Skemmtilegt bekkjarmót

Það er oft sagt að hin gömlu kynni gleymist ei. Það átti svo sannarlega vel við hjá okkur í 1977-árgangnum í grunnskóla en við hittumst á laugardaginn á frábæru bekkjarmóti. Það eru núna orðin sextán ár síðan að við fermdumst og fjórtán ár frá því að leiðir skildu í grunnskólanum. Þannig að nokkuð er um liðið frá því að við höfum hist og átt stund saman í hópnum. Aðeins einu sinni frá árinu 1993 hefur verið hittingur í hópnum, en það var árið 2001 þegar að áratugur var liðinn frá fermingunni en þá áttum við frábæran laugardag saman.

Það var virkilega gaman að hittast aftur. Ég hitti allavega þrjá úr bekknum á þessu bekkjarmóti í fyrsta skipti frá árinu 1993. Það voru því miklir fagnaðarfundir. Það hefur reyndar ótrúlega lítið samband verið. Við erum nokkur sem hittumst hér í dagsins önn stundum í búð eða svoleiðis en bein tengsl verið alltof lítil, þó að við séum auðvitað alveg yndislegur hópur saman. Mér fannst sérstaklega gaman að finna hvað við vorum ótrúlega fljót að smella saman og finna gamla góða taktinn frá því í denn.

Við byrjuðum á að hittast í gamla góða skólanum. Það er reyndar orðið frekar fátt þar sem minnir á "gömlu" góðu dagana en það var innilega gaman að hittast og eiga spjall. Fengum okkur svo hádegismat saman og gleymdum okkur gjörsamlega í spjalli um allt sem hefur gerst, enda mættu ekki allir sem komu nú á mótið árið 2001 og því um mikið að tala. Dagskráin breyttist því aðeins og við tókum drjúga og notalega stund bara í hreint spjall, enda full þörf á að bara hreinlega að tala saman.

Síðdegis fórum við svo í sjóstangveiði saman. Það var innilega gaman. Búið var að skipta í lið og vorum við í hópi þrjú bara ansi flott í veiðinni. Þau eru reyndar teljandi skiptin á minni ævi sem að ég hef haldið á veiðistöng að ráði. Samt sem áður tókst mér að næla mér í fisk. Okkur tókst því miður ekki að vinna keppnina en urðum allavega í öðru sæti. Samt var þetta allt til gamans gert og notalegt bara umfram allt. En keppnisskapið í okkur hefur ekkert breyst með árunum.

Bimma, bekkjarsystir, sem var með okkur í núllaranum, fyrsta og öðrum bekk mætti á hittinginn. Höfðum við flest ekki hitt hana í tvo áratugi. Fannst mér sérstaklega gaman að hitta hana og það voru ótrúlegustu minningar sem tókst að muna eftir þar sem hún kom við sögu. Fannst reyndar alveg ótrúlega flott hjá henni að mæta. Hún var í sjöunda himni yfir deginum og við líka. Það var enda alveg magnað flashback að fara yfir þessi ár okkar saman í skólanum.

Síðdegis fórum við í Kalda á Árskógsströnd, þar var starfsemin kynnt okkur og við smökkuðum auðvitað Kalda. Hitti ég Kristinn Pétursson, fyrrum alþingismann, þar þegar að ég kom en hann var í hópnum á undan okkar sem var að skoða þar um. Var ánægjulegt að hitta hann og ræða sjávarútvegsmálin, sem eru enn einu sinni mál málanna á þessu sumri. Var gaman að fara í Kalda. Það er flott að sjá hversu vel þau hjón hafa byggt þetta fyrirtæki upp - já og Kaldi er góður. :)

Um kvöldið fórum við í bústaðina í Ytri Vík og vorum þar um nóttina. Þar var fjörið eins og best gat verið. Við fengum okkur grillmat, drógum fram gítarana og sungum alveg á fullu saman, fengum okkur í glas, fórum í heita pottinn og alles sem við á við svona móment. Maturinn var alveg frábær sérstaklega, en hann var eldaður fyrir okkur af Heiðu og Sibbu. Þannig að þetta var alveg súpergóður dagur. Sérstaklega var gaman að vera með Bjarna Gunnars, sem hafði skipulagt dagskrána okkar, og hélt að mestu utan um þetta. Virkilega vel heppnað.

Það var gaman að rifja upp gamla daga og hitta hópinn. Ætla rétt að vona að við látum ekki líða sex ár í næsta hitting. Þetta þyrfti að vera árlegt dæmi, segi ég og skrifa. Þetta var alveg virkilega skemmtilegur dagur, mikið hlegið og spjallað saman. Þetta er flottur hópur. Sérstaklega gaman að sjá hversu kjarninn í honum er góður enn og líka allir svo hressir. Það er alltaf gaman að rifja upp gömlu dagana.

Bush og Brown verða vinir í Camp David

George W. Bush, forseti Bandaríkjanna, og Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands, funda nú í Camp David í Maryland, en það er í fyrsta skipti sem þeir hittast eftir að Brown tók við embætti af Tony Blair fyrir rúmum mánuði. Hafa þeir notað tækifærið til að treysta vinabönd sín á milli og sýna vel að sterk tengsl séu enn milli Bandaríkjanna og Bretlands. Eru það án vafa stærstu tíðindi leiðtogafundarins.

Það hefur löngum verið svo í sögu landanna að leiðtogar þeirra hafa haft með sér öflugt samstarf og byggt traust vináttubönd sín á milli. Flestum er eflaust mjög vel í minni hversu vel Margaret Thatcher og Ronald Reagan unnu saman í fjöldamörg ár. Þau voru eins og systkini í raun og veru, sóttu kraft til hvors annars og pólitískan grunn til verka, en Thatcher var forsætisráðherra Bretlands allan forsetaferil Reagans 1981-1989. Þau héldu góðum vinskap eftir lok valdaferils Reagans og til marks um hversu náin tengsl voru þeirra á milli á pólitískum vettvangi að þá flutti Margaret Thatcher minningarræðu við jarðarför Reagans forseta í Washington í júní 2004.

Tony Blair og Bill Clinton unnu mjög samhent að málum meðan að þeir voru báðir við völd. Lykilmenn Clintons réttu Blair augljóslega hjálparhönd í kosningabaráttunni 1997 og var hún mjög ameríkanseruð af hálfu Verkamannaflokksins að mörgu leyti. Sömu taktar og einkenndu Clinton í forsetakosningunum 1992 og 1996 komu vel fram í Bretlandi vorið 1997. Þeir tóku höndum saman eftir kosningasigur Verkamannaflokksins. Þeir voru eins og pólitískir sálufélagar. Þegar að George W. Bush varð forseti Bandaríkjanna í janúar 2001 var mjög um það deilt hvort að hann gæti unnið með Tony Blair. Þær áhyggjur voru óþarfar, Blair hélt svipuðu sambandi við Bush og Clinton áður.

Ég held að Tony Blair hafi haldið sama kúrs áfram þó að Bush hefði náð kjöri. Það breyttist ekkert, þó að vissulega væri öllum ljóst að Blair-hjónin hefðu frekar viljað að Al Gore yrði forseti Bandaríkjanna árið 2000. En samskipti landanna héldust sterk. Nú þegar að Tony Blair lét af embætti eftir áratug við völd var eðlilega mikið spáð í stöðu mála milli landanna. Flestir hafa talið að þau samskipti myndu kólna, þar sem að Brown er ekkert sérstaklega ánægður með stjórnmálastefnu Bush forseta. En það hefur engin áhrif á sambandið. Það hefur sést vel í Camp David þar sem böndin milli landanna hafa verið treyst í sessi.

Það var áhugavert að horfa á blaðamannafund leiðtoganna síðdegis. Þetta eru auðvitað tveir mjög ólíkir stjórnmálamenn en þeir treysta bönd landanna í sessi með þessum fundi. Það verður fróðlegt að sjá hvort að staða Gordons Browns breytist vegna fundarins. Brown hefur verið að fá fljúgandi start í embætti og byrjað mjög vel, er með sterka stöðu í könnunum og horfir jafnvel til þess að flýta kosningum, sem eiga að vera í síðasta lagi í maí 2010. Bush fer ekki aftur í kosningar og horfir því óhræddur fram á veginn, þó óvinsældir hans séu gríðarlegar.

Það er öllum ljóst nú að samskipti Bretlands og Bandaríkjanna eru sterk, þó valdaskipti hafi orðið í Bretlandi. Gordon Brown heldur nær alveg sama kúrs í samskiptum við Bandaríkin og fjöldi fyrirrennara hans. Það er líka öllum ljóst af yfirbragði fundarins að það á að treysta böndin. Það er öllum ljóst miðað við ákvörðunina um að hluti fundarins verði í Camp David. Það ber vitni vinarhug. Bush bauð Blair til Camp David fljótlega eftir að hann varð forseti og sama á sér stað nú er Brown er orðinn forsætisráðherra, eftir langa bið.

Og öllum er ljóst að böndin á milli landanna eru sterk. Þau tengsl voru ekki bara byggð á samskiptum Tony Blair og George W. Bush. Fyrri leiðtogar landanna hafa haldið böndin og Gordon Brown innleiðir enga breytingu í þeim efnum. Það sést af andrúmsloftinu í Camp David. Þeir voru allavega flottir saman í golfbílnum, þar sem Bush keyrði Brown um svæðið. Nú verður spennandi að sjá hvort þessi ferð hefur áhrif á stöðu Browns og Verkamannaflokksins.

Bush og Brown heita því að starfa saman

Teitur Þórðarson rekinn frá KR

Það kemur engum að óvörum að Teitur Þórðarson sé rekinn frá KR eftir það gengi sem blasir við þessu forna stórveldi í Vesturbænum. Eftir ellefu umferðir hefur KR enda aðeins sjö stig og situr á botninum og hefur gert vikum saman - liðið hefur unnið aðeins einn leik í sumar, gert fjögur jafntefli og lotið í gras sex sinnum, meira að segja fyrir nýliðum HK, sem var sennilega hámark skelfingarinnar í sumar í Vesturbænum.

Þetta er skelfileg staða fyrir lið og stuðningsmenn með sjálfstraust, sem eru vanir öllu öðru en botnstöðu vikum og mánuðum saman yfir sumarið. Með þann mannskap sem KR hefur yfir að ráða var gert ráð fyrir toppbaráttu og alvöru krafti sem gerði það að verkum að liðið væri meistaraefni. Það hefur aldrei í sumar sýnt slíka snilldartakta og lengst af hefur allt farið úrskeiðis sem getur farið úrskeiðis. Þessi niðurstaða ættu því varla að teljast stórtíðindi í sjálfu sér þó þau veki auðvitað athygli.

Ósigurinn í Kópavogi var eins og ég sagði hér áður eflaust botnpunktur KR í sumar. Þá skrifaði ég þessa færslu um þann sögulega ósigur. Held að margir í Vesturbænum hafi gefist upp á leiðsögn Teits þá þegar en honum voru gefnir fleiri sénsar. Það var augljóslega eitthvað stórlega að klikka. Nú á Logi Ólafsson, fyrrum þjálfari karlalandsliðsins, að taka við. Það verður fróðlegt að sjá hvort honum takist að bjarga Vesturbæjarveldinu frá falli.

Teitur rekinn - Logi stjórnar KR út leiktíðina

Meistari Ingmar Bergman látinn

Meistari Ingmar Bergman er látinn, tæplega níræður að aldri. Bergman var einn helstu örlagavalda í norrænni kvikmyndagerð á 20. öld og einn helsti guðfaðir hennar. Hann var sannur brautryðjandi í kvikmyndafrásögn og öðlaðist heimsfrægð fyrir góðar kvikmyndir sínar, næmt verklag og það hversu vel hann ræktaði leikara sem skiluðu oft á tíðum sínum bestu leikframmistöðum undir leikstjórn hans.

Til marks um mikla snilld hans er að myndir hans hlutu óskarinn þrisvar sem besta erlenda myndin og Bergman hlaut níu tilnefningar persónulega á löngum ferli. Hann fékk aldrei leikstjóraóskarinn, frekar en margir eftirminnilegir leikstjórar, en hann hlaut Irving G. Thalberg minningarverðlaunin, sem veitt eru leikstjórum og framleiðendum, að mig minnir snemma á áttunda áratugnum, þá er hann átti enn eftir að leikstýra nokkrum af sínum bestu myndum.

Þegar að ég hugsa til snilldar Bergmans í kvikmyndagerð koma fljótt upp í hugann kvikmyndir á borð við Höstsonaten, Fanny och Alexander, Sommarnattens leende, Viskningar och rop, Nattvardsgästerna, Smultronstället, Det Sjunde inseglet, En Passion, Söndagsbarn, Beröringen, Tystnaden, Lustgården, En Lektion i kärlek og Frånskild. Allt eru þetta stórfenglegar myndir hver á sinn hátt. Þó eru þær fyrstnefndu þær sem ég minnist helst, enda eru það með bestu perlum sem norrænn kvikmyndaleikstjóri hefur gert.

Persónulega finnst mér Haustsónatan, sem var gerð árið 1978, alltaf mjög sterk mynd, hún er sú mynd Ingmars sem mér finnst sterkust að svo mörgu leyti. Sænska leikkonan Ingrid Bergman fór þar á kostum í hlutverki Charlotte. Það haustaði þá að á ævi leikkonunnar og hún barðist við krabbamein, sem að lokum hafði sigur, en hún dó á afmælisdaginn sinn árið 1982. Þó að Ingrid ætti margar gullnar stundir á ferlinum, t.d. í Casablanca, Notorious, Anastasiu, For Whom the Bell Tolls og The Murder on the Orient Express var Haustsónatan hennar besta mynd á ferlinum. Hlutverk Charlotte varð ennfremur hennar síðasta túlkun á hvíta tjaldinu.

Fanný og Alexander er líka með betri kvikmyndum sem gerðar hafa verið í norrænni kvikmyndamenningu. Algjör perla. Það er reyndar orðið alltof langt síðan að ég hef séð hana. Því þarf að bæta úr. Þessar tvær fyrrnefndu myndir verða því settar fljótlega í spilarann, enda algjör snilld. Þær bera vel vitni snilld Ingmars Bergmans, sem var sannkallaður meistari meistaranna í kvikmyndagerð á Norðurlöndum. Hans framlag verður lengi í minnum haft.

Ingmar Bergman látinn