Hvernig er hægt að drepa barnið sitt svona?

Ekki er hægt annað en fyllast óhug við að lesa um það hvernig konan í Dayton drap barnið sitt í örbylgjuofni. Hvernig er hægt að vera svona grimmur? Hvernig er hægt að drepa barnið sitt með svona grimmdarlegum hætti? Held að allir spyrji sig að þessu án þess að fá svar við hæfi.

Grimmdin í þessu máli á sér heldur ekkert rökrétt svar. Ef marka má dómskerfið í Bandaríkjunum má búast við að móðirin fái þungan dóm, jafnvel verði tekin af lífi fyrir morðið. Refsigleðin leysir kannski einhver vandamál en varla í þessu tilfelli.

Mannleg grimmd getur oft verið mikil en þegar hún drekkir sjálfri móðurástinni er eðlilegt að fólk verði bæði sárt og reitt. Enda erfitt að skilja hvernig móðir geti sett barnið sitt í örbylgjuofn og sett á fullan styrk.

Fundin sek um að myrða barn sitt í örbylgjuofni

Dr. Sigurbjörn Einarsson látinn

Dr. Sigurbjörn Einarsson, biskup, er látinn, 97 ára að aldri. Með Sigurbirni er fallinn í valinn einn traustasti leiðtogi kristinnar trúar í sögu íslensku þjóðarinnar og einn merkasti Íslendingur vorra daga, maður sem naut mikillar virðingar fyrir verk sín og þá forystu sem hann veitti íslensku þjóðinni í blíðu og stríðu.

Sigurbjörn biskup talaði alla tíð kjarnyrta íslensku til þjóðarinnar úr predikunarstól og ritaði bækur og íhuganir sem lifa með þjóðinni. Hann er einn áhrifamesti maðurinn í sögu íslensku þjóðkirkjunnar og segja má að dr. Sigurbjörn hafi verið einn bæði merkasti leiðtogi kristinnar trúar síðustu aldir og áhrifamesti predikari þjóðarinnar frá upphafi kristni á Íslandi.

Ekki leikur nokkur vafi á því að Sigurbjörn biskup er einn þeirra manna sem settu mestan svip á 20. öldina sem naut mestrar virðingar. Hann náði til fólks hvar svo sem í stétt það var. Áhrif Sigurbjörns Einarssonar á íslensku þjóðkirkjuna eru og verða óumdeild; sem kennari við guðfræðideild Háskóla Íslands og biskup Íslands í tvo áratugi mótaði hann kynslóðir presta og varð andlegur leiðtogi í huga landsmanna allra.

Sigurbjörn var líka einn þeirra manna sem höfðu þá náðargáfu að geta talað bæði af visku og kærleika svo að fólk hlustaði. Predikanir hans voru ógleymanlegar. Það var þjóðinni mikilvægt að eiga andlegan leiðtoga á borð við hann. Hann hafði sem biskup mikil áhrif á margar kynslóðir Íslendinga og lék lykilhlutverk í því að kynna fyrir okkur kristna trú og gildi hennar, ekki bara sem biskup heldur og mun frekar á árunum eftir að hann lét af störfum og flutti predikanir.

Ég varð þess heiðurs aðnjótandi að vera margoft við predikanir hans hér í Eyjafirði og kynnast því hversu traustur og notalegur ræðumaður hann var, ekki bara um kristileg málefni heldur og mun frekar að tala um gildi samfélagsins og mannleg mál, kærleikann og lífið sjálft. Hann hafði svo margt fram að færa - það mun lifa með þjóðinni.

Nú síðustu árin minnist ég helst viðtalsins sem Jóhanna Vigdís Hjaltadóttir átti við Sigurbjörn og sýnt var á jólunum 2006. Þar talaði Sigurbjörn bæði um sig og sín málefni, fór yfir allt sem hann taldi merkilegast í lífinu. Merkilegt viðtal og vandað.

Svo gleymir enginn ræðunni þegar hann tók við málfræðiverðlaunum Jónasar fyrir tæpu ári. Þá fór hann upp á svið með stafinn sinn og flutti blaðlaust eina merkilegustu ræðu sem ég hef heyrt í mínu lífi. Sigurbjörn þurfti ekki að hafa fyrir þessu.

Ég vil votta fjölskyldu dr. Sigurbjörns Einarssonar innilega samúð mína. Mætur Íslendingur er fallinn frá. Guð blessi minningu hans.

Strákarnir fá fálkaorðuna - verðskuldaður heiður

Ég vil óska strákunum í landsliðinu til hamingju með fálkaorðuna. Mér líst mjög vel á það að þeir hafi fengið hana. Þeir hafa unnið fyrir henni og gott betur en það. Finnst það hið besta mál að fálkaorðan sé veitt Íslendingum sem skara framúr á alþjóðavettvangi.

Fáir verðskulda slíkt betur nú en íslenska handboltalandsliðið, sem hefur unnið afrek sem verður ritað gullnu letri í íslenskri íþróttasögu. Auðvitað má alltaf velta fyrir sé hvenær sé rétt að veita fálkaorðu vegna eins atburðar en ekki fyrir ævistarf, en í þessu tilfelli held ég að enginn velti því fyrir sér. Afrekið er það mikið.

Ég sé að sumir eru að ergjast yfir því að strákarnir okkar fái fálkaorðuna. Come on, segi ég nú bara á vondri íslensku. Þetta er íþróttaafrek, eitt hið mesta í íþróttasögunni. Við það tækifæri á að veita heiðursorðuna. Enda kominn tími til að sýna að hún er ekki bara skraut fyrir gamalt fólk til að verðlauna ævistarf heldur og mun frekar heiðursorða þjóðarinnar þegar mikið liggur við.

Orðuveiting á Bessastöðum

Þjóðhátíð á Arnarhóli - ótrúleg stemmning

Alveg er það nú yndislegt að fylgjast með þjóðhátíðarstemmningunni í Reykjavík. Allt við þessa hátíð sýnir vel hversu samhent þjóðin er í að fagna og heiðra landsliðinu eftir glæsilegt afrek í Peking. Aldrei verður það sjálfsagt að allir séu svo samhentir. Fjöldinn á Arnarhólki sagði meira en þúsund orð um það hversu samhent þjóðin er og hversu vel hún fagnar á sannri gleðistundu.

Auðvitað munu einhverjir segja að þetta hafi verið of mikið, allt við þessa hátíð hafi verið risavaxið og að erlendri fyrirmynd en samt þetta var þjóðarstund. Öll þurfum við að fagna liðinu og sýna hversu stolt við erum af þeim. Best af öllu fannst mér að heyra notaleg orð Þorgerðar Katrínar sem súmmeruðu upp stundina mjög vel.

Óli Stef flutti svo tilfinningaríka ræðu þar sem hann talaði fyrir hönd strákanna allra. En fyrst og fremst er þetta stund þjóðarinnar. Öll erum við samhent í að styðja strákana og þeir verða að finna það að við styðjum þá áfram í þeirra verkum. Það þarf að hlúa vel að þessu liði.

Ótrúleg gjöf að vera Íslendingur

Velkomnir heim strákar!

Þá eru strákarnir komnir heim með Ólympíusilfrið. Gaman að sjá þegar þeir komu á Reykjavíkurflugvöll áðan. Allir með sól í hjarta á þessum gleðidegi. Samt svolítil vonbrigði að það sé ekki sól og bjart yfir borginni. Vonandi kemur einhver sólarglæta á eftir. Hér fyrir norðan er veðrið miklu betra.

Biðin eftir því að vélin með landsliðið lenti var ansi löng. Svei mér þá ef þetta minnti mig ekki á sjónvarpsmómentið þegar Bobby Fischer kom til Íslands fyrir rúmum þremur árum. Samt betur gert hjá Sjónvarpinu núna en Stöð 2 þegar Fischer kom.

Nú er bara að njóta augnabliksins. Útsending Sjónvarpsins er ansi vönduð. Þeir eru með lið á þrem eða fjórum stöðum um miðbæinn svo að við missum ekki af einu né neinu, sem betur fer.

Landsliðið komið heim

Heillandi Dorrit - stórasta landið í öllum heiminum

Ekki er hægt annað en heillast af Dorrit Moussaieff, forsetafrú, í fagnaðarlátunum í Peking í dag. Hún átti klárlega orð dagsins þegar hún sagði að Ísland væri stórasta landið í heiminum, þó ég sé reyndar ekki viss um hvort málfræðiséníin hafi verið jafnhrifnir af henni. Hvað með það, þetta súmmeraði upp það sem okkur öllum finnst í sigursælunni í dag.

Flott hjá Dorrit.

Þegar Dorrit veifaði

Lottóvinningurinn fer á góðan stað

Ánægjulegt að lottóvinningurinn stóri hafi farið á góðan stað, til þeirra sem virkilega þurfa þessa peninga. Annars er það alltaf smekksatriði hverjir þurfi á slíkum fjárfúlgum að halda og hvar það verður virkilega að traustri fótfestu í lífið. Þarna virðist nokkuð öruggt að peningarnir verða stoð fyrir þá sem vinna. En annars eru varla allir sem spila í lottóinu peningaþurfi, þarfir fólks eru og verða misjafnar meira að segja á okkar dögum.

Óska vinningshafanum til hamingju og vona að þeim gangi vel að höndla vinningsupphæðina og það sem henni fylgir. Kannski er best að fagna slíku einn með sínum nánustu frekar en sleikja upp umfjöllun í öllum fjölmiðlum. Stundarfrægðin getur oft snúist upp í annað en hamingju.

Milljónamæringar í Fellunum

Sagan af hinum óþolandi flugdólgum

Undir niðri er ekki hægt annað en hlæja að þessum flugdólgum, en mikið skelfilega er nú leiðinlegt að lenda í svona fólki sem kann fótum sínum ekki forráð með drykkju og áreitir farþega í flugvélum. Þetta er sem betur fer ekki daglegt brauð, en eflaust gerist það æði oft að fólk fær sér einum of mikið neðan í því í fluginu og sumir fá sér ágætis skammt fyrir flugið. Fólk er mjög misjafnt fullt og það er fátt ömurlegra en lenda í að sitja með fólki sem hefur fengið sér of mikið og veit ekki alveg hvað þá á að gera nema að eyðileggja flugferðina fyrir öðrum.

Var reyndar einu sinni í flugstöð á Bretlandi fyrir nokkrum árum og þar tók ég einmitt eftir einum manni sem lá greinilega mjög vel áfengismareneraður á bekkjarunu í bið eftir flugvél. Hann var þó ekki dauður eins og við segjum en það varð að benda honum nokkuð vel á að vélin væri að fara, þegar að kallið kom. Og hann staulaðist um borð, náði að redda því og fékk sér meira og svaf hinu værasta á leið til Íslands. Hann missti sig reyndar aðeins í vélinni og tók væn köst en bar sig að öðru leyti sig vel. En hann náði athygli allra um borð. Stjarna flugsins.

Varð loks rólegur og settlegur er Keflavík var í sjónmáli. Hef heyrt í mörgum sem hafa upplifað vissa dramatík í fluginu yfir Atlantshafi með þeim sem hafa gengið lengra. Frægust er sennilega sagan sem ég heyrði af einum í fluginu með tannlækninum sem tók vænt kast og allt varð vitlaust út af. Man mjög vel eftir viðtalinu við hann eftir á þar sem hann vildi skaðabætur frá flugfélaginu og alles. Reyndar ekki heyrt af málinu síðan, nema þá í fyndinni ferðasögu, sem viðstöddum fannst reyndar ekki fyndið meðan á henni stóð.

Held af lýsingum að dæma að þessir menn eigi ekkert erindi um borð í flugvél. Þeir hafa verið best geymdir á fjarlægum stað að sofa úr sér gleðivímuna og lætin.

Tveir flugdólgar leiddir burt í járnum

Vemma í Peking - of ljót fyrir kínverska fullkomnun

Eiginlega kom það mér ekki á óvart að stúlkan sem söng við setningarathöfn Ólympíuleikanna hefði mæmað. Sú sem söng í alvöru þótti víst ekki vera nógu falleg fyrir fullkomnunaráráttuna sem einkenndi hátíðina. Vissulega var hátíðin falleg og vel gerð, en mér fannst hún yfirmáta vemmuleg. Þessu var þrykkt framan í mann eins og eldibrandi.

Eitt er að vilja gera hlutina fullkomið og yfirvegað, annað að missa yfirsýn og gera hlutina of vel til að reyna að hjúpa allt sem að er. Kínverjar vissu að þeir þyrftu að gera magnað "show" til að heimsbyggðin myndi eina örskotsstund gleyma því að þessi mikla friðarhátíð íþróttanna væri komið með lögheimili í grimmu einræði, þar sem skoðanakúgun og valdníðsla er algjör. Því varð allt að vera yfirmáta fullkomið og við það tapaðist einlægnin sem á að vera grunnur alls.

Auðvitað var aldrei hægt að búast við að Kínverjar gætu gert þetta einlæglega. Margt var vel gert en þegar vantar sanna einlægni og notalegheit í verkið, hina traustu tilfinningu, þá verður allt annað svo væmið. Þetta er svona eins og að gúffa í sig heilli rjómatertu með yfirmáta þykku lagi af rjóma og glassúrkenndu bragði. Hún er eflaust góð en of mikið af henni fær mann til að fá ógleðistilfinningu. Sama var um þessa setningarathöfn. Allt einlægt vantaði í hana. Fannst svo toppur alls vera þegar hermenn gengu með fánann.

Annars skil ég ekki hvers vegna Ólympíuleikarnir eru haldnir þar sem einræðið er algjört og þegnar landsins barðir áfram og kúgaðir svo að þeir verða eins og líflausir tindátar. Afleitt í alla staði. Og aumingja stelpan sem söng lagið svo fallega þótti víst ekki nógu falleg, var of ljót fyrir alla fullkomnunina. Passaði ekki í heildarmyndina. Þvílíkur sýndarveruleiki. En bjuggust menn við öðru af kommadjöflunum í Peking?

Allt í plati í Peking

Ljósblátt klám eða trúardýrkun?

Eðlilegt er að spyrja sig vegna þessarar fréttar um ljósbláa klámið hvernig það geti verið rómantísk saga að lýsa því þegar níu ára stúlka giftir sig. Annars er svo margt skrifað og sagt í nafni þess að það sé lagi að kannski trúa því einhverjir í þessu tilfelli. Veit það ekki.

Hitt er svo aftur annað mál að sumir leyfa sér að segja og skrifa hvað sem er á grundvelli trúar og telja að það geti afsakað allt annað, t.d. þessa skáldsöguritun byggðri á nöprum veruleika.

„Ljósblátt klám“