Kuldaleg vanvirðing fyrir slösuðu fólki

Það er afskaplega ljót sagan af þeirri kuldalegu vanvirðingu sem ökumaðurinn á Reykjanesbraut sýndi með því að keyra í gegnum slysstaðinn síðdegis á fimmtudaginn. Hef heyrt svosem ýmislegt af þessu eftir skrif mín á fimmtudagskvöldið þar sem ég vék að þessu. Það er mjög dapurlegt að fólk sé svo önnum kafið í lífsgæðakapphlaupi sínu að það geti ekki virt tilmæli lögreglu og slysaflutningamanna að loka slysstað af til að hlúa að fólki.

Það nístir mig eiginlega algjörlega inn að beini að heyra svona sögur, enda verður vanvirðingin fyrir öðru fólki og sorglegum aðstæðum þeirra eiginlega varla meiri. Þetta er ljótur vitnisburður á hugsunarhætti fólks. Það er eiginlega ekki hægt að segja annað. Hvað er svo mikilvægt í tilverunni að fólk taki þá ákvörðun að keyra í gegnum slysstað og setji sjálft sig og aðra í stórhættu?

Fólk verður alvarlega að fara að hugsa sinn gang að mínu mati. Það er til marks hnignandi samfélagi að mínu mati að heyra af svona framkomu fólks á slysstað, þar sem fólk hefur slasast alvarlega og þarf á aðhlynningu að halda. Geti fólk ekki sýnt slíkum störfum þá virðingu að bíða og eða að leggja því hjálparhönd er eitthvað mikið orðið að þessu samfélagi sem við lifum í.

Stórhætta á slysavettvangi

Einstæð kona látin í íbúð sinni í marga daga

Samkvæmt fréttum fannst lík einstæðrar konu í öryrkjablokkinni í Hátúni fyrr í vikunni, en hún hafði verið látin í rúmlega viku áður en hún fannst. Það hlýtur að vera sorglegt hlutskipti að vera einn og yfirgefinn á dauðastundinni og finnast ekki fyrr en löngu síðar. Maður einhvern veginn fyllist dapurleika og máttleysi við að lesa fréttir af því að fólk finnist eftir að hafa verið látið í marga daga án þess að nokkur verði við það var.

Þetta er því miður oftast nær fólk sem á enga að og lifir eitt sínu lifi, og deyr eitt skiljanlega samhliða því hlutskipti. Mér finnst það einhvernveginn vera mikilvægt að fólk eigi einhverja að og geti lifað glatt við sitt og hafi notalegan félagsskap í gegnum lífið, hvort sem það er ungt eða gamalt. Það er skelfilegt að skynja það að til er fólk í samfélaginu okkar sem er alveg eitt og yfirgefið og deyr án þess að eiga engan að.

Sérstaklega finnst mér það dapurlegt að fólk sé látið í íbúð sinni á aðventunni svo lengi án þess að enginn verði við það var. Er kærleikurinn og ástúðin í þessu samfélagi að gufa upp? Það er stórt spurt, en oft verður fátt um svör. Mér finnst þetta staðfesta breytingar á samfélaginu. Við erum kannski öll orðin of upptekin af okkur sjálfum til að gefa af okkur.

Við verðum að hugsa um hvert samfélagið stefnir, enda er svona nokkuð varla eðlilegt í raun. Fyrst og fremst er undrunarefni að þetta gerist í öryrkjablokkinni. Fær fólk, þó eitt sé í íbúð enga umönnun eða er ekkert eftirlit með því dögum saman?

Ísafold lagt niður vegna aðgerða Kaupáss?

Kjaftasagan er sú að það standi til að leggja niður tímaritið Ísafold vegna ákvörðunar Kaupáss að hætta að selja það í verslunum sínum og jafnvel að ritstjórn þess verði sameinuð tímaritinu Nýju lífi. Það verður ekki farsæl ákvörðun ef höggva á blaðið niður vegna þess að einn verslunarrisinn vill ekki selja það.

Það má vera að umfjöllun Ísafoldar um Gunnar Birgisson, bæjarstjóra í Kópavogi, hafi verið beinskeytt, en það er afleitt ef slík ritskoðun sem felst í að kippa blaðinu úr verslununum verður til að það heyri sögunni til. Finnst ályktun Blaðamannafélags Íslands vegna þessa máls mjög skynsöm.

Það þarf enda að minna á að ritskoðun þeirra stóru í þessu samfélagi í tilfelli á borð við þetta getur aldrei verið góð. Hvaða skoðun sem mögulega má hafa á einhverjum skrifum er ritskoðun aldrei góð í opinberum miðlum.

Fordæma tilraun til ritskoðunar

Skordýr í matvælum

Það er fátt ömurlegra en að finna skordýr í matvælum. Finnst þessi saga af bjórlegnu skordýrunum þó einkar áhugaverð. Þær hljóta að hafa dáið sælar þessar pöddur í bjórleginum hafi þær ekki verið dauðar áður en þær enduðu í guðaveigunum. Við fáum annars alltaf öðru hverju svona skordýrafregnir eða einhvers konar lítt spennandi aukahlutir séu í matvælum. Fræg var umræðan um músirnar í Bónus fyrr á árinu, en þær voru er allt kom til alls bara sárasaklausar kartöflur á tilboðsverði sem runnu út.

Hef blessunarlega sloppið við svona skordýr í matvælum mínum að mestu. Lenti þó einu sinni í því þegar að ég var að borða KEA skyr fyrir nokkrum árum upp úr dollunni að finna pöddu er ég var búinn með sirka einn þriðja af henni. Dollan fór í ruslið með það sama. Eftir á kom smá samviskubit yfir að hafa ekki komið pöddunni í jarðarberjasykurlegna skyrinu til eigenda sinna hjá Norðurmjólk.

Fann skordýr í jólabjórnum

Íslensk rómantík par excellence

Það er oft talað um það hvort rómantíkin sé minni hjá yngri kynslóðinni en þeirri eldri. Held að það sé reyndar alls ekki, það er stutt í notalega tóninn í okkur öllum innst inni. Það er reyndar sérstaklega notalegt að lesa fréttina um rómantík fyrrum herra Íslands sem endurheimti hjarta konunnar sem hann elskaði með sannri rómantík. Kannski meta margir rómantíkina hallærislega en við viljum samt alltaf hafa notalegt andrúmsloft í kringum okkur.

Annars var sérstaklega sniðugt hjá honum að nota lagið úr The Wedding Singer til að hitta rétta rómantíska tóninn. Held að þetta sé annars eitt rómantískasta kvikmyndalag seinni tíma, algjörlega yndislegt í gegn. Það er reyndar alltaf eitthvað við þá mynd, með Adam Sandler og Drew Barrymore, sem klikkar aldrei. Þetta lag er allavega með rétta tóninn.

Fyrrum herra Ísland endurheimtir ástina

Íslenskt óæti kynnt á alþjóðavettvangi

Íslenskur hákarl hefur jafnan verið frekar umdeildur matur. Annaðhvort dýrkar fólk hann eða gjörsamlega hatar út af lífinu. Ég er einn þeirra sem finnst hákarl ekkert sérlega góður og reyni að sneiða allsnarlega framhjá honum við þorrablót og þess háttar mannfagnaði. Finnst reyndar þorramaturinn, þessi gamli góði sem sumir nefna svo, gersamlega ógeðslegur og borða svo til ekkert af honum.

Reyni að komast af með hið klassíska íslenska hangikjöt og meðlæti því tengt og harðfiskinn. Annað borða ég hreinlega ekki. Það hefur verið svo síðan að ég man eftir. Gerði heiðarlega tilraun til að éta þetta óæti fyrir einhverjum árum með þeirri heiðarlegu ákvörðun í kjölfarið að reyna það aldrei aftur. Það má vel vera að margir kjammsi fram og til baka yfir þessum mat en ég er ekki einn af þeim og verð aldrei. Þegar að ég vil borða mat sneiði ég snarlega framhjá mygluðum mat og innmat úr skepnum með sakleysislegt augnaráð.

Ég skil því vel tilfinningar Gordons Ramsay er hann fær sér bita af íslenskum hákarl sérstaklega. Kannski er séns að slafra þessu niður með snafsglasi af íslensku brennivíni, annars ekki.

Gordon Ramsay ælir íslenskum hákarli

Eru myndbirtingar af bílflökum nauðsynlegar?

Það sem mér finnst jafnan einna sorglegast við fréttir af dapurlegum slysum í umferðinni er að sjá sjálfan vettvang slyssins í fjölmiðlum; myndir af bílflökum og aðrar þær sorglegu aðstæður sem þar jafnan birtast. Stingur mig að sjá enn einu sinni strax komna mynd af slysstað. Þetta gerist mjög oft t.d. hérna á fréttavef Morgunblaðsins.

Myndbirtingar af vettvangi umferðarslyss þjónar mjög litlum tilgangi, hef aldrei talið það skipta miklu máli að sýna bílflökin. Kannski er það ábending til annarra að svona geti farið í umferðinni, en fyrir þá sem tengjast hinum látnu er þetta særandi myndræn umgjörð um mikinn harmleik.

Veit ekki hvort það er einhver algild regla hjá fjölmiðlum í þessum efnum. Sumir fjölmiðlar eru þó meira áberandi í þessu en aðrir eflaust. Hef séð hjá þeim sumum að þeir birta aðeins staðsetningu slyssins á korti. Það er ágætis nálgun á það finnst mér.

Það er alltaf jafn stingandi að sjá aðstæður umferðarslysa, enda getur aðkoma að svona slysum verið virkilega sjokkerandi og vandséð hvaða erindi þær fréttamyndir eigi í fjölmiðla. Vona að fjölmiðlar fari að hætta slíkum myndbirtingum.

Þungt haldnir eftir árekstur

Dapurlegt virðingarleysi fólks á slysstað

Það er afskaplega dapurlegt að heyra enn og aftur fréttir af því að fólk geti ekki beðið á slysstað og reyni að svína framhjá bílflökum og stórslösuðu fólki. Vanvirðingin við slasað fólk og aðstæður þeirra er algjör. Það nístir mig algjörlega inn að beini að heyra lýsingar af þessu í kvöldfréttum áðan. Mér finnst þetta algjörlega til skammar þeim sem svona komu fram og þetta er ljótur vitnisburður á hugsunarhætti fólks sem þarna birtist.

Fólk verður alvarlega að fara að hugsa sinn gang að mínu mati. Það er til marks hnignandi samfélagi að mínu mati að heyra af svona framkomu fólks á slysstað, þar sem fólk hefur slasast alvarlega og þarf á aðhlynningu að halda. Geti fólk ekki sýnt slíkum störfum þá virðingu að bíða og eða að leggja því hjálparhönd er eitthvað mikið orðið að þessu samfélagi sem við lifum í.

Við þurfum svo sannarlega að fara að horfa í spegil og spyrja okkur sjálf hvað skiptir mestu máli í lífinu.

Brak hreinsað af slysstað

Umferðarslys

Það er dapurlegt að heyra af enn einu alvarlegu umferðarslysinu, nú á Reykjanesbraut. Það er orðið nokkuð langt síðan að fréttir hafa borist af slysi á þeirri miklu hraðbraut. Eftir að hluti hennar var tvöfaldaður hefur slysatíðni minnkað verulega og ég held að það sé rétt munað hjá mér að þar hafi ekki verið banaslys frá því að tvöfölduð braut var vígð. Það var mikil samgöngubót að tvöfalda Reykjanesbrautina og bráðlega verður Suðurlandsvegur tvöfaldaður, ekki verður sú bót síðri.

Síðustu vikur hafa verið kuldalegar í umferðinni. Verið nokkuð um banaslys og alvarleg slys á fólki. Árið 2006 var eitt versta árið í íslenskri umferðarsögu, en þá létust rúmlega 30 í umferðarslysum. Á þessu ári hafa fimmtán manns látið lífið, nú þegar að 25 dagar eru til áramóta. Vonandi mun takast að halda þeirri tölu óbreyttri. 

Alvarlegt umferðarslys á Reykjanesbraut

Sextán ára strákur hringir í Hvíta húsið

Sagan af sextán ára íslenska stráknum sem hringdi í Hvíta húsið er óneitanlega ansi skondin. Þetta sýnir áhugaverðar glufur í öryggiskerfi og það hversu nálægt valdamesta manni heimsins hægt er í raun að komast. Það er þó ekkert nýtt að þjóðarleiðtogar verði fyrir gabbi af þessu tagi, en frægt varð t.d. fyrir nokkrum árum þegar að útvarpsstöð í Kanada gabbaði Elísabetu II drottningu með því að hún væri að tala við Jean Chretien, þáverandi forsætisráðherra Kanada.

Vífill Atlason, þessi sextán ára strákur, er sonur Atla Harðarsonar, heimspekings, og því bróðursonur Bjarna Harðarsonar, alþingismanns Framsóknarflokksins í Suðurkjördæmi. Það verður áhugavert að sjá hvernig tekið verði á hans máli af hálfu Bandaríkjamanna; hvort þetta þýði kannski að hann endi á svörtum lista til að fara til Bandaríkjanna eða tekið verði hart á því að öðru leyti. Bandaríkjamenn hafa verið últra-næmir fyrir svona nokkru frá 11. september 2001 og allar öryggisreglur verið hertar von úr viti í raun og veru.

Eðlilega vilja öryggiskarlarnir vita hvernig sextán ára skólastrákur á norðurhjara veraldar hafi fengið þetta símanúmer. Finnst samt aðallega fyndið að sjálfur forseti Bandaríkjanna hefði mögulega getað tekið símtal frá unglingsstrák héðan frá Íslandi og það framhjá öllum prótókólvenjum og siðum, símtal sem hefði verið vottað af öllum möppudýrunum í Hvíta húsinu.

Skagapiltur pantaði viðtal við Bush