Drungaleg íslensk raunveruleikasaga

Saga Eddu Jóhannsdóttur í Sunnudagsblaði Moggans er drungaleg íslensk raunveruleikasaga, fjarri því einstök en er nöpur í gegn, enda færir hún okkur veruleika þess að það hallar undan fæti í samfélaginu. Þetta er því miður veruleiki sem blasir við fjölda fólks og það virðist vera meiri barlómur yfir samfélaginu um þessar mundir og spurt um hvert stefni.

Það var samt merkilegt að sjá umfjöllun Lóu Aldísardóttur í kvöldfréttum Stöðvar 2 þar sem hún velti því fyrir sér hvort að það sé virkilega kreppa í samfélaginu. Þar virtist flest á uppleið. Krepputalið virðist ekki bíta á innflutningi á ýmsum vörum. Mitt í spádómum um ólgusjó í viðskiptaheiminum, endalokum góðærisins og kreppuhugleiðingar virðist neyslan ekki minnka.

Það virðist vera að húsnæðismarkaðurinn sé á niðurleið en enn er þó byggt á fullu. Umfjöllun Lóu var áhugaverð og ég bendi lesendum á að horfa á hana. Það er svo vonandi að við séum ekki að taka risadýfu eins og virðist vera raunin þegar að við kynnumst veruleikanum sem blasir við Eddu.

Verst er að eiga ekkert „heim“

Flugvöllur á Hólmsheiði er algjör fjarstæða

Um fátt hefur verið deilt meira síðustu árin og verður á næstu árum ennfremur en hvað eigi að verða um Reykjavíkurflugvöll. Mikið er talað um flugvöll á Hólmsheiði. Það er alveg ljóst að hefði flugvöllur verið þar á þessum kuldalega vetri fyrir sunnan hefði flug legið niðri dögum saman. Það er að verða æ augljósara að flugvallarstæði þar hentar ekki landsbyggðinni.

Eins og fram kom í kvöldfréttum Stöðvar 2 blasir við að flugvallarstæði þar myndi fela í sér verri nýtingu á flugvelli en ef hann væri í Vatnsmýrinni. Þar kom fram að ferðaáætlanir þúsunda manna hefðu raskast síðustu daga ef búið hefði verið að flytja Reykjavíkurflugvöll upp á Hólmsheiði. Í dag var þar t.d. blindþoka meðan að það var sól í Vatnsmýrinni.

Eins og Einar Sveinbjörnsson, veðurfræðingur, hefur sagt í góðum pælingum á vef sínum hafi veðráttan að undanförnu þýtt lokun flugvallar meira og minna síðustu vikuna hefði hann verið á Hólmsheiði. Þessar staðreyndir hljóta að fara ansi nærri með það að slá Hólmsheiðina út sem raunhæfan flugvallavalkost. Út frá veðurfræðilegu sjónarhorni er Hólmsheiði altént mjög óskynsamlegur kostur.

Það er eðlilega spurt um hvað taki við á næstu árum. Deilt er um framtíð flugvallarins. Hann skiptir landsbyggðina miklu máli. Mér finnst eðlilegt að ræða þessi mál hreint út, einkum þegar að reynslan með Hólmsheiðina er orðin jafn afgerandi og sést af staðreyndum í veðurfari síðustu dagana.

Í þessum efnum er spurt um hlutverk Reykjavíkur sem höfuðborgar landsins. Þar skiptir máli að samgöngur landsbyggðar og borgar séu í lagi, einkum flugleiðina og þær henti vel. Það þýðir ekki að setja flugvöll sem tengir þessi tvö lykilsvæði í eitthvað rokrassgat upp á heiði.

Sigmundur Ernir Rúnarsson, sendiherra Akureyrar í borginni, hefur annars tjáð sig hreint út um flugvöll á höfuðborgarsvæðinu í skorinorðum pistli, sem ég bendi hér með á um leið og ég lýsi mig sammála honum.

Flugvöllurinn minnkar

Hver tekur Paul Watson alvarlega?

Enn einu sinni reynir Paul Watson að koma sér í fjölmiðlana með fullyrðingar um að hvalveiðimenn reyni að drepa sig og koma málstað sínum fyrir kattarnef. Það er löngu þekkt að Watson er umdeildur. Verklag hans hefur verið þannig að þar fer enginn aufúsugestur víða um heim.

Watson var handtekinn við komuna hingað til lands fyrir tveim áratugum, en samtök hans, Sea Shepard, sökktu tveimur hvalveiðibátum við Ægisgarð í nóvember 1986. Var honum í kjölfarið vísað úr landi og á yfir höfði sér ákærur vegna þess að hafa sökkt bátunum komi hann hingað aftur.

Það er varla við því að búast að við hér á Íslandi séum að spá í velferð Paul Watson og blaðrið í honum. Hver tekur hann annars alvarlega?

Varð Paul Watson fyrir skoti?

Logi ekki lengur í beinni

Það er nú með því vandræðalegra að sjónvarpsþáttur sem titlaður er í beinni útsendingu í heiti sínu sé tekinn upp fyrirfram, eins og var með þátt Loga Bergmanns Eiðssonar, Logi í beinni, eins og verið hefur undanfarið. Það hefði verið heiðarlegra að breyta nafninu eða kynna hann undir öðrum titli fyrst að staðan var með þessum hætti, eða hreinlega hafa hann í beinni og þá á öðrum stað en venjulega.

Annars hefur Logi Bergmann staðið sig mjög vel með þennan spjallþátt. Það hefur ekki verið svona týpa af skemmti- og spjallþætti síðan að Laugardagskvöld með Gísla Marteini var á skjánum. Einföld og góð blanda af spjalli og skemmtun klikkar aldrei, enda sýnist mér Logi sækja í smiðju Gísla Marteins, sem var með einn vinsælasta þáttinn í sjónvarpinu í þrjú ár og hafði mikið áhorf.

Það er reyndar furðulegt að hætt sé nú með þáttinn fyrir páskana, en sennilega er ástæðan sú að myndverið er upptekið í þættina um Bandið hans Bubba, en það hefði átt að redda annarri lausn bara og halda áfram með þættina.

Verst er þó að spurningaþættirnir um Meistarann hafi vikið fyrir þessu líka, en þær þættir halda vonandi áfram fljótlega, enda alltaf þörf á góðum spurningaþáttum.

Logi í beinni ekki í beinni

Björn afþakkar sendiherrahlutverkið

Það kemur mér ekki að óvörum að Björn Bjarnason afþakki með öllu þær hugleiðingar að hann verði sendiherra í fjarlægu landi. Þær kjaftasögur hafa grasserað meira og minna í um áratug að hann verði sendiherra hér og þar, oftast nær hafa þeir sem komið hafa kjaftasögunum af stað nefnt Bandaríkin í því samhengi. Björn hefur jafnan neitað þessum kjaftasögum og valdið þeim miklum vonbrigðum sem hafa komið þeim af stað með því.

Hef alltaf litið svo á að Björn muni sinna einhverju allt öðru þegar að stjórnmálaferli hans lýkur. Held að það væri ekki í karakter hans að verða sendiherra og fylgja eftir málum erlendis. Sé hann mun frekar fyrir mér skrifa um utanríkis- og varnarmál auk pólitískra pælinga þess sem gerst hefur fyrr og nú. Það er jafnan mjög áhugavert að lesa skrif Björns og eru ítarleg skrif hans í tímaritinu Þjóðmálum sérstaklega vönduð og áhugaverð fyrir alla þá sem fylgjast með pólitíkinni.

Held að það ætti líka vel við Björn að vera á sínu fallega sveitasetri í Fljótshlíðinni, skrifa og sinna þar verkum með. Það var mjög notalegt að líta í heimsókn til Björns og Rutar í Fljótshlíðinni fyrir nokkrum árum, þar er mikil náttúrufegurð og yndislegt að vera. Það er styrkjandi fyrir alla að dvelja þar og kannski verður það sá helgi steinn sem Björn velur sér þegar að hann ákveður að hætta í pólitíkinni, fjarri öllum sendiherrapælingum andstæðinga sinna.

Björn verður ekki sendiherra

Sagan um kjarnakonuna Vigdísi

Frú Vigdís Finnbogadóttir er að mínu mati merkasti núlifandi Íslendingurinn. Það er ánægjuefni að ævisaga hennar er væntanleg. Vigdís hefur unnið merkilegt ævistarf - hefur markað sér sess í sögunni með verkum sínum og forystu, bæði á alþjóðavettvangi og sem þjóðhöfðingi Íslands. Alla tíð hef ég borið mikla virðingu fyrir Vigdísi og framlagi hennar til bæði jafnréttismála og ekki síður sextán ára dyggri þjónustu sinni við landsmenn alla á forsetaferli sínum.

Kjör Vigdísar Finnbogadóttur í embætti forseta Íslands í júní 1980 vakti mikla og verðskuldaða athygli um allan heim. Hún var fyrsta konan sem kjörin var þjóðhöfðingi heimalands síns í almennum kosningum. Kjör hennar markaði mikil og jákvæð þáttaskil fyrir konur um heim allan. Forsetaferill hennar var mjög farsæll og einkenndist af sterkum og órjúfanlegum samskiptum hennar við almenning. Hún var sannkallað sameiningartákn allra landsmanna, manneskja sem landsmenn treystu og báru virðingu fyrir, hvar svo sem þeir voru í flokki eða hvaða stjórnmálaskoðanir þeir höfðu.

Hún var samnefnari alls þess sem máli skipti. Sést það best í því að hún var kjörin í embættið með rúmlega 30% greiddra atkvæða en náði að ávinna sér traust þeirra sem ekki kusu hana. Það er bæði helsti styrkleiki Vigdísar og besti vitnisburðurinn um verk hennar. Þegar litið er yfir ævi Vigdísar og verk hennar á forsetastóli vekur helst athygli hversu vel hún náði til almennings. Hún varð ein af fólkinu, látlaus en glæsilegur fulltrúi allra landsmanna.

Í forsetatíð sinni ferðaðist hún mikið um landið og náði virðingu jafnt íslensks alþýðufólks sem konungborinna í Evrópu. Hún hefur ótrúlegan sjarma og nær sambandi við hvern þann sem hún hittir með ótrúlegum hætti. Hvert sem hún fór, hvort sem það var fámenn byggð á Íslandi eða höfuðborg fjarlægs ríkis, vakti hún verðskulda athygli. Hún bar með sér bæði ferska vinda og heillandi andrúmsloft.

Einkum þess vegna náði hún svo vel til allra, hún var samnefnari svo margs sem íslensk þjóð telur skipta máli og í henni sá fólk traustan fulltrúa sem hægt var að ná samstöðu um. Þar skiptir að mínu mati sköpum að hún kunni þá list að skilja að forsetaembættið og dægurþras stjórnmálanna. Hún var yfir dægurþrasið hafin og náði að vera traustverðugur fulltrúi allra.

Það er það merkasta við Vigdísi að verkin hennar lifa svo góðu lífi. Forysta hennar í embættinu í mikilvægum málum á enn vel við og skipti sköpum. Það er einfalt. Látlaus og hrífandi samskipti hennar við almenning hitti alla í hjartastað sem hana hafa hitt. Sérstaklega er mér þar eftirminnilegt þegar hún fór vestur á firði snjóflóðaárið mikla 1995.

Þá fór hún í minningarathöfn sem haldin var til minningar um fórnarlömb snjóflóðanna á Flateyri og Súðavík. Heillaði hún mig og alla sem á horfðu í sjónvarpi er hún huggaði og styrkti aðstandendur, bæði með hlýleika sínum og ekki síst nærveru á þessum sorgartímum. Þá sannaði hún hversu sterk hún var, sterkur þjóðarleiðtogi en samt ein af fólkinu.

Hlakka til að lesa ævisögu Vigdísar. Það er bók um sanna kjarnakonu sem markaði sér sess í sögunni og vann merkt ævistarf, einkum með því að vera hinn íslenski þjóðhöfðingi sem vann svo vel.

Ævisaga Vigdísar haustið 2009

Zeta enn í fullu ástarfjöri með húðkremið sitt

Catherine Zeta-Jones hefur nú kveðið í kútinn þær kjaftasögur að hún sé hætt að leika ástarsenur og sýna rómantíska takta á hvíta tjaldinu fyrir fertugt, eins og fullyrt var fyrir nokkrum dögum. Enda á hún alveg inni tvo áratugi í ástaratlotum í kvikmyndum ef hún hefur eiginmann sinn, Michael Douglas, sem fyrirmynd, en hann var leikandi í vænum ástarsenum allt fram að sextugu.

Svo hefur hún upplýst hvað það sé sem haldi henni ungri. Kremið var það heillin sem virðist aðaltrixið til að geta brosað rétt og ósvikið framan í myndavélar ljósmyndara og í kvikmyndatökuvélarnar. Reyndar er Zeta með myndarlegustu konum í Hollywood og þær eru mun fleiri þar í þessum bransa sem þurfa á kreminu að halda. Það er reyndar vinsæl iðja ljósmyndara að sýna stjörnurnar fyrir og eftir förðun.

Það voru margir kvikmyndaáhugamenn hundfúlir með að Zeta væri að fara að pása sig í rómans á hvíta tjaldinu og geta því tekið gleði sína að nýju. Hún verður vonandi sæl og glöð í líflegum ástarsenum vel fram eftir ferlinum eins og makinn margfrægi, með eða án húðkremsins.

Leyndardómur fegurðar og fleiri kynlífssenur