumönnum verkalýðsins og atvinnulífsins.

Andrés Magnússon, Guðmundur Gunnarsson og Guðmundur Magnússon hafa allir ritað prýðisgóðar greinar að undanförnu þar sem farið er yfir sögu þeirra samninga og lykilhlutverk Einars Odds Kristjánssonar í þeim efnum, sem forseti Íslands ætlaði að eigna sér. Ómerkilegt er að sjálfur þjóðhöfðinginn geri svo lítið úr sér að ætla að taka heiðurinn af verki látinna manna og mun verða honum til lítils vegsauka að tjá sig með þeim hætti.

Einars Odds er minnst á þessum degi, hans merka ævistarf lifir í huga fólks. Einars Odds er saknað í íslensku þjóðlífi. Skarð hans var mikið er hann varð bráðkvaddur á hæsta tindi Vestfjarða, Kaldbaki, fyrir ári - við sjálfstæðismenn söknum hans úr þingflokknum. Enginn getur fyllt upp í skarð hans. Einar Oddur var þeirrar gerðar að tjá sig óhikað um menn og málefni og fór eigin leiðir. Stjórnmálaumræðan varð litlausari við fráfall hans.

Blessuð sé minning Einars Odds Kristjánssonar.

Bautasteinn í minningu Einars

Hvalfjarðargöng í áratug - tvöföldun í sjónmáli

Áratugur er í dag liðinn frá því Davíð Oddsson, þáverandi forsætisráðherra, opnaði Hvalfjarðargöngin, sem voru ein mesta samgöngubót Íslandssögunnar og markaði mikil þáttaskil þar sem þau voru fyrstu neðansjávargöngin hérlendis. Svo er nú komið nú að það þarf að bæta við og tvöfalda þau. Ekki kemur það að óvörum miðað hversu vinsæl þau eru og hversu margir velja þau framyfir veginn um Hvalfjörðinn.

Þó er það eins með Hvalfjarðargöngin og með mörg farsæl mannanna verk að þau voru mjög umdeild og til eru þeir sem lögðu mikið á sig bæði til að tala gegn þeim og hugmyndinni á bakvið þau, að neðansjávargöng væru ekki traustur samgöngukostur og það væri óðs manns æði að ætla að leggja í gangnagerð undir fjörðinn. Fjöldi manna skrifaði greinar og beittu sér á öðrum vettvangi en vilja væntanlega ekki við það kannast nú. Enda fara flestir landsmenn um Hvalfjarðargöngin á leið sinni til og frá höfuðborgarsvæðinu. Þeir eru fáir sem velja gamla veginn um Hvalfjörðinn framyfir göngin.

Á sínum tíma var fjöldi fólks sem sagðist frekar myndu fara fjörðinn en göngin og töluðu ansi kuldalega um þessa samgöngubót. Væntanlega eru þeir flestir búnir að brjóta odd af oflæti sínu og greiða fyrir að fara þessa leið. Enda minnir mig að nýjustu rannsóknir sýni að vel innan við fimm prósent þeirra sem þurfa að fara þarna um velji göngin og væntanlega fer þeim enn fækkandi. Þegar göngin voru vígð voru settar fram spár um hversu margir færu um Hvalfjarðargöngin. Þær spár voru stórlega vanmetnar - göngin urðu vinsælli en þeim bjartsýnustu óraði fyrir.

Held að flestir muni taka undir mikilvægi þess að tvöfalda Hvalfjarðargöngin, líka þeir sem töluðu svo mjög gegn þeim á sínum tíma. Allir vilja nú Lilju kveðið hafa.

Tvöfalda þarf Hvalfjarðargöng á næstu 5 til 10 árum

Flóttasvipur á Þórunni

Frekar fyndið var að sjá Þórunni Sveinbjarnardóttur, umhverfisráðherra, á flótta undan Kristjáni Má Unnarssyni, fréttamanni, í fréttatíma Stöðvar 2 fyrir stundu. Greinilegt er að umhverfismálin eru orðin svo heit innan Samfylkingarinnar í júlíhitanum að ekki er hægt að svara saklausum spurningum fréttamanna í kjölfar þingflokksfundarins þar sem Þórunn kvartaði undan Björgvini og Össuri í stóriðjumálunum.

Svona flótti frá myndavélum og spurningum fjölmiðlafólks leysir varla neinn vanda fyrir Samfylkinguna, nú þegar stefnuplagg þeirra "Fagra Ísland" á greinilega í mikilli kreppu. Varla gengur vel í samskiptum fólks þegar að svona er komið. Er kannski Þórunn ein á báti í sínum málum innan flokksins núorðið?

Ekki er hægt annað en spyrja eftir nýleg greinaskrif í Herðubreið, en margir tala um að staða hennar sé veik innan ráðherrahópsins og geti verið að hún missi ráðherrastólinn í væntanlegri uppstokkun á næsta ári þegar Samfylkingin fær þingforsetastólinn.