Er meirihlutinn í Kópavogi að falla?

Óneitanlega yrðu það mikil tíðindi ef tveggja áratuga farsælu meirihlutasamstarfi Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks í Kópavogi myndi ljúka vegna viðskipta Kópavogsbæjar við dóttur Gunnars Birgissonar, bæjarstjóra. Mál af þessu tagi er vægast sagt mjög óheppilegt og í raun ótrúlegt að stjórnmálamenn komi sér í svona stöðu eða láti slíkar efasemdir vera um verk sín, enda er eðlilegt að telja vinnubrögðin siðferðislega röng.

Hef áður tjáð skoðun mína á þessu máli. Eðlilegt að minna á það. Vel má vera að þreyta sé komin í þetta meirihlutasamstarf. Tveir áratugir eru langur tími. Enginn vafi leikur þó á að Kópavogur hefur breyst gríðarlega í valdatíð þessara flokka til hins betra. Kópavogur hefur verið í fararbroddi í uppbyggingu á öllum sviðum og er eitt öflugasta sveitarfélag landsins.

En siðferði á aldrei að vera aukaatriði í pólitík. Mál af þessu tagi hlýtur að reyna á stoðirnar sem mestu skipta.

Ræddu hugsanleg meirihlutaslit

Svipbrigðalaus afsögn í Westminster

Michael Martin kom eilítið á óvart með svipbrigðalausri og snautlegri afsagnarræðu í þinghúsinu í Westminster nú eftir hádegið. Engin var afsökunarbeiðnin eða viðurkenningin á siðleysinu á vakt hans. Á innan við mínútu sagði Martin af sér einu áhrifamesta embætti breskra stjórnmála en sagðist svo ætla að sitja heilan mánuð í viðbót, til 21. júní. Hann bíður með uppstokkun þingsins fram yfir Evrópukosningarnar. Varla er það þægilegt fyrir Verkamannaflokkinn.

Augljóst er að Martin, sem ætlaði að vera svo forhertur að leiða siðbótina á stofnun sem honum mistókst að stýra, hrökklaðist frá eftir að Gordon Brown kallaði hann á sinn fund og sagðist ekki styðja hann lengur. Martin gerir Brown ekki mikinn greiða með því að sitja áfram mánuð í viðbót. Ætli hann sé að stríða Brown með því, ætli sér að taka hann með sér í fallinu, viss um að Brown þraukar ekki af Evrópukosningarnar.

Ekki er undarlegt að breskir kjósendur vilji fá að fara að kjörborðinu. Rúmlega fjögurra ára gamalt þingið er umboðslaust með öllu orðið, heil pólitísk eilífð síðan þeir veittu Tony Blair umboð til að leiða bresk stjórnmál þriðja kjörtímabilið en fékk Gordon Brown í kaupbæti. Vandséð er hvernig kratarnir geta setið áfram án þess að skipta um leiðtoga og forsætisráðherra, velja einhvern sem er ekki andlit spillingarinnar.

Ósennilegt er að Bretar hafi þolinmæði í heilt ár í viðbót af Gordon Brown og lánleysi hans í Downingstræti.

Forseti breska þingsins segir af sér

Afsögn Martins - umboðslaust þing í Bretlandi

Afsögn Michael Martin, forseta neðri deildar breska þingsins, verður eflaust aðeins fyrsta skrefið í löngu og erfiðu ferli þar sem breskir stjórnmálamenn verða að ávinna sér traust að nýju eftir fríðindahneykslið. Breska þingið er umboðslaust að mestu eftir gjörningaveður síðustu tíu dagana þar sem þingmenn allra flokka hafa gerst sekir um að falla í pytt siðleysis og spillingar. Þreytan er algjör í þinghópnum.

Michael Martin er andlit spillingatímanna í þingstarfinu. Fjarstæða var að fela honum verkstjórn í siðbótinni og að fá allt upp á borðið. Hann hafði misst áhrifastöðu sína og var ekki sætt. Uppreisnarandinn í þinginu í gær þegar þingmenn stöppuðu og kölluðu fram í ræðu Martins eftir að hann neitaði að setja vantrauststillögu á dagskrá var táknrænn. Hann var einfaldlega púaður burt.

Verkamannaflokkurinn er í mestum vanda, enda hefur þetta gerst á vakt þeirra og fyrstu viðbrögð hins lánlausa forsætisráðherra var að reyna að komast að því hver hefði lekið í stað þess að taka á sukkinu og koma með nýja leiðsögn. Íhaldsmenn tóku á málinu fumlaust og David Cameron kom fram sem alvöru leiðtogi sem talaði gegn sukki og svínaríi. Hann náði frumkvæðinu.

Lánleysi Browns er algjört - æ líklegra að honum verði sparkað eftir Evrópukosningarnar 4. júní. Ekki er ósennilegt að Alan Johnson verði forsætisráðherra fari svo. Hann er táknmynd gömlu verkalýðshópanna í flokknum og hefur tengsl við fólkið í landinu. Bætir aðeins stöðu hans nú að hafa tapað fyrir Harriet Harman í varaleiðtogakjörinu 2007. Aðeins hann gæti bætt tapaða stöðu.

Rúm fjögur ár eru liðin frá síðustu þingkosningum í Bretlandi. Óralangur tími er liðinn í pólitískri tilveru frá því Tony Blair vann sinn þriðja kosningasigur á vinsældum Gordon Brown. Brown hefur verið við völd í tæp tvö ár og ekki séð til sólar síðan hann heyktist á að boða til nóvemberkosninga 2007.

Enn er ár til þingkosninga í Bretlandi. Brown ætlar að treina sér kjörtímabilið sem mest og klára öll fimm ár. Hann er eins og John Major - þorir ekki að láta kjósendur taka afstöðu fyrr en hann neyðist til. Enda er Brown eins og Major áður, algjört lame duck.

Sitji Brown áfram er líklegt að hann tryggi algjörlega eyðimerkurgöngu Verkamannaflokksins í að minnsta kosti þrjú kjörtímabil - á svipuðum skala og í valdatíð Íhaldsflokksins 1979-1997. Næstu kosningar eru altént þegar tapaðar.

Með nýjan forsætisráðherra og flokksleiðtoga gætu breskir kratar náð einhverju frumkvæði. En það verður blóðugt fyrir þá að losa sig við Brown, enda nær útilokað að hann fari þegjandi og hljóðalaust.

Búist við afsögn Martins síðar í dag

Holur hljómur í vinstristjórn án framtíðarsýnar

Á þeim tímum þegar mestu skiptir fyrir Ísland og fólkið í landinu að við völd sé fólk sem hafi pólitíska stefnu, lausnir á vandanum og framtíðarsýn að leiðarljósi flutti Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra, eina innihaldslausustu stefnuræðu forsætisráðherra í íslenskri stjórnmálasögu. Á rúmum tuttugu mínútum tókst henni að tala án þess að hafa nokkuð nýtt fram að færa - engar eru lausninar, sofið er enn á verðinum og ekki að sjá að gegnsæi hafi fundist enn í dulkóðuðum bakherbergjum ríkisstjórnarinnar.

Helst var að skilja á Jóhönnu Sigurðardóttur að Evrópusambandið væri eina lausnin sem hún og Steingrímur Jóhann hafi fram að færa. Hún lét þó, sem betur fer, þau orð falla skömmu síðar að Evrópusambandið væri nú engin töfralausn á vandanum. Hver talaði þar? Var það sködduð samviska vinstri grænna sem sveik hugsjónir sínar fyrir ráðherrastóla og völdin eða bara prívatsamviska Steingríms Jóhanns? Varla hefur það verið Samfylkingarhluti stjórnarinnar, enda lítur hún þannig á að leiðin til Brussel sé lausnin eina.

Mikill ábyrgðarhluti er að tala til þjóðarinnar með svo holum hljómi nú þegar heimilin og atvinnulífið eru að fuðra upp í skuldabálinu sem allt sligar. Við heyrðum ekkert nema gamla frasa og almennt blaður forsætisráðherrans - blaður sem við höfum öll heyrt oftar en við kærum okkur um. Er þetta fólk steinsofandi eða ætlar það að leiða þjóðina út í algjört hrun, sem eflaust er handan við hornið bráðlega, að óbreyttu?

Við eigum betra skilið en þetta innihaldslausa kjaftæði atvinnustjórnmálamannsins á forsætisráðherrastóli, sem hefur verið á þingi í yfir þrjá áratugi og er andlit liðinna tíma. Hversu lengi getur þetta lið talað til þjóðarinnar eins og það sé allt í lagi og engin þörf á neinni framtíðarsýn eða lausnum? Hvenær mun þjóðin rísa upp aftur - fær nóg af blaðrinu?

Leiði mótun sjávarútvegsstefnu

Kosningadraumur Steingríms J. rætist

Við þau tíðindi að ríkið hafi yfirtekið tæplega helming í Icelandair er ekki óeðlilegt að hugleiða mánaðargömul ummæli Steingríms J. Sigfússonar, fjármálaráðherra, á kosningafundi á Egilsstöðum. Þar sagði hann að Icelandair kæmist í hendur ríkisins brátt og þegar svo væri komið þá myndi Icelandair hefja beint millilandaflug frá Egilsstöðum.

Ummælin láku út og fóru í fjölmiðla, eðlilega. Steingrímur neitaði þeim opinberlega og lét fjármálaráðuneytið meira að segja senda út sérstaka tilkynningu til að afneita því, þó öllum væri ljóst hvað hann sagði og hver áherslan var. Steingrímur slapp ótrúlega billega frá þessu eins og fleiru undir lok kosningabaráttunnar.

Steingrímur J. nýtur sín vel núna. Flest fyrirtæki í landinu eru annað hvort að hrynja eða komin á hausinn. Ástandið er gríðarlega erfitt. Sofandagangur stjórnvalda er algjör. Ólafur Arnarson hefur hvað best orðað stöðuna á mannamáli undanfarna daga og ritað fjölda góðra greina og farið í sjónvarp til að tjá hinn kalda sannleik.

Steingrímur J. er örugglega himinlifandi með að krumla ríkisins sé að taka allt yfir. Hvað ætli verði langt í að kosningaloforðið á Egilsstöðum um millilandaflugið rætist? Þetta sem hann vildi aldrei kannast við opinberlega.

Bréfin tekin af Nausti og Mætti

Smáralind í ríkiseigu

Táknrænt er það fyrir ástandið í samfélaginu að Smáralindin, ein stærsta verslunarmiðstöð landsins, sé komin í ríkiseigu. Þetta eru enn ein táknrænu tímamótin sem eru að eiga sér stað. Staða fyrirtækjanna er ekki beysin um þessar mundir og ekki að sjá að neitt sé að rætast úr því, aðeins að fara á verri veg. Ekki fögur teikn á lofti allavega.

Nafnið á nýja eignarhaldsfélaginu er samt ansi skondið, Icarus. Kaldhæðni í þessu nafnavali. Er verið að segja að það hafi verið varhugavert að fljúga of hátt? Annars hef ég ekki notið þess að versla í Smáralindinni á síðustu árum.

Farið þangað frekar sjaldan og valið frekar Kringluna ef ég hef farið í verslunarmiðstöðvar. Annars leiðist mér fátt meira en að fara í stórar verslunarmiðstöðvar. Nýt þess meira að fara í litlar verslanir með örlítið meiri sál.

Saxbygg í gjaldþrot

Brenglað siðferði klappstýru útrásarvíkinganna

Mér finnst það algjör brandari að klappstýra útrásarvíkinganna og ferðalangur þeirra í einkaþotunum sé að leggja öðrum siðareglur í kjölfar efnahagshrunsins og sé eins og hvítþveginn siðapostuli í ræðustól þingsins. Kanntu annan betri? Staðreyndin er sú að sameiningartákn þeirra sem hafa lagt þjóðina í rúst situr enn eftir á stóli sínum. Siðferði hans er brenglað. Hann er ekkert leiðarljós fyrir þjóðina í vandræðum hennar.

Veit ekki hvort einhverjir láta glepjast af frasablaðrinu og ruglinu í þessum tækifærissinna. Byltingarandarnir beindust aldrei að þessu andliti útrásarinnar. Hann situr enn eftir á sínum stóli. Þó er ekki þar með sagt að hann hafi haldið haus í kjölfarið. Þetta er umboðslaus maður með stórlega skaddaðan sess - farandgrínisti á ofurlaunum.

Þjóðin tók valdið í sínar hendur

Veruleikafirring og miðstýrðar ákvarðanir

Mér finnst það flott hjá Neytendasamtökunum og Samtökum atvinnulífsins að taka slaginn við Ögmund Jónasson vegna sykurskattsins. Fádæma heimska er að halda að skattlagning lagi tannskemmdir barna. Þetta rugl ætti að vera blaður úr fortíðinni en ekki stefnumótun til framtíðar. Trúir því einhver að miðstýrðar ákvarðanir geri það að verkum að neyslumynstrið breytist. Hættir fólk að kaupa sér gos vegna skattlagningar? Trúir því einhver að það lagi einhvern vanda með tannskemmdir?

Hvernig er það annars; hefur ekki Ögmundur heyrt um sykurlausa gosdrykki? Eða Aspartam? Ég held að Ögmundur greyið verði að líta út fyrir glerkúluna sína til að sjá heildarmyndina. Er þessi ráðherra virkilega svo einfaldur að kenna eingöngu sykruðum gosdrykkjum um hrakandi tannheilsu? Er þetta ekki þá bara vandamál foreldranna? Eigum við kannski að setja á sérstakan foreldraskatt til að tryggja að þeir fari nú að ala upp börnin sín?

Svona svo alveg öruggt sé að þau fari nú ekki gegn miðstýrðu valdi ríkisins...

Gagnrýnir hugmyndir um sykurskatt

Er Samfylkingin að múrast inni með ESB-tillöguna?

Ef marka má yfirlýsingar Bjarna Benediktssonar og Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar eru hverfandi líkur á því að Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur muni samþykkja drög utanríkisráðherra að þingsályktunartillögu um aðildarumsókn að ESB. Þeir hafa málið í höndum sér, enda er varla þingmeirihluti fyrir málinu hjá vinstristjórninni þar sem allavega fimm, gott ef ekki nokkuð fleiri, þingmenn vinstri grænna munu greiða atkvæði á móti. Borgarahreyfingin hefur fjögur þingsæti en ólíklegt er að þau ráði úrslitum í kosningunni.

Líklegast er að stjórnarandstaðan sé að sækja sér meiri áhrif í tillöguna eða sé einbeitt í að niðurlægja ríkisstjórnina, skilja Svarta Pétur eftir hjá þeim að hafa ekki náð fullri samstöðu um tillöguna. Þeir eru að leita til stjórnarandstöðunnar því þau hafa ekki þingmeirihluta í þessu máli og verða að semja. Vinstri grænir seldu hugsjónir sínar og sannfæringu fyrir ráðherrastólana og það er óneitanlega mjög mikill vandræðabragur á verklagi þeirra í málinu öllu. Lítið fer fyrir hugsjónatali þeirra sem var auglýst út um allt fyrir kosningar.

Ríkisstjórnin er sködduð í þessu máli. Nú reynir á hversu langt hún muni ganga að auki. Enda eru skilaboð stjórnarandstöðuflokkanna tveggja þau að ekki sé nógu langt gengið og þeir vilji annað hvort heilsteyptari samstöðu eða hafa meira með orðalag og umgjörð þingsályktunartillögunnar að segja. Með öðrum orðum; þeir eru að sækja sér þau áhrif að stjórna málinu í gegnum klofning stjórnarinnar.

Rökstuðninginn skortir ekki

Óþolandi neyslustýring vinstri grænna

Ef það er eitthvað sem ég gjörsamlega þoli ekki er það forræðishyggja af öllu tagi. Tal um neyslustýringu landans fer alltaf jafn mikið í pirrurnar á mér. Enn einu sinni hafa fulltrúar vinstri grænna minnt á sig og lífsskoðanir með því að reyna að hafa vit fyrir fólki með neyslusköttum. Ömurlegt er að heyra boðskapinn frá Ögmundi Jónassyni. Þetta er ekta vinstrisinnuð pólitík, ríkið eigi að hugsa fyrir alla og setja alla í sama formið.

Henda á út í hafsauga öllum neyslustýringum. Hvað á ríkið annars með að skipta sér af því hvað þú eða ég borðar. Okkur á að vera treyst fyrir því að vega og meta sjálf hvað við látum ofan í okkur. Það getur enginn miðstýrt því hvað ég og þú borðar. Hversvegna er það þá reynt, spyr maður kæruleysislega? Muna menn annars eftir því þegar að Samfylkingin kom inn á þing með tillögu þess efnis að banna auglýsingar á óhollum matvörum í fjölmiðlum á vissum tíma dags?

Fólk verður að standa sjálft vörð um heilsu sína, það er út í hött að ríkið geri það með lagarömmum. Það verður hver og einn landsmaður að vega það og meta hvað þau setja ofan í sig eða drekka, sama hvort það er hard liqueur, kaffisull eða gosdrykkir. Burt með neyslustýringu eða aðra forræðishyggju af þessu tagi!

Sykrað gos skattlagt?