Ósmekkleg ummæli Þorbergs um þjálfaraefnin

Mér fannst Þorbergur Aðalsteinsson fara yfir strikið í ummælum sínum um Aron Kristjánsson, Dag Sigurðsson og Geir Sveinsson á Sýn í gærkvöldi. Mér finnst þau ekki sæma fyrrum landsliðsþjálfara um mjög góða þjálfara sem voru sterk efni í landsliðsþjálfara nú og hafa verið með betri handboltamönnum landsins á síðustu árum, en voru einfaldlega fastir í öðrum verkefnum og ákváðu þess vegna að sinna þeim.

Það er vissulega slæmt fyrir HSÍ að ekki fáist íslenskur þjálfari til að þjálfa liðið og er nokkur vandi. Það virðist vera sem að starfið sé ekki nógu traust og öflugt til að áhættan á það sé tekin. Mér finnst það ekki óeðlilegt að sterk þjálfaraefni gefi sér frest til að taka ákvörðun og vega og meta kostina í stöðunni. Það er ekki smekklegt að tala um viðkomandi menn með þessum hætti og Þorbergur væri maður að meiri að draga þessi ummæli til baka.

Það vakti mesta athygli mína að Þorbergur talaði bara svona um þessa tvo menn en notaði ekki sömu ummæli um Magnus Andersson, sem gaf sér frest til að vega og meta stöðuna og gaf síðan afsvar. Hvað með það, það er eðlilegt að ólga sé vegna þessara hörðu ummæla sem voru langt yfir allt eðlilegt og ósmekkleg árás á þá hæfu þjálfara sem komu til greina en ákváðu að þiggja ekki starfið.

Það er gott að formaður HSÍ hefur tekið af skarið um að Þorbergur var einn í orðavali sínum og stendur einn í þeirri baráttu. Það er samt umhugsunarefni að þrír hæfir handboltamenn afþakki starfið getur varla verið vegna þess að enginn þeirra þori heldur vegna þess að umgjörðin um starfið er ekki vænleg. Lykilmenn í HSÍ ættu frekar að hugsa um ástæður þess.

Guðmundur harmar ummæli Þorbergs

Hversu mikið mun Vilhjálmur Þ. skaða flokkinn?

Það hefur nú verið allt að því staðfest í fjölmiðlum að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson ætlar sér að leiða flokkinn í Reykjavík áfram þrátt fyrir lítinn stuðning í könnunum og veika stöðu. Ég skrifaði pistil um ákvörðun Vilhjálms í dag og fór þar yfir skoðun mína. Fannst heiðarlegt að tjá mig hreint út um þau mál, enda tel ég það ekki til þess fallið að styrkja flokkinn að Vilhjálmur haldi áfram eins og ekkert hafi í skorist.

Það sem skiptir þó mestu máli er að fram komi hvort Vilhjálmur Þ. ætli sér að vera borgarstjóri aftur. Mér finnst það hið versta af öllu að hann leiði flokkinn sem borgarstjóri síðasta árið fyrir kosningar, sérstaklega ef hann ætlar sér ekki að fara í framboð aftur. Finnst það mjög ólíklegt að það verði niðurstaðan að Vilhjálmur verði borgarstjóri aftur. Öll staða málsins lyktar af því að verið sé að geyma borgarstjórastöðuna og það eigi að koma öðrum í hana en kjörnum fulltrúa úr borgarstjórnarflokknum. Ljótt er ef satt er.

Mér finnst öll staða Vilhjálms ekki traustvekjandi og sterk og finnst það satt best að segja fjarstæðukennt að hann verði borgarstjóri að nýju. Það er ekki nema von að spurt sé hvernig hann ætli sér að ná trausti aftur, miðað við könnun sem sýnir hann innan við tíu prósenta stuðning borgarbúa og rétt rúmlega það meðal sjálfstæðismanna í borginni. Það þarf engan pólitískan sérfræðing til að segja sér að Vilhjálmur er ekki lengur sá sterki leiðtogi sem hann var eftir prófkjörið 2005 og kosningarnar 2006. Þar hefur allt breyst.

Það er fjarri því að hugsað sé um heill og hag Sjálfstæðisflokksins með þessari ákvörðun. Mér finnst hún afleit og ekki til sóma fyrir þá sem ráða för í Reykjavík. Þar virðast hagsmunir eins manns ganga fyrir öllu öðru.

Vilhjálmur ætlar að sitja áfram

Blessað barnalán?

Flestum þykir nógu erfitt fyrir ungar stelpur að eiga eitt barn áður en átján ára aldri er náð og tala um hversu mikið líf þeirra breytist. Það virkar svei mér þá smámál þegar að fjallað er um þessa ungu stelpu í Argentínu sem hefur eignast sjö börn sextán ára gömul og hefur eignast svo stóra fjölskyldu að hlýtur að vera meira en nóg verkefni fyrir hvaða konu sem er, jafnvel eldri, þar sem ekki lengur tíðkast orðið að eiga meira en vísitölufjölskyldueiningu.

Það væri áhugavert að heyra hvernig umræðan væri hér heima ef stelpa á þessum aldri ætti sjö börn áður en lögaldri er náð. Það væri sennilega víða hneykslun í þeirri stöðu, enda ekki undarlegt að þetta veki heimsathygli. En það er sem betur fer margt ólíkt með Argentínu og Íslandi í þessum efnum, sem og öðrum.

Unglingsstúlka eignast aftur þríbura

Vilhjálmur Þ. ætlar að halda áfram sem leiðtogi

Sögusagnir herma að Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson hafi tekið þá ákvörðun að sitja áfram sem leiðtogi Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og borgarfulltrúi. Sú ákvörðun er mjög áhættusöm fyrir flokkinn á landsvísu en ekki Vilhjálm, sem samkvæmt könnunum er rúinn öllu trausti og orðinn pólitískt landlaus í raun enda ætlar ekki aftur í kosningar.

Mér finnst það virðingarvert að Vilhjálmur hafi loks tekið ákvörðun og virt í þeim efnum tímarammann sem Geir H. Haarde, forsætisráðherra, valdi handa honum í viðtalinu hjá Agli um daginn. Það virðist þó vera að í þeim efnum hugsi Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson frekar um eigin heill og hag en það sem best er fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Það á að vera skylda allra þeirra sem gegna trúnaðarstörfum fyrir flokkinn að hugsa fyrst og fremst um það sem kemur honum best.

Ég hef tjáð mig tæpitungulaust um stöðu Vilhjálms Þ. og pólitísku stöðuna sem blasir við Sjálfstæðisflokknum vegna þess klúðurs sem varð á vakt Vilhjálms í höfuðvígi hans. Það eru mistök sem er ekki nóg að biðjast afsökunar á, heldur þarf í þeim efnum að axla ábyrgð. Það er öllum ljóst að staða mála er með þeim hætti að flokkurinn á landsvísu hefur skaðast af þessu klúðri í borginni og er eiginlega ábyrgðarhluti að ekki hafi verið tekið á því af alvöru, eftir fíaskó-blaðamannafundinn fyrir rúmri viku.

Vilhjálmur tekur engar persónulegar áhættur með þessari ákvörðun, en þess í stað áhættur fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Hann er og verður táknmynd REI-klúðursins úr því sem komið er og áminning um lélega forystu sjálfstæðismanna í borgarmálunum eftir að R-listinn var gerður upp. Í þeim efnum verður engu breytt. Áhættan gæti orðið mikil fyrir flokkinn en ekki mann sem er á útleið úr pólitík, rúinn trausti hjá flokksmönnum og borgarbúum samkvæmt könnunum.

Obama á sigurbraut - erfið barátta fyrir Hillary

Það verður æ ólíklegra með hverju augnablikinu sem líður að Hillary Rodham Clinton verði frambjóðandi demókrata í forsetakosningunum 4. nóvember nk. Staða hennar hefur veikst mjög eftir ofur-þriðjudaginn og er svo komið að hún verður að stóla á góða sigra eftir hálfan mánuð í Ohio og Texas til að halda framboði sínu á floti. Tap þar yrðu augljóslega endalok fyrir þessa kjarnakonu, sem talin var ósigrandi nær allt síðasta ár.

Það er þó mjög varhugavert að afskrifa Clinton-hjónin strax, þó að mjög á móti blási. Hillary er í þeirri stöðu að hún má ekki við meiri mistökum og áföllum. Barátta hennar er mjög brothætt og í raun eðlilegt að velta því fyrir sér hvort hún geti stöðvað bylgjuna til Obama. Henni tókst það í New Hampshire og náði að halda í við hann á ofur-þriðjudegi með því að taka stóru fylkin. Síðan hefur allt gengið á afturfótunum og ósigurinn í Wisconsin var sérstaklega skaðlegur þar sem Obama náði að taka stóran hluta af kjarnafylgi Hillary.

Þó að Clinton-hjónin séu í baráttu við tímann til að bjarga forsetaframboði Hillary og eina tækifæri hennar til að hljóta forsetaembættið er eðlilegt að bíða forkosninganna eftir hálfan mánuð til að meta stöðuna endanlega. Sagan hefur einfaldlega sýnt mjög vel að þau geta snúið aftur með bravúr. Clinton-hjónin hafa verið kraftaverkafólk í stjórnmálum, pólitískir klækjarefir sem hafa getað snúið glataðri pólitískri stöðu í persónulegan sigur sem stirnir af. Þeir sem muna eftir forsetakosningunum 1992, Whitewater-hneykslinu og Lewinsky-málinu vita hver máttur þeirra er. Það er þeim fátt betra gefið en berjast af krafti fyrir sínu.

Staðan virðist hafa breyst mjög á undanförnum mánuðum. Fyrir nokkrum árum töldu allir Hillary nær örugga um útnefninguna og baráttan yrði nær engin. Það hefur verið ljóst allt frá því að Barack Obama gaf kost á sér að þetta yrði alvöru barátta. Hann hefur reynst erfiður keppinautur, ekki vegna þess að hann er svo mikill ofjarl hennar í málefnalegri baráttu eða hafi af merkum verkum að státa heldur mun frekar vegna þess að hann er ferskt andlit í fjöldanum; boðberi nýrra tíma sem talar af krafti og heitir nýjum tímum. Hillary Rodham Clinton virðist ekki vera að hagnast af langri reynslu sinni og ekki heldur góðum verkum.

Það virðist vera sem nýjabrumið sem fylgir Obama og máttur hans sem ræðumanns sé að færa honum útnefninguna. Umfram allt sýnist mér það vera vegna þess að fólk vill breytingar. Hinsvegar er öllum ljóst að Obama er nær algjörlega óskrifað blað, ekki einu sinni stuðningsmenn hans geta talið upp afrek stjórnmálaferils hans. En kannski er ekki spurt um áratugalanga ferilskrá að þessu sinni. Eftir átta ára forsetaferil George W. Bush virðist vera ákall eftir nýjum tímum. Það er líka í Repúblikanaflokknum sem hefur þegar valið keppinaut Bush um útnefninguna fyrir átta árum og hógværari málsvara hægristefnu.

Það sem Hillary getur gert núna er að berjast. Er ekki sammála því að ummæli hennar í kappræðunum hafi verið merki um að hún sé að gefast upp. Hún er að reyna að sýna mýkri hliðina á sér; sýna auðmýkt og alþýðleika. Hillary hefur alla tíð haft á sér yfirbragð vægðarlausrar baráttukonu án pólitískra tilfinninga. Hún er stödd á þeirri vegferð núna að verða að sýna auðmýkt og mildari karaktereinkenni til að eiga von á að snúa bylgjunni við sem fylgir Obama innan flokksins. Kannski tekst það - kannski er það þegar orðið of seint.

Það stefnir í spennandi forsetakosningar. Það blasir við öllum að repúblikanar muni höggva óhikað í Obama nái hann útnefningunni og beita öllum brögðum til að reyna að ná af honum geislabaugnum. Þetta verður harkaleg barátta um valdahnossið. Það er ákall um breytingar í loftinu í þessum kosningum. Í þeirri bylgju virðist boðberi nýrra tíma svífa hátt á meðan að reynslumiklu fólki sem hefur kraft til verka er hafnað.

Vöngum velt yfir ummælum Clinton í kappræðum

Sorglegt mál úr fortíðinni

Breiðavíkurmálið er einn dökkasti bletturinn yfir samfélaginu frá liðnum áratugum og hefur fylgt okkur inn í nýja öld. Skýrsla Breiðavíkurnefndarinnar er áfellisdómur yfir öllu málinu, þar sem mörg alvarleg mistök voru gerð af hálfu stjórnvalda á þeim tíma. Það er hið eina rétta að stjórnvöld nú biðji þá sem urðu fyrir skaða þar afsökunar og borgi þeim skaðabætur.

Það var sláandi að hlusta á lýsingar af því sem gerðist á drengjaheimilinu í Breiðavík fyrir áratugum í Kastljósþættir fyrir rúmu ári; sorglegt og nísti í hjartastað. Það hversu lengi þögnin stóð um afbrotin í Breiðuvík er vitnisburður um það að það verður að tala um kynferðislegt ofbeldi hreint út og því miður hefur komið í ljós að þeim sem var treyst fyrir velferð brothættra barna í vanda brugðust stórlega.

Það að lýsingar á kynferðisofbeldinu og líkamlegum barsmíðum sem börn þurftu að þola komist fyrst í umræðuna fyrir alvöru nú er að mínu mati stóralvarlegt mál. Hversvegna var þetta mál í þagnarhjúpi öll þessi ár? Hvar var eftirlitið á þessum tíma eiginlega og hvar voru þeir sem báru ábyrgð á málaflokknum? Með skýrslunni er mörgum spurningum svarað, en eðli afbrotanna hvílir enn sem mara og mun væntanlega gera það alla tíð.

Þetta er mikill áfellisdómur yfir þeim sem héldu á málum á þessum tíma. Það er því ekki til of mikils mælst að stjórnvöld dagsins í dag biðji þessa menn opinberlega afsökunar á því að hafa verið neyddir til vistar á þessum vítisstað sem þetta heimili hefur verið.

Urðu fyrir margskonar ofbeldi

Össur bítur höfuðið af skömminni

Mér fannst Össur Skarphéðinsson, iðnaðarráðherra, bíta höfuðið af skömminni þegar að hann reyndi að réttlæta og verja lágkúruleg bloggskrif sín um Gísla Martein í Kastljósi í kvöld. Það er greinilega of mikils til mælst af honum að biðja Gísla Martein hreinlega afsökunar á þessum götustrákaskrifum sem að mínu mati hæfa ekki ráðherra í ríkisstjórn. Hann er maður að minni í kjölfarið.

Það eru ansi margir sem spyrja sig að því hvort Össur hafi verið drukkinn þegar að hann skrifaði þessa bloggfærslu. Það er ekki óeðlilegt. Mér fannst þessi skrif í besta falli bera vitni um dómgreindarbrest og kjánaskap kjörins fulltrúa sem skrifar og talar eins og einfeldningur úti í bæ. Hann hefur svosem klikkað stórlega áður í skrifum sínum. Hver man ekki eftir bréfinu fræga til Baugsmanna fyrir sex árum þar sem hann sem flokksformaður hótaði þeim öllu illu, vegna þess að bróður hans hafði verið sagt upp störfum á þeirra vegum. Þar fór dómgreindin lönd og leið.

Oft hefur Össur verið á grensunni í bloggskrifum og verið á mörkum þess að skrifa eins og maður sem hefur skynsemi til að fara með völd og áhrif. Þessi skrif toppa þó allt annað sem hann hefur sett á vef sinn. Það er ekki spennandi að fara í stjórnmál til að fá önnur eins persónuleg skítaskrif yfir sig. Ég hef reyndar íhugað mjög lengi hvort stjórnmál séu þess virði að standa í. Það er allavega ljóst að svona skrif færa stjórnmálin á lægra plan og gera það að verkum að margir nenna ekki að leggja þátttöku þar á sig. Það er freistandi að telja miklu betra líf utan stjórnmála þegar að maður sér önnur eins skrif og frá Össuri koma.

22. janúar sl. skrifaði Össur svo á vef sinn:

"Það þarf mjög öfluga og þykkskinna menn til að standa af sér langvinnar persónulegar árásir. Við þær aðstæður koma inn þættir, sem stjórnmálamenn þurfa endranær ekki að hafa áhyggjur af - líðan fjölskyldu þess sem siglir pólitíska brotsjói. Við, sem höfum siglt gegnum brim í stjórnmálum og hörð átök, þekkjum hversu það er erfitt að halda börnum frá því að lesa og heyra það versta sem við þær aðstæður getur beinst persónulega að manni.

Þeir tímar hafa komið í mínu pólitíska lífi – sem betur fer skammvinnir – að ég hef sjálfur gert það að fyrsta verki dagsins að fara yfir blöðin og henda þeim, sem ég vildi ekki að dætur mínar læsu. Ég minnist ótrúlega rætinnar greinar Einar Kárasonar, rithöfundar, sem smó gegnum greipar mínar, og ég náði ekki að forða frá augum dóttur mínnar, sem flóðu fyrir vikið. Á þeirri stundu hefði ég heldur viljað kasta frá mér formannstitli og stjórnmálaferli en upplifa varnarleysið og vanlíðanina sem hellist yfir þegar saklausar sálir lenda í innri eldi af föðurvöldum."

Það er merkilegt að sami maður og skrifaði þessi orð um Björn Inga Hrafnsson þegar að hann hætti í stjórnmálum fyrir nokkrum vikum hafi sjálfur skrifað ómerkilegan pistil um mann sem á vel læs börn og hafa vit á að skynja skrif af því tagi sem frá honum komu. Minnir á hálfgerðan hræsnara satt best að segja. Það er ljóst að þessi umhyggja sem Össur ber fyrir eigin börnum og heimili var víðsfjarri honum þegar að skrifað var um Gísla Martein. Það virðast gilda einhver önnur lög um aðra einstaklinga en hann sjálfan. Össur hefði gott af því að spá meira í þessum skrifum sínum sem virðast honum gleymd svo skömmu síðar.

Það var hálfraunalegt að sjá þá Samfylkingarfélaga Lúðvík Bergvinsson og Mörð Árnason reyna að verja þessi skrif Össurar í dægurmálaþáttunum í kvöld. Lúðvík var þó til í að tjá einhvers konar óánægju með skrifin og varði þau ekki algjörlega í gegn. En Mörður var ekki beint að kippa sér upp við svona skrif og varði sinn mann út í rauðan dauðann. Hann er reyndar svo flokkshollur og trúr sínu fólki að hann myndi sennilega síðastur manna finna eitthvað að á þeim slóðum og finna vankantana á eigin flokki. Er svo gjörsamlega fyrirsjáanlegur - hefur þó sjaldan staðið sig verr við að verja glataðan málstað og í kvöld.

Hef stundum varið Össur í skrifum. Fann til dæmis mjög til með Össuri þegar að hann var rassskelltur af Ingibjörgu Sólrúnu í formannskjöri í Samfylkingunni fyrir þrem árum - hlaut sem sitjandi formaður aðeins einn þriðja greiddra atkvæða gegn varaformanni sínum sem niðurlægði hann með eftirminnilegum hætti, svo mjög að heyra mátti pínleg svipuhöggin um allt land. Þá var farið illa með hann, en kannski verður sú útreið skiljanlegri eftir svona skrif? Finnst hann vera að floppa allsvakalega þessa dagana og vera sá ráðherra sem hefur valdið mér mestum vonbrigðum eftir síðustu kosningar.

Össur hefur ekki verið að standa sig og ekki óeðlilegt að spyrja sig hversu lengi hann verði í forystusveit Samfylkingarinnar. Össur hefur með skrifum sínum veikt stöðu sína mjög innan samstarfsflokksins og alveg ljóst að ekki mun fólk þar leggja lykkju á leið sína til að verja hann. Það er ljóst að traustið er takmarkað í hans garð. Mun Solla kannski senda hann í sendiráð á kjörtímabilinu?