Emilía Björg gefst upp á Nylon-æðinu

Emilía Björg Óskarsdóttir hefur nú sagt skilið við Nylon-söngflokkinn eftir þriggja ára þátttöku í miðpunkti Nylon-æðisins, sem eflaust náði hámarki sumarið 2004 þegar að ekki aðeins lög komu út heldur var í gangi sérstakur sjónvarpsþáttur um dæmið allt á Skjá einum. Ég verð að segja alveg eins og er að ég hef aldrei skilið upp né niður í þessu Nylon-æði. Það hefur að mér sýnist gengið upp og niður, útrásin hefur eflaust skilað einhverju til þeirra sem að standa og einhverjir smellir hafa komist á kortið þar.

Þetta æði varð óskiljanlega geggjað fyrir þrem árum með sjónvarpsþættinum og æðinu. Var staddur á stað á þeim tíma þar sem þær komu fram. Þær voru dýrkaðar eins og guð væru, ekki ósvipað og Birgitta Haukdal skömmu áður og Silvía Nótt var dýrkuð síðar, svo nokkur dæmi séu nefnd. Það er svosem eðlilegt að æska landsins eigi einhver átrúnaðargoð, það hefur fylgt okkur alla tíð og mun gera svo lengi sem við höfum einhverja laglínu í hausnum og sætt andlit gefur út fallegt lag á nýrri plötu. Gott dæmi um þetta núna er Jógvan hinn færeyski.

Þessi heimur, þó yndislegur sé eflaust, verður æði oft frekar þunglamalegur og frægðin getur orðið þyng byrði í gegnum lífið. Það hlýtur að vera erfitt að slíta sig og setjast að í London og vinna þar að frama, fjarri fjölskyldu og vinum. Í því ljósi er ákvörðun Emilíu skiljanleg. Það kemur að þeim tímapunkti, held ég, hjá öllum í þessum bransa að þreytan færist yfir. Þó að þessi bransi lúkki sem dans á rauðum rósum eru þyngsli hans oft lýjandi erfið.

Nú er Einar Bárðarson kominn með strákasöngflokk í takt við Nylon, held að hann heitir Lúxor, eða æi ég man það ekki. Ætla rétt að vona að þeir verði ekki svona Westlife-horror eða Boyzone eða hvað þetta heitir allt. Það er komið nóg af colgate-skjannasöngsveitum.

Emilía hættir í Nylon

Klukk

Sá siður að klukka hinn og þennan bloggvin sinn eða félaga í netheimum er skemmtilegur. Gísli og Björg, og kannski einhverjir fleiri, hafa klukkað mig. Tek ég að sjálfsögðu áskoruninni. Ég nefni því hér nokkur atriði varðandi mig.

1. Ég er rótarý-félagi. Gekk í þann góða félagsskap bara núna í vor. Ég tók þá ákvörðun samhliða því að hætta alveg virku flokksstarfi hér að finna mér enn betri og notalegri félagsskap til að rækta. Þannig að ég fór í Rótarý á svipuðum tíma og félagi minn einn. Það er notalegur og góður félagsskapur. Við hittumst vikulega, borðum saman góðan mat og ræðum auðvitað málefni hversdagsins; allt frá bæjarmálunum til landsmálanna og allt þar á milli. Það er allavega ánægjulegt að hittast. Hef virkilega gaman af þessu.

2. Ég dýrka ítalska menningu af öllu tagi; mat, lífsbrag og umfram allt ítalskar kvikmyndir. Þær eru í grunninn algjörlega einstakar. Sérstaklega finnst mér myndir Fellinis mannlega bætandi. Nýt þeirra mjög oft, enda eru þær klassískar í gegn og sannar í umfjöllun að svo mörgu leyti. Aðaluppáhaldsmyndin mín er ítölsk - hin eina sanna Cinema Paradiso. Hún heillaði mig fyrst þegar að ég sá hana í bíó fyrir átján árum og ég verð að sjá hana reglulega. Algjörlega mannbætandi og yndisleg. Svo er auðvitað La Vita é Bella yndisleg líka. Miklar perlur.

3. Uppáhaldsmaturinn minn er Kjöt í karrý. Mjög nærri því er lambalæri og kjötsúpa. Borða flest, alltof mikið stundum af skyndimat eins og flestir. Hef þó aldrei getað komist upp á lag með að borða rjúpur eða fugla almennt. Tók það í arf frá pabba að borða ekki fuglakjöt. Get þó borðað kjúkling, ólíkt honum. Ég get með engu móti borðað íslenskan súr- eða innmat. Verð flökurt þegar að ég sé svið og hef alla tíð afþakkað með öllu að borða þann mat. Get ekki borðað það sem horfir á mig. Ég er týpan sem borða mikið af hangikjöti á þorrablótum allavega. Gersamlega vonlaus þorramaður semsagt.

4. Ég á yfir þúsund bíómyndir. Ég hef alltaf haft miklu meiri áhuga á kvikmyndum en stjórnmálum. Kvikmyndaástríðan er eiginlega mér í blóð borin. Hef alltaf haft mikinn áhuga á að skrifa um kvikmyndir, hef fylgst með þeim alla tíð og notið þeirra í botn. Það er alltaf gaman að skrifa um góða kvikmynd og ekki síður yndislegt að njóta góðrar myndar. Þær eru sjaldséðar í dag sönnu stórmyndirnar. Þess vegna þarf að horfa reglulega á þær gömlu til að sjá snilldina.

5. Mér finnst sumarið ekki vera fyllilega komið fyrr en ég fer út í Ólafsfjarðarmúla og sé miðnætursólina í allri sinni dýrð. Mér finnst hún aldrei fallegri og tignarlegri en þar. Það er sannkallaður yndisauki að sumri að fara þangað, svo er auðvitað ekki síður notalegt að sjá hana utan úr Víkurskarði.

6. Ég hef skelfilegt hita- og bómullarofnæmi sem hefur alla tíð háð mér rosalega. Hef þó náð að lifa ágætlega með því.

7. Ég er með stóran skurð ofarlega á enninu eftir slys sem hefur þó tekist að fela mjög vel með árunum.

8. Get orðið nokkuð skapmikill og tekið snerrur. Erfði það frá langafa Stefáni. Tel það kost en ekki löst.

Ingibjörg Sólrún hittir loks Shimon Peres

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, utanríkisráðherra, hitti í morgun Shimon Peres, forseta Ísraels, á fundi í Jerúsalem. Er hún fyrsti stjórnmálamaðurinn af erlendum vettvangi sem hittir forsetann, sem sór embættiseið á sunnudag. Fyrir fjórtán árum vildi Ingibjörg Sólrún ekki hitta Peres hér á Íslandi, eins og frægt er orðið. Peres kom sem utanríkisráðherra í opinbera heimsókn til Íslands í ágúst 1993.

Í mótmælaskyni við Peres og ísraelsk stjórnvöld afþökkuðu forystumenn þáverandi stjórnarandstöðuflokka, t.d. Ólafur Ragnar Grímsson, núverandi forseti Íslands, Steingrímur Hermannsson, fyrrum forsætisráðherra, og Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, núverandi utanríkisráðherra, boð stjórnvalda um að sitja kvöldverðarboð Davíðs Oddssonar, þáverandi forsætisráðherra, honum til heiðurs. Vakti þetta mikla athygli á sínum tíma og var þetta í kastljósi fjölmiðla á ágústdögunum fyrir fjórtán árum er Peres kom til landsins.

Allir þekkja vonandi söguna vel. Mánuði eftir heimsókn Peres tókust sögulegar sættir milli Ísraela og Palestínumanna, eftir umfangsmiklar samningaviðræður í Noregi. Innsigluðu Yasser Arafat, leiðtogi PLO, og Yitzhak Rabin, forsætisráðherra Ísraels, friðarsamninginn með frægu handabandi fyrir framan Hvíta húsið í Washington þann 13. september 1993, þar sem samningurinn var undirritaður. Síðar fengu þeir báðir friðarverðlaun Nóbels ásamt Shimon Peres sem var einn lykilmanna í þeim sögufræga friðarsáttmála. Friðarsamningurinn, sem gerður var að mestu leyti í Osló, kostaði Rabin lífið. Hann var myrtur að kvöldi 4. nóvember 1995 eftir fjöldafund í Tel Aviv.

Ég fagna því mjög að Ingibjörg Sólrún hafi farið á fund Shimon Peres. Hún hefði átt að sitja kvöldverðarboðið til heiðurs Peres fyrir fjórtán árum. Peres hefur enda alla tíð verið öflugur stjórnmálaleiðtogi og unnið að friði og einingu á svæðinu. Það sannast af ferli hans sem öflugs stjórnmálamanns. Hann hefur hlotið friðarverðlaun Nóbels og virtur á alþjóðavettvangi. Það er auðvitað ómetanlegt fyrir stjórnmálamenn að hitta mann á borð við Peres sem er orðinn forseti kominn vel á níræðisaldur og hefur verið virkur stjórnmálamaður alla sögu Ísraelsríkis.

Ég vona að vel hafi farið á með Ingibjörgu Sólrúnu og Shimon Peres. Það væri reyndar fróðlegt að vita hvort að Íslandsförin fyrir fjórtán árum hafi eitthvað verið rædd í Jerúsalem.

Ingibjörg Sólrún á fundi með Peres

Algjörlega til skammar

Það er ekki á hverjum degi sem við heyrum sögur þar sem hjón á áttræðisaldri skilja, eflaust eftir langa sambúð. Fannst því merkilegt að sjá þessa frétt. Sérstaklega í ljósi þess að hér er um að ræða að þau voru hvött til þess að skilja af hagkvæmnisástæðum til að bæta stöðu sína, bæta kjör sín og bætur frá hinu opinbera. Það er nú ekki beysin staðan í dag ef að hjón eru sérstaklega hvött til þess að skilja, verandi komin á gamals aldur, bara til þess eins að geta lifað sómasamlegu lífi.

Mér finnst það ekki þægileg tilhugsun í þessu samfélagi ef svo er komið að fólk á efri árum lifir þægilegra og betra lífi eins síns liðs heldur en í hjónasæng. Þetta er allavega verulega dapurlegt dæmi sem þarna blasir við, sem er varla hið eina sinnar tegundar. Þetta er að mínu mati hreint og beint til skammar.

Hagkvæmnisskilnaður á áttræðisaldri