Birta leiðir pabbann um frumskóg möppudýranna

Jafnaðarmaðurinn Vilmundur Gylfason sagði þegar að hann var dómsmálaráðherra, skamma stund í minnihlutastjórn Alþýðuflokksins undir lok áttunda áratugarins, að ráðuneytið væri fullt af möppudýrum og það væri sem frumskógur. Það væri gott að vita hvort að Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, er sama sinnis, nú þegar að hann hefur fengið aftur ráðherrareynslu eftir tólf ár í stjórnarandstöðu. Greinilegt er að dóttir hans telur ekki veita af að leiða pabba sinn í gegnum ráðuneytið.

Það er kannski ekki óeðlilegt að Birta telji pabba sinn þurfa aðstoð. Það hefur mikið gengið á hjá honum og greinilega í mörg horn að líta, bæði í ráðuneytinu sem og í stjórnmálum almennt. Honum veitir varla af leiðsögn af þessu tagi. Annars má deila um hvað iðnaðarráðuneytið er stórt. Þegar að Jón Sigurðsson lét af ráðherraembætti fyrir níu mánuðum afhenti hann bæði Össuri og Björgvini G. Sigurðssyni lyklavöld að sama ráðuneyti. Enda þótti mörgum það kómískt að til að Samfylkingin fengi jafnan hlut og Sjálfstæðisflokkurinn var þessu ráðuneyti splittað upp á meðan að sjálfstæðismenn fengu heilbrigðismálin.

Enda fannst mörgum fjölmiðlamönnum það fyndið að Össur og Björgvin sátu í sama plássi og einn ráðherra áður en voru báðir ráðherrar. Þetta stendur víst til bóta en einhvern tímann á næstunni á víst að flytja Björgvin frá Össuri yfir í gamla landbúnaðarráðuneytið, sem nú hefur verið sameinað sjávarútvegsráðuneytinu, og þá mun Árnesingurinn Björgvin koma sér fyrir á ráðherraskrifstofunni sem sveitungi hans Guðni Ágústsson hafði til umráða í tæpan áratug. Þá ætti olnbogarými Össurar að aukast til muna.

Annars er þetta skondið hjá dóttur Össurar og vonandi að teikningin auðveldi honum lífið í frumskógi möppudýranna.

Dóttir Össurar kortleggur ráðuneytið

Grafalvarlegt mál

Það eru mjög sláandi tíðindi að reynt hafi verið að nema barn á brott með valdi. Þetta er napur veruleiki. Það er eiginlega varla að maður trúi því að svona gerist á Íslandi, en það er greinilegt á svo mörgu sem gerist í samfélaginu að við lifum í samfélagi þar sem ekkert er heilagt. Af mörgu alvarlegu sem hefur gerst í samfélaginu að undanförnu finnst mér þetta eiginlega það versta. Það að reyna að nema barn á brott til að vinna því mein er svo sorglegur verknaður að það eru engin nógu sterk orð til að lýsa hryggð sinni með það.

Það að þetta gerist á skólalóð er líka enn alvarlegra en ella, enda viljum við öll trúa því að skólalóðin sé heilagur staður, þar sem börn njóta verndar. Það hafa reyndar verið sögur að reynt hafi verið að selja dóp við skóla og koma allskonar ógeði að börnum. Það að ætla að nema barn á brott með þessum hætti mun vekja fólk til umhugsunar að fátt sé orðið heilagt. Það er mikilvægt að passa börnin vel, enda eru greinilega sjúkar sálir þarna úti sem vilja vinna saklausum börnum mein og ráðast að sakleysi þeirra.

Það er eðlilegt að skólastjórnendur hugsi þetta mál vel og foreldrar hljóta að vera uggandi. Þetta er ógn sem stingur mjög djúpt í huga fólks og verður að reyna að vernda öryggi barna við skóla. Það er þó ljóst að aldrei er hægt að hafa fullkomið eftirlit með börnum, enda er þetta rof á svo helgum stað í uppeldi barna að það eru engin nógu sterk orð til að lýsa því. Það er vonandi að hægt verði að sporna við þeirri ógn.

Einn alvarlegasti þáttur málsins er að auki sá hversu seint þetta kemst í umfjöllun, er rætt tæpitungulaust. Það að líði tíu dagar er að mínu mati fyrir neðan allar hellur. Það er ólíðandi að skólastjórnendur hafi ekki látið vita af málinu í upphafi, en þetta er alvarlegt mál fyrir foreldra í skólahverfinu og varðar almenning allan. Þögnin leysir engan vanda.

Foreldrar slegnir óhug

Gjafmildur bítill hugsar til kvendjöfuls

Það er ekki hægt að segja annað en að hinn fyrrum lánssami eðalBítill Paul McCartney sé ótrúlega gjafmildur við Heather Mills, fyrrum eiginkonu sína, í tilefni af afmæli hennar. Gefur henni úr og gjafakort. Á sama tíma hefur hún ráðið einkaspæjara til að reyna að ná myndum af honum drukknum. Held að sagan muni meta Heather sem kvendjöful sem lagðist á bítilinn til þess eins að ná peningum út úr honum og blóðmjólka hann.

Ekki er langt síðan að fregnir bárust af því að Heather hefði tekið upp samtöl sín og bítilsins í hjónabandinu til að reyna að eiga sannanir gegn honum síðar meir. Hún hefur verið að gera út af við sig síðustu mánuðina með fáránlegum absúrd-fjölmiðlaframkomum. Hún kann varla að skammast sín einu sinni og líkir sér við dýrlinga og kvenhetjur og talar gegn þeim sem lifa fyrir peninga - á meðan berst hún fyrir því að fá allt að sex milljarða úr búi bítilsins.

Það eru rúmir fjórir áratugir liðnir frá því að bítillinn Paul samdi og söng lagið When I´m 64. Lagið var um lífið er aldrinum væri náð og hugleiðingar um tilveruna. Fyrir skömmu náði hann sjálfur þessum merka áfanga að verða 64 ára. Það verður seint sagt að afmælisárið og misserin eftir það hafi verið markað af gleði og ánægju. Hans er helst minnst núna af harðvítugum skilnaðarátökum, forræðisdeilu, yfirráðum yfir peningum sínum og mannorðinu, sem konan ætlar að leggja í rúst.

Það að hann gefi henni gjafir fyrir milljón íslenskra króna vekur því athygli og eiginlega fær mann til að hugsa um hversu gjafmildur maðurinn sé þrátt fyrir allt sem gerst hefur. Dómurinn yfir Heather í huga bresku pressunnar og almennings virðist þó ljós. Þar eru henni gefin öll hin verstu nöfn og seint hægt að segja að hún hafi öðlast gullinn sess með hjónabandinu og framgöngu sinni síðan. Hún ætlaði sér að verða þekkt fyrir líknarstarf og fötlun sína en sú ímynd er farin í vaskinn.

Og nú berst hún eins og ljónynja fyrir peningum kappans og hefur afhjúpað sig og rifið niður ímynd hinnar líknandi stjörnu, sem hún var talin áður, og reynt var að kynna enn frekar framan af í sambandinu við bítilinn. Það er ekki óvarlegt að segja að ímynd hennar sem hins miskunnsama samverja hafi farið á bólakaf og eftir aðeins gráðugur kvendjöfull í huga fólks.

Eyddi milljón í afmælisgjöf handa Mills

Björk fær nóg af skugga myndavélablossanna

Björk Guðmundsdóttir hefur ekki verið þekkt fyrir að vera skaplaus kona og einhver lydda. Hefur þvert á móti alltaf farið eigin leiðir í listsköpun og karakter - ekki verið feimin að sýna skapið. Ég skil vel að hún hafi fengið nóg af skugga myndavélablossanna, enda geta þeir verið erfið hliðartilvera frægðarinnar. Það hlýtur að vera algjörlega ömurlegt að hafa ljósmyndara á eftir sér, hvert sem farið er.

Enda eru þeir aðgangsharðir og erfiðir við að eiga. Vilja alltaf meira og þeim er ekkert heilagt. Annars hefur verið sagt að sé þeim réttur litli putti grípi þeir dauðahaldi í alla höndina. Veit ekki hvort Björk hefur verið eitthvað að óska eftir fylgispeki ljósmyndaranna, en efa það þó. Enda hefur hún ekki verið sú týpa að vilja hafa þennan skugga á eftir, sem er fylgihlið frægðarinnar, tilverunnar sem hún hefur lifað síðan að hún var í Sykurmolunum og gaf út Debut fyrir einum og hálfum áratug.

Björk hefur verið þekkt fyrir að sýna hliðar sem enginn annar hefði þorað, nægir þar að nefna svanskjólinn margfræga á Óskarsverðlaunahátíðinni fyrir sjö árum, er hún var tilnefnd á hátíðinni fyrir lag sitt úr Myrkradansaranum. Svei mér þá ef það er ekki enn verið að stæla hann öðru hverju. Það er merkilegt að Björk, sem hefur ekki lifað í hátísku erlendu sérfræðinganna, eigi einn umdeildasta kjólinn á verðlaunahátíð í Hollywood á þessum áratug. En kannski hefur þessi sérstaða hennar aukið umfjöllunina enn frekar og ágengni ljósmyndaranna. Má vera.

Mér finnst það gott hjá Björk að sýna sjálfstæði og eigin huga, en ekki falla í hið augljósa form þekktu konunnar. En það hlýtur að vera neyðarúrræði að sparka frá sér í svona aðstæðum og vekur alltaf athygli. Það verður áhugavert að sjá hvort að Björk fær samúð fólks í þeim aðstæðum, eða hvort að hún verði fordæmd fyrir að þola ekki ljósmyndarana sem augljósan fylgihlut frægðarinnar.

Björk réðist á ljósmyndara

Lágstemmd verðlaunaathöfn í Los Angeles

Það er vægast sagt sérstakt að horfa á afhendingu Golden Globe-verðlaunanna í Los Angeles núna. Athöfnin er engin en verðlaunin eru kynnt á blaðamannafundi þar sem verkfall handritshöfunda lagði keppnina í rúst þetta árið og fer hún því fram án þess glyss og glaums sem einkennir verðlaunahátíðir í Hollywood. Leikarar höfðu hótað að sniðganga hátíðina vegna verkfallsins og því féll hún um sjálfa sig. Það eru umsjónarmenn glys-þáttanna í Bandaríkjunum sem afhenda verðlaunin.

Fyrir okkur sem eru vön því að vaka og fylgjast með stóru verðlaunahátíðum kvikmyndabransans; gullhnettinum og Óskarsverðlaununum, er þetta vægast sagt stórmerkileg upplifun, en alla tíð hefur þetta verið eitt stærsta augnablik ársins og áhugavert að fylgjast með öllum hliðum hátíðarinnar. Þetta er eins lágstemmt og mögulegt má vera. Þetta er auðvitað ekki sama hátíðin og eiginlega jafn fjarstæðukennt og að horfa á Silfur Egils án Egils Helgasonar. Svei mér þá ef maður saknar ekki alls yfirdrifna glyssins þegar að ekki vottar fyrir einu sinni anga af honum.

Þetta verður ekki löng verðlaunaafhending. Meira og minna búið fyrir þrjú, svo að ekki verður vakað eins lengi og venjulega eftir að dæminu ljúki. Það er ekki nema von að hugsað sé til Óskarsverðlaunanna, hvort að þau verði svona lítilvæg stund eins og þessi gullhnattaafhending. Óskarinn á áttatíu ára afmæli og því væri mjög sérstakt ef að afmælishátíðin yrði ekki eitt né neitt. Kynnir hátíðarinnar að þessu sinni, Jon Stewart, er reyndar í félagi handritshöfunda svo að það blasir við að hátíðin verður ekki haldin án hans standi verkfallið enn og reyndar áhugavert að sjá hvort að þeir myndu fá undanþágu fyrst að GG fékk það ekki.

Skrifa um niðurstöðurnar örlítið á eftir þegar að þetta liggur fyrir, sem verður fljótlega.

Krakkar á kvöld- og næturvöktum í verslunum

Mér skilst að tveir táningspiltar hafi verið á vakt í versluninni á Grensásvegi sem var rænd í gærkvöldi. Það hlýtur að vera lífsreynsla fyrir krakka á slíkum aldri að lenda í vopnuðu ráni og eiginlega er varnarleysi þessara krakka sem taka að sér kvöld- og næturvaktir í verslunum algjört ef eitthvað gerist. Það hljóta margir foreldrar að vera hugsi yfir þessari þróun allavega.

Þegar að ránið var framið í sömu verslun voru tvö fimmtán ára ungmenni að vinna. Það sjá allir að krakkar á þessum aldri fara ekkert að diskútera við ræningjann, það er enda ekkert annað í stöðunni en afhenda peningana sem eru í kassanum. Annars geta þetta varla verið rosalegar upphæðir. Flestir nota orðið greiðslukort, enda skilst manni að það sé jafnan ekki nema einhverjir örfáir þúsundkallar í kassanum á kvöldin, enda er þá minni traffík væntanlega en yfir daginn.

Það virðist vera einhver tískubylgja í gangi þar sem verslanir eru rændar á höfuðborgarsvæðinu. Einhver neyð er það sem rekur fólk til að ræna til að eiga einhverja seðla í vasanum; má vel vera að það sé fólk í viðjum vímu og neyslu eða í einhverju allt öðru ástandi. Finnst samt verst að krakkar lendi í þessum aðstæðum, enda geta aðstæður í svona ránum orðið erfiðar og það sjá allir að það er ekki beint þægilegt fyrir óharðnaða unglinga að takast á við.

Það er ekki góð þróun ef að krakkar eða foreldrar kvíða hverri vakt af ótta við að eitthvað gerist. En þetta er víst orðinn íslenskur veruleiki. Eins napur og hann annars hljómar.

„Góðkunningi lögreglunnar“grunaður um ránið í 11-11

Flott hjá Helga og Kötu að berjast við kerfið

Mér finnst það mjög flott hjá Helga frænda og Kötu að berjast við kerfisvaldið sem uppi er í nafnamálum. Það er kominn tími til að kenna því þá lexíu að það sé algjörlega ólíðandi að kerfið ráði því fyrir foreldra hvað barnið þeirra eigi að heita eða hvernig það sé skráð opinberlega í þjóðskrá. Það er algjörlega út í hött að til sé miðstýringarnefnd mannanafna sem getur ákveðið hvort foreldrarnir megi skíra börnin sín því nafni sem þau vilja.

Um leið og ég vissi að litla prinsessan ætti að heita í höfuðið á ömmum sínum vissi ég að þetta yrði voldugt nafn. Velti því reyndar fyrir mér hvort að það yrði eitthvað vandamál að skrá nafnið inn í þjóðskrá. Ég veit að foreldrarnir eru ekki vön að láta sinn hlut og beygja sig undir hvað sem er og vissi því áður en þessi frétt kom að yrði eitthvað vandamál myndu þau berjast allt til enda. Enda eiga þau að gera það og líka að láta í ljósi þá skoðun að kerfið eigi ekki að hugsa fyrir okkur og ákveða fyrir okkur hvernig hlutirnir eigi að vera, sem við viljum ráða.

Í sjálfu sér er mikilvægt að taka þessa baráttu til að reyna að breyta hinu vitlausa, sem þetta kerfisvald mannanafna er. Vonandi munu foreldrarnir taka þá baráttu og sveigja kerfið til. Það er nefnilega mikilvægt að Indíana frænka mín fái að hafa nafnið sitt heilt en ekki með skammstöfunum til að þóknast tölvuvaldinu.

Nennir ekki laga sig að tölvu

Annað ránið á Grensásvegi á hálfum mánuði

Enn er framið rán í verslun í Reykjavík. Það eru reyndar aðeins liðnir þrettán dagar frá því að hið sama gerðist í verslun 11-11 á Grensásveginum. Svei mér þá ef ránin í verslunum á höfuðborgarsvæðinu séu ekki hætt að teljast stórfréttir, enda orðið reglulegt fréttaefni. Það hlýtur að vera mjög aðframkomið fólk sem leggur á sig verknað af þessu tagi - mikið er lagt á sig fyrir einhverja þúsundkalla. Hefur að undanförnu virst frekar vera svo að um sé að ræða unglinga sem vantar smá skotsilfur í vasann sem tekur þá ákvörðun að grípa til vopna og ráðast inn í næstu verslun til að reyna að fá pening.

Þetta er ekki góð þróun sem við sjáum verða að veruleika með hverju verslunarráninu á eftir öðru. Það hlýtur að vera erfitt fyrir ungt fólk að vinna á kvöld- eða næturvakt í svona verslunum og eiga jafnvel von á að rán verði framið í versluninni. Þetta er orðið það algengt að það veit enginn hvar þetta gerist næst. Oftar en ekki eru námsmenn sem taka þessar kvöld- og næturvaktir að sér, stundum er það eitt í búðinni með kannski einum öðrum starfsmanni. Veit reyndar dæmi þess þar sem ég þekki fólk sem tekur svona vaktir að það er jafnvel eitt á staðnum. Og gæti þess vegna upplifað svona aðstæður.

Við erum að verða eins og 300.000 manna úthverfi í bandarískri stórborg. Ráðist er á fólk án tilefnis úti á götu, verslanir rændar og eigur fólks skemmdar. Það er orðið afskaplega fátt heilagt í þessari blessuðu tilveru okkar. Það er ekki annað hægt en að spyrja sig hvar við séum eiginlega að fara út af sporinu.

Rán framið í verslun í Reykjavík

Ráðist á lögreglu - átök í skjóli nætur

Það er fjarri því að verða stórfréttir núorðið að heyra eða sjá umfjöllun um fjöldaátök eða að hinn og þessi hafi annað hvort verið barinn í klessu eða stunginn í skjóli nætur, eða jafnvel hreinlega verið drepinn. Það er þó enn meiri fréttir þegar að lögreglumenn eru barðir í klessu og að baki standa menn sem jafnvel hafa gert slíkt áður. Það er eiginlega varla að maður hafi tölu á því hversu margir hafa verið barðir eða rændir með ofbeldistöktum ribbalda í miðbæ Reykjavíkur. Það er þó illa komið er lögreglan sjálf er barin í klessu og ekkert er við neitt ráðið.

Við erum svosem ekkert sérstök með fréttir af þessum óhugnaði. Eflaust er þetta um allan heim í mismiklu mæli og varla er þetta eitthvað einsdæmi hér. En þetta er samt að aukast sífellt hérna heima. Róleg hverfi geta orðið vígvöllur um helgar og jafnvel er fólk ekki orðið óhult við að fara út að skemmta sér að helgarnóttu, það hafa dæmin sannað. Sumir hafa verið barðir svo illa í miðbæ Reykjavíkur um nótt að þeir hafa annaðhvort dáið eða bera merki þess alla tíð eftir það. Þetta er ömurlegt ástand.

Ég hugsa oft um það hvernig samfélagið okkar sé. Það er auðvitað alltaf best að trúa á hið besta í hverjum og einum en einhvernveginn efast maður um það allt saman þegar að fréttir af þessu tagi hrannast yfir morguninn eftir helgarkvöld eða jafnvel á virkum degi. Þetta er eiginlega orðið ástand sem vekur orðið of mikla athygli til að maður hugsi ekki um það.

Eða er þetta kannski orðið svo algengt ástand að maður er hættur að kippa sér upp við það. Erfitt um að segja. Hvað mig varðar finnst mér þetta ástand sem er ekki hægt að horfa framhjá. Þetta fær mann til að hugsa um hvert við stefnum og hvernig samfélagið sé. Það er mjög einfalt mál.

Ráðist á lögreglumenn

Afreksmaðurinn á hæsta tindinum fellur frá

Afreksmaðurinn mikli, Sir Edmund Hillary, er látinn, tæplega níræður. Það leikur enginn vafi á því að Hillary var einn helsti afreksmaður tuttugustu aldarinnar. Honum tókst það sem mörgum hafði dreymt um áður og reynt, að sigrast á hæsta tindi veraldar - klífa Everest-tind og standa þar sigursæll. Afrek hans og Tenzing Norgay verður lengi í minnum haft - um það hafa verið skrifaðar margar bækur og sagðar goðsagnakenndar sögur.

Litlu munaði þó að sá heiður yrði ekki þeirra, heldur myndu Tom Bourdillon og Charles Evans taka tindinn. Mögnuð atburðarás leiddi til þess að Hillary, sem þá var aðeins 33 ára að aldri, komst í sögubækurnar sem ofurhuginn mikli er náði takmarkinu eftirsótta. Hef alltaf haft mikinn áhuga á þessu afreki og lesið mikið um það og séð heimildarþætti um söguna á bakvið afrekið. Edmund Hillary var auðvitað frábær sagnamaður og enginn gat auðvitað betur sagt söguna á bakvið afrekið, bæði með ævintýralegum og sönnum blæ.

Það er rúmur áratugur síðan að fyrstu Íslendingarnir klifu Everest-tind. Hallgrímur Magnússon, Einar Stefánsson og Björn Ólafsson sáu heimsmyndina öðrum augum maímorgun einn árið 1997 á þessum hæsta tindi veraldar. Haraldur Örn Ólafsson, ævintýramaður og pólfari, náði tindinum ennfremur í upphafi nýrrar aldar. Held að ekki hafi fleiri Íslendingar reynt við tindinn. Sennilega erum við eina þjóðin, ein af fáum allavega, sem hefur náð þeim árangri að allir sem reyni við hann séu sigursælir.

Sir Edmund Hillary markaði söguleg skref á hæsta tindi veraldar - þau fyrnast ekki þó snærinn hafi fyrir margt löngu þurrkað út ummerki farar hans. Afrek hans er eitt hið mesta í manna minnum.

Edmund Hillary látinn