Tvennum sögum fer af meirihlutaviðræðunum

Tvennum sögum virðist fara af meirihlutaviðræðum Sjálfstæðisflokks og F-lista og hefur Dagur B. Eggertsson, borgarstjóri, vísað á bug fréttum af falli meirihlutans. Það vekur þó nokkra athygli að hvorki næst í Vilhjálm Þ. Vilhjálmsson eða Ólaf F. Magnússon - þeir eru utan þjónustusvæðis að því er virðist og hefur svo verið allt frá því að fréttin af viðræðunum birtist fyrst á vísir.is fyrir fjórum tímum; á ellefta tímanum í morgun.

Merkilegt er að í viðtali við dv.is neitar Margrét Sverrisdóttir, varaborgarfulltrúi, að fram fari viðræður Ólafs F. við sjálfstæðismenn og segir ekki flugufót fyrir frétt vísis, en segir svo í næstu setningu að það sé afskaplega ólíklegt að viðræður hafi farið fram - hafi það verið raunin þá þyki henni undarlegt að slíkt hafi ekki borið á góma þegar hún ræddi við Ólaf F. Magnússon í morgun. Með öðrum orðum að þá veit hún ekkert með vissu hvað er að gerast og virðist ekki hafa náð sjálf sambandi við hann. Ef hún fullyrðir í hádeginu eða síðar þetta að þá blasir við öllum að hún er jafn blind fyrir því hvað aðalmaður framboðs hennar er að gera. Enn hefur hann ekki neitað sjálfur fréttinni opinberlega og það hafa sjálfstæðismenn ekki heldur gert.

Það er ekki nema von að spurning vakni hversu sterkt samband Ólafs og Margrétar er eiginlega, fyrst að þau hafi ekki talað hreint út saman eftir birtingu fréttarinnar og hún segi að það sé ólíklegt að viðræður hafi farið fram en segi svo í annarri setningu í sama viðtali að það sé ekki flugufótur fyrir fréttinni. Ekki virðast samskiptin vera merkileg í þessum félagsskap. Reyndar hafa kjaftasögur verið háværar að vík sé orðin milli vina í F-listanum, þeirra Ólafs og Margrétar, sem sat í borgarstjórn í nokkra mánuði á síðasta ári og var forseti borgarstjórnar fyrstu vikur nýja meirihlutans, eða þar til Ólafur F. sneri aftur í borgarstjórn með vottorð upp á vasann.

Enn eru stórar spurningar eftir í þessum meirihlutakapal. Enn stendur eftir að einn stærsti vefmiðill landsins skúbbaði fregnum af meirihlutaviðræðum. Þeim hefur enn ekki verið neitað af leiðtogum Sjálfstæðisflokks og F-lista, þeirra sem eiga að vera að ræða saman, þegar að fjórir klukkutímar eru liðnir frá birtingu fréttarinnar. Einu sem hafa talað eru Dagur B. Eggertsson og Margrét Sverrisdóttir, sem hvorugt hefur vald til að stoppa myndun nýs meirihluta, ef það er rétt að Ólafur og Vilhjálmur sitji á fundi og hafi rætt meirihlutamyndun.

Það verður áhugavert að heyra meira af þessu máli og hvenær að þeir félagar Ólafur og Vilhjálmur verði í símasambandi, en ekki utan þjónustusvæðis.

Borgarstjóri: Enginn fótur fyrir meirihlutaviðræðum

Ólafur F. og Vilhjálmur að mynda nýjan meirihluta?

Ólafur F. Magnússon og Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson vinna nú að myndun nýs meirihluta Sjálfstæðisflokks og F-lista í borgarstjórn Reykjavíkur og hefur sú vinna staðið yfir um helgina skv. frétt á vísir.is, sem tilkynnti fyrst allra um viðræðurnar formlega fyrir klukkustund. Það eru stórmerkileg tíðindi fari það svo að þeir myndi meirihluta og vinstrimeirihlutinn, sem aðeins hefur setið í rúma þrjá mánuði, sé fallinn.

Það hefur eiginlega blasað við um nokkuð skeið að gjá sé innan þessa meirihluta og hann hefur fjarri því virkað heilsteyptur síðustu vikurnar, eftir því sem nýjabrumið hefur farið af honum og hann hefur tekið til verka við að stjórna borginni. Hann tók við völdum án málefnasamnings og þótt þunnur þrettándi þar sem hver og einn talar í sína átt og sást það best í málum húsanna á Laugavegi þar sem að minnsta kosti þrjár skoðanir voru uppi. Nú virðist honum hafa þrotið lífsþróttinn strax í upphafi og kemur varla að óvörum.

Völva Vikunnar spáði því að meirihlutinn myndi falla á árinu og gott ef ég sagði það ekki sjálfur í viðtali á gamlársdag á Rás 2. Var alltaf viss um að þetta yrði erfið vist og gæti orðið mikil rimma milli aðila með fjögur öfl og tæpasta mögulegan meirihluta í höndunum. Það hefur t.d. verið ljóst að staða Björns Inga Hrafnssonar hefur þrengst innan meirihlutans, þrátt fyrir að hann héldi lykilformennskum í upphafi, að þá er hann lokaður inni með þessum öflum og illa fer fyrir honum ofan á alla brunarústina í Framsókn í Reykjavík fari svo að hann sitji nú eftir valdalaus í minnihluta.

Það verður áhugavert að fylgjast með fréttum í dag og atburðarás myndunar þessa nýja meirihluta sem er í kortunum. Fari svo að þessi meirihluti verði myndaður lýkur borgarstjóraferli Dags B. Eggertssonar eftir aðeins rúma þrjá mánuði og hefur hann þá ekki verið borgarstjóri í Reykjavík mikið lengur en Árni Sigfússon nokkra mánuði í aðdraganda kjördags árið 1994, eftir að Markús Örn Antonsson sagði af sér.

Persónuleg átök Clinton-hjónanna og Obama

Átökin á milli Barack Obama og Hillary Rodham Clinton um útnefningu demókrata í forsetakosningunum í nóvember er að verða sífellt persónulegri og harðskeyttari, nú þegar ljóst er að um einvígi þeirra er að ræða og John Edwards í raun úr leik. Um mikið er að tefla og mátti eiga von á að öllum brögðum yrði beitt - þó hefur þetta farið lengra en svartsýnustu menn höfðu spáð. Minnir orðið á skítkastið og áróðursmennskuna sem einkenndi slag Bush og McCain hjá repúblikunum árið 2000 - í þeim skilningi að þetta er vægðarlaus rimma.

Það má reyndar fullyrða nú þegar að ekki verða þau saman í framboði í nóvember fyrir demókrata hvort sem vinnur. Eftir allt sem á undan er gengið þessar vikurnar er óhugsandi að Hillary bjóði Obama varaforsetaútnefningu og Hillary mun ekki fara á framboðið með Obama, nái hann útnefningunni. Það er því ekki nema von að það sé viss kurr í demókrötum yfir því að sá frambjóðandinn sem tapar úr þessu fari í fýlu og dragi sína liðsheild út úr baráttunni og gæti með því auðveldað repúblikunum að halda Hvíta húsinu í fjögur ár. Ólgan þessa dagana er orðin svo harðskeytt að vonlítið er að sameiginlegt sögulegt framboð blökkumanns og konu verði niðurstaðan.

Nú er Obama kominn í hörkurimmu gegn Bill Clinton, fyrrum forseta Bandaríkjanna, og virðast þeir skiptast á skotum á hverjum degi og þær verða sífellt hvassari. Sannkallaðir þrumufleygar. Obama sakaði Clinton um að breiða lygasögur út um sig og Clinton var fljótur að svara fyrir sig í gærkvöldi. Enginn friður þarna á milli. Hef reyndar ekki séð Clinton í öðrum eins ham og síðan að hann varðist eins og ljón fyrir því að halda forsetaembættinu fyrir áratug og eða frá því úr forsetakosningunum tveim sem hann vann á tíunda áratugnum. Hann logar eins og eldhnöttur og hefur ekki verið meira hvass og lifandi í ótalmörg ár.

Það er ekki óeðlilegt að Clinton grípi til vopna sinna í þessari stöðu. Að mörgu leyti er barist um yfirráðin í Demókrataflokknum í þessum forkosningum. Clinton-hjónin hafa verið helstu stjörnur flokksins í einn og hálfan áratug - sú staða hefur verið í mikilli óvissu síðan að Obama tók Iowa í byrjun mánaðarins. Þeim tókst þó að stöðva hina miklu bylgju til Obama í New Hampshire, þvert á allar skoðanakannanir og gegn spám allra stjórnmálaspekúlanta, sem höfðu spáð Hillary áður rósagöngu í útnefningaferlinu nær allt síðasta ár. Það er þó vissulega enn óvissa yfir því hvað gerist og baráttan er enn á fullu.

Obama gæti með sigri í Suður-Karólínu á laugardaginn náð aftur svipaðri bylgju og það í suðurríkjunum, því svæði sem var Clinton svo fengsælt í forsetakosningunum 1992 og umfram allt tryggði honum sigurinn í hinni sögulegu baráttu við George H. W. Bush og Ross Perot. Blökkumenn í suðrinu hafa fylkt sér jafnan um Clinton-hjónin og fylgdu þeim og Al Gore alla tíð í blíðu og stríðu á átta ára forsetaferli Clintons, en Gore náði ekki sömu tökum á þeim þegar að suðurríkjamaðurinn George W. Bush sigraði fyrir átta árum. Suður-Karólína verður prófsteinn á styrk þeirra og gæti verið örlagaríkt fylki í þessum slag.

Þessi átök eru svo hatrömm að eðlilegt er að spyrja sig að því hvort að demókratar muni eftir allt saman auðvelda repúblikunum baráttuna, fari svo að McCain taki Flórída í næstu viku og raki saman fylgi á ofur-þriðjudegi, eins og sumir spá. McCain yrði frambjóðandi sem myndi sækja á miðjuna og baráttan við hann gæti orðið tvísýn fyrir demókrata, þó hann sé kominn á áttræðisaldurinn. Átökin um blökkumennina er orðinn að slag hvítrar konu og blökkumanns - þau slíðruðu þó sverðin skamma stund eftir hörð orðaskipti í síðustu viku, þar sem deilt var um hvort dýrkaði meir dr. Martin Luther King. Það var mjög barnaleg umræða.

Rimman um Nevada og túlkun á stöðunni þar, þar sem báðir aðilar hrósuðu eiginlega sigri þrátt fyrir sex prósentustiga sigur Hillary, hefur kveikt bálið aftur og það til mikilla muna. Clinton talar eins og leiftrandi predikari og sparar ekki stóru orðin í heift sinni og Obama svarar í sömu mynt. Átökin um leið orðin persónulegri og flóknari en var fyrir aðeins nokkrum vikum. Þarna er barist um völd og áhrif í einum flokki og stjörnuljóminn yfir þeim slag er orðinn of mikill til að allir geti deilt þeim glampa er yfir lýkur.

Þar liggur stærsta átakalínan, það er verið að berjast um yfirráð í flokknum. Þetta á eftir að verða heljar mikið show fyrir okkur sem fylgjumst með bandarískum stjórnmálum, spái ég. Ef þetta er það sem koma skal mun ólgan í slag þeirra Hillary og Obama verða engu vægari en í sjálfum forsetakosningunum síðla árs.

Obama í stríð við Clinton

Össur býður Birni Inga í Samfylkinguna

Í lok blóðugrar helgar í Framsóknarflokknum þar sem hnífar hafa verið á lofti í slag hinna fornu félaga Björns Inga Hrafnssonar og Guðjóns Ólafs Jónssonar hefur Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, nú boðið Birni Inga í Samfylkinguna upp á sitt einsdæmi. Þetta boð vekur sannarlega athygli. Myndi Björn Ingi þiggja það boð yrði hann væntanlega óbreyttur félagi í liðsheild Dags B. Eggertssonar, borgarstjóra, og þyrfti að byrja að plotta sig frá grunni. Ekki tel ég það líklega fléttu í stöðunni sem uppi er.

Mun líklegra er að þetta hafi verið einn leikþáttur eins og Guðjón Ólafur hefur bent á. Eins og komið er fyrir Birni Inga eru valkostirnir að vinna áfram í Framsókn eða ganga viðskiptalífinu á hönd eins og Finnur Ingólfsson og Árni Magnússon, aðrir pólitískir afkomendur Halldórs Ásgrímssonar, gerðu svo eftirminnilega þegar að sól flokksins tók að hníga til viðar. Enn hefur Björn Ingi annars ekki svarað beint ásökunum Guðjóns Ólafs, nema í hálfkveðnum vísum og vælutóni. Ekki mun Björn Ingi endalaust geta flúið flokksfélaga sína með þeim hætti og skýrra svara beðið. Hann svaraði reyndar fréttamanni með SMS-skeyti í dag. Það er í fyrsta skipti í langan tíma sem hann afþakkar að láta ljós sitt skína í viðtali.

Það væri gaman að vita hvernig að Samfylkingarfólk tekur þessu boði Össurar til Björns Inga. Er hann að tala fyrir hönd annarra en sjálfs sín? Svar óskast! Ég man þá tíð að Samfylkingarfólk talaði harkalega gegn Birni Inga, fyrir og á meðan að REI-skandallinn geisaði á hápunkti. Á einni nóttu voru þau þó tilbúin til að gleyma öllu tali um að hann væri gerspilltur og gengu í eina sæng með honum í nýjum vinstrimeirihluta á haustdögum og fóru allt í einu að slá skjaldborg um hann. Það var eftirminnilegur umsnúningur, þó fáir hafi umpólast meira en Bjarni Harðarson, alþingismaður, sem hafði óskað eftir afsögn Björns Inga en koðnaði niður með það.

Framsóknarflokkurinn er illa staddur eftir helgina. Guðni Ágústsson, formaður Framsóknarflokksins, grætur krókódílatárum yfir því að lagt sé til Björns Inga og virkaði næstum því sannur með sorrýsvipinn sinn heima á Selfossi í kvöldfréttunum. Hann missir ekki svefn yfir því að frægðarsól Björns Inga hnígi til viðar og hann verði skotspónn í átökum af þessu tagi. Enda var vörn hans fyrir Björn Inga ekki beint sannfærandi. Hún hefði kannski verið það ef ekki væri vitað um undirliggjandi deilur og að jafnvel muni hann hjóla í Guðna á næsta flokksþingi. En formaðurinn er ekki mjög áhyggjufullur yfir hnífaslagnum í Reykjavík.

Það er langt síðan að einn flokkur hefur logað eins glatt í höfuðstaðnum eins og við erum að verða vitni að á þessari blóðugu helgi framsóknarmanna. Þetta eru fjarri því bara átök tveggja manna, þetta er miklu stærra en svo. Þarna eru heilir armar að berjast hatrammlega og sér ekki fyrir endann á því, eflaust er þetta eins og Skaftárhlaup að spretta fram eftir gos í iðrum jarðar um nokkuð skeið.

Það er freistandi að telja að þarna séu örlagarík slagsmál í gangi sem hafi áhrif á heill og hag elsta stjórnmálaflokks landsins, sem þessa dagana minnir þó æ meir á eldgamalt fley án haffærisskírteinis en glæsifleytu fornrar tíðar.

Mun Árni Mathiesen verða forstjóri Landsvirkjunar?

Friðrik Sophusson, forstjóri Landsvirkjunar, lýsti því yfir í Mannamáli hjá Sigmundi Erni í kvöld að hann myndi láta af störfum síðar á þessu ári. Hávær orðrómur hefur verið um að Árni M. Mathiesen, fjármálaráðherra, muni jafnvel verða eftirmaður Friðriks á forstjórastóli og hætta þátttöku í stjórnmálum. Hart hefur verið sótt að Árna á síðustu vikum í kjölfar skipunar hans á Þorsteini Davíðssyni sem héraðsdómara og flestum ljóst að pólitísk staða hans hefur veikst í kjölfarið er hann varði ákvörðun sína.

Hann kom ekki vel fyrir í Kastljósviðtali í síðustu viku og veikti stöðu sína enn, að mínu mati. Það var honum fjarri því til sóma að ráðast að dómnefndinni með þeim hætti sem þar var gert. Árni hefur verið hundeltur af fjölmiðlamönnum - það var ekki hátt risið á honum er hann var allt að því á flótta niður stigann í Valhöll til að forðast spurningar fréttamanns Stöðvar 2. Það er þó með öllu óvíst hver pólitísk staða hans verði er líða tekur á málið. Það blasir við að umsækjendur um stöðuna munu leita til umboðsmanns Alþingis og niðurstaða mála fjarri því ljós.

Það verður bráðlega hávær umræða um það hver hljóti forstjórastól Friðriks hjá Landsvirkjun. Fyrir áratug, í apríl 1998, hætti Friðrik Sophusson sem ráðherra og var óbreyttur þingmaður um skeið áður en hann var formlega skipaður forstjóri frá og með 1. janúar 1999. Það er alls óvíst hvernig ferlið við valið á eftirmanni Friðriks muni fara fram. Eflaust verður spurt um það hvort að Árni sem fjármálaráðherra geti fengið stólinn, en það breytir ekki því að orðrómur er um þessa fléttu.

Hætti Árni á þingi og verði forstjóri í stað Friðriks myndi Kjartan Ólafsson, alþingismaður, verða leiðtogi Sjálfstæðisflokksins í Suðurkjördæmi en hann færðist upp fyrir Árna Johnsen á framboðslista flokksins, er kjósendur strikuðu hann niður um eitt sæti á listanum. Staða Árna verður væntanlega mikið í umræðunni á næstunni, burtséð frá stöðu málsins, og því hvort hann sé á útleið úr stjórnmálum.

Guðjón Ólafur gerir upp við Björn Inga

Það var stórmerkilegt að sjá Guðjón Ólaf Jónsson gera upp við Björn Inga Hrafnsson í Silfri Egils nú eftir hádegið. Ummælin um að hann hefði hnífasett í bakinu eftir vinnubrögð borgarfulltrúans í sinn garð í aðdraganda kosninganna 2003 og 2007 vekja athygli og segja allt sem segja þarf um vinslit þeirra og hversu umdeildur Björn Ingi er innan Framsóknarflokksins, ekki bara í Reykjavík heldur á landsvísu. Hann virðist hafa sviðna jörð í kringum sig.

Það er eflaust rétt sem Guðjón Ólafur segir að yfirlýsing Björns Inga í gær er bara einn leikþáttur þar sem reynt er að væla út stuðning og spinna upp undankomuleið til að þurfa ekki að svara fyrir fatamálið margfræga. Enn hefur Björn Ingi ekkert gert til að svara heiðarlega fyrir sig og hreinlega afneita fatadæminu á kostnað flokksins. Heldur er þetta aumt yfirklór hjá honum og eðlilegt að kallað sé eftir skýrum svörum, en ekki bara vælukjóatöktum. Það vita enda allir að enginn vill taka við Birni Inga, fari hann úr Framsókn. Hann er bæði það umdeildur og illa þokkaður sem persóna, samkvæmt lýsingum samstarfsmanna hans, að hann stendur og fellur með framsóknarvist.

Það er greinilegt að mikið hefur gengið á innan Framsóknarflokksins í Reykjavík á síðustu árum. Hann tærðist að mestu upp á síðasta kjörtímabili og rétt marði að ná inn einum borgarfulltrúa í kosningunum 2006 og virðist á þessari stundu hafa veikst það mjög að hann hefur ekki burði til að fá þingsæti eða jafnvel að halda borgarfulltrúasætinu sem Björn Ingi situr nú í, í borgarstjórnarkosningunum eftir tvö ár. Eflaust vitum við aðeins hálfa sögu valdabaráttunnar bakvið tjöldin í þessum hópi. Guðjón Ólafur kom þó fram með nokkrar mikilvægar sögur úr þeirri baráttu og það var svolítið sérstakt að fá innsýn í þann suðupott.

Björn Ingi gerði mikið með það að ólga væri innan Sjálfstæðisflokksins síðasta haust í borgarmálunum. Ég held að honum nægi að horfa í eigið bakland, eigin flokkssveit, til að sjá að hann er mun verr staddur í raun en nokkur borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins. Það er biðröð greinilega þar af fólki með hnífasettin í bakinu sem bíða eftir færi að stinga hnífum í hinn grátandi borgarfulltrúa, sem er að reyna að snapa sér upp samúð til að forðast að mæta þessu fólki á niðurleiðinni. Það er jafnan sagt að menn eigi að forðast að sparka í fólk á leiðinni upp á tindinn, enda geti það orðið erfitt að mæta þeim á niðurleiðinni. Þetta virðist Björn Ingi vera að sjá nú.

Framsóknarflokkurinn í Reykjavík er flakandi sár, sviðin jörð. Guðjón Ólafur var alveg heiðarlegur í viðtalinu áðan og sagði brotabrot af þeirri átakasögu sem gengið hefur bakvið tjöldin og varð enn miskunnarlausari eftir því sem gæfa flokksins eftir merkilegan varnarsigur í kosningunum 2003 snerist upp í hreina ógæfu, þar sem hver og einn vóg næsta mann til að búa í haginn fyrir sjálfan sig. Þetta er greinilega ekki falleg saga, fjarri því orðið eitthvað ævintýri, heldur dimm og drungaleg barátta um pólitískt líf hvers og eins. Það er ekkert heilagt í þeim hráskinnaleik og greinilegt að samstaða þessa fólks dugar ekki í fleiri kosningar. Þetta er bara rúst.

Í sjálfu sér er áhugavert að sjá inn í þennan suðupott pólitískrar ólgu. Hvað varðar Björn Inga væri ágætt að sjá hann svara alvöru spurningum og að einhver fjölmiðillinn myndi byrja á að rekja upp þann augljósa og ómerkilega spuna sem hann er að spinna til að reyna að bjarga eigin skinni. En kannski fer fyrir Birni Inga á endanum að hann verði gerður upp í eigin spuna.

Með mörg hnífasett í bakinu

McCain, Hillary og Romney vinna í forkosningum

Þetta var spennandi forkosningakvöld í Bandaríkjunum. Hillary Rodham Clinton og Mitt Romney sigruðu í Nevada en John McCain náði mikilvægum og sætum sigri í Suður-Karólínu í tvísýnni baráttu gegn suðurríkjamanninum Mike Huckabee, sem gæti orðið til að tryggja stöðu McCain í baráttunni í aðdraganda ofur-þriðjudags eftir hálfan mánuð.

Baráttan um útnefningar flokkanna í forsetakosningunum eftir tíu mánuði er þó enn á fullu og ekkert öruggt enn að heita má, þó frambjóðendum taki nú að fækka. Þó blasir við að barátta demókrata eftir viku í Suður-Karólínu og hjá repúblikunum í Flórída eftir níu daga muni hafa mikil áhrif á framhaldið.


Nokkrir punktar:

- John McCain vann svo sannarlega sætan sigur í Suður-Karólínu. Hann tapaði fyrir George W. Bush í fylkinu fyrir átta árum í svæsnum leðjuslag og vægðarlausu áróðursstríði - náði aldrei aftur flugi í baráttunni fyrir Hvíta húsinu eftir sigra áður í Michigan og New Hampshire. Nú leggur hann fylkið að fótum sér. Sigurinn er taktískt mikilvægur fyrir McCain. Forsetaefni repúblikana hefur ekki verið útnefnt áratugum saman án þess að sigra í Suður-Karólínu. Með þessu fer McCain til Flórída með byr í seglum og stefnir að sigri þar - hefur leitt kannanir í fylkinu nú um tíma. Sigur þar mun tryggja McCain mjög í sessi.

- Mitt Romney vann mikilvægan sigur í forkosningunum í Nevada. Á móti kemur að hann var nærri einn um hituna og hafði sig mest í frammi á meðan að aðrir fókuseruðu á Suður-Karólínu eða Flórída. Sigurinn er gott veganesti fyrir hann í Flórída, svo skömmu eftir að hann tók Michigan, gamla heimafylkið sitt. Hann verður þó að ná góðum árangri í Flórída til að fá byr í seglin fyrir ofur-þriðjudag. Sigrarnir tveir hafa markað Romney sem alvöru frambjóðanda með möguleika, eftir töpin í Iowa og New Hampshire. Hann hefur safnað mestu af þingfulltrúum en þarf að sigra fleiri fylki til að ná alvöru flugi aftur. Flórída er því markmiðið hans nú.

- Mike Huckabee varð fyrir miklu pólitísku áfalli við tapið í Suður-Karólínu. Þó að það hafi vissulega verið naumt var taktískt mikilvægt fyrir hann að taka fylkið. Einkum til að hann fengi á sig sigurblæ í suðrinu. Huckabee er evangelískur suðurríkjapredikari og fyrrum ríkisstjóri í Arkansas (heimafylki Clintons forseta) og þarf auðvitað að sigra í suðurríkjunum til að fólk telji hann eiga alvöru séns. Enn hefur hann bara unnið Iowa en verið þriðji í helstu fylkjum fram að þessu. Nú þurfti hann að vinna til að marka sig áfram sem alvöru kandídat. Hann helst lengur í slagnum, en vindurinn fer fljótt úr seglum hans ef hann nær ekki flugi í Flórída.

- Rudy Giuliani bíður eftir forkosningunum í Flórída, eins og fyrr hefur komið fram á þessum vef. Hann hefur enn ekki safnað neinu af þingfulltrúum að ráði. Hann hefur því færst aftur fyrir aðra frambjóðendur með því að leggja ekki í baráttu í fyrstu fylkjunum í slagnum - hefur enda fengið þar næsta háðuglega útreið og má ekki við mörgum skakkaföllum í viðbót. Það er slappt fyrir hann að hafa ekki fengið meira en fjögur prósent í Nevada t.d. En nú er komið að örlagastundu. Sigur í Flórída getur markað hann aftur sem alvöru frambjóðanda sem gæti gert tilkall til forystu í útnefningaferlinu. Þar reynir á hann.

- Fred Thompson varð þriðji í Suður-Karólínu. Þar ætlaði hann að reyna að eiga endurkomu í slaginn, þurfti að vinna eða ella verða annar. Þessi árangur dugar honum engan veginn til að halda lífi í framboði sínu. Tel öruggt að hann dragi sig út úr slagnum á næstu dögum. Hann þurfti að vera sterkur í suðrinu, enda fyrrum öldungadeildarþingmaður Tennessee, til að geta startað vélinni af alvöru. Það gerðist ekki og hann er úr leik sem alvöru frambjóðandi. Margir bundu vonir við framboð Freds, en hann náði aldrei flugi. Hann kom of seint í slaginn og sýndi aldrei kraftinn og seigluna sem þurfti. Þetta er búið hjá kallinum.

- Ron Paul fékk góða kosningu í Nevada og hefur sýnt vel að hann hefur gott bakland víða. Þó að Paul eigi ekki séns á útnefningu repúblikana verður að dást að því að kallinn hefur seiglu og þrumandi kraft í kosningabaráttu sinni. Hann er ekki að reyna að falla í fastmótað form frambjóðanda og hefur farið eigin leiðir. Það er ekki furða að Paul bendi á að hann sé á pari við Giuliani í slagnum nú, borgarstjóranum fyrrverandi í New York til mikillar skapraunar en flestum öðrum til gleði og gamans.

-----

- Hillary Rodham Clinton vann mikilvægan sigur í Nevada. Það hlýtur að teljast sterkt fyrir hana að takast að sigra með svo góðum mun eftir allt sem á undan var gengið. Obama fékk stuðningsyfirlýsingu stærsta verkalýðsaflsins í fylkinu, en þrátt fyrir það tapaði hann með rúmum fimm prósentustigum. Þessi sigur markar endanlega endurkomu Hillary sem forystuframbjóðanda í útnefningaferli demókrata. Þetta færir henni byr í seglin fyrir kjörið í Suður-Karólínu eftir viku. Sigur þar myndi fara langleiðina með að tryggja hana í sessi fyrir komandi átök og jafnvel tryggja henni útnefninguna. Þar verður hörð og vægðarlaus barátta.

- Barack Obama varð fyrir áfalli í Nevada. Það var vandræðalegt að sjá kosningaherbúðir hans reyna að hrósa sigri í fylkinu vegna skiptingar þingfulltrúa og að hann stæði á pari við Hillary þar og hefði jafnvel unnið. Tölurnar tala sínu máli. Það er greinilega komin upp paník í herbúðum Obama. Eftir sigurinn í Iowa fyrir tæpum þrem vikum fór hann á bylgju stuðnings til New Hampshire. Clinton-hjónunum tókst að stöðva þá bylgju með aðdáunarverðum hætti, þvert á allar kannanir, og virðast hafa náð yfirhöndinni aftur. Það hefur mikið gerst á skömmum tíma, en Obama hefur enn góðan séns og berst meðan að stætt er, fram að ofur-þriðjudegi.

- John Edwards er í raun búinn að vera sem alvöru frambjóðandi. Hann fékk skelfilega útreið í Nevada, aðeins fjögur prósentustig og engan þingfulltrúar, þrátt fyrir að leggja mikið á sig í fylkinu. Edwards mun leggja allt undir í Suður-Kaliforníu eftir viku. Hann tók fylkið í forkosningunum árið 2004 og þarf sigur til að snúa við gæfuhjólinu. Það er eina von hans nú í slagnum, þó ansi veik sé. Hann er fastur milli sögulegra frambjóðenda, fyrstu konunnar og fyrsta blökkumannsins með möguleika á forsetaembættinu. Tel aðeins tímaspursmál hvenær að Edwards dregur sig út úr hinu augljósa einvígi Hillary og Obama.

-----

Áhugaverðar vikur eru framundan í baráttunni um útnefningu flokkanna í forsetakosningunum 4. nóvember nk. Það er ljóst að McCain, Hillary og Romney fara með sterka stöðu í næstu forkosningar flokkanna, sérstaklega McCain sem var mjög sigurreifur í Suður-Karólínu, eftir átta ára sigurbið þar. Nú tekur alvaran við, ofur-þriðjudagur mun verða örlagaríkur en kjörin fram að þeirri vegferð geta þó líka haft þau áhrif að fækki verulega í hópnum. Það er ekki víst að allir fái farmiða fram til þess örlagaríka dags.

Clinton og Romney unnu í Nevada

Uppgjöf Björns Inga - tími Framsóknar liðinn

Stórmerkileg tíðindi felast í því að eini kjörni fulltrúi Framsóknarflokksins í Reykjavík gefi út yfirlýsingu um að hann geti jafnvel ekki lengur starfað innan hans eins og Björn Ingi Hrafnsson, borgarfulltrúi, gerði í kvöldfréttum Sjónvarps. Má vel vera að þetta sé aum smjörklípa til að þagga niður fatamálið margfræga, sem hann hefur ekki getað svarað almennilega fyrir nema með útúrsnúningum, en þessi yfirlýsing er stórtíðindi engu að síður.

Ekki mun þessi yfirlýsing gera neitt annað en að veikja undirstöður þessa elsta starfandi stjórnmálaflokks landsins, enn frekar en orðið er, sem er greinilega kominn að fótum fram eins og hvert annað gamalmenni seint og um síðir. Björn Ingi opnar sjálfur í vörn sinni í fatamálinu uppgjöf lykilforystumanns á baklandi sínu innan eigin flokks og opnar með því umræðuna um endalok flokksins algjörlega upp á gátt. Það er greinilega lítið eftir af forystu fyrir það fólk og uppgjöfin ein eftir. Hún vekur athygli. Í kommentum og póstum til mín í gær og í dag hef ég fundið fyrir því að framsóknarfólk reynir að neita að flokkurinn sé að sligast. Það verður erfitt eftir þessa yfirlýsingu, spái ég.

Það fer ekki framhjá neinum manni að Framsóknarflokkurinn er á krossgötum þessar vikurnar. Innri sundrung og óeining er að sliga hann, flokkurinn hefur misst sérstöðu sína síðustu árin og minnir nú æ frekar á flakandi sár. Uppgjöf Björns Inga Hrafnssonar á eigin baklandi og flokkssveit vekur spurningar um það hvort að hann hafi þegar metið það svo veikt að hann geti ekki farið fram aftur í kosningum í nafni þess og sé farinn að líta í kringum sig eftir öðru plássi fyrir sig. Honum tókst með herkjum að ná kjöri í borgarstjórnarkosningunum fyrir tveim árum og greinilegt er á öllu að liðsheildin er það veik núna að hann myndi ekki geta náð kjöri aftur út á hana.

Svo aumt er þetta orðið. Það er stóra yfirlýsing dagsins. Og þetta mun eflaust hafa áhrif um landið allt. Þegar að Framsókn hnígur til viðar í þéttbýlinu er orðið illa komið fyrir þessum elsta starfandi stjórnmálaflokki landsins. Svona er þá komið fyrir höfuðborgarvæðingu Framsóknarflokksins í formannstíð Halldórs Ásgrímssonar. Aumt er það orðið.

Mun þessi flokkur lifa fram að næstu kosningum - mun hann verða 100 ára - lifir hann til 2016? Stórar spurningar... en það er ekki nema von að spurt sé eftir atburðarás dagsins.

Björn Ingi úr Framsóknarflokki?

Vinslit í Framsókn - dauðateygjur í Reykjavík?

Það blasir við öllum að Framsóknarflokkurinn í Reykjavík skelfur nú vegna bréfaskrifa Guðjóns Ólafs Jónssonar og ásakana hans um fatakaup flokksins fyrir Björn Inga Hrafnsson. Í þessum augljósu vinslitum þessara fornu fóstbræðra í hjaðningavígum innan Framsóknarflokksins felast allnokkur tíðindi. Guðjón Ólafur hefur um langt skeið verið maðurinn sem skrifaði til að spinna atburðarásir í flokknum og í þeim hópi sem kom Birni Inga til valda.

Það vantar að fram komi hvernig vinslit þessara manna bar að. Hvenær slitnaði þar upp úr nánu samstarfi og hvað býr undir því að Guðjón Ólafur tekur upp hnífinn og leggur til við þann eina framsóknarmann sem hefur kjörið umboð borgarbúa á þessari stundu? Hvað varð um rannsóknarblaðamennina? Eru þeir í helgarfríi allir sem einn? Af hverju leggjast þeir ekki á Björn Inga og fá hann til að svara þessum ásökunum án þess vælutóns sem einkenndi þá stund er hann féll skælandi í faðminn á guðföður vinstrimeirihlutans í Reykjavík, Don Alfredo sjálfan? Af hverju heimtar ekki Björn Ingi allt upp á borðið en svarar engu og reynir frekar að svæfa málið með hlægilegum útúrsnúningum? Ekki vantar spurningarnar í þessu lokadrama Framsóknar.

Hvað er að gerast innan Framsóknarflokksins í Reykjavík? Þegar að fyrrum alþingismaður með augljósar tengingar á alla staði innstu klíku flokksins á síðustu árum og tengdur rækilega inn í Halldórsarminn margfræga leggur til við vonarstjörnu þessa hóps í síðustu borgarstjórnarkosningum - eina manninn með umboð borgarbúa eftir að flokkurinn missti þrjú þingsæti - er greinilega allt á suðupunkti. Ekki er langt síðan að Anna Kristinsdóttir, borgarfulltrúi innan R-listans forðum daga, yfirgaf flokkinn og það heyrist að hún sé ekki ein á ferð úr flokknum. Enda má lesa út úr bréfi Guðjóns Ólafs að það sé mjög sorrý yfir liðinu.

Það er ekki furða að andstæðingar Framsóknarflokksins líti á þessar deilur sem dauðateygjur hans í Reykjavík. Þarna krauma eldar undir og greinilegt að þar er allt að sjóða upp úr. Það þarf engan pólitískan sérfræðing til að sjá það. Þetta stefnir í að verða átakanlegt drama. Það er alltaf magnað að sjá spennandi þrillermynd með pólitísku ívafi; fylgjast með svo miklu drama.

Enn skemmtilegra er þó að sjá það live og leikararnir séu jafn raunverulegir og handritið jafn þrumandi skemmtilegt eins og er í þessu tilfelli.

Hafnar orðrómi um fatakaup Framsóknarflokksins

Skuggi Monicu fylgir Clinton-hjónunum eftir

Áratug eftir að Bill Clinton barðist fyrir því að halda forsetaembættinu og hjónabandinu vegna framhjáhalds með lærlingi í forsetatíð sinni fylgir skuggi Monicu Lewinsky eftir Clinton-hjónunum á kosningaferðalagi um Bandaríkin. Monica var sem skuggi á eftir Clinton síðustu þrjú ár forsetaferilsins og á árinu 1998 og 1999 er hann barðist í ákæruferlinu fyrir þinginu komst hann varla í opinberar heimsóknir án þess að frekar væri spurt um dökkhærða lærlinginn sem hann svaf hjá en heimsmálin.

Það fer ekki á milli mála að ástarsamband forsetans við Monicu Lewinsky drottnaði yfir seinna kjörtímabili hans og var á eftir honum allt þar til að hann lét af embætti í janúar 2001. Sambandið hófst rétt fyrir forsetakosningarnar 1996 og mun hápunktur þess hafa staðið á þeim tíma sem hann sór embættiseið seinna skipti í þinghúsinu fyrir ellefu árum. Clinton forseti varð aðeins annar forseti Bandaríkjanna í sögunni sem varð að þola þá niðurlægingu að fara fyrir þingið í ákæruferli til embættismissis. Hann hélt þó völdum og náði að þrauka út tímabilið, þrátt fyrir að illa horfði um tíma. Baráttusaga hans á þessum mánuðum hefur verið efni í bókaskrif og ótalmargar pólitískar pælingar, enda sögufrægt mál.

Sú sem mest og best varði Bill Clinton á þessum dimmum dögum fyrir áratug var Hillary Rodham Clinton, eiginkona hans. Þegar að ásakanirnar komu fyrst fram í janúar 1998 fór hún samstundis í margfrægt viðtal í spjallþætti og vísaði ásökunum á bug. Nefndi þær pólitíska aðför að mannorði eiginmanns síns og að sér persónulega. Þetta væri ekkert öðruvísi aðför en margar aðrar, en hálfu grófari þó. Clinton margneitaði sambandinu lengi vel ársins 1998 og Hillary stóð með honum í gegnum erfiðasta hjallann. Það gaus þó allt upp síðsumars 1998 þegar að sambandið var staðfest endanlega og Clinton forseti varð í yfirheyrslum sem fram fóru í Hvíta húsinu að staðfesta ástarsambandið og að hafa logið eiðsvarinn um það.



Það var ekki fyrr en á síðsumarsdögum 1998, í skugga yfirheyrslunnar þar sem hann yrði spurður um málið, að Bill Clinton viðurkenndi endanlega fyrir Hillary að sambandið hefði farið fram samkvæmt öllum kjaftasögum og hann hefði logið að henni í rúmlega hálft ár og auðvitað lengur á meðan að sambandinu sjálfu stóð. Það eru margfrægar sögur af viðbrögðum Hillary við framhjáhaldinu. Mun hún hafa gripið lampa sem var á borði við hliðina á henni á þeirri stund er Clinton forseti viðurkenndi brot sitt og hafa grýtt honum í forsetann og látið ókvæðisorð um hann falla. Í kjölfarið flutti Clinton sjónvarpsávarp þar sem hann viðurkenndi loks sambandið opinberlega.

Í kjölfarið barðist Clinton fyrir forsetaembættinu í ákæruferlinu sem leitt var af William Rehnquist, þáverandi forseta hæstaréttar Bandaríkjanna. Þetta voru sögulegir dagar. Aðeins Andrew Johnson, forseti Bandaríkjanna á sjöunda áratug nítjándu aldar, hafði gengið í gegnum viðlíka meðferð og Richard M. Nixon sagði af sér áður en að því kom í Watergate-málinu. Á þessum dögum stóð hjónaband Clinton-hjónanna tæpast en eftirminnilegar eru fréttamyndir af ferðalagi þeirra til vina á Martha´s Vineyard þar sem Chelsea, dóttir þeirra, gekk á milli þeirra, enda töluðust þau ekki við í nokkrar vikur eftir að forsetinn viðurkenndi framhjáhaldið.

En það rættist úr þessu fyrir Clinton forseta; hann hélt forsetaembættinu og náði að lappa upp á hjónabandið. Hann fór þó að mörgu leyti ærulaus maður úr Hvíta húsinu. Á síðasta sólarhring forsetaferilsins viðurkenndi hann ástarsambandið við aðrar konur í umdeildum hneykslismálum; t.d. Gennifer Flowers og Paulu Jones, sem hann hafði áður margfaldlega neitað. Gegn samningi um staðfestingu þessara mála sem höfðuð voru gegn honum forðaðist hann að fara fyrir dóm að loknum forsetaferlinum. Staðfesting allra þessara mála á síðustu klukkustundum litríks forsetaferils voru aðalfréttaefnið á þeim degi er Bush tók við.

Nú er liðinn áratugur. Nú berst Clinton forseti aftur fyrir því að komast í Hvíta húsið, nú við hlið eiginkonunnar sem fyrirgaf honum seint og um síðir ótryggðina og að hafa logið að sér á viðkvæmustu augnablikum forsetaferilsins. Og í fyrsta skiptið frá því að Clinton viðurkenndi ótryggðina þarf Hillary að brjóta odd af oflæti sínu og svara þessum viðkvæmu spurningum á sömu stund og spurt er um efnahaginn, utanríkismálin og trúmálin í suðurríkjum Bandaríkjanna.

Þetta mál var sögufrægt og það deyr ekki þó árin líði. Enn er skuggi lærlingsins sem mara yfir Clinton-fjölskyldunni.

Hillary tjáir sig um Lewinsky-málið