Heilagi blærinn farinn af fröken París Hilton

Það líður varla sá dagur vestan hafs er París Hilton er ekki í sviðsljósi fjölmiðlanna. Stutt er síðan að hún losnaði úr fangelsi og sagðist hún í viðtali við Larry King síðla júnímánaðar orðin dauðleið á djamminu og vildi helst hætta því. Heilagi blærinn er farinn af henni nú þegar, enda berast fréttir um að hún sé komin strax aftur í djammgírinn eftirminnilega. Það er greinilega fylgst með hverju spori hennar og eru minnstu athafnir hennar komnar í pressuna um leið.

Það er oft hlægilegt að lesa fréttirnar af fræga og ríka fólkinu, sérstaklega vestan hafs. Paris Hilton er sennilega orðin frægust af þeim uppagellum sem hafa flaskað á frægðinni og runnið til á göngunni á rauðu rósum glamúrlífsins. Það voru tíðindi þegar að hún rann til á svellinu og fékk dóminn um að afplána refsingu sína. Ekki virðist hún hafa lært mikið af þessu falli og er þegar komin í sama gírinn, ef marka má fréttirnar, sem flæða endalaust yfir allt vestan hafs.

Það er reyndar stutt síðan að fréttakona þar neitaði að fjalla um París Hilton og eyddi fréttinni í beinni. Það var vel af sér vikið. Það eru flestir búnir að fá hundleið á prímadonnustælum þessarar aumingjans konu.

Paris Hilton í fínu formi út á lífinu

Avril í vanda - undarlega orðuð frétt

Það eru greinilega fleiri en Rolf Lovland sem eiga framundan lagalega baráttu vegna lags sem einhver telur að hafi verið stolið. Nú er verið að saka ungstirnið Avril Lavigne um það sama. Það var þó ekki það sem vakti mesta athygli mína í þessari frétt.

Orðalagið í fréttinni er mjög skringilegt og vekur athygli. Sérstaklega fannst mér fyrirsögnin vera kostuleg að mörgu leyti. Það vekur athygli að talað er um að hún geti verið þjófótt. Svolítið spes. Annars hef ég heyrt þetta lag en þess þá síður heyrt lagið frá þessari hljómsveit The Rubinoos, sem ég hef aldrei heyrt talað um. Viti einhver deili á henni eða lögum hennar væri gott að heyra um það hér í kommentakerfinu.

Það er að verða sífellt algengara að þekkt lög séu véfengd. Það verður fróðlegt að heyra hvernig þetta mál fari og ekki síður baráttan milli Jóhanns og Rolfs.

Er Avril Lavigne þjófótt?

Hætt við á elleftu stundu afreksins

Það hlýtur að hafa verið skelfilega súrt fyrir Benedikt Lafleur að þurfa að hætta við sundafrekið sitt á elleftu stund, þegar að svo stutt var eftir, og takmarkið handan við hornið. Dáist samt mjög af þessu framtaki hans, sem er heldur betur glæsilegt. Hann átti aðeins eftir um fimm sjómílur skv. þessari frétt, og það er auðvitað grátlega lítið.

Finnst reyndar alltaf merkilegt að heyra fréttir af svona afrekum. Það þarf kraft og kjark til að leggja í svona nokkuð, hvort sem það er sund um heimsins höf, klifur á heimsins tinda eða gönguferð á pólana. Ég hef reyndar aldrei skilið fyllilega í því hvað það er sem keyrir fólk í að reyna að leggja svona afrek á sig, en það hlýtur að vera einhver fítonskraftur. Við sem lifum okkar hversdag og teljumst góð að hafa okkur um það sem þarf að fara, dáumst að þeim sem leggja svona á sig.

Vonandi reynir Benedikt aftur við Ermarsundið. Það hlýtur að vera erfitt að hætta að hugsa um svona nokkuð verandi í þeirri aðstöðu að hafa náð svo langt í að fullkomna verkið.

Þurfti að hætta eftir tuttugu tíma sund

Stormasamt samstarf og söguleg endalok

Í gær voru liðnir tveir áratugir frá því að ríkisstjórn Þorsteins Pálssonar, núverandi ritstjóra Fréttablaðsins, tók við völdum. Með því varð Þorsteinn einn yngsti forsætisráðherrann í íslenskri stjórnmálasögu, aðeins 39 ára gamall. Sjálfstæðisflokkur, Alþýðuflokkur og Framsóknarflokkur mynduðu stjórnina eftir rúmlega tveggja mánaða stjórnarkreppu.

Samstarfið varð stormasamt, einkenndist af fjöldamörgum krísum og átökum bakvið tjöldin sem og í pólitíska sviðsljósinu. Þar reyndi á flokkana þrjá og ekki síður hinn unga forsætisráðherra, sem hafði aðeins verið á þingi í fjögur ár og leitt Sjálfstæðisflokkinn sömuleiðis í fjögur ár. Endalok samstarfsins urðu söguleg með frægum stjórnarslitum í sjónvarpssal á Stöð 2.

Ég fjallaði um stormasama tilveru ríkisstjórnar Þorsteins Pálssonar í ítarlegum pistli í september 2006 og bendi á þau skrif hér með. Þetta er of löng og flókin saga til að rekja í stuttri bloggfærslu og því réttast að líta bara á þennan pistil sem dekkar sögu stjórnarinnar vel.

A Foreign Affair - gullmoli á sunnudagskvöldi

Mikið innilega var það nú notalegt að horfa á klassamyndina A Foreign Affair í kvöld í Sjónvarpinu. Ég hef alla tíð verið einlægur aðdáandi gamalla kvikmynda og finnst notalegt að sjá þær öðru hverju. Ég á mikinn fjölda gamalla mynda og nýt þeirra reglulega. Það er þó orðið nokkuð um liðið síðan að ég sá hana síðast. Það var virkilega yndislegt að rifja hana upp og kíkja á hana aftur.

A Foreign Affair er auðvitað ein gullaldarmynda leikstjórans Billy Wilder. Hún var gerð að lokinni seinni heimsstyrjöldinni, árið 1948. Þá fannst Wilder tímabært eftir allt saman að fjalla um stríðið í gamansömum tón á eftirstríðsárunum. Marlene Dietrich og Jean Arthur eru í aðalhlutverkunum, hlutverkum Eriku og Phoebe. Wilder fékk óskarsverðlaunatilnefningu fyrir sitt frábæra handrit, ekki var það í fyrsta né hið síðasta skiptið.

Þetta eru auðvitað frábærar leikkonur, báðar settu sterkan svip á kvikmyndir og mannlíf þessa tíma. Dietrich var dáð leikkona og auðvitað ekki síður sem söngkona - mjög litríkur karakter. Persónulega fannst mér Dietrich alltaf best á sínum leikferli árið 1961 þegar að hún brilleraði í hlutverki frú Bertholt í Judgment at Nuremberg. Það var yndisleg leiktúlkun. Svo var hún auðvitað yndisleg í tveim stórmyndum sjötta áratugarins; Witness for the Prosecution og Touch of Evil. Dietrich var yndisleg söngkona, ein þeirra bestu. Uppáhaldslagið mitt með henni er eitt hennar bestu; Falling In Love Again.

Jean Arthur var ein af bestu leikkonum gullaldartímans í Hollywood. Sterk leikkona, sem gat túlkað með öllu látbragði sínu. Hún var sönn gamanleikkona en gat túlkað drama jafnsterkt í raun. Gríðarlega vönduð í sínum verkum. Hún unni aldrei leiklistinni og sagði margoft að hún vildi hætta í þessu harki, hún hefði aðeins endað í þessu fyrir tilviljun. Þrátt fyrir allt gerði hún bestu myndirnar sínar viss um að hún gæti ekki leikið. Hún brilleraði fyrst í hlutverki Babe í Mr. Deeds Goes to Town. Gary Cooper féll þá fyrir henni og ég held að allir sem sáu myndina þá, sem og þeir sem sjá hana fyrst, elski hana eftir það.

Mér fannst hún alltaf best í stórmyndinni Mr. Smith Goes to Washington árið 1939. Hún gaf hlutverki Clarissu mikla dýpt og var sterk þar á móti James Stewart sem að mínu mati átti þar einn besta leik síðustu aldar í hlutverki hins heiðarlega og grandvara þingmanns Hr. Smith. Ég gæti nefnt enn myndir. Túlkun Jean á Bonnie í Only Angels Have Wings er sönn og sterk, fyllir upp í flottan ramma, þar sem hún brillerar á móti hópa þekktra leikara, t.d. Cary Grant og Thomas Mitchell og tekst að skyggja á sjálfa Ritu Hayworth. Svo var hún auðvitað guðdómleg í You Can´t take it with You í rullu Alice.

Þegar að ég vil horfa á ekta gamanmynd er æði oft mitt val að horfa á The More, the Merrier og The Talk of the Town. Báðar eru brill, sérstaklega sú seinni þar sem að hún á einn besta leik á ferlinum í hlutverki Noru Shelley og er þar yndisleg með þeim Ronald Colman og Cary Grant. Þetta er mynd sem mér finnst alltaf góð, var það fyrst þegar að ég sá hana og mér finnst hún enn yndisleg; sá hana síðast bara fyrir nokkrum dögum. The More, the Merrier er auðvitað bara tær snilld. Charles Coburn fékk óskarinn fyrir túlkun sína á Benjamin Dingle. Klikkar aldrei sú mynd, gjörsamlega pottþétt.

Jean Arthur hætti leik alltof snemma. Hún hætti með glans þó. Síðasta myndin hennar var Shane, árið 1953, að mínu mati einn besti vestri sögunnar og traustasta myndin sem hægt er að horfa á. Hún er svo innilega sönn. Alan Ladd var auðvitað gríðarlega góður þar sem sjálfur Shane en senuþjófurinn þar var auðvitað Brandon de Wilde sem heillaði hvern einn og einasta sem sáu myndina í hlutverki Joey. Jean var þar traust í hlutverki Marian. Það er mynd sem lét engan ósnortinn og sérstaklega lokaatriðið þar sem Shane fer er brilljansinn uppmálaður. Hvort Shane deyr eða lifir í endann er eitt frægasta deiluefni kvikmyndasögunnar.

En já, það var svo sannarlega notalegt að sjá aftur A Foreign Affair. Billy Wilder var einn mesti snillingur kvikmyndasögunnar. Einn af þeim allra bestu í þessum bransa. Ég skrifaði ítarlegan leikstjórapistil um Billy Wilder fyrir fjórum árum, skömmu eftir lát hans, en hann dó árið 2002. Bendi lesendum á þau skrif, vilji þeir vita meira um Wilder og hans bestu verk.

Þannig að þetta var því ekta popp og kók-kvöld við imbann. Vona að Sjónvarpið færi okkur fleiri svona eðalmyndir á næstunni! Það er aldrei of mikið sýnt af gullmolum kvikmyndasögunnar.

Banaslys í Norðurárdal

Það er mjög dapurlegt að heyra fréttir af banaslysinu í Norðurárdal. Það virðist hafa orðið við einbreiðu brúna þar neðst í Öxnadalsheiðinni. Allir sem hafa farið um þessar slóðir vita að þar hefur orðið nokkuð um slys og stendur nú yfir vegavinna á þessu svæði þar sem vegastæðinu er breytt og einbreiða brúin verður ekki lengur hluti hringvegarins. Þarna hafa áður orðið banaslys. Sjálfur lenti ég eitt sinn í slysi á þessum slóðum og þekki því vel hversu erfiður þessi kafli getur orðið.

Það hafa nú þrír látist í umferðinni á árinu. Á sama tíma í fyrra höfðu níu látist. Það varð eitt sorglegasta ár íslenskrar umferðarsögu. Yfir 30 manns létust á árinu. Það er öllum ljóst að erfiðasti kafli ársins er framundan. Vonandi mun fara vel í umferðinni og öllum ganga vel að komast heilir heim.

Banaslys í Norðurárdal

Styrkleiki á raunastundu

Að undanförnu hefur sífellt aukist að þeir sem haldnir eru erfiðum sjúkdómi, t.d. krabbameini, opni bloggsíðu og tjái sig opinskátt um þá lífsreynslu og daglegt líf í skugga slíkra veikinda. Það hafa líka aðstandendur þeirra sem veikjast, t.d. foreldrar krabbameinssjúkra barna, gert. Þetta er mjög vel til fundið og rétt að fólk sem stendur á slíkum krossgötum miðli reynslu sinni til annarra. Lengi vel voru slík veikindi feimnismál og slíkt var ekki rætt utan vissra hópa. Tímarnir eru breyttir, bloggmenningin hefur opnað þessu fólki tækifæri til að láta í sér heyra.

Allir könnuðust við bloggsíðu Ástu Lovísu. Hún skrifaði um lífsreynslu sína nær alveg fram í andlátið. Fyrir það öðlaðist hún virðingu margra, sem fylgdust fullir aðdáunar með styrkleik hennar. Ég held að þessi bloggskrif hafi gefið henni mikið. Það er verulega oft mjög sárt að finna illa til en það er líka styrkleiki að geta tjáð sig um sárindin þegar að við á. Það er reyndar ekki öllum gefið að opna sig svo mjög sem þarf vissulega ef á að tala um svona veikindi opinskátt. Þegar að því er náð verður viðkomandi einstaklingur eins og besti vinur þeirra sem lesa.

Það sást með Ástu Lovísu. Hún sýndi okkur hversu sterk hún var og hún var táknmynd þess að sjúkdómur af þessu tagi á aldrei að vera feimnismál. Það hafa aðrir gert líka með glæsilegum hætti. Þetta er kannski einn nútíminn sem fylgir bloggmenningunni. Það er að mínu mati eðlilegt að reynslusögur af því tagi sem fólk með erfiðan sjúkdóm hafa fram að færa heyrist og við kynnumst betur hvernig það er að lenda í þessum örlögum.

Þekkt sem óþekkt pör gifta sig á táknrænum degi

Það er merkilegur dagur sem brátt endar. Dagsetningin 07-07-07 er táknræn og skemmtileg. Í dag hafa margir gift sig, bæði þekkt sem óþekkt pör, og fjölmörg börn hafa fæðst um allan heim og íslensku börnin sem komu til sögunnar í dag eignast flotta kennitölu og verða í sjöunda himni yfir henni eflaust alla ævi.

Ætli að þekktasta brúður dagsins sé ekki glamúrgellan Eva Longoria úr sjónvarpsþáttunum Desperate Housewifes. Hún gifti sig í Frakklandi. Það hefur eflaust ekki verið jafnmikil biðröð á eftir prestinum sem gifti hana og þeim hér á landi, sem jafnvel giftu allt upp í sjö pör í dag. Eða það er kannski erfitt að fullyrða það. Hér í Akureyrarkirkju gengu sex pör í það heilaga. Það voru því margar fjölskyldur sem glöddust hér í dag.

Mér skilst að veðrið hafi ollið einhverjum vonbrigðum fyrir sunnan, sumir hættu við sem ætluðu að gifta sig skv. fréttum fyrir nokkrum dögum. Hér var alveg ágætisveður í dag, en það hefur oft verið skárra auðvitað. Þetta var fjarri því besti dagur sumarsins.

En þetta er sólríkur dagur í hjörtum þeirra sem giftu sig væntanlega - gildir þá einu hvort það séu heimsþekkt kvikmyndaleikkona og maður hennar, nú eða brúðhjón við nyrsta haf.

Longoria hunsaði aðdáendur sína á brúðkaupsdaginn

Mýrin hlýtur kristalshnöttinn - glæsilegur árangur

Mýrin, stórfengleg kvikmynd Baltasars Kormáks eftir þekktri sögu Arnaldar Indriðasonar, var sigursæl á Karlovy Vari-kvikmyndahátíðinni í kvöld og hlaut kristalshnöttinn, hvorki meira né minna. Þetta eru ein virtustu kvikmyndaverðlaun Evrópu og þetta er því auðvitað mjög glæsilegur árangur - umfram allt þó mjög gleðilegur.

Mýrin hefur slegið í gegn víða síðan að hún var frumsýnd fyrir tæpu ári. Hún var sigursæl á Edduverðlaununum í nóvember 2006 og hlaut fimm verðlaun, þar á meðal sem besta mynd ársins og fyrir leik Ingvars E. Sigurðssonar í hlutverki Erlends Sveinssonar, rannsóknarlögreglumanns. Ingvar fór á kostum í hlutverkinu og varð Erlendur, hvort sem við höfðum áður séð hans týpu í karakternum eður ei.

Ég var virkilega ánægður með Mýrina þegar að ég sá hana í október og skrifaði þá þessa ítarlegu umfjöllun um hana. Þjóðin hefur með því að fjölmenna í bíó sýnt það með skýrum hætti að hún vill framhald á. Öll viljum við sjá bækur Arnaldar lifna við. Það er vonandi að fleiri bækur um Erlend, Sigurð Óla og Elínborgu verði kvikmyndaðar.

Tengdar greinar SFS
Mýrin sigursæl á Eddunni - Ingvar besti leikarinn

Sigurinn á Karlovy Vary kvikmyndahátíðinni kom Baltasar Kormáki á óvart

Munu Keflvíkingar og Skagamenn slíðra sverðin?

Fáar deilur hafa orðið harðvítugari í sögu íslenskrar knattspyrnu á undanförnum árum en sú sem hefur staðið á milli Skagamanna og Keflvíkinga eftir leik liðanna í vikunni. Enn ganga skotin milli liðanna og forystumanna þeirra - stuðningsmenn þeirra senda hvor öðrum svo tóninn víða. Það verður fróðlegt að sjá hvort að aftur sé snúið í þessari deilu; hvort liðin muni slíðra sverðin og reyna að semja frið í þessum erjum sem hafa staðið.

Stór hluti þessarar deilu var háður í fjölmiðlum. Á fimmtudagskvöldið birtist Guðjón Þórðarson í Kastljósi ásamt Bjarna, syni sínum, og talaði þar hispurslaust um hvernig málið horfði við honum. Þar lét hann Keflvíkinga hafa það óþvegið og síðar um kvöldið svaraði Kristján Guðmundsson, þjálfari Keflvíkinga, af svipuðum krafti í þættinum 14-2 í Ríkissjónvarpinu. Ásakanir, mjög harkalegar, ganga á milli og átökin leynast ekki. Í gær virtist þó aðeins lægja í þessum stormi.

Sögusagnir eru um að Geir Þorsteinsson, formaður KSÍ, hafi reynt að settla málin eftir fjölmiðlahasar fimmtudagskvöldsins. Það er ekki óeðlilegt. Sá hasar sem þar birtist og virtist ætla að fylgja okkur lengur í sumargúrku íslenskra fjölmiðla var ekki beint íslenskri knattspyrnu til sóma. Myndirnar af vettvangi á Skaganum frá þessu atviki og eftirmálum þess eru svartur blettur á íslenskri knattspyrnu. Þetta mál er engum til sóma og það er enginn sigurvegari í þessu máli. Menn eru samt misjafnlega illa skaddaðir eftir það.

Heilt yfir væri það til sóma að þessi lið myndu slíðra sverðin og reyna að bæta stöðuna sem uppi er. Þessi tilgangslausi fjölmiðlahasar er engum til sóma, allra síst þeirri íþrótt sem þessir menn eru að reyna að presentera.

Góð stemmning í Kópavogi - pönnukökukeppni

Það virðist vera virkilega góð stemmning í Kópavogi á landsmóti UMFÍ. Þar eru þúsundir manna samankomnar. Fannst skemmtilegt að heyra um þetta heimsmet í vatnsbyssuslag. Það er reyndar merkileg keppnisgrein. Það er alltaf gaman af þessum hliðargreinum, sem brjóta aðeins upp þetta staðlaða form og gera mótið enn meiri vettvang allrar fjölskyldunnar. Þar skemmta kynslóðir sér ávallt saman.

Keppnin í pönnukökubakstrinum er virkilega skemmtileg einnig. Þar reyna konur með sér hver sé nú sneggst að snúa sem flestum pönnsum við á pönnunni. Þar reynir á snerpu, fimni og auðvitað áratugareynslu í bransanum. Man vel eftir þegar að keppt var í þessu á landsmótinu á Húsavík fyrir tveim áratugum. Man reyndar ekki hvort það var fyrsta skiptið eður ei, allavega var þetta á dagskrá þar. Það var mikill hasar þar og skemmtilegt að sjá afrekskonur eldhúsanna berjast sín á milli um hver væri nú duglegust og best í að baka þetta eðalbrauð.

Eftir tvö ár verður landsmót haldið hér á Akureyri. Það verður virkilega gaman að upplifa það.

Heimsmet og keppni í pönnukökubakstri

Þetta er auðvitað ekki í verkahring lögreglu

Það er merkilegt að lesa þessa frétt um ársgamla strákinn sem læstist inni í bíl foreldra sinna. Það er auðvitað alveg rétt að það er ekki í verkahring lögreglu að opna bíl við þessar aðstæður að hann hefur einhverra hluta vegna orðið læstur. Það er ekkert til ráða í þessari stöðu nema að leita til annarra aðila sem fást við lásamál, einhvers konar slíka viðgerðarþjónustu. Þegar að þessi staða blasir við er flestum þó efst í huga að leita til lögreglu. Það eru kannski fyrstu viðbrögð, en það á auðvitað að leita til fagmanna í lásamálum.

Það er mikilvægt í slíkum tilfellum að fara ekki á taugum og bíða aðstoðar og fara ekki að leika hetju sjálfur. Hinsvegar skil ég fyrstu viðbrögð föðurins, sem horfir á ársgamlan son sinn fastan inni í bílnum, strákurinn skilur auðvitað ekki ástandið og verður skelfdur við að vera læstur inni í bílnum og heyra ekki raddir utan bílsins. Það var því varla neitt hægt annað en brjótast inn með þessum hætti. En það er auðvitað alltaf neyðarbrauð í þessari stöðu og varla hið æskilegasta sem hægt er að gera.

En þetta er auðvitað visst vandamál. Ég hef heyrt af nokkrum svona tilfellum þar sem samlæsingar hafa ollið því að bílar læsast. Annars heyrði ég um daginn sögu af manni sem lenti í þeim vandræðum að þurfa að fara úr bílnum einhverra hluta vegna á heiðarvegi og lenti í að bíllinn náði að læsast. Inni var síminn, lyklar og allt. Hann tók þá ákvörðun að brjóta rúðuna. Þá fór auðvitað þjófavarnarkerfið af stað og bíllinn varð straumlaus. En þessi maður komst þó í símann allavega.

Oftast er leitað fyrst til lögreglu, en kannski er þetta bara gamall vani. Sennilega.

Eins árs gamall drengur læstist inni í bíl

16 mánuðir til stefnu í USA - spennan magnast

Það eru nákvæmlega sextán mánuðir þar til að 44. forseti Bandaríkjanna, eftirmaður George W. Bush, verður kjörinn. Það er jafnan heil eilífð í pólitískri baráttu. En baráttan um Hvíta húsið er þegar hafin af krafti og það fyrir löngu. George W. Bush virðist nær algjörlega búinn að vera sem öflugur stjórnmálamaður, maður sem hefur alvöru völd og sterka stöðu á stjórnmálasviðinu. Hann mælist svipað óvinsæll og Richard M. Nixon á Watergate-tímanum. Örlög hans seinasta sprett valdaferilsins urðu vel ljós með tapi þingdeildanna beggja í nóvember.

Þessar óvinsældir kristallast mjög afgerandi í upphafi kosningabaráttunnar svo snemma. Það hefur ekki gerst fyrr að í upphafi ársins fyrir forsetakosningar séu flestir komnir á fullt og meira að segja kappræður flokkanna hafnar, en þær hófust í apríl. Fyrstu forkosningarnar verða ekki fyrr en í janúar 2008. Þegar hafa fjöldi forsetaframbjóðenda demókrata og repúblikana hist tvisvar í hörðum og líflegum kappræðum. Það er hörð barátta um útnefningu beggja flokka. Eftir tvo ósigra í forsetakosningum munu demókratar berjast af krafti fyrir því að öðlast völd í Hvíta húsinu samhliða völdum í báðum þingdeildum. Þar er leitað að sigurvegara og kröfur flokksmanna eðlilega mjög miklar.

Í vikunni var þjóðhátíðardagur Bandaríkjanna, 4. júlí, haldinn hátíðlegur vestra, eins og eðlilegt var. Þessi dagur markaðist af kosningahasar frambjóðendanna sem allir berjast um að vekja á sér sem mesta athygli. Frambjóðendur demókrata fjölmenntu til Iowa til að sýna sig og sjá aðra. Af hverju Iowa spyr sennilega einhver. Jú, þar verða fyrstu forkosningar flokksins í janúar. Þar skiptir máli að sigra, þeir sem tapa og jafnvel stórt fara fljótt eftir það að hellast úr lestinni. Það sást vel fyrir þrem árum að John Kerry náði sinni stöðu á sterkum sigrum í upphafi og þeir skiptu hann lykilmáli þegar að yfir lauk. Fyrir frambjóðendur demókrata skiptir því gott upphaf máli. Það að ná góðri stöðu í Iowa er þeim lykilmál.

Hillary Rodham Clinton skartaði öllu sem til var. Með henni í för til Iowa var eiginmaður hennar, Bill Clinton, 42. forseti Bandaríkjanna. Þau vöktu mikla athygli og var fagnað þar sem þau fóru. Mikla hrifningu meðal fólksins vakti heimsókn þeirra í ísbúð og er þau spjölluðu notalega við íbúa þar á götunum daginn fyrir þjóðhátíðardaginn og á sjálfum stóra deginum. Clinton-hjónin eru auðvitað fjölmiðlastjörnur. Þau eru öllum þekkt og njóta virðingar sem fyrrum forsetahjón Bandaríkjanna. Stærsti kostur Hillary er eiginmaðurinn rétt eins og hún var hans stærsti kostur þegar að hann fór fram fyrir fimmtán árum og vann ógleymanlegan sigur á George H. W. Bush. Þetta vita þau bæði og þau nota það vel.

Það vita reyndar allir sem þekkja pólitíska loftið vestanhafs að stjörnur Demókrataflokksins eru Clinton-hjónin. Fyrir löngu var talið að Hillary myndi rúlla þessu upp án fyrirhafnar. Framboð Barack Obama setti strik í reikninginn. Hann virðist vera sá eini sem getur fellt hana. Hann er auðvitað blökkumaður og hefur tekið talsvert fylgi frá Hillary, tekur frá hópum sem áður fylktu sér um Clinton-hjónin. Það er alveg ljóst að tapi Hillary mun ekki aðeins hún veikjast verulega á þessari áhættu sem fylgdi framboðinu heldur líka Bill Clinton. Því verður barist af krafti. Maskína þeirra er gríðarlega öflug og þar hefur ekki verið slegin feilnóta áratugum saman. Það telja flestir að þau muni ná þessu er á hólminn kemur.

Það stefnir í spennandi forsetaslag repúblikana. Rudolph Giuliani hefur leitt slaginn frá upphafi að því er virðist. Staða John McCain, öldungadeildarþingmanns, sem flestir töldu einn sterkasta valkostinn lengi vel og vænlegan til árangurs, versnar sífellt. Hann virðist vera að hellast með áberandi hætti úr lestinni og er kominn í veruleg fjárhagsleg vandræði þar sem hann hefur engan veginn náð að safna eins miklum peningum eins og Giuliani og Mitt Romney, fyrrum ríkisstjóri í Massachusetts, sem mörgum að óvörum virðist eiga raunhæfa möguleika á útnefningunni. Bráðlega má búast við framboði Fred Thompson, sem er þekktastur fyrir þingsetu og leikferil sinn til fjölda ára. Hann virðist eiga góðan séns.

Barátta repúblikana um útnefningu flokksins er galopin, enda getur Bush forseti ekki gefið kost á sér til endurkjörs og varaforsetinn Dick Cheney hefur aldrei haft áhuga á forsetaembættinu. Mikil barátta er hafin milli frambjóðenda flokksins, mjög harðskeytt og með þeim kuldalegustu í áraraðir. Reyndar var mikill kuldi í kapphlaupi George W. Bush og John McCain árið 2000. Frá sigri Ronalds Reagans árið 1980 hefur þetta verið frekar rólegt hjá repúblikunum fyrir utan slaginn árið 2000 þar sem baráttutækni Karl Rove skein í gegnum er Bush sló út McCain með grimmilega beittum auglýsingum sem seint gleymast. Ógæfan virðist enn elta McCain sem horfir á seinasta sénsinn gufa upp.

Forsetaefnin eru komin á fullt. Þó enn séu rúmir sex mánuðir í fyrstu forkosningar og sextán mánuðir í kjördaginn sjálfan er hasarinn jafnmikill og forkosningar væru í næsta mánuði. Það verður fróðlegt hverjir ná að halda dampi í gegnum þetta gríðarlega langa skeið - til þess þarf hafsjó af dollaraseðlum og væna sjóði atorku í bland við auðæfin. Þegar er búið að ráða allt kosningastarfsfólk og maskínan er á full swing. Bush á enn eftir rúmlega eitt og hálft ár í Hvíta húsinu en bæði flokksfélagar hans og andstæðingarnir hafa löngu startað - stórt merki þess hversu áhrif forsetans fara sífellt þverrandi, sérstaklega innan eigin flokks.

Þetta verða líflegir sextán mánuðir. Það verður áhugavert að sjá hverjir hafa mesta þrekið og komast alla leið inn í lokasprett forkosninganna og fá farmiða flokka sinna inn í tvísýnasta og harðvítugasta forsetaslag í sögu Bandaríkjanna. Þetta verður massífur pakki!

Kraftur í Valgerði Sverrisdóttur

Ég var einn þeirra sem töldu að kosningarnar í vor yrðu þær síðustu hjá Valgerði Sverrisdóttur. Það stefndi allt í verulegt afhroð Framsóknarflokksins hér og að hann missti tvo menn. Honum tókst á elleftu stundu að verjast miklu afhroði og náði merkilegum varnarsigri. Valgerði tókst eftir erfiða baráttu framan af að hljóta meiri stuðning hér en Kristján Möller og Steingrímur J. Eftir kosningarnar leiddi Valgerður enn öflugasta kjördæmið af hálfu flokksins og þaðan komu þrír af sjö þingmönnum hans á landsvísu.

Mér finnst talsverður kraftur í Valgerði á þessu sumri og ég sé ekki beint fararsnið á henni á næstu árum. Hún hefur nýlega verið kjörin varaformaður Framsóknarflokksins, fyrst kvenna, og virðist í talsverðu stuði - stefnir væntanlega á næstu kosningar. Hún minnir vel á sig og ætlar að verða eins og skuggi Samfylkingarinnar á næstu árum, hefur þegar minnt vel á sig og málefnin sem hún leiddi og það hvernig hún telur að Samfylkingin hafi snúist við á skömmum tíma. Henni virðist ekki leiðast í þessu hlutskipti.

Hvað svo sem segja má um Valgerði er alveg ljóst að hún er gríðarlega dugleg og vinnusöm. Það hefur vel sést hér í kjördæminu. Hún náði að sinna kjördæminu ótrúlega vel meðfram skyldum sínum sem utanríkisráðherra um allan heim og mætti á fundi og mannfagnaði hér eins og hún gerði ekkert annað, og það meðfram öðru, jafnvel nýkomið úr löngum flugferðum yfir heimsins höf. Hún tapaði allavega ekki á því að fá ráðuneytið, eins og margir höfðu talið áður, og náði vel að standa undir embættinu, sem hún gegndi fyrst kvenna.

Í gær sá ég viðtal við Valgerði á N4, þar sem hún tjáði sig um þorskkvótann og ítrekaði þau skilaboð Framsóknarflokksins að kvótinn hefði átt að verða 150.000 tonn. Það eru skilaboð sem ég tek undir. Valgerður ætlar greinilega að vera áberandi á næstu árum. Það sést vel af góðu viðtali við hana í Viðskiptablaðinu og á fleiri stöðum.

Heilt yfir virðist ekki vera fararsnið á Valgerði. Ég held að framsóknarmenn séu enn að naga sig í handarbökin yfir að hafa ekki valið hana til formennsku fyrir ári. Hún hefði stýrt fleyinu betur til hafnar. Það sést bara af stöðunni í Norðaustri.

Sigríður Snævarr fæðir barn elst íslenskra kvenna

Sigríður Snævarr, sendiherra, fæddi í gærkvöld son. Hann er fyrsta barn Sigríðar og Kjartans Gunnarssonar, fyrrum framkvæmdastjóra Sjálfstæðisflokksins. Sigríður, sem er 55 ára gömul, telst vera elsta íslenska konan sem fæðir barn eftir því sem heimildir herma. Er því um að ræða stórmerkilega fæðingu hérlendis og viss tímamót. Víða erlendis hefur þekkst að konur hafi alið börn á sextugsaldri og jafnvel fram yfir sextugt að mig minnir.

Ég óska Sigríði og Kjartani innilega til hamingju með barnið.

Úrhellisrigning á Hróarskeldu - sést til sólarinnar

Það hefur víst verið algjör úrhellisrigning á Hróarskeldu alla vikuna, en þar er tónlistarhátíðin árlega og rómaða haldin nú. Er eiginlega ekki hægt annað en að vorkenna þeim vinum mínum sem fóru þangað að þessu sinni til að upplifa sælu og gleði. Einhversstaðar þarna á milli er sennilega regnið efst á baugi hjá þeim.

Var að sjá fréttamyndir af þessu áðan og það er greinilega ekki beint spennandi að vera þarna eins og er. Svæðið er enda hreinlega orðið eitt forarsvað og allt er hundblautt. Þetta er kannski eins og þjóðhátíðin í Eyjum árið 2002, eða verri kannski? Hver veit.

Eitthvað er þó spáin að skána og sólin virðist ætla að ná að skína eitthvað þarna yfir bleytunni. Það verður gaman að heyra ferðasöguna þegar að liðið kemur heim.

Sólin farin að skína á Hróarskeldu

Þvílíkur óþverri - skelfilegar lýsingar

Það er ekki beint geðslegt að lesa fréttina af þessum Svía á fimmtugsaldri sem misnotaði bæði dóttur sína og vinkonu hennar. Þvílíkur óþverri segir maður nú bara. Það er reynar miður geðslegt að heyra fréttir af kynferðislegri misnotkun af þessu tagi í fréttum. Það er því miður hætt að vera einstakt tilfelli og fréttir af þessu heyrast orðið einum of oft, meira að segja hérna heima á Íslandi.

Þessi frétt er reyndar þannig í lýsingu að það er með því daprara sem til er. Það er alltaf skelfilegt að heyra af svona málum og eiginlega er þetta með því dökkara sem til er. Það er mjög einfalt mál.

Nauðgaði dóttur sinni mörg hundruð sinnum

Kolsvartur dagur - lægsti þorskkvótinn til þessa

Ríkisstjórnin hefur ákveðið að fara eftir tillögum Hafrannsóknarstofnunar um að skera þorskkvótann niður um 63 þúsund tonn. Kvótinn verður því aðeins 130 þúsund tonn, hið minnsta til þessa. Þetta er gríðarlegt áfall fyrir landsbyggðina, það er öllum ljóst. Það þarf ekkert að fara í grafgötur með það.

Ég taldi fram til þess að ekki yrði farið alla leið í niðurskurði og áfallið yrði mildað meira en þessar tillögur fela í sér. Það eru naprir tímar framundan um allt land, það blasir alveg við. Það hafa verið gefin fyrirheit um að áfallið verði mildað með hliðaráhrifum. Það verður að láta á þær reyna.

Hitt er svo aftur á móti annað mál að þetta verður erfiður vetur í hinum dreifðu byggðum og þar verður enn harðari lífsbarátta en við höfum áður kynnst. Fjöldamargar byggðir haldast uppi vegna verkunar sjávaraflans og með svo mikilli skerðingu blasir við að kuldi tekur við, það verður víða erfitt. Það verður fróðlegt að sjá betur hverskonar mótvægisaðgerðir komi til, en á það verður að reyna.

En svartur dagur er þetta. Það eru erfiðir tímar framundan og nú reynir á það hversu vel ríkisstjórnin heldur á málum í kjölfarið.

Þorskkvótinn verður 130 þúsund tonn

Hitinn á milli Bjarna og Keflvíkinga eykst enn

Bjarni Guðjónsson talaði um hasarinn á Akranesi eftir leik Skagans og Keflavíkur á Stöð 2 í kvöld og sagði þar frá eftirmálum leiksins og hótunum Keflvíkinga í sinn garð. Þar talaði hann hreint út en var ekki stóryrtur svosem. Skömmu eftir viðtalið kom yfirlýsing frá Keflvíkingum þar sem þeir svara fyrir sig með mjög ákveðnum hætti. Þessu umdeilda máli virðist fjarri því lokið.

Ég verð að viðurkenna að um leið og ég sá þetta mark í gærkvöldi í beinni átti ég von á að það yrði mjög umdeilt. Það verður þó held ég enn umdeildara en flestum óraði fyrir. Þetta er móment sem verður lengi í minnum haft og mun lengi verða deilt um. Það eru alls ekki allir sannfærðir um hvort Bjarni hafi gert þetta viljandi eður ei. Ég er þess fullviss að hann skoraði ekki viljandi og ég get ekki ímyndað mér að nokkur vilji gefa honum það fyrirfram að vera svo ómerkilegur í raun og veru, þó sumir tali hvasst í hita og þunga leiksins.

Fyrst og fremst er þetta auðvitað leiðindamál. Ég skil vel að Bjarna hafi sárnað hafi honum verið hótað með þeim hætti sem hann segir. Þar er þó orð gegn orði. Hinsvegar er öllum ljóst að Keflvíkingar gengu alltof langt í skapkasti sínu. Það er skiljanlegt að mönnum hafi runnið í skap við þetta en samt sem áður gekk það of langt. Það að ætla sér að veitast að Bjarna með hnefalögmálið að vopni er fyrir neðan allar hellur.

Þetta mál verður vonandi lexía fyrir einhverja. Það verður áhugavert að sjá lokaleik þeirra í sumar, en þá munu þeir hittast í Keflavík. Það verður eflaust hiti, að óbreyttu, ef Bjarni Guðjónsson mætir á svæðið, sem auðvitað allt stefnir í. Koma Bjarna til Keflavíkur verður athyglisverð. Það væri gaman að heyra í Keflvíkingum eða Skagamönnum með þetta eða fleirum, hvernig þeir líta þetta mál og sérstaklega eftirmálana.

Yfirlýsing frá Keflvíkingum

Hikandi frumraun hins reynslumikla Browns

Viku eftir að Tony Blair var hylltur á breska þinginu í síðasta fyrirspurnartíma sínum við endalok litríks stjórnmálaferils var í gær komið að eftirmanni hans, Gordon Brown, að þreyta frumraun sína í hinum líflegu umræðum. Fyrirspurnartími forsætisráðherra Bretlands hefur alla tíð verið líflegur í framsetningu og innihaldi, þar reynir mjög á forsætisráðherrann á hverjum tíma og hann fær án miskunnar flóð spurninganna yfir sig. Annaðhvort stendur hann undir nafni sem sterkur leiðtogi eða sekkur einfaldlega í því flóði. Það er ekki flóknara en það.

Gordon Brown er þrautreyndur stjórnmálamaður. Hann hefur setið á breska þinginu frá árinu 1983, nær allan þann tíma hefur hann verið einn af lykilmönnum flokksins og skipað fremstu bekki hans í þinginu. Brown var í áraraðir í skuggaráðuneyti flokksins og varð fjármálaráðherra eftir kosningasigurinn sögulega í maí 1997 og gegndi því embætti allan forsætisráðherraferil Tony Blair, eini ráðherra flokksins sem sat á sama pósti allan valdaferil Blairs, sem var til marks um frægt samkomulag þeirra á milli, þó að vissulega hafi gustað þeirra á millum í áraraðir.

Það þarf ekki endilega að fara saman í fyrirspurnartíma bresks forsætisráðherra að hafa reynslu og vera mælskur. Þar reynir á pólitískt drápseðli; það að vera vakandi og geta svarað fyrir sig hratt og með sannri festu. Þar verður minnsta hik að vandræðum og langt hik að skelfingu, jafnvel fyrir hina sterku. Það sannaðist vel í gær að Gordon Brown var ekki í góðri æfingu í one-on-one átökum. Hann allt að því stamaði og hikaði. Langt hik hans á vissum veigamiklum köflum voru áberandi og hann náði engan veginn tökum á forminu á þessum fyrsta degi, þrátt fyrir að hafa haft fjölda ára til undirbúnings.

Tony Blair var alla tíð sannkallaður snillingur í þessu fyrirspurnarformi. Hann var fljótur að hugsa og gat veitt þung högg þó brosandi væri. Hann var pólitískt villidýr af sama kalíberi og Margaret Thatcher og Harold Wilson áður, svo dæmi séu tekin. Hann hafði líka langan feril að baki. Hann frontaði Verkamannaflokkinn í fyrirspurnartíma í þrettán ár, hann var leiðtogi stjórnarandstöðunnar fyrstu þrjú árin. Á þessum þrettán árum frontaði hann flokk sinn gegn fimm leiðtogum Íhaldsflokksins; John Major, William Hague, Iain Duncan Smith, Michael Howard og David Cameron. Fimni hans og orðsnilld var rómuð, hann varð aldrei orðlaus og hikaði mjög sjaldan þó undir mikilli pressu væri.

Gordon Brown er að vakna upp við það að ekki er hlaupið inn á þennan vettvang í einu vetfangi. Vandræðalegast alls fyrir hann í þessari hikandi frumraun í gær var þegar að hann afsakaði sig með því að hafa aðeins verið forsætisráðherra í örfáa daga. Þetta var mjög veikburða svar og hann varð að athlægi í raun með því. Maður með meira en áratug að baki á ráðherrastóli og mun lengri feril sem framlínumaður í sínu liði segist ekki vera nýr á svæðinu þó að hann hafi tekið sæti í frontinum fyrir nokkrum dögum. Þetta var mjög vandræðalegt svar og stamið hans varð líka áberandi.

Ég hef fylgst með breskum stjórnmálum síðan snemma á tíunda áratugnum og lengi fylst með fyrirspurnartíma forsætisráðherrans. Aldrei fyrr hef ég séð Gordon Brown stama en þarna var komið að því. Cameron náði ekki dauðahöggi á hann í hringnum en það fór ansi nærri því. Brown var mjög veikur á svellinu á þessum fyrsta degi eftir langan stjórnmálaferil og þarf svo sannarlega að gera betur ef hann ætlar að trompa Tony Blair og vera öflugur keppinautur David Cameron á þessum vikulega vettvangi þeirra næstu árin.

Það mun reyna mjög á Gordon Brown á næstu árum, en þarna komu veikleikar hans vel fram. Hann hefur ekki sterkan charisma og hefur ekki sömu orðsnilldina í hörðum kappræðum og Tony Blair. Þarna skilur á milli. Það getur skipt máli í kosningabaráttu þar sem hvert atkvæði getur í raun ráðið úrslitum um það hver fer með sigur af hólmi.

Góð úttekt Guardian á fyrirspurnartímanum